ΠΕΡΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΩΝ ΛΗΣΤΩΝ

To "Time Bandits" ήταν η 2η καθαρά προσωπική ταινία του Terry Gilliam (είχαν προηγηθεί τα Jabberwocky και κάποιες συνσκηνοθεσίες επί Monty Python). Γυρίστηκε το 1981 και είχε παιχτεί στην Ελλάδα με έναν από τους ηλιθιότερους τίτλους ever: "Διαχρονικοί Ληστές και τα Κουλουβάχατα της Ιστορίας" (!!!).
Ας πω από την αρχή ότι δεν θεωρώ την ταινία και πολύ επιτυχημένη. Η σημασία της ωστόσο βρίσκεται στο ότι, κατά τη γνώμη μου, εδώ ο Gilliam βρίσκει για πρώτη φορά στοιχεία και εμμονές που θα χαρακτηρίσουν όλο το υπόλοιπο έργο του και θα μας χαρίσουν ταινίες όπως το Brazil, οι 12 Πίθηκοι, ο Βαρώνος Μυνχάουζεν ή ο Βασιλιάς της Μοναξιάς (Fisher King).
Πρόκειται για την ιστορία ενός μικρού αγοριού, στου οποίου το υπνοδωμάτιο ανοίγει μια "πύλη" που οδηγεί σε άλλους τόπους και εποχές. Απ' αυτή θα φύγει (άλλο που δεν θέλει, αφού έτσι γλυτώνει από τους ηλίθιους, συντηρητικούς και καταπιεστικούς γονείς του), ακολουθώντας μια ομάδα νάνων ληστών, που περιπλανιούνται στην ιστορία ληστεύοντας διάσημα συνήθως πρόσωπα. Αν θέλετε να εντοπίσετε και το πνεύμα των Monty Python σ' όλα αυτά, σκεφτείτε ότι οι μικροσκοπικοί ληστές ήταν παλιότερα στην υπηρεσία του... Θεού, απ' όπου το έσκασαν γιατί δεν άντεχαν τις συνθήκες εργασίας. Κι ότι ο ίδιος ο Θεός κάνει την εμφάνισή του στο τέλος με μια αροσδόκητη μορφή, που φυσικά δεν θα σας αποκαλύψω.
Σας είπα ήδη ότι δεν θεωρώ πολύ καλή την ταινία. Έχει σεναριακά κενά ή πρόχειρες λύσεις, κάνει κάποιες κοιλιές και μάλλον, συνολικά, το όλο πράγμα να μη δένει, παραμένοντας κάτι σαν συρραφή διαφόρων σκετς που σατιρίζουν ασεβέστατα διάφορες ιστορικές προσωπικότητες (Ναπολέων, Ρομπέν τω Δασών κλπ.) Ωστόσο εδώ θα βρείτε για πρώτη φορά "ελεύθερη" την αχαλίνωτη φαντασία του Γκίλιαμ (υπάρχουν μερικές εντυπωσιακές οπτικά σκηνές), την αναρχική του ασέβεια και βέβαια το χιούμορ που, αναπόφευκτα, θυμίζει αυτό των Monty Python (χωρίς βέβαια να φτάνει τα συνολικά επιτεύγματα της ανατρεπτικότερης ίσως κωμικής ομάδας όλων των εποχών). Και, επίσης, θα συναντήσετε μια πλειάδα γνωστών ηθοποιών, από τον Σον Κόνερι και διάφορα μέλη των Python (Τζον Κλιζ, Πάλιν) έως τον Ντέιβιντ Γουόρνερ ή τιον Ίαν Χολμ.
Αν είστε φαν του Γκίλιαμ δείτε το, όχι ως αριστούργημα, αλλά ως μια πρώτη γεύση όλων όσων θα επακολουθούσαν.