ΓΙΑΠΩΝΕΖΙΚΟ (ΣΟΥΚΙΓΙΑΚΙ) ΓΟΥΕΣΤΕΡΝ (ΤΖΑΝΓΚΟ) ΚΑΙ ΣΙΝΕ-ΑΧΤΑΡΜΑΣ

Ο Takashi Miike είναι ένας καλτ γιαππωνέζος σκηνοθέτης, που ούτε λίγο ούτε πολύ έχει γυρίσει (αν βάλουμε και τα τηλεοπτικά και τα απ' ευθείας σε βίντεο)... 70τόσες (εβδομηντακάτι, να το γράψω και ολογράφως) ταινίες σε 19 χρόνια καριέρας! Οι περισσότερες από αυτές είναι βεβαίως παντελώς b-movie, τα τελευταία χρόνια όμως οι προϋπολογισμοί του έχουν ανέβει. Πάντοτε υπερβίαιες, άρρωστες πολλές φορές (αίμα και σπέρμα, ξέρετε), κινούνται σε πολλά είδη και αρκετές απ' αυτές (όχι ότι έχω δει και πολλές βεβαίως) κυριολεκτικά δεν βλέπονται, αν και στη φιλμογραφία του περιλαμβάνεται και μια από τις πιο νοσηρές και εφιαλτικές ταινίες που γυρίστηκαν ποτέ, η συγκλονιστική Audition.
To Sukiyaki Western Django (2007) είναι αυτό που λέει ο σπαγγετογιαπωνέζικος τίτλος του: Μια παρωδία (μάλλον) σπαγγέτι γουέστερν, με το κλασσικό στόρι με τις δυο συμμορίες που λιμαίνονται ένα φτωχό χωριό, ώσπου έρχεται ο μυστηριώδης ξένος και ανατρέπει τα πάντα (ιδέα των "7 Σαμουράι" φυσικά, που στη συνέχεια υιοθέτησε στη δική του εκδοχή ο Λεόνε στο "Για μια χούφτα δολλάρια"). Μόνο που εδώ το χωριό είναι στη Νεβάδα, τα φτωχά σπίτια όμως έχουν γιαπωνέζικη αρχιτεκτονική, οι κάτοικοι και οι εισβολείς - συμμορίες είναι κανονικότατοι γιαπωνέζοι, οι οποίοι μιλάν αγγλικά με γιαπωνέζικη προφορά και οι οποίοι βεβαίως, εκτός από άψογο χειρισμό των εξάσφαιρων, είναι βαθείς γνώστες ανατολικών πολεμικών τεχνών, όπως η ξιφασκία. Η φωτογραφία είναι επίτηδες πειραγμένη, τα χρώματα έντονα και συχνά εξωπραγματικά και οι σκηνές με τον Ταραντίνο, που παίζει ένα χαρακτηριστικό ρόλο (λείπει ο Μάρτης απ' τη σαρακοστή;) έχουν οφθαλμοφανώς (επίτηδες φυσικά)ζωγραφισμένα σκηνικά.
Το θέμα είναι ότι όλη αυτή η άνευ λόγου βία, τα επαναλαμβανόμενα (επίτηδες και πάλι) κλισέ και η όλη αισθητική με έκαναν να βαρεθώ σύντομα και να περιμένω πώς και πώς να τελειώσει - με την καθιερωμένη πλήρη σφαγή φυσικά. Διότι άλλο ν' ανακατώνεις είδη, πράγμα που συχνά βρίσκω ενδιαφέρον, κι άλλο να κάνεις έναν πλήρη αχταρμά, τα επί μέρους συστατικά του οποίου μάλιστα έχουμε ξαναδει πάμπολλες φορές.
Φυσικά η ταινία είναι φτιαγμένη ως ένα είδος πλάκας (ευτυχώς ο Miike φαίνεται ότι ελάχιστες φορές παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό του) και με ξεκάθαρο στόχο να γίνει καλτ. Μόνο που το καλτ σπανιότατα κατασκευάζεται εξ αρχής, ως πρόθεση. Γίνεται από μόνο του με την παροδο του χρόνου. Οπότε το όλο εγχείρημα μου φαίνεται πως σκάει σύντομα σα μια φανταχτερή τσιχλόφουσκα. Ίσως βέβαια κάποιοι το βρουν διασκεδαστικό. Εγώ πάντως δεν το κατάφερα.