Η ΒΗΡΥΤΟΣ ΜΙΑ "ΤΕΛΕΙΑ ΜΕΡΑ"

Για το λιβανέζικο "A Perfect Day" των Khalil Joreige και Joana Hadjithomas (ελληνικής καταγωγής άραγε;) ισχύουν λίγο - πολύ όσα είπα πιο κάτω για το Casa de Alicia, αν και η ιστορία εδώ είναι αρκετά διαφορετική και λίγο πιο φευγάτη: Τριαντάρης μηχανικός πάσχει από σπάνια ασθένεια που του προκαλεί υπνηλία, με αποτέλεσμα να αποκοιμιέται στις πιο απίθανες ώρες και μέρη. Ζει με τη νευρωτική και υπερπροστατευτική μητέρα του, ενώ ο πατέρας του είναι από χρόνια αγνοούμενος σε έναν από τους συχνούς πολέμους της περιοχής. Τυφλωμένος από πάθος, ψάχνει απεγνωσμένα μια όμορφη κοπέλα με την οποία είχαν δεσμό, αλλά αυτή τον έχει εγκαταλείψει.
Ο ήρωας μοιάζει να ασφυκτιά στην καθημερινότητά του, να προσπαθεί να αποδράσει απ' όλα, από τη δουλειά και τη μητέρα που τον καταπιέζει με την συνεχή φροντίδα της και μόνη διέξοδός του φαίνεται να είναι η κοπέλα, η οποία όμως τον αποφεύγει αρνούμενη κάθε επαφή μαζί του. Η περιπλάνησή του στη σύγχρονη Βηρυτό, πρωταγωνίστρια με τον τρόπο της στο φιλμ, έχει κάτι το παραισθητικό, το ονειρικό και είναι, ταυτόχρονα, και αυτοκαταστροφική - αν και στο τέλος μάλλον αχνοφέγγει κάποια ελπίδα.
Και εδώ η άψογη αναπαράσταση της πραγματικότητας έχει κατακτηθεί. Τα πάντα γύρω μας είναι πειστικά, καθημερινά, ενώ τα τραύματα από την βαρειά μοίρα της περιοχής αφήνουν τα ίχνη τους παντού, διακριτικά όμως, δίχως να αποτελούν την κεντρική αναφορά της ταινίας. Γενικά την παρακολούθησα με περισσότερο ενδιαφέρον απ΄όσο την Alicia. Και νομίζω θα αρέσει ιδιαίτερα στους φίλους του ρεαλισμού στο σινεμά (και μένα άλλωστε μου άρεσε αρκετά). Εξ άλλου, έχει διακριθεί σε διάφορα φεστιβάλ ανά τον κόσμο.
ΥΓ1: Εντύπωση προκαλεί το πόσο σύγχρονη, πόσο κοντά στον δικό μας τρόπο ζωής είναι η Βηρυτός. Η περιπλάνηση στους δρόμους της και η νυχτερινή διασκέδαση θυμίζουν πολύ Αθήνα. Καμιά σχέση με Ισλάμ και τσαντόρ και τα σχετικά. Είναι όντως η Ευρώπη της Μέσης Ανατολής - που την κατέστρεψαν για μια ακόμα φορά... (η ταινία γυρίστηκε το 2005, λίγο πριν τον πόλεμο του καλοκαιριού του 2006).
ΥΓ: Βρίσκω, όπως καταλάβατε άλλωστε, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα τη θέαση ταινιών που προέρχονται από τις 4 γωνιές του πλανήτη, που μονάχα στα φεστιβάλ ή τα αφιερώματα (Berlinale στην Αθήνα, Γαλλόφωνο Σινεμά κλπ.) μπορεί κανείς να δει. Ανεξάρτητα από το αν μου αρέσουν ή όχι οι ίδιες οι ταινίες, το όλο πράγμα έχει κάτι αναζωογονητικό. Βρίσκεται κανείς πολύ μακριά από την κυρίαρχη αμερικανοκεντρική κινηματογραφική τροφή και, συγχρόνως, γνωρίζει καταστάσεις και καθημερινότητες πολύ διαφορετικές από τις δικές μας. Δοκιμάστε το αν μπορείτε κάποτε, έστω και με κίνδυνο να βαρεθείτε μερικές φορές.