"EXILED" Ή Η ΦΙΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΗ ΑΠ' ΟΛΑ

 

Ο Johnnie To είναι από τους γνωστότερους και παραγωγικότερους σκηνοθέτες (και παραγωγούς) του Χονγκ Κονγκ. Έχω δει μία πολύ καλή ταινία του (Running out of Time) και μία που δεν βλέπεται (Heroic Trio). Ευτυχώς βρήκα το "Exiled" (Fong Juk ο πρωτότυπος τίτλος) του 2006 πολύ καλό.

Φυσικά έχουμε μια ακόμα ταινία με γκάνγκστερς (διαρκής εμμονή του απωανατολίτικου κινηματογράφου). Βρισκόμαστε στα 1998 όταν το Μακάο, πορτογαλική αποικία ως τότε, ετοιμάζεται να περάσει στα χέρια της Κίνας. Μέσα στο χάος και τη βιασύνη που επικρατεί (όποιος προλάβει να τα αρπάξει) δύο σκληροί εκτελεστές φτάνουν στο σπίτι ενός πρώην συντρόφου τους, που θέλει να αποσυρθεί και να ζήσει ήσυχα με την οικογένειά του, με εντολή να τον σκοτώσουν. Ταυτόχρονα φτάνουν εκεί άλλοι δύο γκάνγκστερς, της ίδιας πάντα συμμορίας, για να τον προστατέψουν. Τι θα γίνει όταν συναντηθούν και οι πέντε πρώην σύντροφοι και πώς θα αντιδράσει το πανίσχυρο καρτέλ που ελέγχει τα πάντα και δίνει τις εντολές;

Η ταινία, γεμάτη δράση δεξιοτεχνικά γυρισμένη, όπως συνηθίζεται στο σινεμά του Χονγκ Κονγκ, κρατά βεβαίως τον θεατή και δημιουργεί διαρκές σασπένς. Περισσότερο όμως μου άρεσαν οι ψυχολογικές καταστάσεις των ηρώων, τα διλήμματα και οι αντιφάσεις / αποφάσεις τους. Τελικά η ταινία αποτελεί πάνω απ' όλα έναν ύμνο στη φιλία και την έννοια της τιμής και γίνεται έτσι ένα είδος κινέζικης "Άγριας Συμμορίας", δηλώνοντας τελικά (ρομαντικά) ότι πέρα και πάνω από το χρήμα υπάρχουν άλλες αξίες. Το φιλμ διαθέτει  χαμηλότονα, δραματικά διαλείμματα, υπάρχουν συγκινητικές σκηνές και ένα ανοιχτό τέλος. Γενικά τη θεώρησα από τα πολύ καλά παραδείγματα του υποείδους των εν Χονγκ Κονγκ γκανγκστερικών ταινιών. 

ΣΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΝΟΗΣΙΑ ΤΟΥ ''HEROIC TRIO''

Τ

Το σινεμά του Χονγκ Κονγκ σίγουρα έχει παράδοση. Ίσως πάλι ο παραγωγικότατος  Johnnie To να έχει κάνει και κάποια καλά φιλμ. Το 'Heroic Trio'' πάντως του 1993 νομίζω ότι δεν βλέπεται.
Πρόκειται για ένα είδος υπερηρωικού εν Χονγκ Κονγκ σινεμά, πλήρως ασυνάρτητο. όπου τρεις γυναίκες με υπερδυνάμεις ή με κάποιες πολύ οξυμένες ικανότητες τέλος πάντων, αλλάζουν διαρκώς στρατόπεδα και τελικά ενώνουν τις δυνάμεις τους για να πολεμήσουν έναν πολύ πολύ κακό (αυτός να δείτε πόσες υπερδυνἀμεις διαθἐτει), ο οποίος είναι κάτι σαν άρχοντας του Κάτω Κοσμου και... κλέβει βρέφη προκειμένου να επιλέξει ένα απ᾽αυτά ως διάδοχο...
Λίγο ξύλο (βρισκόμαστε στην καρδιά των πολεμικών τέχνών γαρ), λίγο σπλάτερ, κακά εφέ (το σκελετοειδές τέρας στο τέλος είναι μάλλον αστείο), παντελώς α;τσούμπαλο και ασυνάρτητο σενάριο, αλλαγές χαρακτήρα ή στρατοπέδων που δεν δικαιολογούνται (τίποτα δεν δικαιολογείται εδώ που ταλέμε), συνθέτουν μία από τις πλέον ανόητες ταινίες που έχω δει.
Και γιατί την έβλεπες; θα μου πείτε. Από καθαρή περιέργεια, για να δω τι θα δούμε ακόμα. Ε, λοιπόν είδα. Και δεν χάρηκα καθόλου. Και αν υπάρχουν κάποιες ίσως εντυπωσιακές σκηνές, σε καμία περίπτωση δεν αρκούν για να βελτιώσουν τα πράγματα.
Ίσως για κάποιους ταινίες σαν αυτή να θεωρούνται καλτ. Προσωπικά βαρέθηκα και την βρήκα κακή.

"ΥΠΟ ΤΗΝ ΠΙΕΣΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ" ΣΤΟ ΧΟΝΓΚ ΚΟΝΓΚ

Ο Johnnie To είναι ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του σινεμά του Χονγκ Κονγκ και, όπως έμαθα από φίλους, αφού αυτή εδώ είναι η πρώτη του ταινία που βλέπω, "εγγύηση" για κάτι καλό. Το "Running Out of Time" (Am Zin για τους κινεζομαθείς) γυρίστηκε το 1999 και επιβεβαίωσε την φήμη αυτή.
Πρόκειται για τυπικό αστυνομικό φιλμ, με μπάτσους και ληστές, με κυνηγητά, με τέλεια οργανωμένες ληστείες και όλα τα στάνταρς του είδους, πλην όμως για μένα αποτέλεσε ένα από τα πολύ καλά δείγματά του, που σίγουρα θα ζήλευαν πάμπολλοι αμερικάνοι δημιουργοί που ειδικεύονται σ' αυτό.
Η ταινία παρακολουθεί το παιχνίδι γάτας και ποντικού (μόνο που δεν ξέρουμε ακριβώς ποιος είναι γάτα και ποιος ποντίκι) ενός ιδιόρυθμου και πανέξυπνου μπάτσου και ενός ιδιοφυούς ληστή. Μόνο που το παιχνίδι αυτό έχει ιδιαιτερότητες: Ο ληστής έχει μπροστά του μόνο λίγες μέρες ζωής, καθώς πάσχει από καρκίνο. Γιατί λοιπόν καταστρώνει όλα αυτά τα ιδιοφυή σχέδια και γιατί μοιάζει να αποζητά να αναλάβει την υπόθεση ο συγκεκριμένος μπάτσος και όχι οποιοσδήποτε άλλος;
Πολύ σύντομα αντιλαμβανόμαστε ότι η όλη ιστορία δεν είναι παρά ένα διανοητικό παιχνίδι και για τους δύο, ένα είδος παρτίδας σκακιού, κάτι που, πέρα από ρόλους καλού και κακού, πέρα από καθήκον και παραβατικότητα, πέρα από εφαρμογή ή παραβίαση του νόμου, πολύ απλά απολαμβάνουν και οι δύο. Και αυτό το παιχνίδι είναι η ουσία. Κι ας βρίσκονται σχεδόν κάθε στιγμή και οι δύο στα όρια του θανάτου. Μπορούμε να το δούμε όμως και σαν έναν ύμνο στην αντρική φιλία. Διότι, παρά το ότι προφανώς ανήκουν σε διαφορετικά στρατόπεδα, μια υπόγεια φιλία δένει τους δύο "εχθρούς", μια φιλία που πηγάζει από έναν ανομολόγητο αμοιβαίο θαυμασμό.
Στο μεταξύ, εγώ παρακολούθησα με κομμένη την ανάσα μια ταινία βίαιη και τρυφερή ταυτόχρονα, δίχως κοιλιές, με διαρκείς ανατροπές, με σασπένς, με το χιούμορ και την συγκίνηση να εναλλάσσονται, με "κατάμαυρα" σημεία και, βέβαια, με κάποιες σεναριακές "ταρζανιές" (εκεί που λες "ε, αυτό μάλλον δεν γίνεται"). Αλλά αυτό το τελευταίο λίγο με πείραξε, αφού βρήκα το όλο πράγμα απολαυστικότατο.