ΜΑΝΤΕΙΑ ΚΑΙ ΣΕΞ: ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ORACLE

Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μια ταινία τρόμου ή ένα μεταφυσικό θρίλερ. Θα μπορούσε επίσης να είναι ένα κανονικό πορνό, απ' αυτά "με υπόθεση". Κι όμως πρόκειται για μια... μεταφυσική κωμωδία με πραγματικά έξυπνο σενάριο.
Το "The Oracle" (2010) είναι η πρώτη ταινία του βρετανού Shamus Maxwell και, όπως λέει ο ίδιος, γυρίστηκε με... 3000 λίρες και μερικούς καλούς φίλους. Είναι ουσιαστικά γυρισμένο μέσα σε ένα διαμέρισμα, με ελάχιστες εξαιρέσεις, και, πιστέψτε με, το τελευταίο πράγμα που με ένοιαζε ήταν η έλλειψη εφέ και εντυπωσιακών σκηνικών, αφού το βρήκα ένα από τα πιο συμπαθητικά και έξυπνα low budget φιλμ που έχω δει.
Η υπόθεση; Νεαρή και όμορφη μάντισσα (μέντιουμ ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το) που ακούει στο συμβολικό όνομα-παραπομπή στους Δελφούς Delphi, μπορεί να απαντήσει σε οποιαδήποτε ερώτηση φανερώνοντας κρυμένα μυστικά ή ό,τι άλλο μόνο κατά τη στιγμή του οργασμού! Έτσι, πληρώνοντας κάποιος για να μάθει κάτι, πρέπει υποχρεωτικά να κάνει έρωτα μαζί της. Απ' αυτή την ιδέα ξεκινά ένα γαϊτανάκι ασυνήθιστων καταστάσεων όπου η κοπέλα "διεκδικείται" από δύο απίστευτους μυστικούς πράκτορες που εργάζονται για την κυβέρνηση (με πολλά ερωτηματικά), έναν γείτονα με υπερφυσικές δυνάμεις και μια κοπέλα που έχει καθημερινές, αισθηματικής φύσης απορίες που ζητούν άμεση απάντηση...
Η ταινία δεν ξεκαθαρίζει απόλυτα το τι ακριβώς είναι όλοι αυτοί οι μυστήριοι τύποι, αλλά νομίζω ότι ουδείς νοιάζεται γι' αυτό. Το σενάριο είναι πολύ σφιχτό ακόμα και δίχως όλες τις απαντήσεις στα ερωτήματα που ανακύπτουν, πηγαινοέρχεται επιδέξια ανάμεσα στο υπερφυσικό και το απόλυτα καθημερινό, αφού μπορεί να διαπραγματεύεται ιστορίες με πανίσχυρους πράκτορες και (πιθανόν) δαίμονες, αλλά και καθημερινές ερωτικές ίστορίες των ηρώων και τις μικρές αγωνίες που ανακύπτουν εξ αιτίας τους. Και συνηγορεί υπέρ της απόλυτης ελευθερίας στις ερωτικές προτιμήσεις δίχως τον παραμικρό στόμφο ή διδακτισμό, απόλυτα φυσικά. Επίσης, εκτός από πολύ χιούμορ, ταραντινικές αναφορές και σασπένς που με κράτησε, διαθέτει και αρκετή δόση τρυφερότητας, αλλά και απροσδόκητα καλές για σχεδόν ερασιτεχνική παραγωγή ηθοποιίες, ενώ παίζει έξυπνα με διάφορα στάνταρ του φανταστικού, που προσθέτουν μια έξτρα απόλαυση στους φίλους του είδους.
Συνολικά λοιπόν, δίχως φυσικά να τη θεωρώ αριστούργημα, βρήκα την ταινία πανέξυπνη και απολαυστική μέσα στο εξοντωτικό low budget της. Δεν ξέρω ποια θα είναι η συνέχεια του κυρίου Shamus Maxwell, μ' αυτή την πρώτη ταινία του πάντως απέδειξε ότι όταν υπάρχουν καλές και φρέσκιες ιδέες, ακόμα και η πιο ακριβή των τεχνών, ο κινηματογράφος, μπορεί κάλλιστα να υπάρξει με μηδαμινούς προϋπολογισμούς.