Ο "ΒΑΛΕΡΙΑΝ" ΚΑΙ Η (ΑΠΛΩΣ) ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ

Το "Βαλέριαν και Λορελίν" είναι ένα διάσημο γαλικό κόμικς επιστημονικής φαντασίας των Meziers και Christin, που κυκλοφόρησε μεταξύ 1967 και 2010 και συγκαταλέγεται στα 5 με τις υψηλότερες πωλήσεις των τεράστιων (σε αριθμό εκδόσεων κόμικς εννοώ) εκδόσεων Dargaud. Ο Luc Besson, μεγαλωμένος και επηρεασμένος από παιδί απ' αυτό, αποφασίζει το 2017 να το μεραφέρει στη μεγάλη οθόνη, πράγμα που γι' αυτό αποτελεί έργο ζωής. Έτσι φτιάχνει την ταινία "Ο Βαλέριαν και η Πόλη με τους Χίλιους Πλανήτες", την ακριβότερη ανεξάρτητη παραγωγή που έγινε ποτέ.
Το ζευγάρι των ηρώων (που, ανάμεσα σε μύριες περιπέτειες, προσπαθούν και να τα φτιάξουν), είναι πράκτορες της "Χωροχρονικής Υπηρεσίας" και προστατεύουν από τους "κακούς" την Terran Empire, η οποία, τον 28ο αιώνα, απλώνεται σε όλο τον Γαλαξία, ενώ έλλογα όντα κάθε φυλής (και οι άνθρωποι φυσικά) μπορούν να ταξιδεύουν στιγμιαία στον χώρο και τον χρόνο. Η συγκεκριμένη ιστορία διαδραματίζεται στον αχανή διαστημικό σταθμό - μητρόπολη Άλφα, που κατοικείται από πολλά εκατομμύρια νοήμονα πλάσματα. Η τεράστια πόλη κινδυνεύει από μια απειλή όχι εξωτερική, αλλά που κρύβεται στο ίδιο της το (σχεδόν ανεξερεύνητο) κέντρο. Φυσικά οι ήρωές μας θα αναλάβουν άμεση δράση.
Ας πούμε λοιπόν αρχικά ότι η εναρκτήρια σκηνή, που δείχνει τον τρόπο που δημιουργήθηκε ο Άλφα, είναι εξαιρετική σε σύλληψη και εκτέλεση. Από εκεί και πέρα θα επιμείνω στα εντυπωσιακά (και με μεγάλη ποικιλία) σκηνικά, στην σφιχτή δράση και την εν γένει οπτική απόλαυση. Το σενάριο, εμπλουτισμένο με αντιιμπεριαλιστικά μηνύματα και αρκετό (όχι πάντα καλό κατά τη γνώμη μου) χιούμορ, είναι μάλλον απλό και, αναμενόμενα, επικεντρώνεται στη δράση. Η ταινία είναι επίτηδες φτιαγμένη έτσι ώστε, πάνω απ' όλα, να είναι δισκεδαστική. Ξέρω ότι δέχτηκε πολλές επικρίσεις, αλλά οφείλω να πω ότι προσωπικά όντως το διασκέδασα. Κατάφερε, βλέπετε, να με κάνει να αφεθώ στην οπτική μαγεία της και, αναμενόμενο, με κράτησε η δράση. Τουλάχιστον προσωπικά διασκέδασα περισσότερο από τα ένα-την-εβδομάδα υπερηρωικά αμερικάνικα, τα οποία έχω σκυλοβαρεθεί.
Φυσικά - και επειδή δεν πρόκειται σε καμιά περίπτωση για αρστούργημα - έχω τις αντιρρήσεις μου. Έχουμε το "εύκολο", όπως ξαναείπα, σενάριο, με τις αφέλειές του. Μάλλον επίτηδες, αλλά θα προτιμούσα μια σοβαρότερη δουλειά. Υπάρχουν οι βαρετές και επαναλαμβανόμενες σχέσεις του ζεύγους, με τον ερωτύλο ήρωα να προσπαθεί μόνιμα να τα φτιάξει με την όμορφη συνεργάτιδά του και οι διαρκείς (μάλλον με κρύο χιούμορ) ερωτικές ατάκες ενώ ο κόσμος χάνεται γύρω τους. Εντάξει, είναι προσπάθεια για χιούμορ, αλλά αυτό που βγαίνει είναι "σκασίλα μου για τον Γαλαξία και τα πάντα, εμένα με νοιάζει να ρίξω την κοπέλα". Και, το σπουδαιότερο ίσως, η κακή επιλογή του πρωταγωνιστή. Είναι πολύ πιτσιρικάς και "φλούφλης" για καρδιοκατακτήτής και έμπειρος σωτήρας του κόσμου, πολύ λίγος σαν ηθοποιός και (προσωπική άποψη αυτό) εμένα μου φάνηκε και αντιπαθής σα φάτσα. Αυτό ήταν που με χάλαγε περισότερο.
Πέραν της γκρίνιας, σας είπα ότι το απόλαυσα σαν μια  μάλλον απλοϊκή οπτική πανδαισία. Και χάζευα και τους διάσημους σταρ από κάθε χώρο που παρήλασαν σε μικρούς ρόλους: Ρούντγκερ Χάουερ, Κλάιβ Όουεςν Ίθαν Χοκς, Ριάνα, Χέρμπι Χάνκοκ (!), Αλέν Σαμπά κλπ.
ΥΓ:  Προσωπικά πάντως χαίρομαι που ο Μπεσόν ξαναγύρισε, μετά από καιρό, στις διασκεδαστικές περιπέτειες.