ΕΝΑΣ ΒΛΑΣΦΗΜΟΣ ΚΑΙ ΞΕΚΑΡΔΙΣΤΙΚΟΣ "ΔΙΑΒΟΛΑΚΟΣ"

Πόσες ταινίες ξέρετε που να είναι ταυτόχρονα βλάσφημες, ξεκαρδιστικές και τρυφερά ρομαντικές; Ο δικός μου νους πάει αμέσως στο "Διαβολάκο" (Il Piccolo Diavolo) του Roberto Benigni του 1988, μια από τις πρώες σκηνοθετικές του απόπειρες. Με τον ίδιο φυσικά και τον πάντα απολαυστικό Γουόλτερ Ματάου.
Όπου ένας παπάς εξορκίζει μια χοντρή κυρια και από μέσα της βγαίνει ένας χαριστωμένος και αστείος διαβολάκος - ένα χαριτωμένο και αστείο Κακό Πνεύμα δηλαδή. Ο οποίος, αρνούμενος να επιστρέψει στην κόλαση, θέλει να γνωρισει τα πάντα (και μαγεύεται) από τη ζωή στη γη. Ποιος θα τον "ξεναγήσει" όμως στον κόσμο των ανθρώπων αν όχι ο δύσμοιρος παπάς, που θα υποστεί τα πάνδεινα από την ακόρεστη περιέργεια και την αλλόκοτη (+ ξεκαρδιστική) συμπεριφορά του πνεύματος;
Η ταινία ίσως να κάνει κάποιες κοιλιές και να είναι κάπως άνιση. Ωστόσο περιέχει μερικές από τις πιο αστείες (για μένα) σκηνές ever, με προσωπική προτίμηση σ' αυτή στο τραπέζι με τους επισκόπους και στην αμίμητη πασαρέλα από... ιερατικά άμφια. Ταυτόχρονα περιέχει όλη την τρυφερότητα και το ρομαντισμό του Μπενίνι (που σε μεταγενέστερα φιλμ του θα καταντήσει γλυκερός και σιροπιασμένος). Και ποσο (θαυμάσια) βλάσφημη! (ειδικά για καθολικούς), αφού κάνει άγρια πλάκα με "θύματα" από εξορκισμούς και εξομολόγηση (με τον παπά που βαριέται) έως την παρωδία λειτουργίας - πασαρέλα που προαναφέραμε. Ε, ναι, και ταυτόχρονα είναι και ένα εξαιρετικά χαριτωμένο φιλμ.
Είπαμε, ο συνδυασμός είναι σπάνιος. Τις ατέλειές του πιστεύω ότι τις έχει, αλλά για μένα παραμένει απολαυστικότατο.