"ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΟΛΑ" Ή ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΤΙΠΟΤΑ;

 

Υπάρχουν αρκετοί (κριτικοί και "κοινοί θεατές") που το θεωρούν από τα πιο πρωτότυπα πράγματα που έχουν δει (σαφώς όχι όλοι πάντως). Στο IMDB η βαθμολογία του είναι 8,6 (!!!). Εμένα λοιπόν γιατί μου φάνηκε μια από τις πιο βαρετές ταινίες που έχω δει;

Μιλώ για "Τα Πάντα Όλα" (ελληνικός τίτλος του "Everything Everywhere All at Once" των Dan Kwan και Daniel Scheinert (2022). Όπου ένα μεσήλικο ζευγάρι κινέζων που ζουν στις ΗΠΑ, με προβλήματα με την νεαρή κόρη τους, βρίσκεται στα καλά καθούμενα μπλεγμένο σε μια απίστευτη και παλαβή περιπέτεια που έχει να κάνει με τα άπειρα παράλληλα σύμπαντα και τη στιγμιαία μετακίνηση από το ένα στο άλλο και, τελικά, πρέπει να κάνει ό,τι πρέπει για να σώσει τον κόσμο (όπως τον ξέρουμε τουλάχιστον). 

Η ταινία κινείται ανάμεσα στην κωμωδία, την επιστημονική φαντασία, την περιπέτεια δράσης... κι έχει και λίγη κλασική αμερικανιά στο τέλος, όπου για πολλοστή φορά "η οικογένεια είναι πάνω απ' όλα". Και διαθέτει επίσης και την απαραίτητη νότα πολιτικής ορθότητα και αποδοχής του διαφορετικού, αφού η κόρη είναι λεσβία. Δεν ξέρω τι είδατε εσείς. Εγώ πάντως είδα έναν απόλυτα κουραστικό αχταρμά, όπου οι ήρωες πετιούνται σε χρόνο dt από το ένα σύμπαν στο άλλο και διαρκώς εμφανίζονται διαφορετικά ντυμένοι και σε διαφορετικό περιβάλλον - θυμηθείτε ότι στους δυνητικά άπειρους παράλληλους κόσμους υπάρχουμε όλοι, αλλά διαφορετικοί κάθε φορά (μια διαφορετική παραλλαγή του εαυτού μας δηλαδή) και φυσικά με διαφορετικές σχέσεις με τους επίσης υπάρχοντες δικούς μας ή φίλους ή γνωστούς μας. Επίσης ελάχιστα κατάφερα να γελάσω με τα αστεία, τα οποία τις περισσότερες φορές έβρισκα εξαιρετικά χοντρά. 

Τελικά μου έμεινε στο κεφάλι ένας απόλυτος αχταρμάς, μια διαρκής βαβούρα και μια απόλυτη βαρεμάρα. Κάθε λίγο κοίταζα το ρολόι: Έχει πολύ ακόμα;

Ναι, ξέρω. Υπάρχει μία μάλλον μειοψηφία που το θεωρεί περίπου αριστούργημα. ΟΚ. Κανένα πρόβλημα.

"Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ DICK LONG". ΝΑΙ, ΑΛΛΑ ΠΩΣ;

Το 2019 ο Daniel Scheinert γυρίζει τη 2η μεγάλου μήκους ταινία του, το "The Death of Dick Long", μια μαύρη κωμωδία με αστυνομική υφή... και μπόλικη κοινωνική κριτική.
Μικρή πόλη κάπου στις νότιες πολιτείες. Μια αντροπαρέα έχει ερασιτεχνική (και χάλια) ροκ μπάντα, κάνει πρόβες στο γκαράζ ενός απ' αυτούς και, σύντομα καταλαβαίνουμε ότι οι πρόβες διαρκούν μάλλον λίγο. Η ουσία είναι το μετά: Μπίρες και φούντα μέχρι τελικής πτώσης, άγριες βόλτες και άλλα (κρυφά απ' τις συζύγους εννοείται)... Σε μια τέτοια νύχτα, ο ένας απ' τους τρεις θα πεθάνει, άγνωστο πώς. Έντρομοι οι άλλοι δύο θα αφήσουν το πτώμα έξω από το νοσοκομείο και θα προσπαθήσουν να καλύψουν το γεγονός, σα να μη ξέρουν τίποτα. Τα γεγονότα και τα μπερδέματα όμως - μικρή πόλη είπαμε - θα ακολουθήσουν ραγδαία.
Το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο νου είναι βεβαίως οι Κοέν. Κατάμαυρο χιούμορ, αμερικάνικη επαρχία, πανηλίθιοι ή/και εκκεντρικοί, απίστευτοι χαρακτήρες, συσσωρευμένη βλακεία, εξ ίσου απίστευτο δίδυμο γυναικών αστυνομικών (σερίφης και βοηθός) και άλλα πολλά. Εδώ, εκτός από τη βλακεία, κυριαρχεί η απόλυτη αντρική καφρίλα. Και, βεβαίως, μια αναπάντεχη ανατροπή / αποκάλυψη, η οποία κινείται εξ ίσου ανάμεσα στο απόλυτα γελοίο και το απόλυτα σοκαριστικό. Προσωπικά διασκέδασα, αλλά και για μια ακόμα φορά εντυπωσιάστηκα (αρνητικά) με την εν γένει καφρίλα της "βαθιάς Αμερικής", αυτής που δεν φαίνεται στη Νέα Υόρκη, τη Βοστώνη ή την Καλιφόρνια. Για μια ακόμα φορά λοιπόν ένα καυστικό σχόλιο για όσα συμβαίνουν κάτω από την ήσυχη επιφάνεια της ήσυχης επαρχίας - και ένα φιλμ που τελικά θα το κατατάσσαμε στο χώρο του weird. Μικρό, ανεξάρτητο, αλλά επιτυχημένο (κατά τη γνώμη μου πάντοτε).