"ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΩΝ ΣΚΥΛΩΝ" ΚΑΙ Ο ΕΥΡΗΜΑΤΙΚΟΣ ΚΥΡΙΟΣ WES ANDERSON

Μετά τον "Απίθανο κύριο Φοξ" ο απίθανος Wes Anderson ξαναγυρίζει το 2018 στην τεχνική του animation με κούκλες και στη χρήση του stop motion για να μας δώσει το απολαυστικό "Νησί των Σκύλων". Με τις φωνές μάλιστα μιας πραγματικής πλειάδας ηθοποιών και όχι μόνο, από τον Έντουραντ Νόρτον και τον Χάρβεϊ Καϊτέλ μέχρι την Σκάρλετ Γιόχανσον και τη... Γιόκο Όνο (και πολλών άλλων)!
Βρισκόμαστε στην Ιαπωνία. Ο... γατόφιλος και διεφθαρμένος δήμαρχος μιας μεγαλούπολης εξορίζει όλους τους σκύλους της πόλης σε νησί - σκουπιδότοπο (όπου λιμοκτονούν), ισχυριζόμενος ότι "μεταδίδουν ασθένειες" και παρά το ότι το φάρμακο γι' αυτές έχει ήδη βρεθεί (φυσικά αυτό το αποκρύπτει). Όταν στο νησί μεταφέρεται και ο πιστός σκύλος - σωματοφύλακας του 12χρονου ανιψιού του Ατάρι, ο τελευταίος το σκάει και πάει ο ίδιος εκεί για να τον βρει. Μια εξωφρενική περιπέτεια αρχίζει...
Ο Άντερσον είναι και εδώ ευρηματικός, τόσο αισθητικά όσο και σεναριακά. Η εικόνα του είναι μινιμαλιστική, συχνά συμμετρική, ενώ η ιστορία συνδυάζει το σασπένς, την περιπέτεια, τη συγκίνηση και το χιούμορ (και κάποια σκληρότητα, που δεν την καθιστά ιδιαίτερα παιδική). Ταυτόχρονα βρίσκει την ευκαιρία να μιλήσει με απλό τρόπο για αρκετά πράγματα: Από τη σύγχρονη προσφυγική κρίση έως τη διαφθορά και τα διαπλεκόμενα συμφέροντα της εξουσίας και των οικονομικά ισχυρών και την πρόθεση της πρώτης (της εξουσίας εννοώ) να κερδίσει οικονομικά, αγνοώντας οτιδήποτε άλλο. Εκτός αυτού πάντως, το φιλμ δίνει την αφορμή στον Άντερσον να αποτίσει φόρο τιμής σε ολόκληρη τη γιαπωνέζικη κουλτούρα και αισθητική, που, όπως φαίνεται γνωρίζει και αγαπά: Από τα υπέροχα γιαπωνέζικα χαρακτικά περασμένων αιώνων και τα χαϊκού έως τα anime, τους κώδικες τιμής, τους διάσημους ιάπωνες σκηνοθέτες και τη σύγχρονη υπερτεχνολογία, αλλά και την επιρροή της αμερικάνικης κουλτούρας στη σύγχρονη γιαπωνέζικη (και αντιστρόφως). Και σε όσα άλλα στοιχεία εντοπίσετε ενδιάμεσα.
Πέραν αυτών των αναλύσεων, το φιλμ παραμένει πρώτιστα απολαυστικό, έξυπνο και πρωτότυπο. Η μουσική του Desplat, αλλά και η χρήση άλλων κομματιών, είναι υπέροχη (και συχνά υποβλητική) και εν γένει το όλο αποτέλεσμα ταυτόχρονα ψυχαγωγικό και αφορμή για σκέψεις και προβληματισμούς με τις απλές αλληγορίες του. Και μη ξενάτε: Μπορεί να πρόκειται για animation, σε καμιά όμως περίπτωση δεν απευθύνεται (μόνο) σε παιδιά. Δείτε το όλοι άφοβα!