Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 28, 2020

ΤΟ "MYSTERY TRAIN" ΚΑΙ ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΟΥ ΕΛΒΙΣ


 Το 1989 ο Jim Jarmusch κάνει μια από τις πιο γοητευτικές του ταινίες (κατά τη γνώμη μου φυσικά), το "Mystery Train". Ανάμεσα στους μουσικούς που εμφανίζονται - πάντα κάνουν εμφανίσεις στις ταινίες του διάφοροι - είναι ο Screamin' Jay Hawkins, o Rufus Thomas, o Joe Strummer, η... φωνή του Tom Waits και μερικοί καλτ για το σκηνοθέτη ηθοποιοί.

Πρόκειται για ένα σπονδυλωτό φιλμ με τρεις ιστορίες. Συνδετικός κρίκος τους ένα μάλλον παρακμιακό ξενοδοχείο, όπου συμβαίνουν όλα - και υπάρχει κάτι με το χρόνο που θα καταλάβετε προς το τέλος. Όλα αυτά συμβαίνουν στο Μέμφις, το οποίο, αν δεν το ξέρετε, είναι η γενέτειρα του Έλβις Πρίσλεϊ και ακόμη "τρέφεται" από τη φήμη που απέκτησε από το γεγονός αυτό. Στην πρώτη ιστορία ένα ζευγάρι νεαρών γιαπωνέζων τουριστών πηγαίνουν για "προσκύνημα" στην πόλη του Έλβις. Στη δεύτερη δύο άγνωστες πριν λίγο γυναίκες βρίσκονται από σύμπτωση στο ίδιο δωμάτιο ξενοδοχείου. Στην τρίτη ένας τρελαμένος από το αλκοόλ και την εγκατάλειψη από την κοπέλα του τύπος και η παρέα του διαπράττουν σχεδόν κατά λάθος έγκλημα.

Όπως καταλάβατε ολόκληρο το φιλμ είναι ένας νοσταλγικός φόρος τιμής στον Έλβις και το Μέμφις. Δεν βλέπουμε όμως απολύτως τίποτα γκλάμορους. Ακριβώς το αντίθετο. Αντικρίζουμε ένα παρακμιακό Μέμφις, ξεχασμένο (όπως και το ξενοδοχείο που "πρωταγωνιστεί"), με πολλά εγκαταλειμένα κτίρια ή καταστήματα (οι εικόνες θυμίζουν τη δική μας κρίση των πρώτων χρόνων) και μια σειρά από απολύτως κοινότοπες τοποθεσίες. Η ταινία συνδυάζει, επιτυχημένα νομίζω, χιούμορ, συγκίνηση και νοσταλγία για μια παλιά Αμερική που δεν υπάρχει πλέον - ή για τον μύθο της. Κατά τα άλλα, ο Τζάρμους στα καλύτερά του: Απολαυστικοί διάλογοι, απίθανοι τύποι, συμπτώσεις που συμβαίνουν δίχως κανείς από τους ήρωες να το αντιληφθεί και ένα παλιό νυχτερινό τρένο - σύμβολο που περνά και ξαναπερνά από μια γέφυρα (το μεγαλύτερο μέρος του φιλμ άλλωστε είναι νυχτερινό). Πιστεύω ότι εδώ αυτό που πάνω απ' όλα κυριαρχεί είναι η γοητεία του παλιού, του φθαρμένου, του κοινότοπου, η γοητεία της παρακμής πάνω απ' όλα, μια ακαθόριστη, διάχυτη νοσταλγία... Αν εκτιμάτε τον Τζάρμους και το πολύ προσωπικό στιλ του μην το χάσετε.

Ετικέτες ,

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 21, 2020

ΤΟ "TENET", ΤΑ ΧΡΟΝΙΚΑ ΠΑΡΑΔΟΞΑ ΚΑΙ Ο ΑΦΟΡΗΤΟΣ ΠΟΝΟΚΕΦΑΛΟΣ


Στην αρχή ο Christopher Nolan ήταν εντυπωσιακός. Στη συνέχεια αποδείχτηκε πανέξυπνος, με πρωτότυπα σενάρια. Όσο ο καιρός περνά όμως, αποδεικνύεται όλο και πιο άνευ λόγου πλύπλοκος, όλο πιο βαρυφορτωμένος και, τελικά όλο και πιο κουραστικός.

Στο "Tenet" (2020) οι παραπάνω αρνητικές ιδιότητες, και μάλιστα στον απώτατο βαθμό τους, δίνουν ραντεβού. Ένας πράκτορας της CIA (μαύρος, για να είμαστε και στη μόδα), αναλαμβάνει μια περίεργη αποστολή, που ούτε και ο ίδιος καταλαβαίνει καλά, που σκοπός της είναι να σώσει την ανθρωπότητα από Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο. Όλα ξεκινούν από την αποκάλυψη ότι κάποιοι στο μέλλον μπορούν να χειριστούν αντίστροφα το χρόνο (να ταξιδέψουν προς τα πίσω ή να στείλουν πίσω, δηλαδή στο τώρα, κάποια αντικείμενα), ενώ ένας ρώσος μεγιστάνας είναι ο άνθρωπος κλειδί για τη σωτηρία ή μη του κόσμου. Από εκεί και πέρα τα πάντα ξεφεύγουν. Συνεχή πήγαιν᾽έλα στο χρόνο, πρόσωπα και πράγματα ποθ πηγαινοέρχονται, καλοί και κακοί που ταξιδεύουν μπροστά ή πίσω... και καταιγισμός δράσης προς το τέλος.

Θα είμαι ειλικρινής: Από τα μισά πάνω - κάτω του φιλμ το είχα χάσει και δεν καταλάβαινα τι γινόταν. Υπάρχει όμως κάτι πολύ χειρότερο: Είχε πάψει να με ενδιαφέρει να καταλάβω. Αρνιόμουν να βάλω το μυαλό μου να σκεφτεί τι ακριβώς συμβαίνει. Δεν είχα όρεξη, γιατί το όλο πράγμα είχε πάψει να μ᾽ενδιαφέρει. Φυσικά θα μπορούσα να ξαναδώ την ταινία. Μόνο με τη σκέψη όμως βαριέμαι αφόρητα. Είναι, βλέπετε, και δυόμιση ώρες. Θα μπορούσα να μελετήσω τις πολλές ἑξηγήσεις που κατακλύζουν το διαδίκτυο. Κι αυτό το βαριέμαι. Τελικά με ενοχλεί όλο αυτό το βαρυφόρτωμα, όλη αυτή η στριφνάδα, η συνεχής συσσώρευση γρίφων... Ο Νόλαν σ᾽όλη του την καριέρα δεν προσπαθεί να κάνει μια καλή ταινία, αλλά να καταπλήξει τον θεατή, να τον αφήσει με το στόμα ανοιχτό ή να τον βάλει να σκέφτεται για κάμποσες μέρες τι διάολο συνέβει. Έχει μπερδέψει το καλό σινεμά με την επίδειξη εξυπνάδας και την εγκεφαλική σπαζοκεφαλιά. Όλο αυτό το ῾῾μεγαλεπήβολο῾῾με έχει πλέον κουράσει πολύ. Και, για να αναφέρουμε και κάτι άλλο, ανεξάρτητα αν θα λύσει κανείς τα πολλαπλά αινίγματα του πάντοτε μπερδεμένου σεναρίου ή όχι, στην ουσία δεν μας λέει και πολλά πράγματα. Δεν μιλά (συνήθως) για πράγματα που μας αφορούν. Απλά μας καλεί να λύσουμε σπαζοκεφαλιές.

Φυσικά και παραμένει εντυπωσιακός σκηνοθέτης και κάθε του φιλμ παραμένει μια πρόκληση. Θα εξακολουθήσω να τον παρακολουθώ, αλλά αρνούμαι να μπω στο λούκι της πρόκλησης για την πρόκληση. Αν καταλάβω κατάλαβα. Αν όχι δεν πειράζει. Ίσως στην επόμενη ταινία του...

Ετικέτες ,

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 19, 2020

"PASSION", ΑΛΛΑ Ο ΝΤΕ ΠΑΛΜΑ ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΒΡΕΙ ΤΟΝ ΠΑΛΙΟ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟ...

 


Το 2012 ο κάποτε αγαπημένος Brian De Palma προσπαθεί να επιστρέψει στα παλιά, πλήρη σεξουαλικότητας αστυνομικά ῾χωράφια῾ του με το "Passion", δεν νομίζω όμως ότι τα καταφέρνει. Όπως διάβασα το φιλμ βασίζεται σε παλιότερη γαλλική ταινία. 

Σε μεγάλη διαφημιστική εταιρία η ῾῾ανώτερη῾῾ και μια ανερχόμενη εργαζόμενη ανταγωνίζονται με κάθε τρόπο (όχι πάντοτε τίμιο, εννοείται). Το άσχημο παιχνίδι ξεκίνησε η πρώτη. Παρ᾽όλα τα διαρκή ῾῾μαχαιρώματα῾῾ωστόσο, μεταξύ τους υπάρχει και κάποια υπόγεια έλξη. Τα πράγματα θα περιπλακούν μετά από έναν φόνο και οι ανατροπές θα αρχίσουν.

Το μόνο θετικό που βρήκα (όχι ότι λέει τίποτα καινούριο βέβαια), είναι η καταγραφή του βρώμικου, αγχωτικού και άγρια ανταγωνιστικού κλίματος που επικρατεί στις μεγάλες εταιρίες, πολυεθνικές και μη, οι οποίες βεβαίως αποτελούν την καρδιά του σύγχρονου καπιταλισμού. Πισώπλατα μαχαιρώματα, κλοπή της δουλειάς του άλλου, έλλειψη κάθε ηθικής αποτελούν καθημερινότητα, ανάμεσα στα στελέχη τουλάχιστον. Από εκεί και πέρα η ταινία δεν κατάφερε, νομίζω, να μεταδώσει κανενός είδους πάθος, ερωτικου στην προκειμένη περίπτωση. Όσο. για την αστυνομική πλοκή... πώς να το πω, όλα γίνονται κάπως σχηματικά και εύκολα. Όχι υποχρεωτικά προβλεπόμενα, αλλά υπάρχει κάτι στην ατμόσφαιρα που δεν με έβαλε καθόλου βαθιά στην ιστορία, δεν με έκανε να συμμετάσχω.

Ο Ντε Πάλμα προσπαθεί βεβαίως να επαναλάβει το στιλ ταινιών που τον ανέδειξαν κάποτε (῾Προετοιμασία για Έγκλημα῾, ῾Διχασμένο Κορμί῾ κλπ.), δίχως αποτέλεσμα όμως. Μάλλον το έχει χάσει διά παντός. Θα τον θυμόμαστε από τα 70ς και τα 80ς, τις χρυσές εποχές του.

Ετικέτες ,

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 14, 2020

ΕΝΑ ΞΕΚΑΡΔΙΣΤΙΚΟ ῾ΚΛΌΥΒΙ ΜΕ ΤΙΣ ΤΡΕΛΕΣ῾



Το 1978 ταινίες με γκέι (και μάλιστα κωμωδίες με τις οποίες θα μπορούσε οποιοσδἠποτε να διασκεδάσει  - άρα με maistream στόχους) δεν ήταν και πολύ συνηθισμένες. Τότε όμως γυρίζεται από τον Edouard Molinaro το αυθεντικό γαλικό ῾Κλουβί με τις Τρελές῾, πολύ καλύτερο βέβαια από το αμερικάνικο ριμέικ (όπως συμβαίνει συνήθως δηλαδή με τα πρωτότυπα και τα ριμέικ).
Ο straight γιος ενός γκέι, ο οποίος γκέι συζεί χρόνια με τον σύντροφό του και είναι μάλιστα ιδιοκτήτης γνωστου μπαρ με τραβεστί και με ανάλογο σόου, αποφασίζει να παντρευτεί στα 20 του. Έλα ντε όμως που ο πατέρας της νύφης είναι ένας ομοφοβικός εθνικιστής ακροδεξιός βουλευτής με ζάπλουτη αριστοκράτισα σύζυγο και αμφότεροι επιθυμούν διακαώς να γνωρίσουν την οικογένεια του υποψήφιου γαμπρού τους; Φυσικά στο στρατόπεδο του γαμπρού θα επικρατήσει πανικός και το τι θα συμβεί μετά... θα το δείτε μόνοι σας.
Πραγματικά διασκεδαστικό φιλμ, ξεκαρδιστικό σε κάποια σημεία, δεν έχει χάσει, νομίζω, ούτε ίχνος από την αρχική σπιρτάδα του. Οι Ούγκο Τονιάτσι και Μισέλ Σερό είναι απολαυστικοί στους βασικούς ρόλους του γκέι μεσήλικου ζεύγους και οι αστείες καταστάσεις διαδέχονται η μία την άλλη. Πολλοί, με τη σημερινή ματιά όμως και από τη σύγχρονη οπτική γωνία, έχουν κατηγορήσει την ταινία ότι ῾῾ἁναπαράγει τα γκέι στερεότυπα῾῾, ότι῾῾βγάζει γέλιο από τη γκέι συμπεριφορά῾῾ κλπ. Αλήθεια είναι. Νομίζω όμως το κάνει καλόκαρδα, δίχως να προσβάλει κανέναν και με σαφή συμπάθεια προς τους ομοφυλόφιλους ήρωές της. Άλλωστε ο μαλάκας της ταινίας είναι σαφέστατα ο ακροδεξιός βουλευτής και αυτό γίνεται από την πρώτη στιγμή όσο πιο ξεκάθαρο είναι δυνατόν. Έχουμε λοιπόν και μια πρὤιμη οξεία κριτική προς τα σχετικά κόμματα και την αδίστακτη υποκρισία τους (θα καταλάβετε τι εννοώ αν το δείτε) και μάλιστα σε εποχές που τέτοια κόμματα ουδόλως αποτελούσαν απειλή όπως σήμερα. Γενικά η απόλυτη αποδοχή κάθε (σεξουαλικής) συμπεριφοράς αποτελεί το μότο του φιλμ.
Τέλος πάντων, νομίζω ότι ακόμα κι αν κάπιοι ενοχληθούν, οι περισσότεροι θα απολαύσουν μια ταινία που καθόλου δεν έχει γεράσει μετά τόσα χρόνια.

Ετικέτες ,

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 13, 2020

"THE MATADOR" : ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΕΝΑΣ ΨΥΧΡΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΕΝΑ ΦΙΛΟ...



Ο ήρωας είναι ένας ψυχρός πληρωμένος δολοφόνος. Μετά από δεκαετίες όμως σ᾽αυτή τη δουλειά, βρίσκεται στα όρια της κατάρρευσης: Ήδη έχει στο ενεργητικό του την πρώτη αποτυχία της καριέρας του, είναι μόνος παρά τις συχνές σχέσεις της μιας βραδιάς με γυναίκες, ταξιδεύει ακατάπαυστα (όπου τον καλεί η δουλειά), ενώ βρίσκεται στα πρόθυρα του αλκοολισμού. Όταν θα συναντήσει τυχαία ένα συνηθισμένο οικογενειάρχη με πολλές ατυχίες στη ζωή του, που βρίσκεται στο Μεξικό για δουλειά, θα του εξομολογηθεί τα πάντα, κάνοντάς τον ακούσιο φίλο και, ίσως, και συνένοχο.
Όλα αυτά συμβαίνουν στο ῾῾The Matador" (2005) του Richard Shepard, με τους Πιρς Μπρόσναν και Γκρεγκ Κινίαρ στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Ο πρώτος είναι φυσικά ο δολοφόνος και προσφέρει μια εξαιρετική ερμηνεία. Το φιλμ είναι ένα κράμα κωμωδίας, δραματος και θρίλερ και, φυσικά, βασίζεται στις σχέσεις των δύο ηρώων. Βρίσκω δύο ενδιαφέροντα σημεία: Το πρώτο είναι η σκιαγράφηση του πορτρέτου ενός ανάλγητου ῾επαγγελματία῾ στη δύση του, όπου ούτε ανάλγητος μπορεί πλέον να είναι (αν και θα το ήθελε) ούτε καν επαγγελματίας. Καμιά σχέση με τους συνηθισμένουςπ ληρωμένους δολοφόνους του σινεμά. Ο δεύτερος είναι ο προβληματισμός για το πού βρίσκονται τα όρια ανάμεσα στην ηθική και την τιμιότητα και στην ανηθικότητα ή και εγκληματικότητα. Πόσο εύκολα μπορεί κάποιος ῾῾καθώς πρέπει῾῾ να υποκύψει στην εύκολη λύση των προβλημάτων του; Η αλλαγή ρόλων ανάμσεσα στουςδ ύο είναι διασκεδαστική.
Όλα αυτά δίνονται με χιούμορ και, αν μη τι άλλο. παρακολουθούνται ευχάριστα. Δεν πρόκειται για μεγάλη ταινία, υπάρχουν αφέλειες (θα εξομολογούνταν ποτέ ένας δολοφόνος στον πρώτο τυχόντα, όσο ανάγκη κι αν είχε για ανθρώπινη επαφή;), ωστόσο τη βρήκα συμπαθητική και δεν κουράστηκα καθόλου.

Ετικέτες ,

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 11, 2020

ΣΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΚΑΙ ΚΛΕΙΣΤΟΦΟΒΙΚΟ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ "DARK CITY"

Το 1998 ο ελληνικής καταγωγής Alex Proyas, που τον είχαμε μάθει από το ῾Κοράκι῾, γυρίζει την πιθανώς καλύτερη ταινία του, το "Dark City", με τον Ουίλιαμ Χαρτ, τη Τζένιφερ Κόνελι, τον Κίφερ Σάντερλαντ κ.ἀ.
Σε μια πόλη που θυμίζει 40ς ή 50ς και στην οποία πάντοτε είναι νύχτα, ένας ντετέκτιβ κυνηγά έναν σίριαλ κίλερ. Σύντομα θα μάθουμε ότι κάποιοι μυστηριώδεις τύποι ντυμένοι με μαύρους μανδύες φαίνεται ότι ελέγχουν τα πάντα.  Σύντομα επίσης θα αντιληφτούμε ότι τίποτα δεν είναι όπως φαίνεταιι - τουλάχιστον όπως φαίνεται στα μάτια και στις μνήμες των ηρώων...
Ευφάνταστη ταινία, που συνδυάζει επιτυχημένα το φιλμ νουάρ και την επιστημονική φαντασία. Σεναριακά μάλιστα το δεύτερο στοιχείο θυμίζει τη βασική ιδέα του επερχόμενου (την επόμενη χρονιά) ῾Μάτριξ῾. Υπάρχει διάχυτος ο προβληματισμός πάνω στη φύση και την αλήθεια που εμπεριέχεται στις ανθρώπινες αναμνήσεις, αλλά και πάνω στο στοιχείο του ελέγχου - ή της επιθυμίας ελέγχου μας - από άλλους. Αν σ᾽αυτό προσθέσουμε κάποια πρωτότυπα εφέ... αρχιτεκτονικής φύσης (δεν λέω τίποτα περισσότερο) και την ανατροπή λίγο πριν το τέλος (που και πάλι έχει να κάνει με το χώρο που βρισκόμαστε), μπορούμε να μιλήσουμε για μια εντυπωσιακή και ταυτόχρονα σκοτεινή (στην προκειμένη περίπτωση και κυριολεκτικά) ταινία. Το νουάρ κλίμα βρίσκεται σε όλο του το μεγαλείο και η Κόνελι, απόλυτα ταιριαστή με το κλίμα αυτό, είναι πανέμορφη.
Είναι αλήθεια ότι ξαναβλέποντάς το μετά από χρόνια, ένα μέρος από τον παλιό ενθουσιασμό είχε εξατμιστεί῾. Ωστόσε εξακολουθώ να το θεωρώ εντυπωσιακή  ταινία και επιτυχημένο συνδυασμό δύο ξεχωριστών ειδών. Αν δεν το έχετε δει δοκιμάστε το!

Ετικέτες ,

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 10, 2020

ΑΣΤΕΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΕΣ "ΓΟΡΓΟΝΕΣ"

Ο Richard Benjamin υπήρξε ένας μάλλον μέτριος σκηνοθέτης των 80ς και 90ς κυρίως. Ωστόσο το 1990 κάνει μια πολύ συμπαθητική κομεντί, τις "Γοργόνες" (Mermaids), με ένα δυνατό καστ που περιλαμβάνει τη Σερ, τον Μπομπ Χόσκινς, τη Γουινόνα Ράιντερ και την απολαυστικότατη 10χρονη τότε Κριστίνα Ρίτσι.
Μια "κακιά" μητέρα (η Σερ), που κυρίως ενδιαφέρεται για τον εαυτό της και τους άντρες, περιφέρει τις δύο εξώγαμες κόρες της από πόλη σε πόλη, προσπαθώντας διαρκώς να αποφεύγει τα κάθε λογής μπλεξίματα. Όταν φτάσει σε μια ακόμη πόλη θα τα φτιάξει με μεσήλικα συμπαθή τύπο ενώ οι κόρες θα μπλέξουν σε διάφορες, αισθηματικές και μη, περιπέτειες...
Ναι, ακούγεται λίγο χαζό. Ωστόσο νομίζω ότι πρόκειται για μια από τις πιο συμπαθητικές και διασκεδαστικές ταινίες του σφοδρά κακοποιημένου είδους των κομεντί. Και, όπως συμβαίνει συχνά μ' αυτά τα φιλμ, υπάρχουν και αρκετές πινελιές δράματος. Σύντομα θα καταλάβουμε ότι η "έξω καρδιά" Σερ κατά βάθος είναι κακή μητέρα και οι εκκεντρικές κόρες δεν είναι παρά θύματα της κατάστασης. Φυσικά η ταινία συνηγορεί υπέρ της "σταθερότητας" και της "θαλπωρής" της οικογένειας κι αυτό ίσως σας ξενερώνει. Ωστόσο βλέπεται με τόσο feel good διάθεση (παρά το δραματικό στοιχείο που σας έλεγα) και είναι τόσο αστεία ή/και γλυκιά κάποια σημεία της, που ξεχνάμε τα κάθε λογής διδάγματα και το απολαμβάνουμε (εγώ δηλαδή, μην λαμβάνετε υπ' όψιν τον πληθυντικό). Κι είναι από τις σπανιότατες περιπτώσεις που γέλασα αληθινά με την εξαιρετικά αβίαστη performance της μικρής Ρίτσι. Τη γοητευτική ατμόσφαιρα συμπληρώνει το ότι η ιστορία διαδραματίζεται στις αρχές των 60ς (υπάρχει και η μέρα της δολοφονίας του Κένεντι) και, με αφορμή αυτό, ακούγεται ένα θαυμάσιο σάουντρακ.
Συμμερίζομαι κι εγώ τους φόβους σας για τις κομεντί. Απόλυτα. Μακάρι όμως όλες να ήταν τόσο ευχάριστες. Δυστυχώς δεν...

Ετικέτες ,

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 07, 2020

"14 ΩΡΕΣ" ΑΓΩΝΙΑΣ

 


Ένας νεαρός άντρας βγαίνει στο περβάζι του δωματίου του ξενοδοχείου του σε ψηλό όροφο και απειλεί να αυτοκτονήσει. Ψυχολόγοι, αστυνομικοί, η οικογένειά του και η μνηστή του επιστρατεύονται να τον μεταπείσουν. Εκείνος όμως που θα κερδίσει την εμπιστοσύνη του και θα καταφέρει να μιλήσει ουσιαστικά μαζί του είναι ένας αμόρφωτος τροχονόμος, ο οποίος τυχαία βρέθηκε εκεί.

Αυτά συμβαίνουν στις "14 Ώρες" (Fourteen Hours, 1951) του χολιγουντιανού παραγωγικού σκηνοθέτη (67 ταινίες) Henry Hathaway (1898-1985). Η ταινία εστιάζει όχι μόνο στην περίπτωση του υποψήφιου αυτόχειρα, αλλά και τις επιδράσεις της πράξης του στο περιβάλλον (στον κόσμο δηλαδή που έχει συγκεντρωθεί στο δρόμο περιμένοντας το μοιραίο). Επιχειρεί μάλιστα μια ψυχαναλυτική προσέγγιση των αιτίων που τον οδήγησαν ως εκεί, με την αποκάλυψη των σχέσεων με τους γονείς του, στις σχέσεις του με τις γυναίκες και τη δουλειά και άλλα πολλά. Στο παρελθόν του δηλαδή. Διατηρεί το σασπένς μέχρι τέλους, αλλά είναι περισσότερο μια δραματική ταινία παρά οτιδήποτε άλλο.

Ενδιαφέρον, αλλά κατά τη γνώμη μου όχι μεγάλη ταινία.




Ετικέτες ,

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 05, 2020

ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΕΣ ῾῾ΣΤΕΝΕΣ ΕΠΑΦΕΣ῾῾

Το 1977 ο τριαντάρης Steven Spielberg παραδίδει στα έκθαμβα μάτια του τότε κοινού το 2ο μεγάσλο μπλογκμπάστερ του μετά το Jaws: Τις ῾Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου῾. Ποτέ πριν η επιστημονική φαντασία δεν υπήρξε τόσο δημοφιλής (σε μαζική κλίμακα εννοώ, διότι φανατικό κοινό διέθετε ανέκαθεν).
Περίεργα φαινόμενα αρχίζουν να συμβαίνουν σε μια επαρχιακή περιοχή των ΗΠΑ. Πολλοί κάτοικοι βλέπουν άγνωστα αντικείμενα να πετούν στον ουρανό. Εμείς παρακολουθούμε τη ζωή ενός συνηθισμένου οικογενειάρχη να ανατρέπεται εντελώς μετά από μια συνάντησή του με ένα UFO. Η ίδια η οικογένειά του περνά ουσιαστικά σε δύτερη μοίρα. Ταυτόχρονα μια ομάδα επιστημόνων με επικεφαλής ένα γάλλο παρακολουθεί από κοντά και με άκρα μυστικότητα τα μυστηριώδη φαινόμενα που πολλαπλασιάζονται...
Πιστεύω ότι το φιλμ μπορεί να συνεπάρει ακόμα τον θεατή. Το μεθοδικό χτίσιμο του μυστηρίου και της υποβλητικής ατμόσφαιρας και οι πρπσπάθειες των επιστημόνων για αποκρυπτογράφηση  παράξενων μηνυμάτων συγκλίνουν στο να κρατάνε σε εγρήγορση το ενδιαφέρον μας. Παράλληλα αντιλαμβανόμαστε σχετικά σύντομα ότι η αναμφισβήτητη παρουσία εξωγήινων μάλλον δεν αποτελεί απειλή για την ανθρωπότητα. Όλα δεν είναι παρά προετοιμασίες για μια υψίστης σημασίας Πρώτη Επαφή. Φυσικά η αισιοδοξία, η αθωότητα - ή και αφέλεια θα λέγαμε - του νεαρού Σπίλμπεργκ είναι πανταχού παρούσα. Πράγμα που δεν προβάλλεται  μόνο με την μη εχθρικότητα των ῾ξένων῾, αλλά και με την εξ αρχής πρόθεση των ανθρώπων να τους υποδεχτούν φιλικά (γι᾽αυτό μίλησα ακόμα και για αφέλεια. Στην πραγματικότητα πολύ φοβάμαι ότι δεν θα είμαστε τόσο έτοιμοι για καλή υποδοχή στε μια άγνωστη φυλή...). Σ᾽αυτό το επίπεδο άντως το φιλμ μπορεί να θεωρηθεί (ιδιαίτερα στο σύγχρονο σχεδόν δυστοπικό περιβάλλον) ως μια έκκληση για απόρριψη κάθε μορφής ξενοφοβίας και ρατσισμού.
Αν και η μεγάλη στιγμή για την ανθρωπότητα δεν είναι εντελώς ανώδυνη σε προσωπικό επίπεδο: Η οικογένεια του ήρωα θα διαλυθεί... Και βέβαια αρκετοί θα βιώσουν τεράστια αγωνία πριν κάποια πράγματα ξεκαθαριστούν (υπάρχουν ακόμα και κάποιες στιγμές που παραπέμπουν σε ταινίες τρόμου). Και κάτι άλλο: Την ατμόσφαιρα διαπερνά μια αρκετά μεταφυσική ατμόσφαιρα, καθώς κάποια πράγματα ανάμεσα στους ανθρώπους και τους εξωγήινους συμβαίνουν σε πνευματικό επίπεδο.
Θα το ξαναπώ: Το φιλμ κατόπρθωσε να με κρατήσει ακόμα, μετά τόσα χρόνια. Και, ως κερασάκι στην τούρτα, η τελική εκπληκτική εμφάνιση του σκάφους, εκτός από προφανές δέος, μόνο βαθύτερη χαρά μπορεί να προκαλέσει!
Μιλάμε βεβαίως για μια κλασική πλέον ταινία επιστημονικής φαντασίας. Δεν γίνεται να μην την έχετε δει!
ΥΓ: Το ρόλο του γάλλου επιστήμονα ερμηνεύει ο Φρανσουά Τριφό!

Ετικέτες ,

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 04, 2020

῾Ἡ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΤΑΞΙΔΙΩΤΗ῾῾ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΠΙΣΩ...


Το "Time Traveller's Wife῾῾, βασισμένο σε βιβλίο, μεταφέρθηκε στην οθόνη το 2009 από τον Robert Schwenke, γερμανό που δουλεύει στο Χόλιγουντ. Ο Έρικ Μπάνα και η Ρέιτσελ ΜακΆνταμς ερμηνεύουν τους βασικούς ρόλους.

Ο ήρωας της ταινίας γεννιέται με την απίστευτη ιδιότητα να ταξιδεύει στο χρόνο. Όχι όμως με τη θέλησή του. Το ῾ταξίδι῾ πραγματοποιείται εντελώς ξαφνικά, απροειδοποίητα, κι εκείνος μπορεί στα καλά καθούμενα να μεταφερθεί σε οποιοδήποτε σημείο του παρελθόντος ή του μέλλοντός του - και να εξαφανιστεί για λίγο, έως ότου επιστρέψει και πάλι, από το εκάστοτε παρόν του. Απλώς ο χρόνος δεν κυλά γραμμικά γι᾽αυτόν Αυτή η μη γραμμικότητα θα καθορίσει ολόκληρη τη ζωή του.... 

Συμπαθητική ταινία επιστημονικής φαντασίας, από εκείνες που ασχολούνται με τα χρονικά παράδοξα. Αυτό που την ξεχωρίζει από την πλειοψηφία του πολύ ενδιαφέροντος (για μένα) αυτού υποείδους, είναι ότι δεν βασίζεται στη δράση, σε παράδοξες αποστολές, στις απόπειρες  σωτηρίας του κόσμου και άλλα μεγαλεπήβολα τέτοια. Εδώ το ταξίδι στο χρόνο αφορά αποκλειστικά τον ίδιο το χρονοταξιδιώτη και τη ζωή του. Και τους πολύ κοντινούς του ανθρώπους βεβαίως. Και, κατά βάθος, πρόκειται για μια αισθηματική, και μάλιστα ρομαντική, ταινία. Στο φιλμ προέχουν οι σχέσεις του ήρωα με τη γυναίκα του, που είναι τη γυναίκα που αγαπά, και την κόρη του. Σύντομα μάλιστα θα καταλάβουμε ότι πρόκειται για μελαγχολικό φιλμ. Ο έρωτας και η πιθανότητα να είναι αιώνιος είναι το θέμα του.

Ίσως κάπου να μου έμειναν σκοτεινά σημεία για το μηχανισμό του χρονοταξιδιού. Δεν έχει και πολλή σημασία. Δείτε το ως ένα μάλλον χαμηλότονο φιλμ, ευαίσθητο και αρκετά τρυφερό, που δίνει μια άλλη διάσταση στις ταινίες με ταξίδια στο χρόνο. Κι αυτό είναι ευπρόσδεκτο.

Ετικέτες ,

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 03, 2020

"ΤΟ ΜΙΣΟΣ" ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΓΚΕΤΟ


Το 1995 ο ηθοποιός κυρίως Mathieu Kassovitz γυρίζει τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του και την καλύτερή του: "Το Μίσος" (La Heine) με τον Βενσάν Κασέλ ως έναν από τους 3 πρωταγωνιστές.
Το ασπρόμαυρο αυτό φιλμ καταγράφει με πολύ δυνατό τρόπο τα όσα συμβαίνουν στα απάνθρωπα προάστια των γαλλικών μεγαλουπόλεων. Αφηγείται ένα 24ωρα από τη ζωή 3 νεαρών φίλων σε μια περίοδο άγριων ταραχών ανάμεσα σε νεαρούς και στην αστυνομία. Ένα 24ωρο με άγρια κατάληξη, καθώς η βία κοχλάζει γύρω τους.
Ο Κασοβίτς επιλέγει επίτηδες οι 3 φίλοι να ανήκουν σε διαφορετικές μειονότητες: Ένας εβραίος, ένας άραβας και ένας μαύρος. Τονίζει έτσι τη γελοιότητα των "εθνικών" διαφορών σε σχέση με την κοινή μοίρα των κάθε λογής "καταραμένων". Η εικόνα είναι συγκλονιστική: Άθλιο αστικό περιβάλλον των υποβιβασμένων προαστίων, φτώχια, ναρκωτικά, εγκληματικότητα, καταπίεση από τους μπάτσους, ελάχιστη εκπαίδευση... Και βέβαια ελάχιστες προοπτικές διαφυγής από όλη αυτή τη μιζέρια. Δεν είναι τυχαίο ότι οι τρεις ήρωες όταν ξεμένουν νύχτα στο κέντρο του Παρισιού κοιτάζουν γύρω τους μάλλον έκπληκτοι: Ελάχιστες φορές πάνε εκεί, εγκλωβισμένοι στα άτυπα γκέτο τους, όπου ζουν όλη τους τη ζωή και αναπτύσουν τη δική τους (υπο)κουλτούρα και τη δική τους ηθική.
Μέσα σ' αυτή τη μιζέρια το κυρίαρχο ίσως συναίσθημα μέσα τους ειναι το μίσος. Ένα τυφλό μίσος που σιγοβράζει για κάθε διαφορετικό, "φλώρικο" ή "κυριλέ" στη δική τους ορολογία, και προς την αστυνομία βέβαια. Εδώ δεν υπάρχει καμιά ιδεολογία, καμιά σκέψη οργανωμένης αντίδρασης προς το περιβάλλον τους, καμιά πολιτική οπτική. Υπάρχει μόνο η σχεδόν ασυνείδητη ροπή προς την παραβατικότητα και προς τη "μαγκιά", την ανάδειξη του εγώ. Εκπαίδευση; Τι σχέση έχουν όλοι αυτοί μ' αυτήν... Η ταινία δείχνει καθαρά πόσο "στην κόψη" βρίσκονται όλα αυτά, πόσο κοντά στην έκρηξη βρίσκεται διαρκώς αυτό το επικίνδυνο  μείγμα, πόσο κοντά θα βρίσκεται για πάντα, όσο υπάρχει αυτός ο διαχωρισμός, η υποβάθμιση, η τεράστια διαφορά ανάμεσα σε τάξεις και κοινωνικά στρώματα. Φοβάμαι ότι όσο υπάρχουν όλα αυτά δεν υπάρχει τρόπος "θεραπείας". Όσο τα προάστια (στο συγκεκριμένο παράδειγμα) θα βρίσκονται σ' αυτή την κατάσταση τίποτα δεν μπορεί να γίνει. Το μίσος και η βία θα είναι ενστικτώδη, θα έχουν μόνιμη θεση στην ψυχοσύνθεση των περισσότερων, νεαρών κυρίως, κατοίκων τους.
Πολύ δυνατό φιλμ, με φρέσκια ματιά, καλή σκηνοθεσία, κοφτούς ρυθμούς... και καταγραφή ενός μείζονος προβλήματος που δηλητηριάζει την καρδιά τους σύγχρονου καπιταλισμού. Όσο θα υπάρχουν (και θα αυξάνονται) οι παρίες, για τίποτα ας μην είμαστε σίγουροι...

Ετικέτες ,

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 01, 2020

ΟΙ ΤΡΑΓΙΚΕΣ (ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ) ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ "JUDY"

Το 1939 η 17χρονη τότε Τζούντι Γκάρλαντ γνωρίζει την απόλυτη δόξα με τον περίφημο ῾Μάγο του Οζ῾. Και επειδή ελάχιστα παιδιά - θαύματα καταφέρνουν να συνεχίσουν τη λαμπρή καριέρα που κάποτε ξεκίνησαν, 30 χρόνια μετά τη βρίσκουμε κάμποσες φορές χωρισμένη, προχωρημένα αλκοολική, με εραστές - ζιγκολό που την εκμεταλλεύονται, να περιφέρει μαζί της τα δυο παιδιά της, πασχίζοντας να διατηρήσει κάτι από την παλιά δόξα με περιφερόμενα σόου στα οποία κυρίως τραγουδά. Τότε δέχεται μια πρόσκληση για μια σειρά σsold out παραστάσεων στο Λονδίνο, όπου έχει φανατικούς θαυμαστές και όπου θα αναγκαστεί να πάει δίχως τα παιδιά της. Θα τα καταφέρει, όντας βουτηγμένη στο αλκοόλ;
Το "Judy" (2019), δεύτερη ταινία του Rupert Goold αφηγείται την ιστορία των τελευταίων σόου της Γκάρλαντ στο Λονδίνο και, ουσιαστικά, των τελευταίων ημερών της. Ως γνωστόν το Α και το Ω του φιλμ είναι η εξαιρετική (και αγνώριστΓη) Ρενέ Ζελβέγκερ, που δίνει μια αληθινά σπαρακτική ερμηνεία.
Η ταινία δεν άρεσε γενικά (εκτός της Ζελβέγκερ). Προσωπικά πάντως με συγκίνησε. Δεν ξέρω γιατί, αλλά με άγγιξε η απόλυτη παρακμή μιας κάποτε σούπερ σταρ, η αδυναμία της να συνειδητοποιήσει την κατάντια της, η διαρκής πάλη με το αλκοόλ και την εξάντληση... Βρήκα συγκινητικές κάποιες στιγμές (όπως αυτή με το γκέι ζευγάρι), μου άρεσε ο τρόπος που ερμήνευε τα κλασικά τραγούδια (η Ζελβέγκερ δηλαδή, αλλά φαντάζομαι ότι κάπως έτσι θα ἠταν και η αληθινή Τζούντι στα τελευταία της). Πέραν του βιογραφικού στοιχείου πάντως, το φιλμ καταγγέλει την απίστευτα σκληρή εκμετάλλευση των (νεαρών κυρίως) σταρ από το Χόλιγουντ (τους παραγωγούς δηλαδή). Φτάνει ακόμα να βγάλει το συμπέρασμα ότι ουσιαστικά αυτή ακριβώς η απάνθρωπη παιδική - εφηβική καταπίεση είναι υπεύθυνη για τη μετέπειτα δυστυχία της Γκάρλαντ.
Δείτε την κυρίως για την ερμηνεία (αν και εμένα, όπως είπα, με συγκίνησε γενικότερα).

Ετικέτες ,

eXTReMe Tracker