῾᾽ΤΟ ΠΟΥΛΙ ΜΕ ΤΑ ΚΡΥΣΤΑΛΙΝΑ ΦΤΕΡΑ῾῾ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΙΘΑΝΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΑΡΤΖΕΝΤΟ

 

Το 1970 ο cult λίγο αργότερα Dario Argento γύριζε την πρώτη του ταινία: ῾῾Το Πουλί με τα Κρυστάλινα Φτερά῾῾. Πρόκειται για ένα τυπικό giallo, το γνωστό ιταλικό είδος με φόνους και αναζήτηση δολοφόνου, που κάποιες φορές φλερτάρει με το φανταστικό. Ωστόσο η πρώτη αυτή ταινία του Αρτζέντο δεν μπορώ να πω ότι με ικανοποίησε. Δηλαδή, για να είμαι πιο σαφής, μάλλον γέλιο μου προκάλεσε παρά την όποια αγωνία.

Ένας αμερικανος που ζει προσωρινά στη Ρώμη με την κοπέλα του γίνεται άθελά του μάρτυρας μιας απόπειρας φόνου γυναίκας σε μία γκαλερί. Αρχίζει να ερευνά μόνος του το θέμα και βοηθά και έναν αστυνομικό επιθεωρητή (αυτός το ερευνά επίσημα), μια που, παράλληλα, υπάρχει ένα κύμα δολοφονιών στην πόλη, προφανώς από κάποιον σίριαλ κίλερ. Σύντομα ο αμερικανός και η κοπέλα του θα μπουν στο στόχαστρο του άγνωστου δολοφόνου.

Τι να πω; Η ταινία, αν και πρώτη του, φέρει πολλά από τα μεταγενέστερα χαρακτηριστικά του σκηνοθέτη (καλά και κακά). Υπάρχουν ήδη από εδώ μερικές εντυπωσιακές εικόνες (σήμα κατατεθέν του Αρτζέντο) και, όπως πάντα, μερικές ωραίες γυναίκες θα σφαχτούν ή θα κινδυνέψουν να... Συγχρόνως όμως υπάρχουν και οι γελοίες ηθποιίες και κυρίως το σενάριο που μπάζει από παντού: Απίθανες καταστάσεις, αστείες ψυχαναλυτικής φύσης εξηγήσεις, γενικώς ῾῾ατσούμπαλη῾῾δομή, ανατροπές που δεν με έπεισαν και - κερασάκι στην τούρτα - μια εντελώς ουρανοκατέβατη εξήγηση ενός παράξενου θορύβου που ακούγεται σε μια ηχογράφηση και αποτελεί κλειδί για τη λύση του μυστηρίου, η οποία έρχεται όλως τυχαίως, ουσιαστικά από σύμπτωση... 

Τι να πω... Ποτέ δεν υπήρξα μεγάλος φαν του Αρτζέντο, πάντοτε με ενοχλούσε αυτή η στο πόδι σεναριακή δουλειά ακόμα και στη μικρή περίοδο που έκανε τις γνωστές ταινίες του (μέσα 70 - μέσα 80, διότι μετά η παρακμή ήταν κάθετη). Ωστόσο και αυτή εδώ η πρώτη του ταινία για μένα είναι απογοητευτική.