ΣΤΟΥΣ ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΥΣ ΤΟΥ "INCEPTION"

Με το "Inception" του 2010 ο Christopher Nolan επιβεβαιώνει ότι είναι από τους πιο ενδιαφέροντες σύγχρονους σκηνοθέτες. Αυτή τη φορά βουτά στην καρδιά του κυβερνοπάνκ, όπως τουλάχιστον το επινόησε ο William Gibson, μόνο που τη θέση των υπολογιστών παίρνουν εδώ τα όνειρα. Από την άλλη η διφορούμενη / αμφισβητήσιμη φύση της πραγματικότητας, που πάνω σ' αυτή χτίζεται όλο το σενάριο, χρωστά πολλά στον Philip Dick. Όλα αυτά βέβαια ντύνονται με ένα εξαιρετικά εντυπωσιακό περιτύλιγμα, με ιλιγγιώδη εφφέ, δυνατές εικόνες και μπόλικα κυνηγητά και, γενικότερα, δράση.
Οι ριψοκίνδυνοι "Συλλέκτες" της ταινίας εισχωρούν στα όνειρα των στόχων τους - άρα και στο υποσυνείδητό τους - για να αποσπάσουν μυστικά και πολύτιμες πληροφορίες. Και εκεί αντιμετωπίζουν και πλήθος κινδύνων από τις άμυνες που δημιουργεί το υποσυνείδητο όταν νοιώθει ότι παραβιάζεται. Όλα αυτά συνυπάρχουν με μια αφήγηση που κυλά σε τρία επίπεδα, με διαφορετικές ταχύτητες στο καθένα, κάνοντας τα πράγματα αρκετά πολύπλοκα. Έτσι, ψυχανάλυση, προσωπικά τραύματα και φαντάσματα, αναμνήσεις και φαντασία και πολλά άλλα μπερδεύονται κάνοντας αρκετούς θεατές να χαθούν κάπως στη δαιδαλώδη και πολυεπίπεδη αφήγηση.
Γενικά, παρά το προφανώς εντυπωσικό οπτικό μέρος και το πλήθος ιδεών με μεγάλο ενδιαφέρον, βρήκα το φιλμ κάπως βαρυφορτωμένο και, ίσως, υπέρ το δέον πολύπλοκο. Γενικά είχα την αίσθηση πληθώρας ιδεών που δεν αναπτύσσονται όσο πρέπει, που κάθε μια τους θα μπορούσε ίσως να αποτελεί θέμα άλλης, αυτόνομης ταινίας. Την ίδια αίσθηση την είχα και στο προηγούμενο φιλμ του Nolan, το θαυμάσιο "Dark Knight". Κι αν θυμηθούμε και την προϊστορία του σε ταινίες όπως το "Memento" ή το "Prestige", έ, έχω την αίσθηση ότι ο Νόλαν δίχως πολυπλοκότητα δεν μπορεί. Ας προσέξει όμως να τιθασεύσει την οργιαστική του φαντασία, γιατί πάντοτε ελλοχεύει ο κίνδυνος του αχταρμά (που μέχρι στιγμής έχει αποφύγει, παρά τις συχνά ανολοκλήρωτες υποπλοκές).
Θα μπορούσα να γκρινιάξω λίγο και για τα πολλά κυνηγητά, πιστολίδια και κλωτσοπατινάδες, που θα μπορούσαν να είναι λιγότερες όταν έχουμε να κάνουμε με σοβαρά και άκρως ενδιαφέροντα θέματα όπως εδώ. Τι να κάνουμε όμως; Αφού αυτά είναι απαραίτητα στοιχεία της εμπορικής επιτυχίας; Και, βέβαια, το "Inception" τον στόχο αυτόν τον πέτυχε απόλυτα.
Ο Ντι Κάπριο, από την άλλη, παίζει ένα ρόλο που μοιάζει πολύ με τον αμέσως προηγούμενό του, στο "Shutter Island" του Σκορσέζε. Αμφότερους πάντως τους βρήκα πολύ καλούς.
Γενικά το βρήκα χορταστικό, πολύ ενδιαφέρον... και κάπως βαρυφορτωμένο. Μακάρι όμως να κάνουν τόσο μεγάλη επιτυχία τόσο ενδιαφέρουσες ταινίες.