ΕΝΑ ΧΟΡΤΑΣΤΙΚΟ {ΚΑΙ ΑΡΚΕΤΑ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΟ" "ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΖΟΥΓΚΛΑΣ"

"Το Βιβλίο της Ζούγκλας" (ο γνωστός Μόγλης δηλαδή) του Κίπλινγκ έχει μεταφερθεί στην οθόνη πολλές φορές είτε σαν κανονική ταινία είτε σαν κινούμενο σχέδιο της Disney (από τα γνωστότερά της). Το 2016, από την ίδια εταιρία, επιχειρείται και πάλι μια θεαματικότατη μεταφορά δια χειρός Jon Favreau, και νομίζω ότι το εγχείρημα πετυχαίνει.
Ο Μόγλης, ένα μικρό αγόρι, βρίσκεται εγκαταλειμμένο στην ινδική ζούγκλα, ανατρέφεται από μια αγέλη λύκων, μιλά τη γλώσσα των ζώων και ζει ευτυχισμένος στην άγρια ζούγκλα. Η ανέμελη ζωή του όμως θα διακοπεί από την επιστροφή του άγριου, δεσποτικού και εκδικητικού τίγρη Σιρ χαν, που απαιτεί το αγόρι νεκρό. Ο Μόγλης θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει την αγέλη και, με βασικούς φίλους τον πάνθηρα Μπαγκίρα και την αρκούδα Μπαλού θα αγωνιστεί για την επιβίωση.
Η ταινία διαθέτει ως πρωταγωνιστή τον 12χρονο ινδοαμερικανό Νιλ Σέθι... και όλα τα υπόλοιπα είναι κατασκευασμένα σε στούντιο, ενώ τα ομιλούντα ζώα, εκπληκτικού πραγματικά ρεαλισμού, είναι ψηφιακά (και τα αποτελέσματα απίστευτα). Αυτός ο "κατασκευασμένος" ρεαλισμός είναι και το ατού του φιλμ (προσέξτε ότι ακόμα και ο Μόγλης έχει πλήθος μόνιμες ουλές, όπως θα έπρεπε να έχει ένα αγόρι μεγαλωμένο με τέτοιο τρόπο). Αλλά και η ιστορία έχει αρκετά ενήλικα στοιχεία: Διαλεκτική σχέση με τη φύση, που είναι πανέμορφη, αγνή, αλλά και άγρια, σκληρή, τρομακτική, συχνά δολοφονική, διαλεκτική σχέση με τη φωτιά (τους ανθρώπους δηλαδή), που είναι ταυτόχρονα εφευρετικοί, δημιουργικοί, αλλά και καταστροφείς, ενώ υπάρχουν οικολογικά μηνύματα και αλληγορικές αναφορές στο σεβασμό της διαφορετικότητας, τη συλλογική συνείδηση (ζητούμενο στην εποχή μας), την αντίσταση στο δεσποτισμό κλπ.
Όλα αυτά δοσμένα με σασπένς και την κλασική ανάμιξη συγκίνησης - χιούμορ, πάνω απ' όλα όμως πολύ θεαματικά. Όπως καταλάβατε, αν και ενήλικος, το ευχαριστήθηκα. Αν έπρεπε να το χαρακτηρίσω με μια λέξη, θα επέλεγα τη λέξη "χορταστικό".

IRON MAN ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟ

Ό,τι ακριβώς συμβαίνει με τον ήρωα της ταινίας, το ίδιο μου φάνηκε ότι συμβαίνει και με την ίδια την ταινία. Μιλώ βέβαια για τον Iron Man (2008) του Jon Favreau, ενός ακόμα όχι πολύ γνωστού ήρωα της Marvel που ξέθαψε το Χόλιγουντ, μη και του ξεφύγει κανένας.
Αυτό που πρέπει σίγουρα να πούμε, είναι ότι ο Iron Man διαφέρει αρκετά σαν χαρακτήρας από τους συνηθισμένους σούπερ ήρωες. "Κακός" αρχικά, ιδιοφυής, πλέιμπόι και πολυεκατομμυριούχος κατασκευαστής και έμπορος όπλων, με προϊόντα που σκορπούν το θάνατο σε χιλιάδες, αθώους και μη, ανανίπτει όταν συλλαμβάνεται από άλλους, πιο κακούς απ' αυτόν και, αφού φτιάξει την ανίκητη στολή του, προσπαθεί να κάνει το καλό και να εξιλεωθεί για το παρελθόν του. Έτσι οι δύο περσόνες του ήρωα κινούνται ανάμεσα σε Τζέιμς Μποντ και Robocop. Υπάρχει επίσης το χιούμορ, διάχυτο στην ταινία, και ενίοτε αυτοσαρκαστικό, αφού ο ήρωας είναι και πνευματώδης. Στα συν τέλος και ο αγνώριστος "κακός" Τζεφ Μπρίτζες.
Παρ' όλα αυτά όμως ομολογώ ότι βαρέθηκα κάπως καθώς η ταινία είναι μάλλον άγαρμπη συνολικά, χωρίς να μπορεί να αποφασίσει αν θα είναι ταινία δράσης ή χαρακτήρων, με κάποια μάλιστα πολιτική διάσταση. Πολλές αναληθοφάνειες επίσης (πώς διάβολο κατασκεύασε κοτζάμ πανοπλία στη φυλακή, κάτω από τη διαρκή εποπτεία των δεσμοφυλάκων του, ενώ αυτοί του είχαν παραγγείλει... πύραυλο;), αλλά αυτό είναι το λιγότερο, αφού αποτελεί εγγενές χαρακτηριστικό του είδους. Τελικά βρήκα το συνολικό αποτέλεσμα μέτριο.
Γενικά πάντως, όσες υπερβάσεις και ανατροπές και να επιχειρεί ενίοτε, το υπερηρωικό φιλμ είναι ένα είδος που πάντοτε βαριόμουν. Δυστυχώς για μένα όμως, με τη φόρα που έχουν πάρει, δεν θα μείνει ούτε ένας κόμικς ανθυποήρωας που να μην κάνει την κινηματογραφική του εμφάνιση.