"MON IDOLE" Ή ΟΙ ΚΑΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΟΠΛΗΞΙΑΣ

Ο Guillaume Canet είναι ένας γνωστός γάλλος ηθοποιός, ο οποίος συχνά περνά και πίσω από την κάμερα. Η πρώτη του σκηνοθετική προσπάθεια έγινε το 2002, λεγόταν "Mon Idole" (Το Είδωλό μου) και μου προκάλεσε ανάμεικτα συναισθήματα.
Ένας υπερφιλόδοξος νεαρός δουλεύει σε κακόγουστο και ηλίθιο (πλην όμως μεγάλης ακροαματικότητας) τηλεοπτικό σόου και ονειρεύεται να ανέβει στη ιεραρχία και να αναλάβει ο ίδιος το σόου (ή κάποιο άλλο, παρόμοιας ηλιθιότητας τέλος πάντων). Απόλυτο ίνδαλμα και πρότυπό του είναι ο μεσήλικας διευθυντής του καναλιού. Κάποια στιγμή ο τελευταίος θα αρχίσει να τον προσέχει ιδιαίτερα, να ακούει τις ιδέες του, να επιδιώκει να κάνει παρέα μαζί του... και φτάνει να τον προσκαλέσει στην εξοχική του βίλα για να περάσουν ένα σαββατοκύριακο οι τρεις τους (η τρίτη είναι η πανέμορφη γυναικα του διευθυντή). Μεθυσμένος από τη "μεγάλη ζωή" και τις υποσχέσεις, ο νεαρός θα δεχτεί να καταστρέψει κάθε χαρακτηριστικό της προσωπικής του ζωής, ακόμα και να χωρίσει με την κοπέλα με την οποία συζεί και θα εξακολουθήσει να ξεπουλιέται ακόμα κι όταν διαπιστώνει ότι το ιδιόρυθμο (επιεικώς) ζευγάρι τον θέλει σαν ένα είδος γελωτοποιού. Κάποια στιγμή τα πράγματα θα πάρουν εντελώς άλλη τροπή, καθώς στην όλη ήδη παράδοξη κατάσταση θα προστεθεί κι ένας φόνος...
Το φιλμ ξεκινά σαν σχεδόν κωμωδία και, απρόβλεπτα, από κάποιο σημείο και μετά, μετατρέπεται σε αγωνιώδες - και τραβηγμένο - θρίλερ, φτάνοντας στα όρια του γκροτέσκ. Νομίζω ότι όλο αυτό δεν δένει απόλυτα, ενώ το ανοιχτό τέλος, εξ αιτίας του οποίου ομολογώ ότι δεν κατάλαβα την ιδεολογική θέση του σκηνοθέτη, με χάλασε. Ο λόγος όμως που βρίσκω θετικά στοιχεία στο άνισο αυτό φιλμ είναι η ανελέητη σάτιρα της τηλεόρασης που επιχειρεί, η επίθεσή του στην απόλυτη κενότητα και βλακεία (και συχνά την ανελέητη σκληρότητα) των απαράδεκτων σόου στιλ "Big Brother", αλλά και την κενότητα ολόκληρου του κόσμου που κινείται γύρω απ' αυτά. Κενότητα και βλακεία καλυμένη φυσικά από τόνους στρας και γκλαμουριάς, ενώ η σκληροτητα και η αδιαφορία για τους άλλους που κρύβεται κάτω από το αστραφτερό προσωπείο οδηγείται εδώ σε ακραία σημεία..
Για όλα αυτά λοιπόν - και κυρίως επειδή προσωπικά απεχθάνομαι βαθειά την τηλεόραση - κάπου η όλη ιστορία του νέου που χάνει την ψυχή του και ξεπουλιέται με κάθε έννοια για να γίνει τηλεστάρ με άγγιξε. Πέραν αυτού, ενώ έχει το ενδιαφέρον του, νομίζω ότι κάπου ο Canet το παρατραβά και το χάνει, θέλοντας ίσως να βάλει πολλά και διαφορετικά στοιχεία στο ίδιο φιλμ.

ΜΗΝ ΠΕΙΣ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΤΑ ΠΑΛΙΑ, ΒΡΩΜΙΚΑ ΜΥΣΤΙΚΑ

Να λοιπόν που αμέσως μετά το "Φίδι" οι Γάλλοι αποδεικνύουν και πάλι ότι ξέρουν να κάνουν θρίλερ. Χιτσκοκικού κλίματος αυτή τη φορά, το "Μην το πεις σε κανέναν" του Guillaume Canet δανείζεται μια σειρά από στερεότυπα του είδους (και έχει και κάποιες σεναριακές απιθανότητες), πλην όμως καταφέρνει να κρατήσει τον θεατή μέχρι τέλους. Κλασσικό το μοτίβο του αθώου που βρίσκεται να κατηγορείται και όλα τα στοιχεία είναι εναντίον του, οπότε δεν του μένει παρά να την κοπανίσει, κλασσικό και της νεκρής γυναίκας που ξαφνικά εμφανίζεται (ή υπάρχουν υπόνοιες ότι εμφανίζεται), τα καλά κρυμένα για χρόνια βρώμικα μυστικά αποκαλύπτονται στο τέλος το ένα μετά το άλλο, οι ανατροπές δεν λείπουν, η δράση και τα κυνηγητά το ίδιο, πολλοί από τους ήρωες δεν είναι αυτό ακριβώς που φαίνονται ή νομίζουμε, και τελικά έχουμε ένα καλοστημένο θρίλερ, που χωρίς να φέρνει καμιά φοβερή καινοτομία στο είδος, βλέπεται μια χαρά.
Τώρα βέβαια, βρίσκω κάπως υπερβολικά τα 9 Σεζάρ για τα οποία προτάθηκε και τα 4 που τελικά κέρδισε. Αυτό όμως δεν κάνει την ταινία λιγότερο απολαυστική, ιδίως για θερινό. Κι αν ξενερώσετε λιγάκι στο τέλος τέλος, μικρό το κακό. Θα έχετε ήδη περάσει δύο ευχάριστες ώρες.