OTAN TO "INVASION OF THE BODY SNATCHERS" ΕΓΙΝΕ ΑΠΛΩΣ "INVASION"

Ο Oliver Hirschbiegel είναι ο γερμανός σκηνοθέτης που γύρισε το πολύ δυνατό "Πείραμα" και την εξαιρετική "Πτώση". Λίγο αργότερα πήγε στο Χόλιγουντ (τι πρωτότυπο) και το 2007 φτιάχνει την "Εισβολή" (The Invasion), ένα τρίτο ριμέικ των κλασικών "Invasion of the Body Snatchers" (το αυθεντικό στη δεκαετία του 50 και το πολύ καλό πρώτο ριμέικ του Κάουφμαν στη δεκαετία του 70).
Έλλογοι μικροοργανισμοί από το διάστημα φτάνουν στη γη και μολύνουν τους ανθρώπους. Μπαίνουν μέσα τους και τους μετατρέπουν - ενώ η εξωτερική εμφάνιση παραμένει ίδια - σε όντα δίχως συναισθήματα και με συλλογική συνείδηση, κάτι σαν έντομα (δεν κάνω spoiler. Αυτά τα ξέρουμε από την αρχή). Πρόκειται φυσικά για εξωγήινη εισβολή, όχι όμως με όπλα και διαστημόπλοια... Μια χωρισμένη μητέρα, ψυχίατρος στο επάγγελμα, πασχίζει με όσα μέσα διαθέτει να παραμείνει άνθρωπος, αυτή και ο μικρός γιος της, ενώ γύρω τους όλα αλλάζουν ραγδαία.
Μπορώ από την αρχή να πω ότι κατά τη γνώμη μου η διασκευή αυτή είναι σαφώς χειρότερη από αυτήν του 1978. Η παλιά διέθετε μια αληθινή ανατριχίλα, κάτι που σου πάγωνε το αίμα. Εδώ όλο αυτό έχει μετατραπεί σε ένα μάλλον άνευρο θρίλερ, που ναι μεν δεν ρίχνει το βάρος στη δράση και τα κυνηγητά (ευτυχώς), παρ' όλα αυτά όμως δεν καταφέρνει να πιάσει την στοιχειωμένη ατμόσφαιρα του προηγούμενου. Η Νικόλ Κίντμαν προσπαθεί, αλλά σίγουρα ο Ντάνιελ Κρεγκ δεν είναι Ντόναλντ Σάντερλαντ. Ούτε κατά διάνοια... Τι περιμένετε όμως από ριμέικ, που αποτελούν χαρακτηριστικές ενδείξεις της έλλειψης φαντασίας του σημερινού Χόλιγουντ; (η ταινία του 78 είπαμε ότι ήταν επίσης ριμέικ, αποτελεί όμως μία από τις σπανιότατες περιπτώσεις που το ριμέικ βγαίνει καλύτερο από το πρωτότυπο).
Σαν μοναδικό συν του φιλμ βρίσκω τον τελικό προβληματισμό του πάνω στο όλο θέμα. Βλέπετε, με τη "συλλογική συνείδηση" παύουν άμεσα οι άνθρωποι να στρέφονται ο ένας ενάντια στον άλλον, οι πόλεμοι σταματούν πάραυτα, η ζωή κυλά ειρηνικά (και εφιαλτικά τακτοποιημένα και ρουτινιάρικα). [SPOILER SPOILER] Αμέσως μετά την ήττα των εισβολέων - όπως αντιλαμβάνεστε το τέλος έχει αλλάξει κι αυτό - ο προβληματισμός για τα συν και τα πλην της "νίκης" είναι έντονος και το τέλος είναι, τουλάχιστον, μελαγχολικό, δίνοντας, αν μη τι άλλο, τροφή για σκέψη και μια σκοτεινή νότα στο υποτιθέμενο happy end. Πάλι καλά. Κατά τα άλλα προτιμήστε σαφέστατα το φιλμ του 1978.