ΟΤΑΝ Η ΜΥΘΙΚΗ ΜΕΔΟΥΣΑ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΓΕΛΙΟ...

Είναι αλήθεια ότι το φανταστικό είναι πολύ σπάνιο στο ελληνικό σινεμά. Δυστυχώς οι λίγες εξαιρέσεις στον παραπάνω κανόνα δεν είναι πάντοτε ευπρόσδεκτες. Έτσι το 1998 ο Γιώργος Λαζόπουλος (δεν έχω ιδέα αν έχει κάποια σχέση με τον γνωστό) επιχείρησε να αντλήσει έμπνευση από την ελληνική μυθολογία φτιάχνοντας ένα σύγχρονο θρίλερ, τη "Μέδουσα". Η ιδέα είναι καλή, γιατί η μυθολογία εμπεριέχει άπειρα παντελώς αναξιοποίητα στοιχεία, που θα μπορούσαν κάλλιστα να χρησιμοποιηθούν σε σύγχρονες ταινίες του φανταστικού. Φοβάμαι ότι η καλή ιδέα είναι και το μόνο καλό που υπάρχει στη "Μέδουσα".
Δεν ξέρω από πού να αρχίσω. Πρόχειρο σενάριο με μεγάλα κενά, κακές ηθοποιίες, παντελώς μη πειστικές αντιδράσεις από τους ήρωες, ψυχολογική αληθοφάνεια μηδέν... είναι τα πρώτα που μου έρχονται στο νου. Και η Ελένη Φιλίνη ως κράχτης σε μικρό σχετικά ρόλο, μπας και πείσουμε κανέναν να δει την ταινία.
Φυσικά πρόκειται για παραλλαγή του μύθου της Μέδουσας, που το πρόσωπό της πετρώνει όποιον το αντικρύζει, όπου διάφορα αγάλματα αντρών, ντυμένα με κανονικά ρούχα, αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους στη σύγχρονη Αθήνα. Την υπόθεση αναλαμβάνει ένας ανεκδιήγητος μπάτσος με το ακόμα πιο ανεκδιήγητο τρίο των βοηθών του που τον συνοδεύουν παντού και το γλέντι... συγνώμη, το κυνήγι, ξεκινά. Φυσικά τη λύση θα δώσει ένας αρχηγός συμμορίας που (σύμπτωση) ονομάζεται Περσέας, με αποτέλεσμα το γέλιο να μεταφερθεί και στην ελληνική επαρχία, όπου συνεχίζεται η δράση. Ακόμα και μια σεναριακή ιδέα που βρήκα ενδιαφέρουσα, το ότι το βλέμμα της Μέδουσας πετρώνει μόνο άντρες, ενώ έχει διαφορετική επίδραση σε γυναίκες, μένει μετέωρη και ανολοκλήρωτη.
Νομίζω ότι το φιλμ είναι καλό (άθελά του φυσικά) μόνο για να γελάσουμε λιγάκι σε χαβαλετζίδικη ατμόσφαιρα με φίλους, αν και καλά θα κάνετε να ρίξετε βάρος στο "λιγάκι". Ούτε κανονικό χαβαλέ σου επιτρέπει να κάνεις η διαρκής σοβαροφάνειά του.
Α, και μια απορία: Αφού η Μέδουσα, όπως θα δείτε, υπήρχε και θα υπάρχει ανέκαθεν, τότε πώς η σειρά των "αγαλμάτων" εμφανίζεται στα καλά καθούμενα στη συγκεκριμένη φάση, σα να πρόκειται για έναν σίριαλ κίλερ που ξαφνικά άρχισε τη δράση του; Τα προηγούμενα χρόνια (και τους προηγούμενους αιώνες) δεν υπήρχαν πετρωμένα πτώματα;
Καλή πηγή έμπνευσης η ελληνική μυθολογία για σύγχρονα θρίλερ, ακόμα καλύτερο όμως είναι να ξέρουμε λίγο περισσότερο κινηματογράφο.