ΜΙΑ "ΑΠΑΓΩΓΗ" ΟΠΩΣ ΜΕΡΙΚΕΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΑΛΛΕΣ...

Σαφώς και δεν θα πήγαινα να δω την "Απαγωγή" (Stolen, 2012) του ούτως ή άλλως παντελώς ασήμαντου Simon West με τον ακόμα χειρότερο τα αρκετά τελευταία χρόνια (πλην του Kick Ass και ίσως να μου διαφεύγουν και μία - δύο ακόμα ταινίες που βλέπονται) Νίκολας Κέιτζ. Να όμως που βρέθηκα με μια δωρεάν πρόσκληση για την πρεμιέρα και είπα "ας το πάρει το ποτάμι". Και βέβαια τα πραγματα ήταν δυστυχώς όπως τα περίμενα. Ούτε δείγμα "ευχάριστης έκπληξης"...
Ο Κέιτζ είναι ιδιοφυής ληστής τραπεζών ώσπου σε μια ληστεία στη Νέα Ορλεάνη συλλαμβάνεται και τρώει 8 χρόνια. Όταν βγαίνει ένας πολύ κακός πρώην συνεργάτης του (και με ένα πόδι μάλιστα) απάγει την κόρη του και ζητά σαν λύτρα το ποσό της ληστείας, το οποίο ωστόσο ο ήρωάς μας δεν έχει, Πρέπει λοιπόν σε λίγες ώρες να βρει κάτι εκατομμύρια, ενώ συγχρόνως παρακολουθείται από το FBI. Και μάλιστα στην πλήρως μποτιλιαρισμένη και γεμάτη πλήθη Νέα Ορλεάνη του Καρναβαλιού! Αλλά, μασάνε οι ήρωες;
Φυσικά τα κλισέ διαδέχονται το ένα το άλλο σε βαθμό κακουργήματος. Ο μπάτσος - διώκτης, που όμως κατά βάθος συμπαθεί τον πανέξυπνο ληστή, ο ληστής που ναι μεν κάνει ό,τι κάνει, αλλά δεν θέλει να χύσει το αίμα κανενός και κάνει τα πάντα για να σώσει την κόρη του, οι απίστευτα δύσκολες καταστάσεις (αδύνατο να λυθούν στην πραγματικότητα), που όμως λύνονται ξαφνικά με πανεύκολο χάρη στην ιδιοφυία του πρωταγωνιστή, τα χιλιοειδωμένα κυνηγητά αυτοκινήτων (το μεγαλύτερο και ηλιθιότερο ίσως φετίχ του mainstream αμερικάνικου σινεμά), τα πάντα που γίνονται ακριβώς το τελευταίο δευτερόλεπτο, η γκόμενα που είναι έτοιμη να θυσιάσει τα πάντα για το Κέιτζ... και άλλα και άλλα. Και το κερασάκι στην τούρτα φτάνει στο τελευταίο πεντάλεπτο με το παντελώς ξενέρωτο τέλος, για να μην αφήσουμε κανέναν απογοητευμένο και να βγάλουμε με το στανιό χάπι εντ...
 Καλογυρισμένο; Ίσως. Με ρυθμό που σε κρατά; Ναι (και όταν βγεις το ξεχνάς αμέσως, αφού συνειδητοποιείς ότι έχεις ξαναδεί δεκάδες τέτοια). Αλλά, το έχω πει πολλές φορές, το αμερικάνικο σινεμά τα έχει κατακτήσει προ πολλού όλα αυτά. Ακόμα και αδιάφοροι σκηνοθέτες όπως ο Γουέστ (των "Λάρα Κροφτ", "Ghost Rider" και δεν συμμαζεύεται) μπορούν να κάνουν μια γρήγορη, δίχως κοιλιές περιπέτεια. Αυτό όμως έχει πάψει εδώ και πάμπολλα χρόνια να είναι πλέον το ζητούμενο και να έχει το παραμικρό ενδιαφέρον. Εκτός βέβαια αν τη βρίσκετε ξαναβλέποντας τα ίδια και τα ίδια και γουστάρετε τα πιο τετριμένα και αδιάφορα κλισέ. Από τα οποία μάλιστα λείπει ακόμα και το στοιχείο του "τόσο κακό ώστε γίνεται ενδιαφέρον". Εδώ απλώς βρισκόμαστε το βασίλειο του χιλιοειδωμένου. Κι αυτό νομίζω ότι είναι ακόμα χειρότερο.