ΨΥΧΩΤΙΚΟΣ "ΛΗΣΤΗΣ"

"Ο Ληστής" (Der Rauber) είναι μια γερμανοαυστριακή ταινία που γυρίστηκε το 2010 από τον γερμανό Benjamin Heisenberg και αφηγείται μια παράδοξη, αληθινή ιστορία. Την ιστορία ενός τύπου που είναι πρωταθλητής στο μαραθώνιο και ταυτόχρονα ληστεύει τράπεζες δίχως να έχει ανάγκη από χρήματα, έτσι, από χόμπι (;). Αυτό που βγαίνει από το φιλμ, καθώς η προσωπικότητα του ήρωα ξετυλίγεται σιγά - σιγά, είναι το προφίλ ενός απόλυτα ψυχοπαθούς ατόμου, μοναχικού (παρά το ότι τα έχει με μια κοπέλα) και εντελώς κλεισμένου στον εαυτό του, με έντονα προβλήματα επικοινωνίας με τους άλλους ανθρώπους. Οι πράξεις του (οι ληστείες και άλλες χειρότερες που θα διαπράξει) γίνονται περισσότερο από ένα είδος ψυχικού καταναγκασμού παρά από ανάγκη (αυτή δεν υπάρχει καθόλου) ή ευχαρίστηση.
Είδα την ταινία με κάποιο ενδιαφέρον, καθώς με κράτησε αρκετά η παράδοξη αυτή προσωπικότητα, όπως και η εξέλιξη του φιλμ σε ανθρωποκυνηγητό. Επίσης, τόσο η εμφάνιση του ανθρώπου αυτού, όσο και οι πράξεις και ο ψυχωτικός χαρακτήρας του, μου θύμιζαν έντονα την εμφάνιση και την προσωπικότητα του περίφημου Rorsach στους Watchmen (προσοχή: στο κόμικς, όχι στην ταινία). Ωστόσο δεν θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω σημαντική ταινία. Γενικά έχω ένα πρόβλημα (ίσως το έχω ξαναγράψει παλιότερα) με ταινίες που ασχολούνται αποκλειστικά και μόνο με μια ιδιάζουσα προσωπικότητα, είτε υπαρκτή είτε φανταστική. Όσο παράξενη και να είναι αυτή, δεν παύω να αναρωτιέμαι: ΟΚ, υπάρχει αυτός ο "κουφός" τύπος που είναι ένας στα πολλά εκατομμύρια και κάνει το τάδε μυστήριο πράγμα. Αξιοπερίεργο μεν, αλλά και τι έγινε; Πόσους αφορά αυτό; Εννοείται ότι αυτές οι σκέψεις γεννιούνται όταν η ταινία είναι απόλυτα επικεντρωμένη στον ήρωα, όπως ο "Ληστής". Διότι, με αφορμή μια τέτοια προσωπικότητα, κάποιοι δημιουργοί θα μπορούσαν να πουν και άλλα πράγματα.
Τέλος πάντων, δεν βρήκα την ταινία κακή, αλλά ούτε και τίποτα σπουδαίο. Αν θέλετε ψάξτε το για το αξιοπερίεργο του χαρακτήρα και μόνο.

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΡΕΥΝΑ, "ΚΑΤΑΣΚΟΠΙΑ" ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΝΟΙΑ ΤΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Πώς η προσωπική ζωή μπλέκεται αξεδιάλυτα με την επιστημονική έρευνα; Πόσο ηθική επικρατεί στην τελευταία και πόσο ακέραιοι είναι οι πιο προχωρημένοι ερευνητές - επιστήμονες; Και πώς λειτουργούν όλα αυτά κάτω από τη σκιά της τρέχουσας παράνοιας σχετικά με την τρομοκρατία σε μια δημοκρατική, δυτική κοινωνία; Πολύ ενδιαφέροντα ερωτήματα, που προσπαθεί να διερευνήσει ο Benjamin Heisenberg στον "Κατάσκοπο υπό αίρεση" (Schlafer) του 2005 και άλλο ένα δείγμα σύγχρονου γερμανικού σινεμά.
Η ταινία ψυχογραφεί έναν νεαρό, ταλαντούχο επιστήμονα - ερευνητή, που δέχεται να γίνει χαφιές της αστυνομίας καρφώνοντάς τους όσα ξέρει για έναν συνάδελφο και φίλο ιρανικής καταγωγής. Η αρχική απέχθεια για τους μπάτσους και το ρόλο που θέλουν να του ετοιμάσουν δίνει τη θέση της στην αποδοχή όταν εμπλέκεται το προσωπικό (ερωτικό για την ακρίβεια) στοιχείο. Όταν δηλαδή ο ιρανος φίλος κερδίζει την κοπέλα που ποθεί ο ήρωας και, σα να μην έφτανε αυτό, διαπρέπει περισσότερο απ' αυτόν στην έρευνα. Από εκεί και πέρα ο ηθικός κατήφορος του πρωταγωνιστή γίνεται ολισθηρότερος.
Ταινία που παίζει με τις ψυχολογίες των χαρακτήρων, δίχως όμως να αγιοποιεί κάποιον απ' αυτούς. Ταυτόχρονα μιλά για έναν υπόγειο φασισμό που έρπει στα θεμέλια μιας δημοκρατικής κατά τα άλλα κοινωνίας, αλλά και για τα ηθικά όρια και τα συναδελφικά μαχαιρώματα σε έναν υπεράνω, υποτίθεται, όλων αυτών χώρο: Αυτόν της προωθημένης επιστημονικής έρευνας. Και, τελικά, για την σχέση προσωπικού - κοινωνικού.
Ενδιαφέρον σαν θέμα, αλλά το βρήκα αρκετά αργό, κάπως κουραστικό και σε καμιά περίπτωση αριστούργημα, δίχως όμως να είναι και αδιάφορο. Ωστόσο πιστοποιεί για μια ακόμα φορά ότι το νέο γερμανικό σινεμά αν μη τι άλλο ασχολείται με καυτά θέματα, έστω κι αν τα αποτελέσματα δεν είναι πάντοτε εφάμιλλα των "Ζωών των Άλλων" (για να θυμηθούμε ένα λαμπρό παράδειγμα).