Ο RANGO ΚΑΙ Η ΑΓΡΙΑ ΔΥΣΗ

Δεν θα μπορούσε να μην είναι καλό: Παρωδία γουέστερν (αν και άψογο γουέστερν το ίδιο), πλήθος σινεφίλ αναφορών, καλή, τυπική γουέστερν μουσική, η φωνή του Τζόνι Ντεπ και σκηνοθέτης ο πολύ καλος, τελικά, Gore Verbinski (των "Πειρατών της Καραϊβικής" κλπ.) Έτσι το "Rango" του 2011 γίνεται ένα ακόμα από τα εξαίρετα animation των τελευταίων χρόνων, που ξεπερνάν σε εφευρετικότητα το ένα το άλλο. Η είδηση σ' αυτό εδώ είναι ότι δεν είναι φιλμ της Pixar, ούτε καν της Disney, αλλά της νέας στο είδος ILM του Λούκας, που μπαίνει έτσι στο χορό δίχως να έχει τίποτα να ζηλέψει από τις πολύ γνωστότερες άλλες εταιρίες.
Ο Rango είναι χαμαιλέοντας - ηθοποιός, που, εξ αιτίας ενός ατυχήματος, βρίσκεται στην έρημο, καταλήγει σε μια τυπική πόλη του Φαρ Ουέστ (κατοικημένη από ζώα φυσικά), γίνεται σερίφης της... κι αυτά είναι λίγα μόνο από το έξυπνο στόρι. Το πλήθος των αναφορών, το αρκετά ενήλικο χιούμορ, το γεγονός ότι όσοι σκοτώνονται σκοτώνονται κανονικά - σε αντίθεση με άλλα animation - και κάμποσα άλλα στοιχεία το κάνουν να απευθύνεται κυρίως σε μεγάλους (υποθέτω ότι και τα παιδιά θα διασκεδάσουν, θα χάσουν όμως πολλούς από τους "άσσους" που το φιλμ κρύβει στο μανίκι του). Επισημαίνω, για παράδειγμα, την άμεση αναφορά που κάνει στο "Fear and Loathing in Las Vegas" του Γκίλιαμ, αλλά και στο βιβλίο του Hunter Thompson στο οποίο βασίστηκε η ταινία, και μάλιστα αναφορά που έχει σχέση με τη διαρκή μαστούρα των δύο πρωταγωνιστών του φιλμ (υπάρχει άλλωστε αναφορά στην ίδια την πόλη του Λας Βέγκας). Γι' αυτό σας μιλώ για ενήλικες καταστάσεις. Αφείστε και τα σχόλια πάνω σε γνωστές σε όλους και βρώμικες πολιτικές καταστάσεις, όπως στη διαπλοκή εξουσίας - οικονομικών συμφερόντων, την παρωδία μεταφυσικών κλισέ όπως το "πέρασμα από την άλλη πλευρά του δρόμου" (που εδώ είναι και κυριολεκτικό), που θυμίζουν τη "Δύναμη" του Star Wars και άλλα αντίστοιχα τέτοια, την εμφάνιση του ίδιου του Κλιντ Ίστγουντ (σε animation βέβαια)και πολλά άλλα. Υπάρχει δε και το φοβερό μεξικάνικο μουσικό γκρουπ των κουκουβάγιων, που ως άλλος χορός τραγωδίας σχολιάζει τα τεκταινόμενα, που προσθέτει πόντους στην απόλαυση (όπως και η ταιριαστή μουσική γενικότερα).
Γενικά το βρήκα ένα από τα απολαυστικότερα animation των τελευταίων ετών, το ευχαριστήθηκα από τη αρχή ως το τέλος και το συνιστώ. Και σε ενήλικους, έτσι; Προφανώς το καταλάβατε αυτό.