"ΕΚΒΟΥΣ" ΚΑΙ ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ

 

Το 1977 ο σημαντικός Sidney Lumet (1924-2011) μεταφέρει στην οθόνη το θεατρικό έργο του Peter Shaffer "Equus" (Έκβους), με τους Ρίτσαρντ Μπάρτον και Πίτερ Φερθ στους βασικούς ρόλους. Το σενάριο είναι του ίδιου του συγγραφέα.

Ένας διαταραγμένος έφηβος, με αρρωστημένο πάθος για τα άλογα, διαπράττει ένα φριχτό έγκλημα εις βάρος τους (δουλεύει σε στάβλο) και κλείνεται σε άσυλο. Ένας ψυχίατρος προσπαθεί να τον πλησιάσει και να κατανοήσει το πώς και το γιατί της απαίσιας πράξης του.

Βαθιά ψυχαναλυτικό δράμα, που προσπαθεί να αναλύσει τα βαθύτερα αίτια ενός εγκλήματος, ανατρέχοντας φυσικά σε τραύματα της παιδικής ηλικίας, στη σχέση γονιών - παιδιού, σε καταπιεσμένο ερωτισμό και... το κερασάκι στην τούρτα, την ολέθρια επίδραση μιας καταπιεστικής, φοβικής προς το σεξ, θρησκόληπτης μητέρας. Ο νεαρός έχει αναπτύξει μια σχεδόν σεξουαλική έλξη προς τα ζώα αυτά και ταυτόχρονα τα έχει αναγάγει σε κάτι σαν θεό, τοποθετώντας τα μάλιστα στη θέση του Ιησού, έναν θεό που λατρεύεις και φοβάσαι ταυτόχρονα. Παράλληλα όμως, αυτή η κατάδυση στα σκοτεινά βάθη μιας άρρωστης ψυχής θα διαταράξει και τον ίδιο το γιατρό ("όταν κοιτάς την άβυσσο σε κοιτάει κι αυτή"). Θα βγάλει στην επιφάνεια τα δικά του προβλήματα, τα επιμελώς κρυμμένα μυστικά του, τους φόβους και τα άγχη του.

"Βαριά" και σκοτεινή ταινία με πανταχού παρούσα "αρρωστημένη" (ψυχολογικά) ατμόσφαιρα, ίσως ενοχλήσει αρκετούς ακόμα και σήμερα. Πάντως ο Lumet δεν δίσταζε ποτέ να βουτήξει στα βαθιά...

"THE HILL" Ή Η ΚΟΛΑΣΗ ΣΕ ΕΝΑ ΣΡΑΤΟΠΕΔΟ

Βρισκόμαστε στα χρόνια του Β' παγκόσμιου πολέμου. Στην έρημο της Λιβύης, στο πουθενά, λειτουργεί στρατόπεδο - φυλακή βρετανών στρατιωτών, οι οποίοι έχουν υποπέσει σε παραπτώματα κάθε είδους. Μια μέρα φτάνουν εκεί πέντε νέοι κρατούμενοι και αμέσως αντιμετωπίζουν απάνθρωπες συνθήκες κράτησης και την ενίοτε σαδιστική αντιμετώπισή τους από κάποιους δεσμοφύλακες. Οι αντιδράσεις των 5 είναι ποικίλες, αλλά πρωταρχικός σκοπός όλων τους είναι η ίδια η επιβίωση. Όσο γιά τον "Λόφο" του τίτλου, πρόκειται για έναν τεχνητό λόφο στο μέσον του στρατοπέδου, τον οποίο εξαναγκάζονται οι κρατούμενοι να ανεβοκατεβαίνουν πολλές φορές, μόνιμα σε συνθήκες αφόρητου καύσωνα, ως τιμωρία ή καψόνι.
Αναφέρομαι στην ταινία "The Hill", που γύρισε το 1965 ο συνήθως εξαιρετικός Sidney Lumet  (1924-2011), με πρωταγωνιστή, εν μέσω ενός εξαίρετου καστ, έναν Σον Κόνερι που εδώ βρίσκεται  πολύ μακριά από το στιλ του Τζέιμς Μποντ με το οποίο μεσουρανούσε αυτή την εποχή. Πρόκειται βέβαια για φιλμ φυλακών, ιδιότυπων στη συγκεκριμένη περίπτωση, που μελετά τις ποικίλες σχέσεις εξουσίας που αναπτύσονται σε ένα τέτοιο εφιαλτικό περιβάλλον. Και βέβαια για μια μελέτη της βίας, των τρόπων αντιμετώπισής της και τα ολέθρια αποτελέσματά της. Βλέπετε, όπως είναι γνωστό, η βία γεννά βία και η αλυσίδα αυτή δεν πρόκειται να σπάσει μέχρι την ολοκληρωτική καταστροφή των πάντων.
Εξαίρετες ηθοποίες, ασπρόμαυρη φωτογραφία, ζέστη, ιδρώτας και κλειστοφοβικό περιβάλλον, δημιουργούν ένα "δύσκολο" κλίμα, που, νομίζω, πιάνει τον θεατή και δεν τον αφήνει να ανασάνει μέχρι το πικρό φινάλε. Λεπτή ανάλυση των χαρακτήρων των ηρώων, ψυχολογικός πόλεμος εξουσιαστών - εξουσιαζομένων σε μια παρτίδα σαν σκάκι μεταξύ τους, μελέτη των σχέσεων όλων αυτών των έγκλειστων ανδρών (μη ξεχνάτε ότι ουσιαστικά και οι φύλακες έγκλειστοι είναι σ' αυτό το καυτό πουθενά), αμφισβήτηση των στρατιωτικών αξιών και της φύσης της ιεραρχίας, κι όλα αυτά με επίκεντρο την προσπάθεια ενός ανθρώπου να διατηρήσει την αξιοπρέπειά του στην κόλαση, συνθέτουν μια ιστορία που νομίζω ότι παρακολουθείται απνευστί. Για μια ακόμα φορά μπράβο στον Λούμετ.

ΟΙ "12 ΕΝΟΡΚΟΙ" ΚΑΙ ΟΙ ΑΣΑΦΕΙΑ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ

Το 1957 ο σχεδόν πάντοτε αξιόλογος Sidney Lumet (1924-2011) γυρίζει μια από τις γνωστότερες "ταινίες δωματίου" (ταινίες δηλαδή των οποίων η δράση συμβαίνει αποκλειστικά σε κλειστό χώρο ή σε ένα μόλις δωμάτιο), το "12 Angry Men" ("Οι δώδεκα Ένορκοι" στα ελληνικά). 

Μετά το τέλος της δίκης 12 ένορκοι συγκεντρώνονται σε ένα δωμάτιο για να αποφασίσουν για την τύχη ενός νεαρού που κατηγορείται ότι σκότωσε τον πατέρα του. Όλοι είναι πεπεισμένοι για την ενοχή του, εκτός από έναν (Χένρι Φόντα), ο οποίος επιμένει να ξανακοιτάξουν τα στοιχεία. Απρόθυμοι αρχικά οι υπόλοιποι υποχρεώνονται να το κάνουν. Σιγά - σιγά η εικόνα αρχίζει να αλλάζει καθώς λεπτομέρειες που είχαν θεωρηθεί ασήμαντες επανεκτιμούνται, νέα στοιχεία βγαίνουν στο φως και οι επακόλουθες ψηφοφορίες βρίσκουν τους ενόρκους διχασμένους...

Η ταινία έχει πολλαπλούς στόχους. Κατ' αρχάς υπάρχουν οι διαφορετικοί χαρακτήρες των 12, οι οποίοι βαθμιαία φωτίζονται και αποκαλύπτουν τα background, τα κίνητρα και τις ιδιαιτερότητές τους, θετικές ή αρνητικές. Προσοχή: Σε καμιά περίπτωση δεν υπάρχουν ξεκάθαροι "καλοί" και "κακοί". Από αυτούς που πιστεύουν απόλυτα στην απονομή δικαιοσύνης με κάθε τίμημα μέχρι αυτούς που είναι πέρα για πέρα αρνητικά προκατηλειμένοι , από το μαύρο ως το άσπρο δηλαδή, υπάρχει μια πληθώρα "αποχρώσεων", που καλύπτουν όλη τη γκάμα. Όπως δηλαδή συμβαίνει στη ζωή, όπου απόλυτο μαύρο ή άσπρο στους ανθρώπους δεν υπάρχει. Από την άλλη το φιλμ θέτει υπό αμφισβήτηση τόσο τη διαδικασία της δικαιοσύνης (πόσο εύκολο είναι να καταδικαστεί ένας πιθανός αθώος), όσο και την ίδια την ουσία της και τη δυνατότητά της, τελικά, να αποκαλύπτει την αλήθεια των γεγονότων. Η τελική αμφιβολία είναι η καλύτερη απόδειξη για την πρόθεση αυτή του σκηνοθέτη.

Στο μεταξύ παρακολουθούμε ένα ενδιαφέρον αστυνομικό δράμα, το οποίο, παρά την παντελή έλλειψη δράσης (όλα γίνονται με λόγια), καταφέρνει να κρατά τον θεατή (εμένα τουλάχιστον) με τις διαρκείς ανατροπές και αναθεωρήσεις των μέχρι τότε βεβαιοτήτων. Οπότε το ενδιαφέρον ούτως ή άλλως υπάρχει σε σεναριακό επίπεδο, ανεξάρτητα των κοινωνικών αναλύσεων.

Ξέρω ότι το κλειστό της ταινίας και η έλλειψη δράσης ίσως κουράσουν κάποιους που δεν μπορούν να υποφέρουν αυτό το είδος του "διαλογικού" σινεμά. Ωστόσο αναμφισβήτητα πρόκειται για μια κλασική ταινία και, όπως είπα, μια από τις κλασικότερες του μάλλον σπάνιου αυτού είδους.

FAIL SAFE : ΤΟ ΥΣΤΑΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ

Θα μπορούσαμε να κάνουμε ολόκληρο αφιέρωμα στις αμερικάνικες ταινίες, κυρίως του πρώτου μισού της δεκαετίας του 60, που έντρομες μπροστά στο Ψυχρό Πόλεμο που μαινόταν, φαντάστηκαν τις ζοφερότερες επιπτώσεις του, δημιουργώντας δράματα που - σχεδόν ή κυριολεκτικά -  καταλήγουν στο τέλος του κόσμου (όπως τον ξέρουμε τουλάχιστον). Τα οποία βέβαια απέχουν χιλιόμετρα από το συνηθισμένο σύγχρονο χάπι εντ που κυριαρχεί στο Χόλιγουντ.
Ένα από αυτά είναι το "Fail - Safe", που γύρισε ο σημαντικότατος Sidney Lumet (1924-2011) το 1964: Ένας συνδυασμός λαθών ανθρώπων και μηχανών (κομπιούτερς για την ακρίβεια) στέλνουν ένα σμήνος αεροπλάνων φορτωμένων με πυρηνικές κεφαλές να βομβαρδίσουν τη Μόσχα. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ, σε μια ύστατη προσπάθεια να σταματήσει το με μαθηματική ακρίβεια επερχόμενο τέλος του κόσμου, προσφέρεται να βοηθήσει τους σοβιετικούς να αποκρούσουν την ακούσια επίθεση, ακόμα και αποκαλύπτοντάς τους κρίσιμα στρατιωτικά μυστικά, πράγμα που θα συναντήσει τη λυσσασμένη αντίδραση των "γερακιών" του Πενταγώνου. Η "λύση" (;;;) που θα βρεθεί είναι κυριολεκτικά ανατριχιαστική και, τελικά, δεν ξέρω αν θα πονέσει λιγότερο από ένα οριστικό τέλος της ανθρωπότητας.
Μπορούμε να πούμε δύο πράγματα για το φιλμ: Από τη μία υπάρχει το συγκλονιστικό σενάριο με την απίθανη πλοκή, τη σκιαγράφηση των χαρακτήρων του δράματος και τις πολύπλοκες ίντριγκες ή/και λεπτές κινήσεις - προσοχή στην κάθε λέξη, την κάθε έκφραση - που όλα αυτά συνεπάγονται. Από την άλλη υπάρχει η παντελής έλλειψη δράσης όσον αφορά την εικόνα. Ολόκληρη σχεδόν η ασπρόμαυρη ταινία διαδραματίζεται στο εσωτερικό του Πενταγώνου και στα μυστικά υπόγειά του, όπου ο πρόεδρος με τον μεταφραστή του συνομιλούν μόνοι  με τους σοβιετικούς. Αυτά επιτείνουν βεβαίως την απόλυτα κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, "πνίγουν"συνειδητά τον θεατή, αλλά και την μετατρέπουν σε ένα είδος πολεμικού μεν, απόλυτου δε "δράματος δωματίου". Πράγμα. βεβαίως, που μπορεί να κουράσει αρκετούς. Όντως σε όλόκληρο το φιλμ δεν υπάρχει καθόλου "καθαρός αέρας".
Οι χαρακτήρες, με επικεφαλής τους Χένρι Φόντα και Γουόλτερ Ματάου, διατρέχουν μια ευρεία γκάμα, από τον κλασικό ειρηνιστή έως το απόλυτο γεράκι. Τόσο οι στρατιωτικοί όσο και οι πολιτικοί ή πολίτες διαθέτουν τέτοιους στις τάξεις τους. Σε μερικούς από αυτούς "σκιτσάρεται" και η προσψπική τους ζωή. Φυσικά το φιλμ μιλά ουσιαστικά για το απόλυτο παράλογο του ατελείωτου ανταγωνισμού των εξοπλισμών, του ίδιου του Ψυχρού Πολέμου και της πυρηνικής απειλής, πράγματα που σήμερα δεν αποτελούν τόσο μεγάλους κινδύνους, πλην όμως τότε αποτελούσαν το μεγαλύτερο και εφιαλτικότερο πρόβλημα. Τελικά πρόκειται για μια κραυγή υπέρ της ειρήνης και του τέλους των πολέμων - θερμών ή ψυχρών.
Ξαναείπα ότι πολλοί θα κουραστούν με το διαρκές μπλά - μπλά και την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα. Από σεναριακή άποψη όμως, νομίζω ότι η ταινία είναι συγκλονιστική.

ΣΚΥΛΙΣΙΑ ΜΕΡΑ ΓΙΑ ΠΡΩΤΑΡΗΔΕΣ ΛΗΣΤΕΣ

Ίσως να είναι ο καλύτερος ρόλος του Αλ Πατσίνο. Πιθανόν να είναι η καλύτερη ταινία του Sidney Lumet. Σίγουρα είναι ένα από τα καλύτερα φιλμ των 70ς. Μιλώ για το Dog Day's Afternoon (Σκυλίσια Μέρα) του 1975. Όπου ένα αληθινό γεγονός εξετάζεται κάτω από πολλά και διαφορετικά πρίσματα, οπότε μιλάμε για μία από τις πιο πολυεπίπεδες ταινίες που έχω δει.
Δύο πρωτάρηδες ληστές εισβάλλουν σε μια τράπεζα, σύντομα παγιδεύονται σ' αυτήν πριν προλάβουν να διαφύγουν, περικυκλώνονται από μεγάλες αστυνομικές δυνάμεις, διαπραγματεύονται κρατώντας ομήρους... και από εκεί και πέρα τον λόγο έχουν η αστυνομία και το FBI, το πλήθος που έχει συγκεντρωθεί απ' έξω και, φυσικά, τα μίντια. Κι εμείς παρακολουθούμε ταυτόχρονα (και με κομένη την ανάσα) την εξέλιξη της όλης ιστορίας, ένα εκπληκτικό πορτρέτο του βασικού ήρωα, τις πολιτικές προεκτάσεις που αποκτά το γεγονός, την ανακήρυξη ενός κατά λάθος ήρωα, τη σκιαγράφηση του όλου κοινωνικού κλίματος της εποχής και... μπορεί να σκεφτείτε και κάμποσες άλλες προεκτάσεις.
Αυτό που άμεσα παρατήρησα είναι το πόσο έχουν αλλάξει οι εποχές από το 1975. Έχουμε σήμερα συνηθίσει σε παρόμοιες περιπτώσεις άμεσες επεμβάσεις των δυνάμεων ασφαλείας, αποκλεισμούς δρόμων σε χρόνο dt και άλλα τέτοια. Τότε τα πράγματα γίνονταν... πώς να το πω... πιο χαλαρά. Ο κόσμος πλησίαζε το επίμαχο σημείο, οι διαπραγματεύσεις γίνονταν πιο άμεσα και σχεδόν φανερά... Φυσικά το τελικό αποτέλεσμα ήταν το ίδιο, ο τρόπος όμως είναι τόσο διαφορετικός... Και μια που είπα για τον κόσμο: Το κλίμα της εποχής, πολιτικοποιημένο ακόμα και με εντονότερη αμφισβήτηση προς το σύστημα ακόμα και στην Αμερική, αποτυπώνεται άμεσα με τις αντιδράσεις του πλήθους. Το οποίο μαζεύεται ταχύτατα γύρω από το επίμαχο μέρο και παραμένει εκεί μέχρι αργά τη νύχτα και τη βίαιη λύση του δράματος και... τι κάνει; Γιουχαϊζει διαρκώς τους μπάτσους και επευφημεί τον ληστή Πατσίνο. Άλλες εποχές, άλλες κοινωνικές αντιλήψεις, όταν ο κόσμος δεν είχε ακόμα σιχαθεί τα πάντα και, ουσιαστικά, αποσυρθεί. Όσο για τον ληστή, με την προβολή των μίντια και τη φασαρία που δημιουργείται, γίνεται ήρωας με πολιτικό και κοινωνικό έρεισμα δίχως στην ουσία ούτε ιδιαίτερα πολιτικοποιημένος να είναι ούτε οποιοδήποτε αλτρουιστικό ή πολιτικό κίνητρο να έχει για την πράξη του. Το μόνο που θέλει είναι να βελτιώσει την μπερδεμένη προσωπική ζωή του. Η όποια πολιτικοποίησή του έγκειται στο ότι, σε ένα στιγμιαίο ξέσπασμα, κραυγάζει διαρκώς "Άττικα! Άττικα!" (αναφερόμενος στην αιματηρή καταστολή από τις δυνάμεις ασφαλείας της περίφημης εξέγερσης στις ομώνυμες φυλακές λίγα χρόνια πριν), ξεσηκώνοντας έτσι ένα ήδη εξοργισμένο κοινό. Και βέβαια, κατά βάθος είναι "καλό παιδί" (δίχως ο όρος αυτός σε καμιά περίπτωση να γίνεται καρικατούρα), ή, αν προτιμάτε, ένας μπερδεμένος και πιεσμένος από παντού άνθρωπος με κάποιες ιδιαιτερότητες. Γι' αυτό και ο θεατής (όπως και ο κόσμος που λέγαμε) ταυτίζεται μαζί του και αγωνιά για την έκβαση της ιστορίας.
Ανάμεσα σ' όλα αυτά ο Λούμετ προλαβαίνει να μιλήσει και για τις πρώτες εποχές του κινήματος για την ισότητα των ομοφυλοφίλων, να μας δώσει μια στέρεη περιγραφή της μίζερης μέχρι τότε ζωής του ήρωα και να φτιάξει ένα σκοτεινό και διεισδυτικό πορτρέτο του χαρακτήρα του σχεδόν αμίλητου και μάλλον προβληματικού συνεργάτη του ληστή, που είναι ένα κράμα αγνότητας, αφέλειας και φανατισμού όσον αφορά τον σκοπό του.
Άψογο δείγμα συνδυασμού ιστορίας με σασπένς και πολιτικοκοινωνικής "ακτινογραφίας" μιας ολόκληρης εποχής δοσμένη με μάλλον ντοκιμαντερίστικο στιλ, αποτελεί, όπως είπα και στην αρχή, μια από τις αγαπημένες μου ταινίες της δεκαετίας του 70.

ΕΝΑ ΕΞΠΡΕΣ ΓΕΜΑΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ

Αν πρέπει να θυμόμαστε για έναν και μόνο λόγο το "Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές" (1974) του Sidney Lumet, αυτός θα ήταν το απίστευτο καστ του. Νομίζω ότι ποτέ δεν μαζεύτηκαν τόσο πολλοί καλοί ηθοποιοί μαζί. Για την ιστορία αναφέρω τους διασημότερους απ' αυτούς: Λορίν Μπακόλ, Ίνγκριντ Μπέργκμαν, Μάρτιν Μπάλσαμ, Ζακλίν Μπισέ, Σον Κόνερι, Βανέσα Ρέντγκρέιβ, Ζαν-Πιέρ Κασέλ, Μάικλ Γιορκ, Άντονι Πέρκινς, Τζον Γκίλγκουντ, Ρίτσαρντ Γουίντμαρκ, Τζορτζ Κουλούρης και, φυσικά, ο εκπληκτικός και αγνώριστος Άλμπερτ Φίνεϊ στο ρόλο του διάσημου ντετέκτιβ Ηρακλή Πουαρό.
Βασισμένη στο βιβλίο της Άγκαθα Κρίστι, η ταινία δεν κρύβει πολλές κινηματογραφικές εκπλήξεις. Είναι η κλασική ιστορία με τον φόνο, που θα συμβεί αυτή τη φορά στο εξωτικό Οριάν Εξπρές στα βάθη της χιονισμένης Γιουγκοσλαβίας, και, φυσικά επίσης, όλοι οι ετερόκλητοι επιβάτες, ευγενείς ή/και πλούσιοι οι περισότεροι, είναι εξ ίσου ύποπτοι. Το τέλος βέβαια είναι αρκετά απροσδόκητο, και η σκηνή του φόνου σε φλας μπακ προκαλεί σχετική ανατριχίλα, το υπόλοιπο φιλμ όμως κυλά ομαλά, δίχως ανατροπές και ιδιαίτερες εντάσεις. Ένας - ένας οι σούπερ σταρ πρωταγωνιστές εμφανίζονται στην ανάκριση, εκθέτουν το άλοθί τους και... πάμε στον επόμενο.
Ιδιαίτερη μνεία ωστόσο πρέπει να γίνει στον Άλμπερτ Φίνεϊ, που ερμηνεύει σπαρταριστά έναν άκρως ιδιόρυθμο, στα όρια του γελοίου μερικές φορές, sui generis Πουαρό, κάνοντας την όλη ταινία απολαυστική.
SPOILER SPOILER: Και βέβαια, μένει και ο ηθικός προβληματισμός του τέλους: Τι γίνεται αν ένα έγκλημα είναι απόλυτα δικαιολογημένο και αποδίδει δικαιοσύνη; Καταδικάζουμε τον εγκληματία ή όχι; Και επίσης, θα ήταν ίδια η τελική απόφαση του Πουαρό αν το έγκλημα δεν είχε γίνει από τόσο high society άτομα; ΤΕΛΟΣ SPOILER.

Καλογυρισμένο, παρακολουθείται με ενδιαφέρον... αλλά μέχρις εκεί.

ΠΡΙΝ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΟΤΙ ΑΚΟΜΑ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΛΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ

Είναι απίστευτο το ότι ο Sidney Lumet έκανε τόσο καλή ταινία στα 83 του, όταν μάλιστα οι δουλειές του των αρκετών τελευταίων χρόνων ήταν μέτριες. Στο "Πριν ο διάβολος καταλάβει ότι πέθανες" (2007) δεν ήξερα τι να πρωτοθαυμάσω: Το πυκνό, δίχως καμιά κοιλιά σενάριο, τις πολύ καλές ερμηνείες από ένα πλουσιότατο καστ, το πετυχημένο μπρος - πίσω στο χρόνο, που δεν μπερδεύει αλλά φωτίζει σκοτεινά σημεία...
Πριν πω οτιδήποτε άλλο οφείλω να προειδοποιήσω τους υποψήφιους θεατές: Η ταινία είναι μαύρη, κατάμαυρη, απαισιόδοξη, πλημμυρισμένη στην απελπισία. Σπάνια έχω δει φιλμ όπου όλοι οι ήρωες βρίσκονται σε τόσο βαθιά αδιέξοδα. Ερωτικά, επαγγελματικά, οικονομικά, ψυχολογικά. Όλες αυτές οι απελπισίες διαφορετικών ανθρώπων, που όλοι σχεδόν ανήκουν σε μια οικογένεια, "δένουν" θαρρείς δημιουργώντας μια από τις πιο ασφυκτικές ατμόσφαιρες που έχω δει ποτέ. Όταν οι ήρωες αποφασίζουν να διαπράξουν το πρώτο "κοκό", όλα συνομωτούν εναντίον τους, οδηγώντας τους με μαθηματική ακρίβεια στο να πράττουν όλο και μεγαλύτερα κακά. Τα πάντα ξεκινάνε από μια ληστεία κατά την οποία όλα πάνε στραβά (μη φοβάστε, δεν είναι σπόιλερ, αυτό συμβαίνει στα πρώτα ελάχιστα λεπτά της ταινίας) και από κει και πέρα χτίζεται μεθοδικά η ιστορία : Τι προηγήθηκε, τι είδους ληστεία ήταν αυτή και ό,τι ζοφερό συμβαίνει στη συνέχεια.
Μελέτη για μια ακόμα φορά φέτος της αρνητικής πλευράς των ανθρώπων, αλλά και της ατυχίας - όπου όταν κάτι πάει λάθος ακολουθεί ένα αληθινό ντόμινο από άλλα, ακόμα χειρότερα στραβά, μοιάζει να προειδοποιεί: Μην μπλέξετε αρχικά. Αν το κάνετε για οποιοδήποτε λόγο, όλα λειτουργούν σαν κινούμενη άμμος : Όσο προσπαθείς να ξεφύγεις, τόσο αυτή σε ρουφάει ακόμα πιο βαθιά.
Όλα αυτά δίνονται με μια πολύπλοκη, πλην σαφή, αστυνομική δομή και ίντριγγα, που κρατά την αγωνία του θεατή μέχρι το τελευταίο λεπτό, οδηγώντας στο ζοφερό φινάλε. Δεν νομίζω λοιπόν ότι πρόκειται να κουραστείτε. Να απελπιστείτε και να "μαυρίσετε", ίσως. Να βαρεθείτε όμως, με τίποτα. Μια από τις μεγαλύτερες για μένα εκπλήξεις της χρονιάς, όχι τόσο λόγω της ταινίας καθεαυτής, όσο λόγω του σκηνοθέτη, τον οποίο είχα στην ουσία ξεγράψει.
ΥΓ: Τι συμβαίνει φέτος; Όλες σχεδόν οι πολύ καλές ταινίες είναι κατάμαυρες, σκοτεινές, απαισιόδοξες, αναλύοντας τις σκοτεινές πτυχές του ανθρώπινου χαρακτήρα. Έχω βαρεθεί να γράφω για "απελπισία", "σκοτεινιά" και άλλα τέτοια. Για σκεφτείτε: "Sweeney Todd", "Θα χυθεί αίμα", "Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους" κλπ. Μήπως βρισκόμαστε, δίχως να το έχουμε συνειδητοποιήσει, στο μέσο μιας πολύ βαθύτερης κρίσης απ' όσο νομίζουμε;