ΚΑΙ ΔΕΥΤΕΡΟ "ΦΟΝΙΚΟ ΟΠΛΟ". ΔΕΝ ΕΝΘΟΥΣΙΑΖΟΜΑΙ...

Να σας πω από την αρχή ότι δεν είμαι λάτρης των "Φονικών Όπλων"; Ούτε και ων ταινιών δράσης-και-τίποτα-άλλο γενικότερα, εκτός λίγων εξαιρέσεων; Προφανώς λοιπόν το "Φονικό Όπλο 2" και πάλι του Richard Donner του 1989, δεν μου λέει απολύτως τίποτα.
Οι ίδιοι χαρακτήρες φυσικά: Ο μισοπάλαβος και πενθών δια την χαμένη του αγάπη Μελ Γκίμπσον και ο οικογενειάρχης, πιο σώφρων, ο οποίος όμως - φευ - παρασύρεται, Ντάνι Γκλόβερ, μπάτσοι αμφότεροι, που τα κάνουν όλα λίμπα και δεν αφήνουν όρθιο κολυμπηθρόξυλο... Αυτή τη φορά τα βάζουν με αδίστακτους ρατσιστές νοτιοαφρικάνους (υπήρχε ακόμα εκεί το απεχθές απαρτχάιντ), οι οποίοι, καλυμμένοι από τη διπλωματική τους ασυλία (διότι είναι διπλωμάτες) κάνουν πάμπολλες παρανομίες και σκοτώνουν κιόλας για να τις καλύψουν. Φυσικά οι δικοί μας δεν μασάνε. Μόνοι τους, αντί να προστατέψουν έναν μάρτυρα (τον Τζο Πέσι), όπως έχουν εντολή, τον παίρνουν μαζί τους (!) σε ό,τι σκαρφίζονται και διαλύουν τα πάντα!
Εννοείται ότι η σεναριακή πειστικότητα βρίσκεται λίγο κάτω από το μηδέν (σχεδόν τίποτα, τόσο από τη δράση καθ΄' εαυτή όσο και από την όλη ίντριγκα δεν είναι δυνατόν να συμβεί, και μάλιστα τόσο απροκάλυπτα), ενώ οι δύο μπάτσοι - ήρωες για να εξοντώσουν τους κακούς πρέπει να έχουν προκαλέσει ανυπολόγιστες καταστροφές στην πόλη και άλλα τόσα θύματα. Α, ναι, υπάρχει και ο χαβαλές υποτίθεται (συγνώμη, αλλά ελάχιστα χαμογέλασα)... Θα μπορούσα να γράφω κατεβατά με αρνητικά και απίστευτα που συμβαίνουν, όπως καταλαβαίνετε όμως βαριέμαι. Δύο τελευταίες παρατηρήσεις: Α: Προσωπικά, για κάποιο λόγο, προτιμώ την παρόμοια σειρά των Die Hard. Διασκεδάζω κάπως μ' αυτά, ενώ εδώ όχι. Β: Ο Donner, αν και το άκρον άωτον του mainstream των 80ς κυρίως, έχει, κατά τη γνώμη μου, κάνει και καλύτερες ταινίες. Πάντως επιβεβαιώνεται ότι ο ορυμαγδός των ανεγκέφαλων ταινιών δράσης που έχει κατακλύσει τις αμερικάνικες οθόνες έχει τις ρίζες του στα 80ς.

"MAVERICK" Ή ΤΟ ΓΟΥΕΣΤΕΡΝ ΩΣ ΚΩΜΩΔΙΑ

Στα 1994 ο Richard Donner, δίχως ποτέ να είναι ο μεγάλος σκηνοθέτης, είχε ήδη στο ενεργητικό του μια μεγάλη σειρά επιτυχιών ("Προφητεία", οι δύο πρώτοι Σούπερμαν, "Goonies", "Leathal Weapon" κλπ.). Τότε λοιπόν στρέφεται και προς το γουέστερν, επιλέγοντας ωστόσο την κωμική πλευρά του είδους. Διότι το "Maverick" θέλει πρώτα - πρώτα να είναι μια ανάλαφρη γουέστερν - κωμωδία, με (απίθανη) ανατροπή μάλιστα στο τέλος. Και βέβαια οι Μελ Γκίμπσον, Τζόντι Φόστερ, Τζέιμς Γκάρνερ, Τζέιμς Κόμπερν κάνουν ό,τι μπορούν για να προσθέσουν λάμψη.
Ο ομώνυμος ήρωας είναι ένας τυχοδιώκτης - επαγγελματίας χαρτοπαίκτης, που περιπλανιέται στις πόλεις του Φαρ Ουέστ κερδίζοντας τα προς το ζην από το πόκερ. Σε κάποια απ' αυτές θα συναντήσει την λίγο πόρνη και πολύ επαγγελματία κλέφτρα (και wannabe σταρ του πόκερ επίσης) Αναμπέλ (και φυσικά θα αποκτήσουν σχέσεις έλξης - απώθησης). Εκείνος θέλει να μαζέψει ένα σεβαστό ποσόν που αποτελεί προϋπόθεση για να μπορέσει να συμμετάσχει σε έναν σούπερ αγώνα που θα γίνει σε ποταμόπλοιο εν πλω, και είναι αποφασισμένος να κάνει τα πάντα για να το βρει. Ακριβώς το ίδιο κι εκείνη. Κάπου εκεί θα συναντήσουν εναν μεσήλικα που είναι κάτι σαν "εκπρόσωπος του νόμου" και, τελικά, θα αποδειχτεί ότι είναι ο "διαιτητής" του μεγάλου ματς. Προφανώς οι μοίρες όλων αυτών των (συμπαθών, όπως σε όλες τις κωμωδίες του είδους) απατεώνων θα μπερδευτούν δίχως τρόπο απεμπλοκής.
Κατ' αρχήν βρίσκω το φιλμ διασκεδαστικό - και δίχως ίχνος ρεαλισμού βεβαίως (ας μη ξεχνάμε ότι ο βασικός ήρωας "τα κάνει όλα" ή μάλλον είναι σούπερ σε όλα). Αλλά έτσι είναι οι συμβάσεις των χιουμοριστικών φιλμ του είδους. Καλά θα κάνουμε να το ξέρουμε και να το αποδεχόμαστε από την αρχή. Από την άλλη δεν βρήκα το ίδιο "εμπνευσμένες" όλες τις απίθανες καταστάσεις που συμβαίνουν. Σαν βασικό μειονέκτημα θεωρώ πάντως τη μεγάλη διάρκεια του φιλμ (127 λεπτά), που νομίζω ότι είναι αχρείαστη. Τέλος πάντων, ενώ συνολικά μου φαίνεται ρουτινιάρικο, βασισμένο σε πάμπολλα κλισέ (που υποτίθεται ότι ανατρέπει) και ένας ακόμα "ύμνος" στον μάλλον ανύπαρκτο τύπο του  "συμπαθητικού καθάρματος" (;), πιστεύω ότι μπορεί να διασκεδάσει αρκετά κανείς ή, τουλάχιστον, να περάσει δύο (και κάτι) ανώδυνες ώρες. Ελπίζω να μη βαρεθείτε.

ΟΤΑΝ Ο "SUPERMAN" ΠΕΤΟΥΣΕ ΣΤΑ 70ς...

Ήταν τότε, στα 1978, όταν ανατίθεται στον πετυχημένο την εποχή εκείνη Richard Donner να μεταφέρει στην οθόνη τον θρυλικότερο υπερήρωα των κόμικς, τον "Superman". Εκτός του μακαρίτη πλέον Κρίστοφερ Ριβ, απόλυτα ταιριαστό στον κεντρικό ρόλο, υπάρχουν και πολλοί καλοί ηθοποιοί, όπως ο Τζιν Χάκμαν ως Λεξ Λούθορ, ο παλιός Γκλεν Φορντ και, βέβαια, ο πολύς Μάρλον Μπράντο στον σύντομο ρόλο του πατέρα.
Η ιστορία είναι βέβαια πασίγνωστη: Ένα βρέφος από τον πλανήτη Κρυπτόν στέλνεται από τον πατέρα του στη μακρινή γη για να σωθεί από την καταστροφή του πλανήτη του. Εκεί, λόγω των γήινων συνθηκών, αλλά και των τεράστιων γνώσεών του, θα αποκτήσει υπερδυνάμεις και όταν μεγαλώσει θα γίνει ο διάσημος Superman, που αναλαμβάνει να πολεμήσει το κακό σε κάθε μορφή του. Η αληθινή του ταυτότητα είναι σε όλους άγνωστη, αφού, όταν διαθέτει την περσόνα του κοινού θνητού, παρουσιάζεται ως άτολμος και γκαφατζής δημοσιογράφος Κλαρκ Κεντ. Ερωτεύεται σφόδρα μια συνάδελφό του και βέβαια την γοητεύει πανεύκολα ως Superman, αλλά δεν τα καταφέρνει και τόσο ως Κεντ...
Στην εποχή του το φιλμ έγινε τεράστια επιτυχία, η πρώτη με σούπερ ήρωα, που άνοιξε τον δρόμο για τον αληθινό καταιγσμό που δεχόμαστε τον 21ο αιώνα από το είδος (με βαρετά συνήθως αποτελέσματα). Τώρα όμως; Βλέποντάς το πρόσφατα ομολογώ ότι μου φάνηκε κουρασμένο και υπερβολικό, αλλά και πολύ light για τα σύγχρονα δεδομένα. Όχι, το τελευταίο δεν είναι κακό και οφείλεις να κρίνεις τις ταινίες (και όλα τα έργα τέχνης) λαμβάνοντας πάντοτε υπ' όψιν τα δεδομένα της εποχής που δημιουργήθηκαν, αυτό είναι σίγουρο. Ωστόσο υπάρχουν παμπάλαιες ταινίες που αντέχουν πολύ περισσότερο στο χρόνο. Και, βέβαια, εννοείται, ο λόγος δεν είναι η έλλειψη εντυπωσιακών ψηφιακών εφέ που, απλούστατα, δεν υπήρχαν τότε, κάθε άλλο. Προτιμώ κάποια παλιομοδίτικα από την κατάχρηση ψηφιακών και κούφιων εντυπωσιασμών. Ωστόσο το όλο πράγμα μου φάνηκε πολύ αφελές και κάπως ξεπερασμένο. Ο κακός Λεξ είναι ένας μάλλον γελοίος τζιτζιφιόγκος, το σενάριο, ιδιαίτερα προς το τέλος, υπερέβει εαυτόν σε απιθανότητες, η Λόις δεν μου έβγαλε καμιά σεξουαλικότητα...
Υπάρχει βέβαια η γοητεία του αφελούς παραμυθιού και πολλοί μπορεί να ξεχαστούν για δύο ώρες και να αφεθούν στις ονειρικές πτήσεις του ήρωα και της καλής του. Και, για να πω και τα ελαφρυντικά, ας μη ξεχνάμε ότι την εποχή εκείνη δεν υπήρχε η σημερινή βία που κυριαρχεί στις οθόνες. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι, αφού το είδος ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτο στο τότε σινεμά, έμεινε συνειδητα στην αφελή "κόμικς" πλευρά (με όλα τα κλισέ που αυτό συνεπάγεται) και απευθύνθηκε κυρίως σε εφηβικό κοινό, που "διαβάζει ακόμα κόμικς" (ας μη ξεχνάμε επίσης ότι το 1978 τα κόμικς δεν απολάμβαναν τη σημερινή τους υπόληψη και ο όρος "graphic novel" δεν υπήρχε). Αρκετά δικαιολογητικά όντως...
Πάντως (κατά την προσωπική μου γνώμη πάντοτε) νομίζω ότι το συγκεκριμένο φιλμ θα λατρεύεται για πάντα μόνο από όσους το πρωτοείδαν σε τρυφερές ηλικίες (και πιθανόν τους σημάδεψε). Δύσκολα θα συγκινούσε έναν ενήλικα ή ένα σύγχρονο έφηβο, που τόσα έχουν δει τα μάτια του...

ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΜΕ ΓΕΡΑΚΙΑ ΚΑΙ ΛΥΚΟΥΣ

Ο Richard Donner ήταν πάντοτε ένας εμπορικός σκηνοθέτης με επιτυχίες κυρίως στα 80ς. Το "Ladyhawke" που γύρισε το 1985 είναι ένα γλυκό και, σε κάποια σημεία, συγκινητικό παραμύθι, που διαθέτει κάμποσα από τα κλισέ του είδους, δεν το λες όμως και απόλυτα κακό. Και μόνο οι ηθοποιοί αρκούν για να τραβήξουν το θεατή (ή εμένα τουλάχιστον): Μια υπέροχη Μισέλ Φάιφερ στις μεγάλες ομορφιές της και ο καλτ (και δυστυχώς πρόωρα εξαφανισμένος) Ρούντγκερ Χάουαρντ, ενώ από κοντά και ο πιτσιρικάς σταρ της εποχής Μάθιου Μπρόντερικ.
Η κατάρας που πέφτει σε ένα απεγνωσμένα ερωτευμένο ζευγάρι είναι απόλυτα σατανική στη σύλληψή της, ώστε να προκαλέσει τον μεγαλύτερο δυνατό πόνο (εσωτερικό εννοώ) στους ερωτευμένους (ας μην σας την αποκαλύψω, αφού αποτελεί μία από τις αποκαλύψεις κάπου στο ένα τρίτο της ταινίας). Όλα αυτά σε έναν μεσαίωνα με ξόρκια, μαγεία και τα άλλα συναφή που περιμένει κανείς, και, φυσικά, με καλούς και κακούς. Ο πολύ κακός εδώ μάλιστα συμβαίνει να είναι επίσκοπος.
Αρκετά καλογυρισμένο φιλμ, δεν βασίζεται στα εφφέ, αλλά στα όσα συμβαίνουν. Το είδα με σχετικό ενδιαφέρον (χωρίς να το θεωρώ και τίποτα πολύ σπουδαίο), αλλά, όπως έγραψα στην αρχή, τα κλισέ - πέραν των καλών και των πολύ κακών - βάρυναν αρκετά την ατμόσφαιρα: Απίθανες συμπτώσεις, κυρίως στο timing (όλα συμβαίνουν το κατάλληλο ακριβώς δευτερόλεπτο και με τον μοναδικό τρόπο με τον οποίο θα μπορούσαν να λειτουργήσουν), όλοι οι καλοί είναι ηρωικοί και με απίθανες ικανότητες κλπ. κλπ.
Τέλος πάντων, αν αυτά θεωρηθούν συμβάσεις μιας ταινίας του είδους, μένει ένα ευχάριστο παραμύθι με πολύ ρομαντισμό (μπορεί να σς ξεφύγει κατά λάθος και κανένα δάκρυ) που μάλλον βλέπεται ευχάριστα παρά τα χρόνια που έχουν περάσει. Αλλά είπαμε: Μην το πάρετε και πολύ στα σοβαρά.