Ο ΧΟΡΤΟΝ ΚΑΙ ΟΙ ΑΟΡΑΤΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ

Βρίσκω το "Horton" (Horton hears a Who) (2008) των Jimmy Hayward και Steve Martino ένα από τα συμπαθητικά κινούμενα σχέδια των τελευταίων χρόνων. Ψηφιακό animation φυσικά, όπως η μεγόλη πλειοψηφία των ταινιών του είδους, με εντυπωσιακές ενίοτε εικόνες (κυρίως από την πόλη των Χου), νομίζω ότι βλέπεται με ενδιαφέρον και από μεγάλους.
Ατού βεβαίως το πρωτότυπο, στα όρια του σουρεαλισμού, σενάριο: Το καλοκάγαθο και ονειροπόλο ελεφαντάκι Χόρτον ανακαλύπτει ότι σε ένα μικροσκοπικό σφαιρίδιο που το παρασύρει ο άνεμος ζει ένας ολόκληρος κόσμος και πολιτισμός, αυτός των Χου. Έλα ντε, όμως, που είναι αδύνατο να πείσει τα άλλα ζώα του δάσους γι' αυτό... Και κυρίως τις "αρχές", με αντιπαθέστερη την αυστηρή καγκουρίνα. Από την άλλη, στον κόσμο των Χου που κινδυνεύει, υπάρχουν παρόμοια προβλήματα, με τους "προύχοντες" να αγνοούν με τη σειρά τους την ύπαρξη του μεγάλου έξω κόσμου και να ταπεινώνουν διαρκώς τον δήμαρχο, τον μόνο που επικοινωνεί με τον Χόρτον.
Τα "μηνύματα" είναι αρκετά: Η καταδίκη της αρνητικής αντιμετώπισης της διαφορετικότητας, η μέχρι βλακείας αρτηριοσκλήρωση της εξουσίας, η καταφυγή σε κάθε μέσο μπρστά στη διαφύλαξη των προνομίων που δίνει σε ορισμένους (λίγους) το ισχύον και "αναλλοίωτο" status quo, η ανάγκη στις κοινωνίες για φρέσκια και πρωτότυπη ματιά κλπ. Αντίρρησεις έχω πάντως στην SPOILER τελική σκηνή, όπου όλα γινονται μέλι - γάλα με την πλήρη στροφή προς το καλό όλων ανεξαιρέτως των μέχρι πρότινων αρνητικών χαρακτήρων, ακόμα και των πιο κακών. Λίγη περισότερη "κακία" και κάθαρση δεν θα έβλαπτε..ΤΕΛΟΣ SPOILER. Τι ψάχνω τώρα... θα μου πείτε. Παιδικό φιλμάκι είναι και, όπως είπα, από τα συμπαθητικά, και κρατά και αμείωτο το ενδιαφέρον με τη δράση, το σασπένς και το χιούμορ. Οπότε, γενικά, όλα καλά.