ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΑΣΥΝΑΡΤΗΤΟΙ "PRISONERS OF THE GHOSTLAND"

 

Αν έπρεπε να διαλέξω έναν και μόνο ηθοποιό που τα πολλά, πάρα πολλά τελευταία χρόνια έχει κυριολεκτικά πάρει την κάτω βόλτα, θα διάλεγα αδίστακτα τον Νίκολας Κέιτζ. Το κακό είναι ότι φαίνεται να παίρνει στο λαιμό του και τους συνεργάτες του. Διότι σκηνοθέτης στο ανεκδιήγητο "Prisoners of the Ghostland" (2021), μια ιαπωνοαμερικάνικη συμπαραγωγή,  είναι ο ενδιαφέρον κάποτε και "άρρωστος" ιάπωνας Sion Sono.

Σε έναν μετακαταστροφικό κόσμο ένας επικίνδυνος κακοποιός ελευθερώνεται με αποστολή να φέρει πίσω από τη "Ghostland" την κόρη ενός διεφθαρμένου κυβερνήτη, η οποία φαίνεται ότι έχει απαχθεί και οδηγηθεί εκεί. Φυσικά, για να μην το σκάσει, στο σώμα του έχουν στερεωθεί βόμβες έτοιμες να σκάσουν με το παραμικρό παραστράτημα...

Αν σας θυμίζει την "Απόδραση από τη Νέα Υόρκη" του Κάρπεντερ, πολύ καλά κάνει. Μόνο που το παρόν φιλμ δεν φτάνει ούτε το μικρό δαχτυλάκι της ταινίας των 80ς. Ασυνάρτητο σενάριο, άνευ λόγου σκηνές, συνεχείς επαναλήψεις κάποιων μοτίβων, καμιά εξήγηση για διάφορα που συμβαίνουν, κακό ως συνήθως παίξιμο του Κέιτζ, φαντάσματα (πιθανόν) που περιφέρονται... Κι αν νομίζετε ότι όλο αυτός ο αχταρμάς γίνεται cult, που μάλλον θα το ήθελε, λάθος νομίζετε. Το μόνο που κάνει είναι να κουράζει. Προσωπικά βαρέθηκα πριν τη μέση. Συνιστώ να το αποφύγετε.

ΥΓ: Όχι ότι με νοιάζει ιδιαίτερα, κυρίως όσον αφορά τις σύγχρονες ταινίες, αλλά ενδεικτικά αναφέρω ότι η βαθμολογία στο IMDB είναι 4,2 μετά από 6200 ψήφους. Εδώ συμφωνώ με τη βαθμολογία.

ΤΑ... EXTENSIONS ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ

Είναι γνωστό ότι όταν οι γιαπωνέζοι κάνουν τρόμο, δημιουργούν ταινίες πιο άρρωστες από κάθε τι δυτικό. Εξέχουσα θέση στον χώρο κατέχει ο Shion Sono, ένας παράξενος σκηνοθέτης που κινείται ανάμεσα στον τρόμο και τη φρίκη και το παράλογο. Το 2007 γυρίζει το "Exte: Hair Extensions" (Ekusute), ένα κράμα φρίκης και εφιαλτικής κωμωδίας (αν και είμαι σίγουρος ότι πολλοί δεν θα βρείτε καθόλου κωμωδία σε ένα φιλμ σαν αυτό, αλλά πιστεύω ότι κατά βάθος έχει κάποιο κατάμαυρο, άρρωστο χιούμορ, όπως θα διαπιστώσετε (;) στην τελευταία σκηνή).
Όπου, ούτε λίγο ούτε πολύ, όλος ο τρόμος προέρχεται από τα μαλλιά! Νεκρές, κακοποιημένες κοπέλες, μακριά μαύρα μαλλιά που φυτρώνουν από παντού (κυριολεκτικά από παντού) και σκοτώνουν, μερικές εφιαλτικές σκηνές, παράνοια και σαλταρισμένοι τύποι και ελάχιστες εξηγήσεις για το γιατί συμβαίνουν όλα αυτά (το τελευταίο στοιχείο είναι φαίνεται χαρακτηριστικό του Sono, αφού και άλλες ταινίες του είναι είτε παντελώς ακατανόητες είτε δεν εξηγούν και πολλά πράγματα).
Σίγουρα, αν μη τι άλλο, πρόκειται για ευρηματική ταινία (στο χώρο της φρίκης πάντοτε), αφού μάλλον μιλάμε για το πρώτο "μαλλιοκεντρικό" φιλμ τρόμου (ή, αν προτιμάτε, φιλμ που εγκαινιάζει νομίζω το υποείδος του "κομμωτικού τρόμου"). Σημειώστε, πέραν της πλάκας, ότι μερικές σκηνές και εφφέ είναι όντως και ατμοσφαιρικά και εντυπωσιακά. Έτσι, νομίζω ότι τουλάχιστον οι φίλοι του τρόμου θα θαυμάσουν αν μη τι άλλο τη φαντασία του δημιουργού αυτού. Όσο για το μαύρο χιούμορ, ε... μαλλιά που αυτονομούνται και σκοτώνουν... νομίζω ότι είναι από μόνο του αστείο (αν και εδώ δεν μιλάμε ακριβώς για κλασικό b-movie, όπως ίσως θα περίμενε κανείς. Είναι μάλλον πιο προσεγμένο σαν παραγωγή).
Δείτε το - οι φίλοι του είδους μόνο φυσικά - σαν ένα κινηματογραφικό αξιοπερίεργο απο έναν από τους πιο σκοτεινούς σύγχρονους σκηνοθέτες, που σε άλλα φιλμς του μπορεί να σοκάρει ακόμα και πολύ ψύχραιμους θεατές.

ΠΑΡΑΝΟΙΑ ΚΑΙ ΟΜΑΔΙΚΕΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΕΣ

Μερικά χρόνια πριν το "Strange Cirkus", το 2001 συγκεκριμένα, ο τρομερός γιαπωνέζος Shion Sono γύρισε το "Suicide Circle". Τουτέστιν μια ακόμα παρανοϊκή ιστορία, βουτηγμένη στην αρρώστεια και την τρέλλα.
Όλα αρχίζουν από μια φριχτή ομαδική αυτοκτονία. 52 μαθήτριες "βουτούν" ταυτόχρονα στις ρόδες του τρένου στο μετρό του Τόκιο. Αυτό όμως είναι μόνο η αρχή. Ένα κύμα αναίτιων αυτοκτονιών, αρκετές απ' αυτές εξ ίσου μαζικές, ταρακουνούν απ' άκρη σ' άκρη την Ιαπωνία. Μια ομάδα από αστυνομικούς προσπαθεί να βγάλει άκρη, δίχως να τα καταφέρνει.
Η ιδέα είναι πολύ ενδιαφέρουσα, η ταινία με κράτησε σε αγωνία γιατί προσπαθούσα κι εγώ να βγάλω άκρη... αλλά... Κι εδώ αρχίζει μια μεγάλη σειρά από "αλλά". Ο Sono δίνει ένα πλήθος από στοιχεία, έναν ορυμαγδό εφιαλτικών καταστάσεων και αρρωστημένων χαρακτήρων... και δεν καταλήγει πουθενά. Όταν το φιλμ τελείωσε αμφιβάλλω αν υπήρχε κανείς στην αίθουσα που είχε καταλάβει τι ακριβώς συνέβει, πώς και γιατί έγιναν όλα αυτά. Υπάρχει απλώς ένας αχταρμάς εντυπωσιακών πολλές φορές περιστατικών κι αυτό είναι όλο. Ή, για να είμαι πιο σαφής και να μη μιλώ εκ μέρους άλλων, εγώ τουλάχιστον δεν έβγαλα κανένα νόημα.
Ένα μυστηριώδες site στο δίκτυο, κάποιος που αυτοκτονεί πέφτοντας από μια ταράτσα ακριβώς στο... κεφάλι της κοπέλας του, ένα κοριτσίστικο συγκρότημα με μέλη ηλικίας περίπου 12 χρονών που γνωρίζει τεράστια επιτυχία παράγοντας γελοία γιαπωνέζικη ποπ και που φαίνεται να κρατά το κλειδί του μυστηρίου, αλλά..., κομάτια ανθρώπινου δέρματος που κάποιος έχει συρράψει για να σχηματίσει ένα μεγάλο ρολό, ένα απίστευτο γκλαμ ροκ συγκρότημα που μοιάζει να ξεπήδησε κατ' ευθείαν από τις αρχές των 70ς, μυστηριώδη ανώνυμα τηλεφωνήματα στην αστυνομία... είναι λίγα μόνο από τα στοιχεία που συμπληρώνουν (;) αυτό το ακατανόητο παζλ.
Η εικόνα και η σκηνοθεσία είναι εδώ λιγότερο εντυπωσιακές από τις αξέχαστες εικόνες του "Strange Circus", η αρρώστεια επίσης λιγότερη (για τα δεδομένα του Sono φυσικά), αλλά όλο μαζί μοιάζει να είναι ένα συνοθύλευμα ιστοριών και καταστάσεων δίχως ειρμό. Δεν μιλάμε για ανοιχτό τέλος, όπως στο φιλμ του 2005, αλλά για ένα πλήθος μπερδεμένων στοιχείων που δεν οδηγούν πουθενά. Το παρακολούθησα με ενδιαφέρον, το ξαναλέω, γιατί συνέβαιναν εντυπωσιακά πράγματα, αν θέλετε όμως να καταλαβαίνετε στοιχειωδώς τι συμβαίνει σε μια ταινία, μάλλον διαλέξατε λάθος φιλμ.

Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΑΡΡΩΣΤΕΙΑ ΤΟΥ "ΠΑΡΑΞΕΝΟΥ ΤΣΙΡΚΟΥ"

Ο γιαπωνέζος Shion Sono αποτελεί αυτό που θα αποκαλούσαμε επιεικώς "ιδιάζουσα περίπτωση". Στις δύο ταινίες του που έχω δει οι απόλυτα άρρωστες ψυχικές (και όχι μόνο) καταστάσεις κυριαρχούν απ' άκρου σ' άκρο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το "Strange Circus" του 2005.
Να το πω από την αρχή: Η ταινία είναι για λίγους, για πολύ λίγους. Αρκετοί είναι εκείνοι που θα εγκαταλείψουν τη αίθουσα αν μπουν δίχως να ξέρουν τι πρόκειται να δουν, καθώς η μία ακραία κατάσταση διαδέχεται την άλλη. Αιμομιξία, ακρωτηριασμοί, παιδεραστία, οιδιπόδεια, παράνοια κυριαρχούν. Και από ένα σημείο και πέρα, τα πάντα ανατρέπονται και οδηγούν σε πολύ διαφορετικές απ' όσο μέχρι τότε νομίζαμε εκδοχές της πραγματικότητας (αν τελικά υπάρχει αυτή).
Μια διάσημη, ανάπηρη συγγραφέας ετοιμάζεται να τελειώσει το τελευταίο βιβλίο της, που μάλλον είναι αυτοβιογραφικό. Η σχέση με τον αφοσιωμένο βοηθό της (από τις πιο ακραίες φιγούρες που έχοπμε δει ποτέ στο σινεμά), οι εφιαλτικές, κάτι παραπάνω από τραυματικές αναμνήσεις από την παιδική της ηλικία, η αρρωστημένη σχέση με τη μητέρα της και η σύγχιση των ταυτοτήτων τους, ένας διεστραμένος πατέρας, σύγχιση φύλων και σεξουαλικών ταυτοτήτων και η περιρέουσα τρέλα (που αφορά, τελικά, όλους τους χαρακτήρες) είναι βασικά χαρακτηριστικά του δυσβάσταχτου αυτού του φιλμ. Το τέλος μένει ανοιχτό. Δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να πει κανείς ποια είναι η αλήθεια και το ψέμα, πού σταματά το όνειρο (ο εφιάλτης δηλαδή) και αρχίζει η πραγματικότητα. Τελικά όσα βλέπουμε είναι μάλλον πολλαπλές εκδοχές της πραγματικότητας, όπως την αντιλαμβάνεται ένας άρρωστος, βαθειά τραυματισμένος νους.
Το ενδιαφέρον είναι ότι πρόκειται για καλή - εικαστικά τουλάχιστον - ταινία. Ο Sono διαθέτει εδώ εντυπωσιακή σκηνοθετική ματιά, δημιουργεί αξέχαστες εικόνες, κατασκευάζει παράδοξους, παρακμιακούς χώρους και χρησιμοποιεί "κρυστάλινη" φωτογραφία με έντονα χρώματα, με κυρίαρχο το κόκκινο (παραπομπή στο αίμα, φυσικά). Ξέρει να φτιάχνει ατμόσφαιρα απόλυτα ταιριαστή με το περιεχόμενο όσων αφηγείται.
Δεν ξέρω τι και αν έχει νόημα όλη αυτή η συσσώρευτη ακροτήτων. Μια ακόμα διερεύνηση της παράνοιας και της επίδρασης των ψυχικών τραυμάτων; Ίσως. Σίγουρα όμως πρόκειται για ένα σινεμά στα άκρα και για μια εντυπωσιακή φιλμική κατασκευή. Για πολύ λίγους - το ξαναλέω, για να μην πείτε ότι δεν προειδοποίησα.