"ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ" Ή ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΡΧΗ

Ο Roman Bondarchuk είναι ουκρανός ντοκιμαντερίστας και το "Vulkan" (Ηφαίστειο) του 2018 είναι η πρώτη του ταινία μυθοπλασίας. Διαδραματίζεται στην ουκρανική στέπα, σε μέρος της οποίας (μάλλον, διότι δεν δίνονται και πολλές πληροφορίες) μόλις έχουν προσαρτήσει οι ρώσοι και η κατάσταση είναι κάτι παραπάνω από ρευστή. Το θέμα της όμως δεν είναι ιστορικό ή πολεμικό. Κάθε άλλο.
Ένας εργαζόμενος στον ΟΟΣΑ ουκρανός συνοδεύει ευρωπαίους ως μεταφραστής, όταν το αυτοκίνητό τους παθαίνει βλάβη στο πουθενά της ουκρανικής στέπας. Ψάχνοντας για βοήθεια θα βρεθεί σε ένα ξεχασμένο, μίζερο χωριό και, όταν το αυτοκίνητο με τους ευρωπαίους (η τύχη των οποίων αγνοείται) θα εξαφανιστεί μυστηριωδώς, εκείνος θα βρεθεί να φιλοξενείται από έναν ιδιόρυθμο άνεργο (μετά τη διάλυση των πάντων στην περιοχή) και τη νεαρή κόρη του σε ένα εξ ίσου ιδιόρυθμο σπίτι. Τα πάντα γύρω του είναι παράλογα και συχνά βίαια. Οι πρώτες προσπάθειες να ξεκολλήσει και να επιστρέψει στην πρωτεύουσα αποτυγχάνουν, ώσπου σιγά - σιγά θα αρχίσει να συνηθίζει την ενίοτε στα όρια ζωή της ξεχασμένης περιοχής.
Καφκικός εφιάλτης, είδος ηθογραφίας με συχνά σουρεαλιστικά ξεσπάσματα και ονειρικές καταστάσεις που συνδέονται με μια παράλογη πραγματικότητα, συνυπάρχουν στο ενδιαφέρον αυτό φιλμ, το οποίο, παρά τους αργούς ρυθμούς του, άσκησε πάνω μου μια περίεργη γοητεία. Ουσιαστικά βεβαίως το θέμα του είναι ο κρυφός πόθος πολλών ανθρώπων να διαγράψουν το παρελθόν και να ξεκινήσουν από το μηδέν μια καινούρια ζωή, σα να έχουν μόλις γεννηθεί. Έστω κι αν κολλήσουν σε μια πραγματικότητα στο πουθενά, όπου τίποτα δεν είναι ακριβώς όμορφο ή ασφαλές, τίποτα δεν συμβαίνει κι όμως όλα μπορούν να συμβούν...
Όμορφες εικόνες και, κάπου κάπου, χιούμορ συνθέτουν την παράξενη αυτή ταινία. Για μένα, το είπα, διαθέτει μια αναπάντεχη γοητεία, δεν είναι όμως για πολλούς. Όσοι μπορούν να δουν ασυνήθιστο σινεμά και δεν βαρυγκομούν στους αργούς ρυθμούς που προαναφέραμε ας το ψάξουν.

"2001: Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΟΣ"... ΚΑΙ Η ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΗΤΑΝ ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΙΔΙΑ...

Υπάρχουν αρκετοί που θεωρούν το "2001: Οδύσσεια του Διαστήματος" (1968) του Stanley Kubrick (1928-1999) "μάλλον βαρετό" ή/και ακατανόητο. Προσωπικά το θεωρώ αριστούργημα. Όσο το ότι άλλαξε το σινεμά έκτοτε (τουλάχιστον το είδος της επιστημονικής φαντασίας) είναι αναμφισβήτητο.
Ένας κατάμαυρος, στιλπνός μονόλιθος - προφανώς εξωγήινης προέλευσης - αλλάζει την κοινωνία των πιθήκων και θέτει τις πρώτες βάσεις του πολιτισμού. Κοινώς οδηγεί στην εξέλιξη του πιθήκου σε άνθρωπο. Χιλιετίες μετά, στη σύγχρονη εποχή, ένας παρόμοιος (ή ο ίδιος;) μονόλιθος ανακαλύπτεται στη σελήνη. Λίγους μήνες μετά μια επανδρωμένη αποστολή ξεκινά για τον Δία. Δύο μόνο από τους επιβάτες είναι ξύπνιοι, οι υπόλοιποι σε νάρκωση, ενώ ένας υπερ κομπιούτερ ελέγχει τα πάντα στο σκάφος. Η αποστολή όμως δεν θα εξελιχτεί όπως θα περίμεναν οι εμπνευστές της...
Φυσικά το φιλμ είναι δυσνόητο. Είναι επίσης αργό, καθώς η ιστορία ξετυλίγεται νωχελικά, δίνοντας βάρος στις πανέμορφες εικόνες που προβάλλονται μπροστά μας. Ας δούμε λοιπόν πρώτα το εικαστικό μέρος: Στο φιλμ αυτό η περίφημη τελειομανία του Κιούμπρικ χτυπάει κόκκινο. Απίστευτες λεπτομέρειες, απίστευτος ρεαλισμός στις συνθήκες της ζωής σε διαστημικά σκάφη και σταθμούς, αξεπέραστο ντιζάιν κι ένα πραγματικό οπτικό τριπ προς το τέλος που σε αφήνει άναυδο, συνθέτουν κάποιες μόνο από τις πλευρές της οπτικής αυτής πανδαισίας. Νομίζω ότι κάθε θεατής θα ανακαλύψει κι άλλα πολλά στο οπτικό μέρος για να "κολλήσει".
Όσο για το νόημα του φιλμ και το τι ακριβώς συμβαίνει στο τέλος... έχουν γραφτεί τόσο που όσα κι αν γράψω  δεν θα προσθέσουν κάτι. Ρίξτε μια ματιά στο διαδίκτυο. Σίγουρα πάντως μπορούμε να διακρίνουμε δύο επίπεδα προβληματισμού: Από τη μία έχουμε το θέμα της ανθρώπινης εξέλιξης: Από τον πίθηκο στον άνθρωπο κι από τον άνθρωπο... σε τι; Ίσως σε κάτι που ξεπερνά (ή ανακατεύει) τις έννοιες του χώρου και του χρόνου. Το σενάριο (Άρθουρ Κλαρκ και Κιούμπρικ) πάντως θέλει τα άλματα της εξέλιξης να "υποβοηθούνται" από εξωγήινες νοημοσύνες. Πάντως, όπως ακριβώς το πέρασμα από το ζώο στον άνθρωπο υπήρξε κάτι αδιανόητο, έτσι θα είναι και το πέρασμα από τον άνθρωπο στην "επόμενη φάση". Εξ ου και το τελικό τριπ της ταινίας (σα να έχεις πέσει σε καζάνι με LSD), το οποίο, κατά τη γνώμη μου, δείχνει την αδύνατο να κατανοηθεί με τα σημερινά δεδομένα πραγματικότητα της επόμενης κατάστασης ή φάσης. Το άλλο επίπεδο έχει να κάνει με το θέμα σύγκρουσης ανθρώπου - μηχανής ή ανθρώπου - τεχνητής νοημοσύνης. Θέμα πολυχρησιμοποιημένο έκτοτε στο σινεμά. Αν και πρόκειται ίσως για την πρώτη φορά που το θέμα αυτό κυριαρχεί , είναι με τόση δύναμη - και λιτότητα ταυτόχρονα - δοσμένο, ώστε το θεωρώ αξεπέραστο (θυμηθείτε τις συγκλονιστικές τελευταίες στιγμές του Χαλ).
Και μια που είπαμε για λιτότητα, είναι επίσης απίστευτο το πώς η λιτότητα, η σχεδιαστική οικονομία σε βασικά στοιχεία του φιλμ συνυπάρχουν με την εξαιρετική πολύπλοκότητα τόσων άλλων στοιχείων (θυμηθείτε την απλότητα του περίφημου μονόλιθου, το γεγονός ότι ο υπερ κομπιούτερ "εικονογραφείται" απλώς με ένα στρογγυλό κόκκινο "μάτι", τους λίγους και άγνωστους ηθοποιούς  κλπ.).
Μπορεί κανείς να γράψει σελίδες. Δεν έχει πολύ νόημα. Απλώς αφεθείτε και απολαύστε ένα αριστούργημα δυόμση ωρών, μια οπτική πανδαισία, από την πρώτη σκηνή των πλανητών με τη φοβερή μουσική του Στράους και την κλασική σεκάνς των πιθήκων μέχρι το τελικό τριπ που λέγαμε. Το σίγουρο είναι ότι για πρώτη φορά στο σινεμά (εκτός ίσως από το "Metropolis") κάποιος πήρε το b-μουβοειδές μέχρι τότε είδος της ΕΦ τόσο σοβαρά και το έφτασε τόσο μακριά. Από εκεί και πέρα πάντως το σινεμά ΕΦ δεν θα ήταν ποτέ, μα ποτέ ίδιο.
Πάντως οφείλω να προειδοποιήσω ξανά ότι κάποιοι βαρέθηκαν ή έμειναν αμήχανοι, πασχίζοντας να ερμηνεύσουν το ερμητικό τέλος της ταινίας. Όχι εγώ πάντως...

ΔΥΣΚΟΛΟΙ ΕΡΩΤΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΕΙΣ ΣΤΟ "ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΜΟΥ"

Γνώρισα τον Pawel Pawlikowski (πολωνικής καταγωγής, αλλά όλο το έργο του έχει γίνει στη Βρετανία, όπου ζει) μόλις πέρισι με την εικαστικότατη "Ida". Το "My Summer of Love" είναι ένα φιλμ που γύρισε, στη Βρετανία πάντοτε, το 2004, με (μία από τις 2) πρωταγωνίστρια τη νεαρή τότε Έμιλι Μπλαντ.
Ένα ζεστό βρετανικό καλοκαίρι σε μια επαρχιακή πόλη δύο νεαρές κοπέλες γνωρίζονται και ερωτεύονται. Μόνο που η μία είναι πάμπλουτη, με μάλλον αδιάφορους γονείς, και έρχεται στη μικρή πόλη μόνο για καλοκαιρινές διακοπές, ενώ η άλλη είναι ντόπια, φτωχή, ορφανή, ατίθαση και διαθέτει θρησκόληπτο ("αναγεννημένο χριστιανό") αδελφό. Πώς θα εξελιχθεί αυτή η δύσκολη σχέση;
Όμορφη ταινία, με εμφανή τη σημασία που δίνει στην εικαστικότητα ο δημιουργός αυτός, θίγει μεν ένα τολμηρό θέμα, το αντιμετωπίζει όμως απολύτως φυσικά. Σαν μια οποιαδήποτε ερωτική σχέση. Το βάρος πέφτει στα συναισθήματα των κοριτσιών (κυρίως της ντόπιας), στην όμορφη φωτογραφία και την εικαστικότητα που λέγαμε, αλλά και στη ζωντάνια και ενέργεια που αναδίδει. Στο μεταξύ ο σκηνοθέτης δεν παύει να ερευνά και την επίδραση μιας απόλυτα ταξικής κοινωνίας στις ανθρώπινες σχέσεις. Βλέπετε, η τεράστια ταξική διαφορά που χωρίζει τις δύο κοπέλες διαμορφώνει θαρρείς τον ίδιο τους το χαρακτήρα και δυσκολευει πολύ τα πράγματα.
Έρωτας, πίστη και προδοσία, οικονομικές διαφορές και ομορφιά (φύσης και ανθρώπων, που μοιάζουν να συνυπάρχουν μέσα στη χαλαρή καλοκαιρινή ατμόσφαιρα ), συνθέτουν ένα πολύ όμορφο, σχετικά χαμηλότονο φιλμ, που μιλά ταυτόχρονα για το σπάσιμο των ταμπού, αλλά και το αδύνατο - για κοινωνικούς λόγους - οριστικό τους ξεπέρασμα. Συνίσταται σε όσους μπορούν να απολαύσουν και ταινίες που δεν είναι χολιγουντιανά μπλογκμπάστερ.

ΒΙΑ ΚΑΙ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΣTH "ΓΛΥΚΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ"

Η "Γλυκιά Πατρίδα" (Sweet Country) του 2017 είναι η 2η μεγάλου μήκους ταινία τιυ αυστραλού Warwick Thornton. Πρόκειται για ένα γουέστερν που διαδραματίζεται στην "πρωτόγονη" Αυστραλία της δεκαετίας του 20 και αφορά κυρίως τις σχέσεις των λευκών αποίκων με τους αβορίγινες.
Η συμεριφορά των λευκών είναι κάτι παραπάνω από καταπιεστική για τους ιθαγενείς, καθώς τους χρησιμοποιούν ουσιαστικά σαν σκλάβους - αν και επίσημα δεν υπάρχει δουλεία. Ένας βαθιά θρησκευόμενος λευκός προσπαθεί ωστόσο να φερθεί όσο το δυνατόν καλύτερα στο "δικό του" ιθαγενή. Η άφιξη ενός βάρβαρου, μοναχικού, μέθυσου και βαθιά ρατσιστή λευκού βετεράνου πολέμου θα διαταράξει τις ισορροπίες. Όταν ο νεοφερμένος θα απειλήσει τη ζωή της οικογένειάς του, ο ιθαγενής θα αναγκαστεί να τον σκοτώσει αμυνόμενος και θα τραπεί σε φυγή με τη γυναίκα του. Μια άγρια καταδίωξη από ένοπλο απόσπασμα λευκών αρχίζει με απρόσμενη εξέλιξη.
Το φιλμ, ρεαλιστικό, ωμό όπου χρειάζεται, απαισιόδοξο, σχετικά αργό και με τελετουργικούς ρυθμούς, εστιάζει κυρίως στο βαθύτατο ρατσισμό που επικρατεί στη χώρα, στην έλλειψη δικαιοσύνης, ακόμα κι αν υπάρχει η πρόθεση γι' αυτήν, και κάνει ένα πικρότατο και καυστικό σχόλιο για τα θεμέλια πάνω στα οποία χτίστηκε ο σύγχρονος δυτικός κόσμος, κυρίως στις περιοχές που εκμεταλλεύτηκαν άγρια οι αδίστακτοι λευκοί άποικοι (Αμερική, Αυστραλία, Αφρική κλπ.) Μην περιμένετε άγρια δράση και εντυπωσιακές μάχες. Ίσα ίσα, για μένα η ταινία γίνεται υποβλητική και δυνατή ακριβώς χάρη στο ρεαλισμό και τους χαλαρούς ρυθμούς της - αν και δεν με κούρασε καθόλου, αντίθετα την παρακολούθησα με αγωνία. Στα πλεονεκτήματά της και το ότι οι χαρακτήρες δεν είναι ποτέ μάυρο - άσπρο. Αντίθετα οι λευκοί διαθέτουν πολλές αποχρώσεις και οι αβορίγινες, χαμένοι ανάμεσα στο βίαιο και ξένο γι' αυτούς "καινούριο" και την δική τους παράδοση, συχνά παραπαίουν δίχως να κατανοούν ακριβώς τι συμβαίνει.
Δυνατό φιλμ, που συνιστώ σε όσους δεν αναζητούν μια απλή, εντυπωσιακή περιπέτεια, αλλά κάτι βαθύτερο.

Ο ΦΕΜΙΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΡΣΕΝΙΚΟΣ ΘΕΟΣ ΣΤΟ "SEDER-MASOCHISM"

Η Nina Paley είναι μια αμερικανίδα δημιουργός animation και το "Seder-Masochism" του 2018 είναι η 2η μεγάλου μήκους ταινία της. Και νομίζω ότι αν σας ενδιαφέρουν τα ανεξάρτητα κινούμενα σχέδια, αυτά με πολύ διαφορετική αισθητική και άποψη από τα γνωστά της Ντίσνεϊ, ακόμα και από τα πολύ καλύτερα της Pixar, τότε καλά θα κάνετε να το ψάξετε.
Η ταινία παρωδεί με συχνά ευρηματικό τρόπο την Παλαιά Διαθήκη και κυρίως την Έξοδο, την  ιστορία δηλαδή του Μωυσή. Συγχρόνως παίρνουν μέρος ο Ιησούς, ο φαραώ, η... φλεγόμενη βάτος, σύγχρονοι εβραίοι, ο ίδιος ο θεός κ.ά. Το αστείο και έξυπνο σε όλα αυτά είναι ότι η (όχι και τόσο γραμμική) αφήγηση γίνεται κυρίως με τη μορφή... μιούζικαλ. Και με τι μουσική; Από πασίγνωστα ή λιγότερο γνωστά τραγούδια, από παλιά μπλουζ και Βουλγάρικες Φωνές μέχρι... Led Zeppelin και από Γκλόρια Γκέινορ μέχρι... Δαλιδά. Χαμός δηλαδή και αφορμή για τρανταχτά γέλια, κυρίως όταν κανείς συνειδητοποιεί ποιο κομμάτι συνδυάζεται με ποια βιβλική φάση. Και, πιστέψτε με, παραδόξως τα τραγούδια ταιριάζουν πολύ με την εκάστοτε ιστορία. Όσο για το στιλ κινουμένου σχεδίου, πρόκειται για γεωμετρικές, άκαμπτες φιγούρες με πλούσια χρώματα και σχετικά "σπαστική", απλή κίνηση, απολυτα εκφραστική όμως. Συχνότατη είναι η παρουσία μορφών κατευθείαν δανεισμένων από διάφορες φάσεις της αρχαίας τέχνης (κυρίως πρωτόγονη, αιγυπτιακή, κυκλαδική και μινωική).
Το τολμηρό στοιχείο βέβαια, εκτός φυσικά της προφανούς πλάκας με τα "θεία", είναι ο έντονος φεμινισμός (ο θεός της Παλαιάς Διαθήκης τουλάχιστον είναι είναι εντελώς αρσενικός, εκδικητικός και πολεμοχαρής), η κατάδειξη της καταπίεσης των γυναικών μέσα σε απόλυτα ανδροκρατούμενες κοινωνίες και η σάτιρα των εβραϊκών παραδόσεων, αλλά και της σύγχρονης πολιτικής του Ισραήλ απέναντι στους άραβες. Γενικότερα στόχος της αιχμηρής αυτής σάτιρας γίνονται οι θρησκείες εν γένει, η αντρική επιθετικότητα και ο πόλεμος ως προϊόν της.
Τη συστήνω ως μία εναλλακτική και έντονα πολιτικοποιημένη και τολμηρή εκδοχή animation, η οποία, όπως προανέφερα, συνδυάζει έξυπνα τις ιδεολογικές θέσεις με την απόλυτη πλάκα. Αν τώρα είστε θρησκόληπτοι (χριστιανοί ή εβραίοι) και περεξηγηθείτε από όσα βλέπετε, τι να σας πω. Δικό σας πρόβλημα. Εγώ σας προειδοποίησα.

Ο "NED KELLY" ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΤΑΦΩΡΕΣ ΑΔΙΚΙΕΣ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

O Ned Kelly είναι υπαρκτό πρόσωπο (1854-1880) και κάτι σαν ήρωας για τους αυστραλούς. Η σύντομη ζωή του έχει μεταφερθεί αρκετές φορές στο σινεμά, από την εποχή του βωβού ακόμα. Το 2003 ο (αυστραλός βεβαίως) Gregor Jordan γυρίζει το ομώνυμο φιλμ με ένα καστ από γνωστούς ηθοποιούς (Χιθ Λέτζερ, Ορλάντο Μπλουμ, Νάομι Γουότς, Τζέφρι Ρας κλπ.)
Ο νεαρός Κέλι, φτωχός αυστραλός αγρότης ιρλανδικής καταγωγής, αν και έχει διακριθεί για το θάρρος του ήδη από παιδί και είναι σε όλους αγαπητός, κατηγορείται άδικα από τη μισητή βικτωριανή αστυνομία - η Αυστραλία ανήκει τότε στη Βρετανική αυτοκρατορία. Σημειωτέον ότι την πληρώνει, άνευ λόγου, και η μητέρα του, η οποία φυλακίζεται, καθώς και ολόκληρη η οικογένειά του. Διαφεύγει τη σύλληψη και έτσι, από τη μία μέρα στην άλλη, μετατρέπεται σε παράνομο, μαζί με τη "συμμορία" του (4 άτομα εκ των οποίων το ένα ένας από τους αδελφούς του). Ο φόνος 3 αστυνομικών θα τον κάνει τον πλέον καταζητούμενο "κακοποιό" στον κόσμο την εποχή εκείνη. Στο μεταξύ ο Κέλι αποκτά πολιτική συνείδηση, μιλά για καλύτερη απονομή δικαιοσύνης και προστασία κατά των αδικιών και γίνεται ένα είδος Ρομπέν των Δασών για τους αυστραλούς. Η τελική σύγκρουση με τις πολυπληθείς αστυνομικές δυνάμεις δεν θα αργήσει.
Το φιλμ παρουσιάζει την ιστορία του ιδιόρρυθμου αυτού κακοποιού (επαναστάτη για πολλούς) παίρνοντας απροκάλυπτα το μέρος του, θεωρώντας τον κάποιον που, δίχως να το επιδιώξει, γίνεται ήρωας, και επισημαίνει τις απαράδεκτες πρακτικές της αστυνομίας της εποχής. Δεν το βρήκα ακριβώς κακό σαν ταινία, απλώς αρκετά συμβατικό, προβλέψιμο, δίχως εξάρσεις και δίχως το κάτι που θα το κάνει να ξεχωρίσει κινηματογραφικά. Πάντως οι εξαιρετικά δύσκολες, φτωχικές και άδικες συνθήκες ζωής στην Αυστραλία της εποχής καταγράφονται ανάγλυφα.

Η ΒΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΟΛΛΑΠΛΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΣΤΟ "BIG BAD WOLVES"

Οι Aharon Keshales και Navot Papushado είναι δύο ισραηλινοί σκηνοθέτες που δουλεύουν μαζί. Το "Big Bad Wolves" του 2013 είναι η 2η ταινία τους. Πρόκειται για ένα ενδιαφέρον κράμα ωμής βίας και κατάμαυρου χιούμορ.
Ένας βίαιος αστυνομικός κυνηγά εμμονικά έναν απεχθή, αρρωστημένο σίριαλ κίλερ μικρών κοριτσιών. Οι υποψίες πέφτουν σε ένα δάσκαλο, ο οποίος απάγεται και βασανίζεται από τους αστυνομικούς, με επικεφαλής τον ήρωά μας, οι οποίοι βεβαίως δεν τηρούν ακριβώς το νόμο... Αυτό όμως είναι μόνο η αρχή. Μόλις ο δάσκαλος απελευθερώνεται θα απαχθεί εκ νέου, αυτή τη φορά όχι από τον αστυνομικό, και ένα αγχωτικό παιχνίδι με απρόβλεπτες συνέπειες θα ξεκινήσει .
Θα μπορούσε να είναι ένα ακόμα αηδιαστικό torture porn. Και σίγουρα διαθέτει κάποια τέτοια στοιχεία. Ωστόσο εδώ τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα από το αντιπαθές για μένα αυτό υποείδος. Ενδιαφέρουσα ιστορία με ανατροπές, αγχωτικό σενάριο, το κατάμαυρο χιούμορ που λέγαμε στην αρχή, ιλαροτραγικές καταστάσεις, ατάκες που σπάνε κόκαλα, μικρές αναφορές και κριτική για την ισραηλινή στάση απέναντι στους άραβες (υπάρχουν σκόρπιες, αλλά σαφώς δεν είναι αυτό το θέμα, αν και το γενικό συμπέρασμα ότι ο κίνδυνος μπορεί να προέρχεται από μέσα και όχι από εξωτερικούς εχθρούς παραμένει) και, κυρίως, έντονη και ενδιαφέρουσα κριτική στο φαινόμενο της βίας. Το πρόβλημα είναι, βλέπετε, ότι πάντοτε η βία γεννά βία, ανεξάρτητα αν αυτός που την ξεκίνησε έχει δίκιο ή όχι. Ή, αν προτιμάτε άλλη διατύπωση, τα αποτελέσματα της βίας είναι, πολύ απλά, ανεξέλεγκτα και μπορεί να παρασύρουν τους πάντες, δίκαιους και άδικους.
Ενδιαφέρον φιλμ, αλλά για γερά στομάχια μόνο. Οι πιο ευαίσθητοι μάλλον θα έπρεπε να το αποφύγουν.

"UPGRADE": ΑΛΜΑ ΠΡΟΣ ΤΑ ΕΜΠΡΟΣ Ή...

Μια από τις καλές στιγμές σε ένα είδος που τα τελευταία χρόνια δεν αποδίδει όσο καλά επιτρέπουν οι αστείρευτες δυνατότητές του, αυτό της επιστημονικής φαντασίας, αποτελεί το "Upgrade", 2η ταινία του ηθοποιού και σεναριογράφου Leigh Whannell (2018). Συνδυάζει στοιχεία τρόμου, περιπέτειας και ΕΦ και νομίζω ότι τα καταφέρνει.
Στο κοντινό μέλλον ένας άντρας που έχει μείνει ανάπηρος, ενώ η γυναίκα του δολοφονείται από αναίτια επίθεση, αν και τεχνοφοβικός ο ίδιος, δέχεται την πρόταση ενός εφευρέτη να δεχτεί ένα εμφύτευμα προηγμένης τεχνολογίας, το οποίο θα τον κάνει όχι μόνο να περπατήσει πάλι, αλλά και θα του προσδώσει ιδιαίτερες δυνατότητες. Απώτερος μυστικός σκοπός του πάντως είναι να εκδικηθεί το θάνατο της γυναίκας του. Οι δυνατότητές του λοιπόν όντως αρχίζουν να βρίσκονται πολύ πάνω από το συνηθισμένο, παράλληλα όμως... Ας μη σας πω περισσότερα.
Καλογυρισμένο, σφιχτό, με αρκετή δράση, παρακολουθείται (από μένα τουλάχιστον) με αμείωτο ενδιαφέρον και αποτελεί νομίζω καλό παράδειγμε πετυχημένου low budget, ενώ, όντας βίαιο, διαθέτει και στοιχεία σπλάτερ. Ταυτόχρονα θέτει ένα ενδιαφέρον μεν δίλημμα (σχέση ανθρώπου - τεχνολογίας), το οποίο όμως είχε ήδη τεθεί δεκαετίες πριν από την κλασική "2001: Οδύσσεια του Διαστήματος". Τέλος μοιάζει να μη νοιάζεται και πολύ για καθησυχαστικά happy end.
Ενδιαφέρον φιλμ - όχι βεβαίως αριστούργημα - δείχνει πιστεύω τον δρόμο για μια ΕΦ που και παρακολουθειται δίχως να κουράζει, και κάποια ερωτήματα θέτει, αλλά και δεν βασίζεται σε εκκωφαντικούς καταιγισμούς εφέ, που μόνος στόχος τους είναι να εντυπωσιάζουν 15χρονους και να γεμίζουν τα ταμεία με εκατομμύρια.

Η "CANDELARIA", Ο ΕΡΩΤΑΣ ΣΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΗΛΙΚΙΑ ΚΑΙ Η ΦΤΩΧΗ ΚΟΥΒΑ

Η "Candelaria : Ενα Τραγούδια από την Αβάνα" (2017) είναι μια κουβανέζικη ταινία του Jhonny Hendrix και αφορά τον έρωτα στην τρίτη ηλικία και τη μοίρα της Κούβας σε μια ιδιαίτερη περίοδο της ιστορίας της.
Αρχές των 90ς η Σοβιετική Ένωση έχει καταρρεύσει και η Αμερική έχει κηρύξει εμπάργκο ενάντια στην Κούβα, η οποία μένει εντελώς αβοήθητη με αποτέλεσμα η φτώχια να καλπάζει. Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι, ερωτευμένο παλιά, αποκτά τυχαία μια βιντεοκάμερα και η ζωή του θα αλλάξει εντελώς. Όχι μόνο, βλέποντας με "άλλο μάτι", μέσα από τον φακό δηλαδή, η ερωτική τους ζωή θα αποκτήσει ξανά πάθος, αλλά και κάποιες προτάσεις που σχετίζονται με την κάμερα θα τους φέρουν μπροστά σε διλήμματα. Όλα αυτά με φόντο μια πάμφτωχη χώρα, όπου ούτε καν το καθημερινό φαγητό είναι εξασφαλισμένο...
Λυρική, τρυφερή, γλυκόπικρη, με εναλλαγές συγκίνησης και ψηγμάτων ευτυχίας, αλλά και με ένα είδος κοινωνικής γενναιότητας, το φιλμ αφήνει μια μελαγχολική διάθεση και, γενικά, μάλλον θετικές εντυπώσεις. Μπορεί άραγε να ξαναζωντανέψει ο έρωτας, ανεξαρτήτως ηλικίας; Και, να ένα σχόλιο, μπορεί μια κάμερα, δηλαδή ο κινηματογράφος, δηλαδή το (ξανα)κοίταγμα της ζωής με άλλο μάτι, να αλλάξει ζωές; Προσωπικά θα εμμείνω και στην κοινωνική / οικονομική εικόνα μιας χώρας που ολισθαινει προς τη φτώχια και την ανέχεια κι όμως αντέχει (προσπαθεί να αντέξει τέλος πάντων) και - καθαρά πολιτικό αυτό - θα τονίσω ότι τα διάφορα εμπάργκο που συχνά ακούμε δεν είναι μόνο "απλοί" εμπορικοί πόλεμοι, αλλά έχουν τραγικές δυνέπειες στις καθημερινές ζωές εκατομμυρίων αθώων ανθρώπων.
Αν σας αρέσουν οι χαμηλότονες, δίχως μεγάλες εξάρσεις, γεμάτες συναίσθημα ταινίες και ο λυρισμός στο σινεμά, νομίζω ότι θα σας συγκινήσει.

ΟΤΑΝ Ο "HITCH-HIKER" ΕΙΝΑΙ ΨΥΧΩΤΙΚΟΣ...

Η Ida Lupino (1918-1995) αποτελεί μια ξεχωριστή περίπτωση. Ήταν γνωστή χολιγουντιανή σταρ των 30ς και 40ς, ταυτόχρονα όμως, από το 1949 και μετά, έγινε σκηνοθέτης, κινηματογραφική αρχικά (7 ταινίες), τηλεοπτική στη συνέχεια. Αυτές τις εποχές όχι μόνο ήταν σχεδόν αδύνατο σε ένα απόλυτα ανδροκρατούμενο Χόλιγουντ να "κάνει κουμάντο" μια γυναίκα, αλλά και το ότι η γυναίκα αυτή είναι και σταρ, είναι πραγματικά μοναδικό.
Το 1953 λοιπόν γυρίζει το "Hitch-Hiker" (Ο Δολοφόνος της Λεωφόρου), ένα μικρό (με 3 ουσιαστικά ηθοποιούς όλους κι όλους), ανατριχιαστικό φιλμ. Δύο φίλοι που πάνε για ολιγοήμερο ψάρεμα και "παραστρατούν" στο Μεξικό παίρνουν στο δρόμο έναν τύπο που κάνει ωτοστόπ. Από την αρχή καταλαβαίνουμε ότι πρόκειται για έναν ψυχοπαθή, καταζητούμενο σίριαλ κίλερ, ο οποίος σύντομα αποκαλύπτει την ταυτότητά του και δηλώνει στους δύο ότι είναι ξεγραμμένοι. Απλά δεν γνωρίζουν το πότε θα εκτελεστούν. Μάλλον μέχρι εκείνος να κατορθώσει να επιστρέψει δίχως να εντοπιστεί στις ΗΠΑ...
Ο William Talman, ένας όχι γνωστός ηθοποιός, δίνει μια εξαιρετική ερμηνεία ως ψυχοπαθής, σαδιστής δολοφόνος. Δεν νομίζω ότι το φιλμ έχει να πει κάτι βαθύτερο. Ωστόσο είναι πολύ καλά φτιαγμένο, με την αγωνία να κορυφώνεται κάθε λεπτό που περνά, με την απειλή να μεγαλώνει διαρκώς. Υπόδειγμα λοιπόν αγχωτικής ταινίας, με εκφραστική λιτότητα, δείχνει τη σκηνοθετική ικανότητα της Lupino και αποτελεί ένα μικρό κλασικό φιλμ. Και σκεφτείτε, παρακαλώ, πόσες αγχωτικές ιστορίες με ωτοστοπ έχει εμπνεύσει στο μέλλον...
Όπως διαβάζω θεωρείται η καλύτερη ταινία της. Δεν είναι προσωπική άποψη, διότι είναι η μόνη της που έχω δει. Θα κυνηγήσω κι άλλες.

Ο ΦΟΒΕΡΟΣ "MEG" ΚΑΙ Ο STATHAM ΠΟΥ ΟΛΑ ΤΑ ΜΠΟΡΕΙ

Μάλλον "παντός καιρού" σκηνοθέτης, ο Jon Turteltaub πέφτει με τα μούτρα στη μεγάλη περιπέτεια εν έτει 2018 με το "Meg: Ο Κυρίαρχος του Βυθού", με τον Jason Statham να τα κάνει όλα μόνος του και... ξέρετε τώρα πώς είναι αυτοί οι σούπερ σε όλα, που σώζουν τους πάντες και τα πάντα...
Εδώ ο ήρωάς μας είναι διασώστης του βυθού, που έχει αποσυρθεί εδώ και μερικά χρόνια επειδή κατηγορήθηκε ότι άφησε κάποιους να πεθάνουν  (αλλά, όπως βλέπουμε από την αρχή, δεν έφταιγε αυτός) και είναι πλέον σχεδόν αλκοολικός. Όταν όμως η πρώην γυναίκα του παγιδεύεται σε βαθυσκάφος στις Μαριάνες (το βαθύτερο σημείο των θαλασσών του πλανήτη) κάτω από έναν πλωτό σταθμό ερευνών στο πουθενά, βγαίνει από τη νάρκη του και σπεύδει προς σωτηρία. Φευ! Η "ενόχληση" του βυθού από τους ανθρώπους θα ξυπνήσει ένα πελώριο πρooϊστορικό καρχαριοειδές, που όλοι θεωρούσαν εξαφανισμένο, και ο εφιάλτης θα αρχίσει.
Πρόκειται βέβαια για ένα συνδυασμό "Σαγονιών του Καρχαρία" με ολίγον από "Jurassic Park", με διαρκή δράση, αγωνία και λίγα στοιχεία τρόμου. Και με ατελείωτη σειρά σούπερ επιδόσεων του Τζέισον, που δεν κωλώνει μπροστά σε τίποτα και βουτά διαρκώς με πρωτοφανή αυταπάρνηση για να σώσει όλο και περισσότερους, ακόμα και με γυμνά χέρια (διάβολε, το τέρας είναι κοντά 25 μέτρα, σχεδόν σαν μια επταόροφη πολυκατοικία, αλλά μασάει ο Τζ.;). Πώς το καταφέρνει τώρα μετά από χρόνια απραξίας και αφού μέχρι χτες (κυριολεκτικά) ήταν αλκοολικός, αυτό είναι άλλη ιστορία.
Αν πάντως θέλετε μια non stop περιπέτεια (με ολίγον φανταστικό στοιχείο), με τις απιθανότητες να διαδέχονται η μία την άλλη και με έναν υπερήρωα (έστω και αν δεν έχει υπερφυσικές ικανότητες), είναι η ταινία σας (με πατατάκια, μπύρες και άλλα καλά). Αν δεν τα έχετε βαρεθεί όλα αυτά φυσικά.
Πάντως όλα συγκλίνουν στο ότι οι αμερικάνοι χρειάζονται μονίμως κάποιον υπερήρωα (μεσία, ανίκητο, κάτι τέλος πάντων) για να τους σώσει, αφού μόνοι τους δεν... Αν και μάλλον όλη η ανθρωπότητα φαίνεται να χρειάζεται κάτι τέτοιο, αν κρίνουμε από το διεθνές σουξέ φιλμ σαν αυτό. Απλώς οι αμερικάνοι έχουν το know how στην κατασκευή τέτοιων...

"DIE HARD"... ΚΑΙ ΜΗ ΣΕ ΜΕΛΛΕΙ

Η σειρά των "Die Hard", παρά το ότι πρόκειται για το άκρον άωτον της ηρωικής απιθανότητας, περισσότερο από ό,τι άλλο με διασκέδαζε (το κατατάσσω φυσικά στις "ένοχες απολαύσεις"). Το πρώτο είχε γυριστεί το 1988, με τον μόνιμο Μπρους Γουίλις βεβαίως, από τον μετρ των ταινιών δράσης στα μέσα των 80ς και αρχές 90ς και μετά απολύτως εξαφανισθέντα (τι να απέγινε άραγε;) John McTiernan.
Όπου ο Μπρους είναι μπάτσος στη Νέα Υόρκη, που, παραμονές Χριστουγέννων, πάει στο Λος Άντζελες να συναντήσει τη γυναίκα του, στέλεχος πολυεθνικής εκεί, με την οποία βρίσκεται σχεδόν σε διάσταση, αλλά επιθυμεί να τα ξαναβρούνε. Βρίσκεται λοιπόν στο χριστουγεννιάτικο πάρτι που δίνει η εταιρία στον ουρανοξύστη της, όταν αυτός καταλαμβάνεται από τρομερά μεθοδικούς και έξυπνους, άψογα οργανωμένους, τέλεια οπλισμένους και πάνω απ' όλα αδίστακτους τρομοκράτες, οι οποίοι ωστόσο το παίζουν τρομοκράτες, αλλά στην πραγματικότητα το μόνο που θέλουν είναι 600τόσα ταπεινά εκατομμύρια. Οι καλεσμένοι θα πιαστούν όμηροι, ο ήρωάς μας τυχαία θα τη γλυτώσει και από εκεί και πέρα, επί δύο ώρες -- έχει και μεγάλη διάρκεια το άτιμο - είναι ολομόναχος εναντίον όλων!
Εντάξει, η απιθανότητα κυριολεκτικά χτυπάει κόκκινο, ο Μπρους τα κάνει όλα και συμφέρει αφού είναι πιο έξυπνος και πιο δυνατός απ' όλους, οι ταρζανιές διαδέχονται η μία την άλλη με καταιγιστικούς ρυθμούς... έλα ντε όμως που, λόγω στιβαρής σκηνοθεσίας και σωστού timing, όλα αυτά τα αδύνατα καταφέρνουν νομίζω να καθηλώνουν τον θεατή... Υπάρχει και το "λίγο χιουμορ - λίγη συγκίνηση" για να δέσει η συνταγή, οπότε όλα καλά... Το θέμα είναι ότι το είδος αυτό του action movie το έχει κυριολεκτικά ξεχειλώσει το Χόλιγουντ (βλ. "Επικίνδυνες Αποστολές", Jason Statham κλπ. κλπ.) οπότε, προσωπικά τουλάχιστον, το έχω σκυλοβαρεθεί. Σκεφτείτε όμως ότι στην εποχή του ήταν ένα από τα πρώτα του είδους με τέτοιους σφιχτούς ρυθμούς, οπότε λογικά εντυπωσίασε (και γνώρισε φυσικά και 3 σίκουελ).
Προετοιμασμένοι λοιπόν με τόνους ποπ κορν και τη βεβαιότητα ότι θα δέίτε κάτι που δεν σηκώνει σοβαρή σκέψη (είναι μόνο για να το βλέπεις τέλος πάντων και όχι να το σκέπτεσαι), μάλλον θα το απολαύσετε.

Η ΑΝΤΡΙΚΗ ΦΙΛΙΑ, ΟΙ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙς ΚΑΙ Η ΜΑΦΙΑ ΣΤΟ "BROOKLYN RULES"

Ο Michael Corrente είναι αμερικανός παραγωγός και ενίοτε σκηνοθέτης, δίχως βεβαίως καμιά λαμπρή καριέρα. Το 2007 πάντως γυρίζει το συμπαθητικό, χαμηλότονο "Brooklyn Rules", με θέμα τρεις φίλους που από παιδιά μεγαλώνουν μαζί στο όχι και τόσο αριστοκρατικό Μπρούκλιν.
Η ταινία παρακολουθεί τους ήρωες από παιδιά έως τα 30κάτι τους, κυρίως στη δεκαετία του 80, όταν τα γεγονότα γύρω από τις ζωές τους θα γίνουν δραματικά. Παρακολουθεί τις διαφορές στους χαρακτήρες και τις (επαγγελματικές και άλλες) επιλογές τους, την διαφορετική εξέλιξή τους και τους διαφορετικούς στόχους τους και, κυρίως, τις ποικίλες, πρόθυμες ή απρόθυμες σχέσεις τους με τη Μαφία, η οποία βεβαίως κυριαρχεί και ελέγχει τα πάντα στη γειτονιά. Και, πάνω απ' όλα, μιλά για τη φιλία, η οποία παραμένει ισχυρή όσα κι αν τους συμβούν.
Στο φιλμ, πάντα με σχετικά χαμηλότονο τρόπο, θίγονται και θέματα όπως η ταξική διαφορά των κατοίκων του Μπρούκλιν από άλλες, "καλύτερες" συνοικίες της Νέας Υόρκης, φυσικά το ακανθώδες και μάλλον αδύνατο να λυθεί θέμα της Μαφίας, η προσπάθεια να επιλέξει κανείς ανάμεσα στον "σωστό" και τον εγκληματικό δρόμο στη ζωή (σε τέτοιες περιοχές, στις ΗΠΑ ιδιαίτερα, ο δεύτερος δρόμος είναι κάτι αρκετά συνηθισμένο). Είπαμε όμως ότι βασικό θέμα είναι η αντρική φιλία - ιδιαίτερα όταν αυτή είναι βαθιά ριζωμένη από τα παιδικά χρόνια - και η ευεργετική επίδρασή της στη ζωή. Τώρα βέβαια, κατά το φιλμ, η φιλία είναι ισχυρότερη από τις (έστω απαράδεκτες) ηθικές επιλογές, αλλά αυτό συμβαίνει συχνά και στην πραγματικότητα. Απλώς εδώ παραμένει ασχολίαστο και δίχως κριτική.
Συμπαθητικό φιλμ, δίχως ωστόσο, νομίζω, να είναι κάτι σπουδαίο.

Ο ΤΣΟΡΤΣΙΛ ΣΤΗΝ "ΠΙΟ ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΩΡΑ" ΤΟΥ

Να λοιπόν που ήρθε και η σειρά του Τσόρτσιλ να διαπρέψει στη μεγάλη οθόνη. Δια χειρός του  ενδιαφέροντος (ακόμα κι αν δεν σ' αρέσει κάποια συγκεκριμένη ταινία του) βρεττανού Joe Wright. Μιλάμε για την "Πιο Σκοτεινή Ώρα" του 2017.
Η ταινία περιγράφει όσα συνέβησαν το 1940, μια εποχή όπου οι γερμανοί ναζί κέρδιζαν κατά κράτος και Βρετανία, Ρωσία και Αμερική δεν είχαν μπει ακόμα  στον πόλεμο. Η Βρετανία σκεφτόταν να υπογράψει σύμφωνο μη επίθεσης με τον Χίτλερ (που ουσιαστικά θα σήμαινε ότι θα γινόταν υποχείριο του, καθώς όλη η υπόλοιπη Ευρώπη θα ήταν γερμανική). Και τότε, απροσδόκητα για πολλούς, πρωθυπουργός που θα διαδεχτεί τον άρρωστο Τσάμπερλεν εκλέγεται ο Τσόρτσιλ. Ο οποίος θα αλλάξει εντελώς πολιτική, θα παλέψει μέχρις εσχάτων και τελικά θα πείσει ακόμα και το βασιλιά ότι πρέπει να πολεμήσουν ενάντια στο ναζισμό.
Γιατί ο Τσόρτσιλ (του Συντηρητικού κόμματος) αποτελούσε έκπληξη; Κυρίως λόγω του εριστικού και αντιπαθούς χαρακτήρα του. Αριστοκράτης που "δεν είχε πάρει ποτέ το μετρό", σχεδόν αλκοολικός, αμετανόητος καπνιστής πούρων, απότομος και συχνά προσβλητικός με τους πάντες, με γουρουνίσια φάτσα, δεν ήταν αυτό που λέμε "κοσμαγάπητος". Ήταν όμως εξαιρετικά επίμονος , αυτό που λέμε "αγύριστο κεφάλι". Έτσι κατάφερε τελικά να επιβάλλει την άποψή του, που άλλαξε την ιστορία και την τροπή του πολέμου (φυσικά ο πόλεμος δεν κερδήθηκε μόνο από αυτό, αλλά σίγουρα έπαιξε μεγάλο ρόλο).
Όλα αυτά, τον δύσκολο και στρυφνό χαρακτήρα και τη επιμονή, ακόμα και σε στιγμές που όλα έδειχναν ότι θα λυγίσει, καταγράφει το φιλμ. Το οποίο βεβαίως παρακολουθείται μεν με ενδιαφέρον, αλλά δεν ξέρω αν θα γνώριζε τόση επιτυχία αν δεν το έπαιρνε πάνω του ο εκπληκτικά μεταμορφωμένος σε Τσόρτσιλ Γκάρι Όλντμαν (κάποιοι έχουν την ένσταση ότι τον έχει μετατρέψει σε ένα είδος καρικατούρας. Δεν ξέρω). Επίσης μη με ρωτήσετε αν τα γεγονότα είναι πέρα για πέρα πιστά στην πραγματικότητα. Ούτε κι αυτό το γνωρίζω. Η προσωπικότητα του Τσ. πάντως ήταν όντως κάπως έτσι. Για να το πούμε κομψά, αντιφατική. Όσο για το ότι οι Άγγλοι (όπως και οι αμερικάνοι) θα πολεμούσαν ντε και καλά τους ναζί, μη το θεωρείτε καθόλου δεδομένο. Λίγοι θα ήθελαν να εμπλακούν σε έναν εφιαλτικό πόλεμο με άγνωστη έκβαση αν ήταν δυνατό να τη γλυτώσουν. Απ' αυτή τη σκοπιά ο Τσ. ήταν ένας από αυτούς που έσωσαν εμάς, τις μελλοντικές γενιές δηλαδή, από ένα φριχτό παρόν (φαντάζεστε να είχε νικήσει ό,τι απεχθέστερο δημιούργησε ο 20ός αιώνας); Τώρα για το τίμημα που πλήρωσε ο λαός τότε... αποφασίστε εσείς. Η ιστορία δεν είναι ποτέ άσπρη - μαύρη, καλή ή κακή.
Τελικά αν θέλετε να μάθετε τα ιστορικά παρασκήνια και να απολαύσετε τον Όλντμαν δείτε του. Ως παραγωγή είναι βεβαίως λουστραρισμένη και άψογη. Όπως ξέρουν να κάνουν δηλαδή οι βρετανοί.

ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΞΩΤΙΚΗ ΚΑΛΛΙΓΡΑΦΙΑ ΣΤΟ "OUT OF AFRICA"

Το 1985 ο Sidney Pollack (1934-2008) γυρίζει το ρομαντικό δράμα "Out of Africa" (Πέρα από την Αφρική), με τη Μέριλ Στριπ, τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ και τον Κλάους Μαρία Μπραντάουερ στους βασικούς ρόλους.
Το φιλμ είναι βασισμένο σε αυτοβιογραφικό βιβλίο της διάσημης δανέζας συγγραφέως Κάρεν Μπλίξεν. Η ηρωίδα λοιπόν (η Κάρεν δηλαδή) παντρεύεται κάπου στη δεκαετία του '10 ένα φίλο της όχι από έρωτα, αλλά περισσότερο για να δραπετεύσει από το ασφυκτικό περιβάλλον της πατρίδας της, και μετακομίζουν στην Αφρική (δεν θα μπορούσε να υπάρξει μεγαλύτερη αντίθεση σε όλα τα επίπεδα από το δίπολο Δανία - Κένυα), όπου κατέχει μια φάρμα. Η Κάρεν θα αγαπήσει τη νέα της πατρίδα, θα αποκτήσει καλές σχέσεις με τις εκεί φυλές, στις εκτάσεις που της ανήκουν θα δημιουργηθεί φυτεία καφέ... αλλά ο γάμος σύντομα θα καταρρεύσει. Το σημαντικό όμως είναι ότι θα γνωρίσει έναν κυνηγό με ελευθερο πνεύμα και ανάμεσά τους θα αναπτυχθει ένας παθιασμένος έρωτας με πολλά σκαμπανεβάσματα.
Όπως καταλαβαίνετε ο απόλυτος ρομαντισμός είναι εξ ορισμού εξασφαλισμένος. Τα πάθη, οι συγκινήσεις, οι χωρισμοί... Κι όλα αυτά σε ένα πέρα για πέρα εξωτικό περιβάλλον με λιοντάρια, ελέφαντες και ό,τι άλλο τραβά η ψυχή σας. Το αφρικάνικο ντεκόρ είναι σίγουρα υποβλητικό - και αρκετά καρτποσταλικό / τουριστικό θα έλεγα, η φωτογραφία και η εικόνα εν γένει απόλυτα προσεγμένες, οι συγκινήσεις πολλές, ο καταιγισμός από Όσκαρ και η εισπρακτική επιτυχία αναμενόμενα. Βέβαια το φιλμ επικεντρώνεται στην προσωπική ιστορία της Μπλίξεν και πολύ λίγα μας λέει για την αποικιοκρατία, τη σχέση των λευκών με τους μαύρους που τους υπηρετούν κλπ. Μόνο για τις σχέσεις της ίδιας της ηρωίδας μ' αυτούς, οι οποίες είναι άψογες και αγαπησιάρικες.
Πέραν αυτών πάντως, αν σας αρέσουν τα χορταστικά (είναι και 161 λεπτά), βαθιά ρομαντικά, εξωτικά και "μεγάλα" φιλμ με τους μεγάλους έρωτες και τις έντονες συγκινήσεις, βρίσκεστε στο στοιχείο σας. Από τα πιο "τέτοια" που γύρισε ποτέ το Χόλιγουντ.

ΣΚΛΗΡΟΤΡΑΧΗΛΟΣ "HARPER"

O Jack Smight (1925-2003) υπήρξε κυρίως τηλεοπτικός σκηνοθέτης. Οι επιδόσεις του στη δεκαετία περίπου που ασχολήθηκε με το σινεμά δεν θα χαρακτηρίζονταν από κανέναν αξιοζήλευτες, ωστόσο το 1966 γύρισε ένα καλό, κατά τη γνώμη μου, νεο-νουάρ, το "Harper" (στην Ελλάδα είχε έναν παντελώς ηλίθιο και άσχετο τίτλο, κάτι με FBI και κάποιον Φάκελο, τα οποία ουδεμία απολύτως σχέση έχεουν με το φιλμ). Φιλμ με λαμπρό καστ με επικεφαλής στο ρόλο του ομώνυμου ντετέκτιβ τον Πολ Νιούμαν, αλλά και τους Λορίν Μπακόλ, Ρόμπερτ Βάγκνερ, Τζάνετ Λι και Σέλεϊ Γουίντερς.
Ο Χάρπερ είναι ένας "κουλ" ντετέκτιβ που προσλαμβάνεται από μία πλούσια σύζυγο για να ανακαλύψει τους απαγωγείς (κατά πάσα πιθανότητα) του εξαφανισμένου εκατομμυριούχου άντρα της. Αμέσως θα αντιληφτεί ότι η σύζυγος κάθε άλλο παρά συμπαθεί τον πιθανό απαχθέντα, ότι βρίσκεται σε διαρκή κόντρα με τη θετή κόρη της (κόρη του εξαφανισθέντος από άλλο γάμο), ότι ο γοητευτικός σωφέρ δεν ξέρουμε τι ρόλο ακριβώς παίζει... και πολλά άλλα τέτοια. Και οσο προχωρά το φιλμ η ιστορία γίνεται όλο και πιο περίπλοκη, ενώ οι ύποπτοι πληθαίνουν.
Ακολουθώντας τα χνάρια του κλασικού νουάρ (μόνο που αυτό εδώ είναι έγχρωμο), η ταινία διαθέτει τον κλασικό κυνικό, μοναχικό ντετέκτιβ, τις επικίνδυνες γυναίκες, τις θανατερές ατάκες, την περίπλοκη ίντριγκα... όλα δηλαδή τα τυπικά γνωρίσματα του είδους. Και, φυσικά, την κριτική ματιά στον πολύ βρώμικο κόσμο του πλούτου, ο οποίος τις περισσότερες φορές στηρίζεται στο έγκλημα ή την απάτη. Το ενδιαφέρον χαρακτηριστικό του, όπως θα διαπιστώσετε στην πορεία, είναι ότι όλοι, μα όλοι οι χαρακτήρες (του ίδιου του ήρωα συμπεριλαμβανομένου, αν κρίνουμε τουλάχιστον από τη συμπεριφορά του στις γυναίκες) είναι αρνητικοί περισσότερο ή λιγότερο, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο (για να μη χαρακτηρίσουμε μερικούς καθάρματα). Έτσι, ενώ το φιλμ βλέπεται ευχάριστα, καταγράφει συγχρόνως έναν κάθε άλλο παρά αγγελικό κόσμο.
Δίχως να το χαρακτήριζω από τα αριστουργήματα του είδους, το απόλαυσα και δεν κουράστηκα καθόλου. Κάθε άλλο μάλιστα.
ΥΓ: Στη δεκαετία του 70 γυρίστηκε και 2ο φιλμ με τον Χάρπερ και τον Πολ Νιούμαν και πάλι.