"DEVIL BAT" Ή Ο ΜΠΕΛΑ ΛΟΥΓΚΟΖΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΡΟΜΑΖΕΙ ΠΙΑ

Εννοείται ότι σ' όλη την ιστορία του σινεμά υπήρχαν b-movies. Όχι όλα cult, όπως πιθανόν νομίζουν κάποιοι. Πολλά είναι πραγματικά κακά. Ο Μπέλα Λουγκόζι έπαιξε σε κάμποσα απ' αυτά (ας μη ξεχνάμε ότι το τελευταίο του φιλμ ήταν το ανεκδιήγητα "κλασικό" "Plan 9 from Outer Space"). Πίσω στα 1940 πάντως πρωταγωνιστούσε στο "Devil Bat" του μάλλον άγνωστου, πλην όμως παραγωγικότατου (από τα μέσα της δεκαετίας του 50 στην τηλεόραση πλέον) Jean Yarborough (1900-1975).
Όπου ένας ιδιοφυής "τρελός επιστήμονας" (ο Λουγκόζι φυσικά), ο οποίος δουλεύει για λογαριασμό μιας μεγάλης εταιρίας καλλυντικών, μεγενθύνει με ηλεκτρικά μέσα μια νυχτερίδα ώσπου αυτή γίνεται γιγάντια και, στη συνέχεια, την βάζει να σκοτώνει όποιους αυτός μισεί. Πώς το καταφέρνει;  Αυτό είναι το πιο αστείο: Δημιουργεί μια... after shave λοσιόν με ένα μυστηριώδες συστατικό (από το Θιβέτ) που αν το μυρίσει η νυχτερίδα γίνεται φονική. Χαρίζει λοιπόν τη λοσιόν στα υποψήφια θύματά του, που δεν είναι άλλα από τα πλούσια αφεντικά του, κι όταν αυτά απολαμβάνουν μια καλοκαιρινή νύχτα στον κήπο φορώντας το νέο τους άρωμα, εκείνη επιτίθεται. Κάποιος ρεπόρτερ όμως που στέλνεται εκεί για να καλύψει τους φόνους υποψιάζεται την αλήθεια...
ΟΚ, η ταινία είναι γελοία σε πολλά επίπεδα: Η ηθοποιίες, τα εφέ (όλα τα λεφτά η εμφανώς ψεύτικη νυχτερίδα), το κακό χιούμορ (που πηγάζει πάντοτε από τον "αστείο" φωτογράφο που συνοδεύει τον δημοσιογράφο), η ανέμπνευστη σκηνοθεσία... Πάνω απ' όλα όμως υπάρχει το αλλοπρόσαλλο σενάριο. Το οποίο δεν δίνει ουσιαστικά κίνητρα στον αδίστακτό, μοχθηρό δολοφόνο (αφού ο ίδιος αρνήθηκε στο παρελθόν να γίνει μέτοχος της νυν κραταιάς εταιρίας), το εύρημα με τη λοσιόν μπάζει (όταν σφίγγουν τα χέρια με έναν που μόλις έχει πασαλειφτεί μ' αυτήν, γιατί δεν μυρίζει και ο άλλος;), η απόλυτη ψυχραιμία της κοπέλας, της οποίας ο αδελφός και άλλα αγαπημένα προσωπα έχουν μολις δολοφονηθεί φριχτά, αλλά αυτή συμπεριφέρεται σαν να μη συμβαίνει σχεδον τίποτα - απλώς φορά μαύρα, οι επαναλαμβανόμενες πανομοιότυπα σχεδόν σκηνές των φόνων, οι οποίες συμβαίνουν περίπου στο ίδιο μέρος κλπ. κλπ.
Φυσικά σε αρκετά σημεία ο σύγχρονος θεατής πιάνει τον εαυτό του να γελά αντί να "παγώνει από τρόμο" (και, βεβαίως, αυτή δεν ήταν καθόλου η πρόθεση του σκηνοθέτη). Τώρα αν η παρουσία του Λουγκόζι και η στομφώδης ηθοποιία του κάνουν την ταινία cult δεν ξέρω. Ίσως κάποιοι βρουν παρόμοια στοιχεία στο φιλμ. Εγώ πάντως έμεινα με ένα πλατύ χαμόγελο, ενώ μόλις είχα δει ένα φιλμ τρόμου... Το οποίο, δυστυχώς, δεν βρήκα καν ατμοσφαιρικό.