ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΜΗΧΑΝΕΣ, ΕΝΩ "ΑΓΑΠΟΥΣΕ ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ"

 

 

"Αγαπούσε τα Λουλούδια περισσότερο" (2025) είναι ο παράξενος τίτλος της 2ης μεγάλου μήκους ταινίας του Γιάννη Βεσλεμέ μετά τη "Νορβηγία". Δική του είναι και η μουσική, αφού είναι ενεργός και στα μουσικά πράγματα με αρκετούς δίσκους στο ενεργητικό του ως Φελιζόλ. Να πω από την αρχή: Το φιλμ είναι μάλλον το πλέον παραισθητικό που γυρίστηκε ποτέ στην Ελλάδα και (ίσως και γι' αυτό ακριβώς) απευθύνεται μάλλον σε λίγους (θέλω να πω ότι εξ αρχής είναι φτιαγμένο για να μην κόψει εισιτήρια).

Τρία αδέλφια κλείνονται στο απομονωμένο παλιό σπίτι τους και προσπαθούν να φτιάξουν μια χρονομηχανή που θα φέρει πίσω τη νεκρή μητέρα τους, ενώ καταναλώνουν κάθε λογής ουσίες (χάπια κλπ. κλπ.). Η είσοδος στο σπίτι μιας νεαρής κοπέλας, υποψήφιας φίλης του ενός από τους τρεις, θα ανατρέψει τις ισορροπίες. Σύντομα κάθε έλεγχος θα χαθεί.

Ουσίες, επιστημονική και όχι μόνο φαντασία, ψυχεδελική εικόνα και παράδοξα εφέ συνθέτουν μια από τις πλέον ιδιόμορφες ταινίες του ελληνικού σινεμά. Η σινεφιλία του δημιουργού και οι αναφορές του είναι εμφανείς: Στον Νικολαϊδη και τη "Γλυκειά Συμμορία" κυρίως, αλλά και στο σινεμά επιστημονικής φαντασίας και τρόμου, στο κινηματογραφικό σύμπαν του Jeane-Pierre Jeunet - ακόμα και ο μόνιμος ηθοποιός του Dominique Pinon εμφανίζεται σε βασικό ρόλο στην ταινία του Βεσλεμέ, στον Cronenberg κλπ. Η εικόνα είναι πειραγμένη, τα εφέ εντυπωσιακά και η απομόνωση (και άγνοια) των ηρώων από κάθε τι καθημερινό και από οτιδήποτε συμβαίνει στον έξω κόσμο χαρακτηριστική. Όσο για την ιστορία και το σενάριο... εδώ τα πράγματα δυσκολεύουν. Δύσκολα κανείς βγάζει συμπέρασμα για το τι ακριβώς συμβαίνει και γιατί. Τόσο, ώστε θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι τίποτα από τις χρονομηχανές, τις νεκραναστάσεις, τις μεταμορφώσεις κλπ. δεν συμβαίνει, απλά παρακολουθούμε ένα (κακό ως επί το πλείστον) trip των σχεδόν διαρκώς μαστουρωμένων ηρώων.

Οπτικά ενδιαφέρον, σεναριακά μάλλον αλλού γι' αλλού, η ταινία παραμένει ενδιαφέρουσα για τη μοναδικότητά της στα ελληνικά πράγματα και ο Βεσλεμές ένας από τους λίγους Έλληνες σκηνοθέτες με πολύ συγκεκριμένο και προσωπικό όραμα. Δοκιμάστε το με δική σας ευθύνη και ίσως κάποιοι με την κατάλληλη αισθητική να το απολαύσουν. 

 

 

H CULT "ΝΟΡΒΗΓΙΑ" ΚΑΙ ΤΑ ΒΑΜΠΙΡ ΤΗΣ

Ο Γιάννης Βεσλεμές είναι γνωστός για μερικές ιδιόρυθμης αισθητικής μικρού μήκους ταινίες ("Γκολ", "Φωταγωγός") και για αρκετές ηλεκτρονικές μουσικές ως Felizol. Το 2014 γυρίζει την πρώτη του μεγάλου μήκους, τη "Νορβηγία", και φτιάχνει, αν μη τι άλλο, ένα φιλμ που όμοιό του δεν υπάρχει στην ελληνική φιλμογραφία.
1984. Ο βρικόλακας Ζανό, δεινός χορευτής ντίσκο, κατεβαίνει στην Αθήνα από την επαρχία διψασμένος για σεξ, χορό και περιπέτειες. Στην ντίσκο "Ζαρντόζ" θα συναντήσει έναν άλλον βρικόλακα, μια πόρνη, έναν νορβηγό, τον ιδιοκτήτη Μάρκο και άλλους και μετά θα περιπλανηθεί στην ύπαιθρο (στην Πάρνηθα για την ακρίβεια) και σε υπόγειες στοές για μια μυστηριώδη δουλειά της κοπέλας.
Η ταινία δεν διαθέτει και πολύ ξεκάθαρο σεναριο, οι φάσεις διαδέχονται η μία την άλλη κάπως ασύνδετα, οι χαρακτήρες είναι ανολοκλήρωτοι. Στο μέσον όλων αυτών ένας απίστευτης εμφάνισης (με... ξανθιά περούκα) Βαγγέλης Μουρίκης, από τις πλέον συχνές (και εξαιρετικές) παρουσίες του σύγχρονου ελληνικού σινεμά. Αυτό που απασχολεί τον σκηνοθέτη από την αρχή ως το τέλος είναι η δημιουργία ενός απόλυτα cult φιλμ. Το κιτς της δεκαετίας του 80 (η "Αυριανή", ο Μάρκος Λεζές σε βασικό ρόλο και οι βιντεοταινίες του, η Σόφη Ζανίνου, οι παρακμιακές ντίσκο, τα μεγάλα κασετόφωνα και ένα σωρό άλλα στοιχεία) συναντούν τον βαμπιρικό μύθο, την πολιτική αλληγορία, την ηλεκτρονική (πλήν όμως ντισκίζουσα) μουσική του ίδιου του Βεσλεμέ φυσικά, το συγκρότημα της εποχής Χωρίς Περιδέραιο, τις α λα Νικολαϊδη ατάκες και τα ατμοσφαιρικά, συχνά παράδοξα σκηνικά.
Η αντιρρήσεις μου εστιάζονται στο ότι ολο αυτό είναι κυριολεκτικά το cult για το cult. Τίποτα άλλο. Ωστόσο ο Βεσλεμές και καλός σκηνοθέτης είναι, και κινηματογραφικό τσαμπουκά διαθέτει, και κόντρα στην πεπατημένη του ελληνικου σινεμά πηγαίνει και ατμοσφαιρικός είναι και ιδέες έχει. Απλώς βρήκα όλο αυτό το πόνημα ανολοκλήρωτο. Γι΄αυτό περιμένω εναγωνίως τις επόμενες δουλειές του, που είμαι σίγουρος ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα ξεχωρίσουν από την υπόλοιπη παραγωγή. Δείτε το, επαναλαμβάνω, μόνο όσοι ενδιαφέρεστε για κάτι πέρα για πέρα cult και να είστε προετοιμασμένοι να αγνοήσετε τα όποια άλλα στοιχεία.