ΚΑΛΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Καιρός για διακοπές. Αφήνουμε τα πάντα πίσω μας και κολυμπαάμε. Το ίδιο εύχομαι και για σας. Ραντεβού κάπου μετά τον 15αύγουστο. Α, και να προσπαθησετε να ευχαριστηθείτε ταινίες σε δροσερά θερινά.

ΓΛΥΚΟΠΙΚΡΗ "DARLING"

Το Free Cinema του πρώτου μισού της δεκαετίας του 60 υπήρξε ένα σημαντικό κίνημα του βρετανικού κινηματογράφου. Το 1965 ένας από τους πρωτεργάτες του, ο John Schlesinger (1926-2003), γυρίζει το "Darling" με την Τζούλι Κρίστι στα πιο όμορφά της και τους Ντερκ Μπόγκαρντ και Λόρενς Χάρβεϊ. Και απομυθοποιεί έτσι το περίφημο "Swinging London", που τότε ήταν πιθανόν το πιο "trendy" μέρος του πλανήτη.
Η ηρωίδα είναι ένα όμορφο, γοητευτικό μοντέλο. Η εμφάνιση και το στιλ της κάνουν όλες τις πόρτες να της ανοίγουν. Ωστόσο εκείνη χαρακτηρίζεται από αμοραλισμό, επιπολαιότητα, απληστία. Θέλει πλούτο και δόξα. Θα αλλάξει πολλές αγκαλιές αφήνοντας πίσω της συντρίμια (ένας διανοούμενος τηλεπαρουστής σοβαρών εκπομπών, ένας playboy από τον χώρο των μπίζνες του θεάματος, ένας πλούσιος ιταλός ευγενικής καταγωγής κλπ.), θα κατακτήσει το όνειρο του πλούτου... και μετά;
Το φιλμ αποτελεί ένα ζωντανό πορτρέτο των υπέροχων και ταραγμένων 60ς - η τέχνη, η διανόηση, ο κοσμοπολιτισμός, τα πάρτι, ο έρωτας, το σεξ - αλλά και ένα δραματικό τελικά πορτρέτο της ηρωίδας. Η οποία αναζητά όπως είπαμε πλούτο και φήμη, αλλά μέσα της είναι κενή. Όμορφη, "τσαχπίνα", μοντέρνα, μπορεί εύκολα να κάψει καρδιές. Από την άλλη στερείται ηθικής, είναι άπληστη, δεν διστάζει να καταστρέψει ανθρώπους απλώς παρατώντας τους... Το πρόβλημά της συνοψίζεται στο ότι ουσιαστικά, παρά την εντυπωσιακή γοητεία που αποπνέει, μέσα της είναι απόλυτα κενή, στερείται ενδιαφερόντων. Περιφέρεται (και έλκεται) από χρυσό σε χρυσό επιπόλαια, δίχως ουσιαστικά να τη γεμίζει τίποτα. Η τιμωρία θα έρθει - σε ψυχολογικό επίπεδο εννοώ.
Έτσι η ταινία είναι, όπως είπαμε. πορτρέτο των ανήσυχων 60ς και του θρυλικού Swinging London ιδιαίτερα, αλλά ταυτόχρονα απόλυτα απομυθοποιητική καθώς αποκαλύπτει την κενότητα πολλών από τους πρωταγωνιστές τους. Κάτω από μια ζαλιστική, εύθυμη, διαρκώς ανανεούμενη και απαστράπτουσα επιφάνεια κρύβεται το απόλυτο κενό, κάνοντας το ευχάριστο και χαρούμενο σε πρώτη όψη φιλμ κατά βάθος δραματικό και πικρό. Συγχρόνως όμως παραμένει ευρηματικό και φρέσκο μέχρι τις μέρες μας. Συνίσταται!

"THE MIGHTY" Ή ΟΤΑΝ ΜΥΑΛΟ ΚΑΙ ΣΩΜΑ ΕΝΩΝΟΝΤΑΙ ΑΡΜΟΝΙΚΑ

Ο βρετανός Peter Chelsom έχει φτιάξει κάποιες συμπαθητικές ταινίες. Ανάμεσά τους και το "The Mighty" του 1998 (με τον ηλίθιο ελληνικό τίτλο... "Μια Υπέροχη Γυναίκα" (!!!). Με λαμπρό καστ (Σάρον Στόουν, Χάρι Ντιν Στάντον, Τζίνα Ρόουλαντς, Γκίλαν Άντερσον κ.ά.) είναι η ιστορία δύο παιδιών, λίγο πριν την εφηβεία, που αποτελούν χαρακτηριστικές περιπτώσεις ατόμων με ειδικές ανάγκες για εντελώς διαφορετικούς λόγους: Ο ένας πάσχει από σύνδρομο Morquio (κινητικά προβλήματα και άλλα και όλα αυτά δυστυχώς οδηγούν σε σχετικά σύντομο dead line), πλην όμως έχει εξαιρετικό μυαλό και αφάνταστες γνώσεις. Το όλο πορτρέτο θυμίζει κάπως Hawkins. Ο άλλος είναι εξαιρετικά ογκώδης και κάπως καθυστερημένος και υφίσταται διαρκές μπούλινγκ στο σχολείο. Όταν οι δύο αυτοί θα συμμαχήσουν (και συγχρόνως θα γίνουν όχι μόνο οι καλύτεροι φίλοι, αλλά ο μοναδικός φίλος που έχει ο καθένας τους), θα γίνουν μία σούπερ - μονάδα (το μυαλό και το σώμα), πετυχαίνοντας απίστευτα πράγματα.
Το φιλμ είναι τρυφερό, ευαίσθητο, συχνά συγκινητικό - και άλλοτε με χιούμορ - και βλέπεται ευχάριστα (από μένα τουλάχιστον). Ίσως κάπου να γίνεται μελό - αναμενόμενο με τέτοιο θέμα, αλλά συνολικά το βρήκα αρκετά καλό και σχετικά πρωτότυπο. Και, φυσικά, μιλά για την αποδοχή του διαφορετικού και τη δύναμη της φιλίας. Δώστε του μια ευκαιρία.

Ο ΣΤΑΘΜΟΣ 13 (ΞΑΝΑ)ΔΕΧΕΤΑΙ ΕΠΙΘΕΣΗ

Από τη μανία των ριμέικ δεν γλυτώνει τίποτα (διότι το Χόλιγουντ δεν κατάντησε χτες ανέμπνευστο, πάνε αρκετά χρόνια τώρα). Έτσι λοιπόν το 2005 ο γάλος Jean-Francois Richet ξαναγυρίζει  το θρυλικό "Σταθμός 13 δέχεται Επίθεση" (Assault on Prencinct 13) του 1976, του Carpenter φυσικά, όταν ακόμη αυτός ήταν στις δόξες του. Με καλό καστ μάλιστα (Ίθαν Χοκ, Γκάμπριελ Μπερν, Λόρενς Φισμπερν κ.ά.)
Όπου τη νύχτα της πρωτοχρονιάς ένας αστυνομικός σταθμός, στον οποίο έχουν ξεμείνει τρεις όλοι κι όλοι μπάτσοι που έχουν βάρδια χρονιάρα μέρα, αναγκάζεται να "φιλοξενήσει" έναν τρομερά επικίνδυνο εγκληματία, που είναι αδύνατο να μετακινηθεί περαιτέρω λόγω σφοδρής χιονοθύελλας. Και η έξωθεν λυσσασμένη επίθεση, που μετατρέπεται σε κανονική πολιορκία όσο κρατά η νύχτα και η θύελλα,  δεν αργεί να αρχίσει. Μόνο που οι έγκλειστοι σύντομα θα διαπιστώσουν ότι οι επιτιθέμενοι δεν είναι οι σύντροφοι του κακοποιού που θέλουν να τον ελευθερώσουν, αλλά...
Το πρωτότυπο φιλμ είναι πραγματικό υπόδειγμα σασπένς. Από την άλλη ο Richet δεν είναι κακός σκηνοθέτης (μετά από τον "Σταθμό" έκανε το πολύ ενδιαφέρων "Υπ' Αριθμόν 1 Δημόσιος Κίνδυνος" για τον διαβόητο κακοποιό Μεσρίν). Οπότε και το φιλμ αυτό (ο δεύτερος "Σταθμός" εννοώ), διατηρεί το σασπένς, βλέπεται απνευστί, και κάνει (μία ακόμη) καταγγελία για την αστυνομική διαφθορά. Οπότε δεν μπορώ να πω ότι έπληξα. Όμως, διάβολε, το είχα ξαναδεί! Καλό ήταν, αλλά αν ήταν και πρωτότυπο... Όπως καταλάβατε, πιστεύω ότι και τα καλά ριμέικ δεν παύουν να επιβεβαιώνουν το ανέμπνευστο του σύγχρονου Χόλιγουντ που λέγαμε πριν.

ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΟ BLOG

Μετά από δωδεκάμισι περίπου χρόνια ύπαρξης αυτού του blog, δεν λέω, μια κούραση την έχω. Άλλωστε τα blogs, είναι γνωστό (εδώ και χρόνια) ότι πλέον έχουν χάσει τη σημασία που είχαν στα πρώτα χρόνια του διαδικτύου. Προσωπικά εξακολουθώ να παρακολουθώ φανατικά σινεμά (και, όπως τα βλέπω τα πράγματα, αυτό θα εξακολουθήσει εφ' όρου ζωής), οπότε στο επίπεδο αυτό δεν αλλάζει κάτι. Ωστόσο τα posts θα γίνουν συντομότερα, ίσως κάποιες φορές και τηλεγραφικά. Λίγα πράγματα για το story κάθε ταινίας, λίγα για την γενική άποψη που έχω γι' αυτήν... κι αυτό θα είναι. Οι πολλές αναλύσεις θα τείνουν προς εξαφάνιση. Ούτε κι αυτό πάντως θα είναι απαράβατος όρος. Ίσως για κάποια φιλμ να έχω όρεξη ή/και ανάγκη να πω περισσότερα, θετικά ή αρνητικά. Όχι για όλα πάντως.
Γενικά δεν θα σταματήσω το blog. Όχι επειδή έχει ή δεν έχει απήχηση, αλλά επειδή αποτελεί και για μένα ένα είδος προσωπικού ημερολογίου, καταγραφής όσων τυχαίνει να βλέπω από τα άπειρα δείγματα μιας τέχνης που αγαπώ.
Οπότε θα τα λέμε πάντοτε. Απλώς πιο σύντομα.

ΕΝΑΣ ΑΡΓΟΣ "ΕΛΕΦΑΝΤΑΣ"

Ο Gus Van Sant είναι ένας σκηνοθέτης που ταλαντεύεται ανάμεσα σε "εμπορικές" (ας τις αποκαλέσω καλύτερα mainstream) ταινίες και καθαρά προσωπικές, που συχνά αγγίζουν τα όρια του πειραματικού (όχι ακριβώς βεβαίως). Στις τελευταίες ανήκει το "Elephant" του 2003, ένα φιλμ εμπνευσμένο από τη σφαγή στο λύκειο Columbine το 1999, την πρώτη γνωσή στο ευρύ κοινό μαζική σφαγή "άνευ λόγου" στις ΗΠΑ (έκτοτε ακολούθησαν πολλές).
Η ταινία παρακολουθεί μια συνηθισμένη μέρα αρκετών μαθητών ενός λυκείου. Μαθήματα, έρωτες, οικογενειακά προβλήματα, διασκέδαση, η καθημερινή ρουτίνα δηλαδή. Συγχρόνως όμως, δύο από τους συμμαθητές τους προετοιμάζουν, με ψυχρό τρόπο, κάτι απόλυτα αποτρόπαιο. Και είναι γνωστό ότι η φρίκη γίνεται μεγαλύτερη όταν ξεσπά από κοινούς ανθρώπους, συνηθισμένους, οικείους.
Ο Van Sant ακολουθεί έναν νωχελικό, αργό τρόπο για να ξεδιπλώσει την ιστορία του. Συνεχείς καθημερινές πράξεις των νεαρών ηρώων, αποσπασματικές, που μερικές φορές επαναλαμβάνονται, ειδωμένες όμως από άλλη "οπτική γωνία", από τα μάτια κάποιου άλλου δηλαδή. Και, τελικά, ενώ ένα αόρατο δίχτυ ολοένα σφίγγεται γύρω τους, η βία ξεσπά. Η όλη αντιμετώπιση του θέματος μου θύμισε κάπως αυτή του Michael Haneke στo "71 Fragments of a Chronology of Chance" του 1994.
Ταυτόχρονα πάντως διαθέτει μια "ύπουλη" θα την έλεγα τρυφερότητα. Αυτή η συνεχής έκθεση του θεατή στην οικεία καθημερινότητα, στα (μικρο)προβλήματα των μαθητών, στην εφηβεία που κυριαρχεί με το δικό της τρόπο, στη ρουτίνα, κάνουν το κακό που ξεσπά ακόμα πιο ανησυχητικό, παράλογο, απίστευτο. Κι όμως είναι απόλυτα αληθινό. Συνέβει έτσι, ξαφνικά, σε ένα τόσο κοινότοπο περιβάλλον και γι' αυτό δεν μπορεί εύκολα να το δεχτεί κανείς. Τελικά ο άνθρωπος είναι το πιο παράλογο και αυτοκαταστροφικό ον. Οι λόγοι του ξεσπάσματος; Ο σκηνοθέτης δεν ενδιαφέρεται να εμβαθύνει σ' αυτό, απλώς παρακολουθεί αποστασιοποιημένος τα γεγονότα, για να τα κάνει ίσως πιο αναπάντεχα και ανατριχιαστικά. Να πω μόνο ότι οι δολοφόνοι μόλις έχουν παρακολουθήσει ένα ντοκιμαντέρ για τον Χίτλερ...
Δύσκολη ταινία, θα "τρομάξει" πολλούς θεατές με τους αργούς, ντοκιμαντερίστικους θαρρείς ρυθμούς, με τους λίγους διαλόγους και τις μακρές λήψεις. Πολλοί θα κουραστούν (κι εγώ λιγάκι, παρά το ενδιαφέρον και την πρωτοτυπία της αντιμετώπισης του ζοφερού θέματος). Νομίζω πάντως ότι, για όσους δεν είναι φαν αποκλειστικά και μόνο του απόλυτα maistream χολιγουντιανού σινεμά (και ιδιαίτερα του ανέμπνευστου σε γενικές γραμμές σύγχρονου), θα το δουν με ενδιαφέρον. Ίσως όμως αυτοί να είναι λίγοι. Σας προειδοποιώ.

"Η ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ" ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΤΑΜΑΥΡΟ ΒΡΕΤΑΝΙΚΟ ΧΙΟΥΜΟΡ

Κάπου στη δεκαετία του 50 η Βρετανία (τα Ealing Studios της συγκεκριμένα) ανέπτυξαν ένα ιδιαίτερο και απολαυστικότατο είδος κωμωδίας, βασισμένο κυρίως στο μαύρο χιούμορ και το οποίο συνήθως ασχολείται με τον υπόκοσμο και το έγκλημα με απόλυτα σκωπτική ματιά. Ο σκωτσέζος Alexander Mackendrick (1912-1993) είναι ένας μάλλον παραγνωρισμένος δημιουργός. Το 1955 γυρίζει μια από τις κορυφαίες ταινίες του είδους, την "Συμμορία των Πέντε" (Ladykillers) με τους θαυμάσιους Άλεκ Γκίνες, Πίτερ Σέλερς και Χέρμπερτ Λόμ στους βασικούς ρόλους.
Μια συμμορία με εγκέφαλο τον Άλεκ Γκίνες καταστρώνει ένα διαβολικό σχέδιο για να ληστέψει ένα φορτηγό που μεταφέρει χρήματα. Η επιτυχία του θα οφείλεται στην ακούσια συμμετοχή μιας καλοκάγαθης γριούλας που ζει εκεί κοντά, στην οποία ο αρχηγός παρουσιάζεται ως ενοικιαστής και οι υπόλοιποι ως μέλη ενός... κουιντέτου εγχόρδων. Ενώ όλα πάνε καλά, μετά από μια σειρά ξεκαρδιστικών συμβάντων η γλυκειά και αφελής γριούλα ανακαλύπτει την αλήθεια... και τότε κάποιος από τους 5 πρέπει να αναλάβει να τη σκοτώσει. Ποιος θα μπορέσει όμως;
Το φιλμ είναι ίσως το καλύτερο τους είδους. Τα απαλά χρώματα δημιουργούν ένα νοσταλγικό (σήμερα) κλίμα και ταιριάζουν με τη μικροαστική βρετανική καθημερινότητα (και κοινοτοπία). Από την άλλη το έντονα νουάρ κλίμα συνδυάζεται άψογα με τα ξεκαρδιστικά γκαγκ και τις πανέξυπνες σεναριακές ανατροπές, κάνοντας τον θεατή να γελάει ακόμα και με φόνους, ενώ συγχρονως το σφιχτοδεμένο σενάριο τον καθηλώνει. Αυτός ο τέλειος συνδυασμός δύο τόσο διαφορετικών ειδών είναι που κάνει τόσο πετυχημένο το φιλμ. Και, ταυτόχρονα, μας αποκαλύπτει και την κρυμένη ηθική κάποιων εγκληματιών...
Με τίποτα μη φοβηθείτε το "παλιό" του πράγματος. Νομίζω ότι βλέπεται τρομερά ευχάριστα μέχρι σήμερα - γι' αυτό άλλωστε θεωρείται και κλασική. Μη διστάσετε λοιπόν. Είναι από τις ταινίες που αντέχουν στο χρόνο - έστω και αν το όλο περιβάλλον είναι "παλιομοδίτικο" (της εποχής του δηλαδή). Όσο για τον Mackendrick μη τον ξεχάσετε. Ψάξτε και την επόμενη ταινία του Sweet Smell of Success του 1957 (καθόλου κωμωδία αυτή) και δεν θα αποζημειωθείτε!

ΥΓ: To 2004 οι αδελφοί Κοέν διασκέυασαν το φιλμ με τον Τομ Χανκς στο βασικό ρόλο. Είμαι φαν των Κοέν, αυτή όμως την θεωρώ την πλέον ανέμπνευστη και κουραστική ταινία τους μέχρι σήμερα.

"MEAN MACHINE" Ή ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ

Ο Barry Skolnick έχει γυρίσει μία και μοναδική ταινία, το "Mean Machine" το 2001. Πρόκειται για κωμωδία (κυρίως) που διαδραματίζεται σε φυλακές, διαθέτει όμως κάποια καλή αρχική σεναριακή ιδέα, που βασίζεται στην παλιότερη ταινία "The Longest Yard" με τον Μπαρτ Ρέινολντς.
Ο ομώνυμος ήρωας (Danny Meehan λέγεται, αλλά το Mean Machine είναι το παρατσούκλι του) ήταν κάποτε διάσημος ποδοσφαιριστής, αρχηγός μάλιστα της Εθνικής Αγγλίας, ο οποίος έχει παρακμάσει ολοσχερώς επειδή αποκαλύφτηκε ότι "πούλησε" τη χώρα του σε κρίσιμο ματς του Παγκοσμίου Κυπέλου (με το αζημείωτο βεβαίως). Τώρα καταλήγει στη φυλακή μετά από επίθεση σε αστυνομικούς. Εκεί όχι μόνο δεν απολαμβάνει προνόμια λόγω διασημότητας, αλλά αντιμετωπίζει την περιφρόνηση αρχικά συγκρατουμένων και δεσμοφυλάκων, κι εκείνος όμως κρατά τους πάντες σε απόσταση (να μην πούμε ότι τους φέρεται σχεδόν εχθρικά). Στη συνέχεια αρχίζουν οι πιέσεις να παίξει μπάλα, παρά το ότι εκείνος επανειλημμένα δηλώνει ότι δεν πρόκειται ποτέ ξανά να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο. Όταν όμως οργανώνεται ένα ματς ανάμεσα σε κρατούμενους και δεσμοφύλακες - στο οποίο διακυβεύονται και πολά (παράνομα) χρήματα - οι πιέσεις γίνονται ωμοί εκβιασμοί. Έτσι εκείνος θα αναγκαστεί να προπονήσει την αλλοπρόσαλλη ομάδα των κρατουμένων και, φυσικά, να παίξει μαζί τους. Μέχρι το περίφημο ματς όμως - και κατά τη διάρκειά του - οι ανατροπές θα είναι αρκετές.
Το φιλμ διαθέτει χιούμορ και γενικά βλέπεται σχετικά ευχάριστα νομίζω ακόμα και από άσπονδους φίλους του αθλήματος (κι εγώ προσωπικά δεν ασχολούμαι). Με ανάλαφρο πάντα τρόπο βγαίνει στην επιφάνεια η διαφθορά των κρατούντων, ο εξ ίσου βάναυσος "έξω κόσμος" κλπ. και βέβαια το ματς αποτελεί συμβολο της πάλης κρατούντων - κρατουμένων. Ο ρυθμός είναι αρκετά καλός, είπαμε για κάποιες ανατροπές, μερικοί χαρακτήρες είναι απολαυστικοί (δείτε και τον Τζέισον Στάθαμ σε έναν από τους πρώτους του ρόλους) και... αυτά. Νομίζω ότι απογοητευτική είναι η τελική εντελώς προβλέψιμη και απλοϊκή τροπή των πραγμάτων (και των χαρακτήρων), καθώς και η ευκολία με την οποία γίνονται όλα στο τέλος, μετά τα τόσα αδιέξοδα.
Τελικά θα το χαρακτήριζα απλώς ευχάριστο. Αν τώρα είστε και φίλοι του ποδοσφαίρου, ίσως να σας ενδιαφέρει κάπως περισσότερο.

ΠΕΡΙ ΧΡΗΜΑΤΩΝ, "ΛΗΣΤΕΙΑΣ" ΚΑΙ ΑΠΛΗΣΤΙΑΣ

Ο Gela Babluani είναι γεωργιανός. Το 2005 μας είχε πραγματικά καθηλώσει με την πρώτη ταινία του, το "13 Tzameti", που για μένα αποτελεί ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα που έχω δει (ψάξτε το αν είστε φίλος των θρίλερ). Στη συνέχεια ελάχιστα πράγματα έκανε. Ένα αμερικάνικο ριμέικ του "13" (σιγά μη δεν τον φώναζαν να το κάνει) και μια άλλη ταινία που δυστυχώς δεν έχω δει. Το 2017 όμως επανέρχεται δριμύτερος με το γαλικό "Money" ("Η Ληστεία" στην Ελλάδα), εξαιρετικό κατά τη γνώμη μου φιλμ αγωνίας (στην κατηγορία των heist movies).
Τρεις νεαροί μετανάστες δεύτερης γενιάς, δύο φίλοι και η αδελφή του ενός, αποφασίζουν να διαρρήξουν ένα πολυτελές σπίτι όπου - έχουν εντελώς τυχαία ανακαλύψει - έχει μεταφερθεί μια βαλίτσα με πολλές - πολλές χιλιάδες. Αγνοούν βεβαίως ότι το σπίτι ανήκει σε γνωστό πολιτικό (το άγνωστο είναι το πόσο διεφθαρμένος είναι αυτός). Η ληστεία, αρχικά, πeτυχαίνει πιο εύκολα απ' όσο περίμενε κανείς. Υπάρχει όμως ένα μικρό θέμα: Κάποιος θέλει περισσότερα από όσα ήδη απόκτησε. Θα γίνει λοιπόν μια δεύτερη απόπειρα και τα πάντα θα αρχίσουν να μπλέκονται αφάνταστα, οδηγώντας σε μια αλυσίδα από όλο και πιο πολύπλοκες καταστάσεις και, βεβαίως, σε πολλαπλά αδιεξοδα.
Το φιλμ διαδραματίζεται σχεδόν ολόκληρο σε μία νύχτα. Και όλα δείχνουν ότι ο Babluani είναι σίγουρα μάστορας του σασπένς. Η μια πράξη φέρνει την άλλη, το ένα αποτέλεσμα το άλλο κι αυτό που αρχικά ξεκινά σαν παιχνίδι (παιχνίδι με πολλά λεφτά βεβαίως) θα μετατραπεί σύντομα σε αιματοβαμένο εφιάλτη. Ταυτόχρονα το στοιχείο του αλλόκοτου και ένα υποδόρειο, κατάμαυρο χιούμορ παρεισφρύουν ύπουλα στην όλη ιστορία, κάνοντάς την πιο "πικάντικη". Πραγματικά καθηλωτικό, με καλοσχεδιασμένους χαρακτήρες, με άψογο timing, λειτουργεί σαν ένας όλο και πολυπλοκότερος και αδιέξοδος εφιάλτης, στα πλοκάμια του οποίου εμπλέκονται όλο και περισσότεροι.
Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα που μου αρέσει πολύ στο φιλμ: Όπως είπαμε, η ληστεία στην αρχή πετυχαίνει απροσδόκητα εύκολα. Τι είναι αυτό που απελευθερώνει την κόλαση; Κάτι που προσωπικά θεωρώ ως ένα από τα  απεχθέστερα ανθρώπινα χαρακτηριστικά και, πιστεύω, κατά πολύ υπεύθυνο για τη σημερινή απαράδεκτη και ανεξέλεγκτη παγκόσμια κατάσταση: Η απληστία. Μία και μόνη (αρχικά) πράξη απληστίας από έναν και μόνο άνθρωπο είναι αρκετή για να τινάξει τα πάντα στον αέρα και να μετατρέψει τον περίπατο σε σφαγή. Και μόνο η ύπαρξη αυτού του στοιχείου με κάνει να συμπαθώ ακόμα περισσότερο την ταινία. Και υπάρχει βέβαια και η κυνική καταγγελία της πολιτικής διαφθοράς, αυτό όμως ουδεμία πλέον έκπληξη προκαλεί. Δυστυχώς.
Το συνιστώ απόλυτα ως ένα από τα καλύτερα θρίλερ που δίνει πόντους σε  ένα σχεδόν εξαντλημένο είδος. Μακάρι ο δημιουργός του να κάνει συχνότερες εμφανίσεις...