"APPS": ΣΠΟΝΔΥΛΩΤΑ ΚΑΙ ΑΔΙΑΦΟΡΑ

Οι σπονδυλωτές ταινίες τρόμου συνηθίζονταν από παλιά (αυτές δηλαδή που περιλαμβάνουν 4-5 διαφορετικές ιστορίες, οι οποίες συνήθως συνδέονται χαλαρά μεταξύ τους). Το αργεντινο-χιλιανό "Apps" του 2021 είναι μία ακόμα απ' αυτές. Αποτελείται από 5 (νομίζω) εντελώς αυτοτελείς ιστορίες, σκηνοθετημένες από 5 σκηνοθέτες (ο γνωστότερος είναι ο χιλιανός Lucio A. Rojas).

Δεν έχει νόημα να σας πω κάτι γι' αυτές. Υπάρχουν βίαιοι νεαροί που παρασύρουν κοπέλες σε ρέιβ πάρτι με κακούς σκοπούς, αιμοσταγείς αιρέσεις, παράξενες τηλεφωνικές εφαρμογές που οδηγούν σε ζοφερές καταστάσεις και άλλα τέτοια. Αν σας πω τώρα ότι δεν μου άρεσε ούτε μία μπορεί να με θεωρήσετε ψηλομύτη. Θα προσθέσω πάντως ότι σε κάποιες απ' αυτές δεν κατάλαβα τι ακριβώς έγινε (στις "εφαρμογές"), ενώ άλλες τις βρήκα τόσο άνευ λόγου, χαζές και προβλέψιμες που περισσότερο πεθαίνεις (αυτό με την αίρεση). 

Για να μην τα πολυλογώ και τρώω τον χρόνο σας, δεν μου άρεσε καθόλου. Πάμε παρακάτω.

ΑΙΜΟΣΤΑΓΗΣ "ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΠ' ΤΟΝ ΒΟΡΡΑ"

 

Ο Robert Eggers εξελίσσεται σε έναν από τους πλέον ενδιαφέροντες δημιουργούς της εποχής μας. Στην τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του έχει περισσότερα λεφτά, πλησιάζοντας έτσι στη "μεγάλη παραγωγή", δίχως όμως να χάνει το ενδιαφέρον του (πράγμα συνηθισμένο σε πολλές παρόμοιες περιπτώσεις). Το "The Northman" (Ο Άνθρωπος απ' τον Βορρά) του 2022 είναι μια αιμοσταγής, "βάρβαρη" ιστορία από την εποχή των Βίκινγκς, με τον Αλεξάντερ Σκάρσγκαρντ και την Άνια Τέιλορ-Τζόι στους δύο βασικούς ρόλους και μια πλειάδα γνωστών ηθοποιών στους δεύτερους, με βασική τη Νικόλ Κίντμαν, αλλά και τους Ουίλιαμ Νταφόε, Ίθαν Χοκ και Μπγιορκ (αν την αναγνωρίσετε να με φτύσετε...)

Ο γιος του αρχηγού μιας περιοχής των Βίκινγκς βλέπει, παιδί ακόμα, τον πατέρα του να δολοφονείται από τον αδελφό του (τον θείο του δηλαδή) και τη μητέρα του να αρπάζεται από τον δολοφόνο και τελικά να τον παντρεύεται. Γλυτώνοντας μάλλον τυχαία από τη σφαγή που ακολουθεί, κάνει την εκδίκηση σκοπό της ζωής του.

Σας θυμίζει τίποτα αυτή η ιστορία; Μα φυσικά πρόκειται για μια διασκευή του "Άμλετ" σε... Βίκινγκς βερσιόν. Και για να μην έχετε την παραμικρή αμφιβολία, ο ήρωας λέγεται - καθόλου τυχαία - Άμλεθ. Εδώ το μοτίβο της εκδίκησης κυριαρχεί απ' την αρχή ως το τέλος. Κι όταν υπάρχουν έντονα ψυχολογικά διλήμματα (π.χ. εκδίκηση ή έρωτας και γαλήνη;) η πρώτη επιλογή θα κερδίζει. Η ιστορία κινείται ανάμεσα σε ωμό, σκληρό ρεαλισμό (σφαγές στα όρια του σπλάτερ, βρώμικα και λασπωμένα χωριά κλπ.) και σε μια μυθική, μαγική ατμόσφαιρα, ώστε τελικά η ταινία να ανήκει στο χώρο του φανταστικού. Βέβαια δεν είμαι και πολύ σίγουρος αν συμφωνώ με τη φιλοσοφία της ταινίας (η εκδίκηση πάνω απ' όλα, έστω και εις βάρος της ίδιας της ζωής πολλών, η πολύ "μάτσο" λογική κλπ. και μάλιστα όταν μια ψυχολογικής φύσης ανατροπή στα 2/3 περίπου το φιλμ ανατρέπει την όλη εικόνα), αλλά όλα αυτά νομίζω ότι περνούν σε δεύτερη μοίρα μπροστά στη δυνατή εικόνα, το επικό όραμα του σκηνοθέτη και τη σκηνοθεσία εν γένει.

Θα παρακολουθώ με ενδιαφέρον τον Eggers. Ακόμα κι αν δεν συμφωνώ ιδεολογικά, είναι από τους λίγους οραματικούς δημιουργούς του καιρού μας, έστω και αν διαχειρίζεται μια μεγάλη παραγωγή, που θα ισοπέδωνε την προσωπική ματιά πολλών άλλων σκηνοθετών.

"ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΟΛΑ" Ή ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΤΙΠΟΤΑ;

 

Υπάρχουν αρκετοί (κριτικοί και "κοινοί θεατές") που το θεωρούν από τα πιο πρωτότυπα πράγματα που έχουν δει (σαφώς όχι όλοι πάντως). Στο IMDB η βαθμολογία του είναι 8,6 (!!!). Εμένα λοιπόν γιατί μου φάνηκε μια από τις πιο βαρετές ταινίες που έχω δει;

Μιλώ για "Τα Πάντα Όλα" (ελληνικός τίτλος του "Everything Everywhere All at Once" των Dan Kwan και Daniel Scheinert (2022). Όπου ένα μεσήλικο ζευγάρι κινέζων που ζουν στις ΗΠΑ, με προβλήματα με την νεαρή κόρη τους, βρίσκεται στα καλά καθούμενα μπλεγμένο σε μια απίστευτη και παλαβή περιπέτεια που έχει να κάνει με τα άπειρα παράλληλα σύμπαντα και τη στιγμιαία μετακίνηση από το ένα στο άλλο και, τελικά, πρέπει να κάνει ό,τι πρέπει για να σώσει τον κόσμο (όπως τον ξέρουμε τουλάχιστον). 

Η ταινία κινείται ανάμεσα στην κωμωδία, την επιστημονική φαντασία, την περιπέτεια δράσης... κι έχει και λίγη κλασική αμερικανιά στο τέλος, όπου για πολλοστή φορά "η οικογένεια είναι πάνω απ' όλα". Και διαθέτει επίσης και την απαραίτητη νότα πολιτικής ορθότητα και αποδοχής του διαφορετικού, αφού η κόρη είναι λεσβία. Δεν ξέρω τι είδατε εσείς. Εγώ πάντως είδα έναν απόλυτα κουραστικό αχταρμά, όπου οι ήρωες πετιούνται σε χρόνο dt από το ένα σύμπαν στο άλλο και διαρκώς εμφανίζονται διαφορετικά ντυμένοι και σε διαφορετικό περιβάλλον - θυμηθείτε ότι στους δυνητικά άπειρους παράλληλους κόσμους υπάρχουμε όλοι, αλλά διαφορετικοί κάθε φορά (μια διαφορετική παραλλαγή του εαυτού μας δηλαδή) και φυσικά με διαφορετικές σχέσεις με τους επίσης υπάρχοντες δικούς μας ή φίλους ή γνωστούς μας. Επίσης ελάχιστα κατάφερα να γελάσω με τα αστεία, τα οποία τις περισσότερες φορές έβρισκα εξαιρετικά χοντρά. 

Τελικά μου έμεινε στο κεφάλι ένας απόλυτος αχταρμάς, μια διαρκής βαβούρα και μια απόλυτη βαρεμάρα. Κάθε λίγο κοίταζα το ρολόι: Έχει πολύ ακόμα;

Ναι, ξέρω. Υπάρχει μία μάλλον μειοψηφία που το θεωρεί περίπου αριστούργημα. ΟΚ. Κανένα πρόβλημα.

"OKJA": ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΖΩΩΝ...

Ο Bong Joon Ho είναι βεβαίως ο περίφημος κορεάτης με ταινίες του όπως "Ο Επισκέπτης", "Παράσιττα", "Snowpiercer" και τόσες άλλες. Το 2017 ωστόσο, αμέσως πριν γυρίσει τα "Παράσιτα", κάνει μια περίεργη για τη φιλμογραφία του ταινία: Το "Okja", ένα στα όρια του παιδικού (παρά την ενίοτε σκληρότητά του) φιλμ, και μάλιστα με δυνατό δυτικό καστ: Τίλντα Σουίντον, Τζέικ Γκίλενχαλ, Πολ Ντάνο. 

Μια γιγάντια, πλην όμως οικογενειακή, εταιρία, συλλαμβάνει ένα μακρόπνοο σχέδιο: Θα παράγει στα βιοεργαστήριά της γιγάντια ζώα, θα τα δώσει να ανατραφούν σε φυσικό περιβάλλον σε φτωχές οικογενειακές φάρμες ανά τον κόσμο και σε 10 χρόνια περίπου (τόσο κάνουν να μεγαλώσουν αυτά), θα τα πάρει πίσω και θα τα παρουσιάσει στην ανθρωπότητα, η οποία θα ενθουσιαστεί σίγουρα από το νοστιμότατο κρέας τους. Ένα από τα παράξενα αυτά ζώα, που θυμίζουν γιγάντια γουρούνια, μεγαλώνει σε ειδυλλιακό φυσικό περιβάλλον σε μια απομονωμένη στο βουνό φάρμα και ζει ευτυχισμένο με ένα δεκάχρονο κοριτσάκι (το οποίο βεβαίως έχει περάσει όλη τη ζωή μαζί του). Όταν όμως συμπληρώνονται τα 10 χρόνια η εταιρία θα πάρει βίαια σχεδόν το ζώο, όπως ορίζει το συμβόλαιο με τον παππού της μικρής. Το κοριτσάκι, με τη βοήθεια μιας εξτρεμιστικής οργάνωσης για τα δικαιώματα των ζώων, θα φτάσει μέχρι την πρωτεύουσα απαιτώντας την επιστροφή του αγαπημένου του πλάσματος.

Βρήκα το φιλμ μάλλον αφελές (είναι πρώτη φορά που βρίσκω μέτρια ταινία του κορεάτη δημιουργού, τον οποίο εκτιμώ πολύ). Εντελώς στρατευμένο υπέρ της προστασίας των ζώων, μάλλον δεν αποφασίζει αν θα είναι κωμωδία, βαθιά συγκινητικό φιλμ, ένα είδος παραμυθιού  ή μια σκληρότατη καταγγελία. Νομίζω πάντως ότι, καθώς το κωμικό στοιχείο βρίσκεται περισσότερο στα όρια του γκροτέσκο με Σουίντον και Γκίλενχαλ να συμπεριφέρονται ως καρικατούρες, ενώ το σενάριο είναι απ' αυτά που λες ότι "δεν γίνονται", όλα αυτά τα στοιχεία δεν δένουν. Δεν πειράζει πάντως. Ο Bong Joon Ho μας αποζημίωσε πλήρως με το επόμενο φιλμ του, τα "Παράσιτα", οπότε μπορώ να θεωρήσω το συγκεκριμένο ως απλώς άτυχη στιγμή. 

ΥΓ: Όλα τα παραπάνω είναι βεβαίως προσωπικές γνώμες. Ξέρω κάποιους που συμπάθησαν την ταινία (στο IMDB μάλιστα η βαθμολογί είναι 7,2!)

ΤΟ "X" ΚΑΙ Η ΑΝΑΝΕΩΣΗ ΕΝΟΣ ΕΞΑΝΤΛΗΜΕΝΟΥ ΕΙΔΟΥΣ

 Θεωρώ από τα πλέον εξαντλημένα ή/και βαρετά είδη τα λεγόμενα slasher movies (αυτά όπου μια παρέα νεαρών πηγαίνει κάπου απομονωμένα και εκεί τους την πέφτει κάποιος "περίεργος" και σφάζει έναν έναν με διάφορους ευφάνταστους (;) τρόπους). Να όμως που και τα πλέον εξαντλημένα είδη μπορούν να ανανεωθούν (ως ένα βαθμό τουλάχιστον).

Αφορμή για τα παραπάνω αποτέλεσε το φιλμ "X" (2022) του Ti West. Όπου - τι ασυνήθιστο - μια παρέα νεαρών, αντρών και γυναικών φυσικά, νοικιάζει από ένα γέρικο ζευγάρι σπίτι σε μια απομονωμένη φάρμα στην επαρχία... και η σφαγή αρχίζει. 

Να όμως που η τετριμμένη ιστορία διανθίζεται έξυπνα με πολλά νέα στοιχεία : Πρώτα - πρώτα η ταινία διαδραματίζεται στα μέσα των 70ς, την εποχή δηλαδή που δημιουργήθηκε και άνθισε το είδος. Έτσι φωτογραφία, κοστούμια, γκάτζετ, ατμόσφαιρα εν γένει παραπέμπουν άμεσα στη εποχή αυτή (για τους νοσταλγούς). Έπειτα, η παρέα δεν πηγαίνει για αθώες διακοπές. Πάνε εκεί για να γυρίσουν πορνό, δίχως να τους ενοχλήσει κάποιος. Η παρέα αποτελείται από πορνοστάρ, το συνεργείο και τον σκηνοθέτη και τον παραγωγό. Υπενθυμίζουμε ότι τα 70ς ήταν η εποχή που ουσιαστικά για πρώτη φορά το πορνό μαζικοποιήθηκε (υπήρχε από την εποχή της εφεύρεσης του κινηματογράφου, αλλά τότε μόνο διαδίδεται ευρέως) και προβαλλόταν τόσο σε αίθουσες όσο και στη νέα τότε εφεύρεση του βίντεο. Έτσι οι νέοι της παρέας δρουν σύμφωνα με το πνεύμα της εποχής. Στα συν και οι αναφορές στο θρησκευτικό φανατισμό, που ως γνωστόν ποτέ δεν έλειψε από την αμερικάνικη επαρχία.

Πέραν αυτών όμως - και σημαντικότερο μάλλον - είναι το γιατί γίνονται οι φόνοι. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με το συνήθη σχιζοφρενή ή κάτι τέτοιο. Οι λόγοι πηγάζουν από μια ανθρώπινη κατάσταση που όλοι σκεφτόμαστε ή θα βιώσουμε κάποια στιγμή. Δεν θα πω κάτι άλλο για λόγους σπόιλερ, αλλά - πώς να το πω αλλιώς - εδώ ο δολοφόνος γίνεται "άνθρωπος", κάτι διαφορετικό από το συνηθισμένο απρόσωπο και αψυχολόγητο τέρας. Και η πολύ ανθρώπινη αυτή αιτία είναι που κάνει το φιλμ πιο ανατριχιστικό - και του προσδίδει μια παράδοξη νότα μελαγχολίας, άγνωστη σε ταινίες του είδους.

Φυσικά την προτείνω μόνο σε φίλους του τρόμου (αν και διαθέτει πολύ λίγες εικόνες καθαρού σπλάτερ). Ωστόσο οι πιο "ψαγμένοι" απ' αυτούς θα ανακαλύψουν μια ευπρόσδεκτη ανανέωση - και πολλά κλεισίματα ματιού και παραπομπές σε μια εποχή που πολλοί θυμούνται με νοσταλγία - σε ένα είδος από το οποίο ουσιαστικά δεν περίμενα τίποτα πια. 

'FREAKS OUT" Ή ΤΟ ΙΤΑΛΙΚΟ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ ΑΝΤΕΠΙΤΙΘΕΤΑΙ

Ιδού μια μεγάλη έκπληξη: Μια μεγάλη παραγωγή που κινείται καθαρά στο χώρο του φανταστικού μας έρχεται από την Ιταλία! Πρόκειται για το "Freaks Out" (2021), δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Gabriele Mainetti.

Το 1942 οι Γερμανοί βρίσκονται στη σύμμαχό τους Ιταλία, όπου βεβαίως υπάρχει και έντονη αντιναζιστική αντίσταση. Οι ήρωες είναι 4 "τέρατα", (τρεις άντρες και μία κοπέλα), που ζουν ως οικογένεια στον περιοδεύοντα θίασο (ή τσίρκο) του Ίσραελ, ενός γέρου εβραίου. Μόνο που, εκτός από τις σωματικές ιδιομορφίες, οι ήρωές μας διαθέτουν και υπερδυνάμεις. Όταν ο προστάτης τους συλλαμβάνεται ως εβραίος, εκείνοι θα μείνουν μόνοι κοντά στη Ρώμη και θα πρέπει να αντιμετωπίσουν έναν φανατικό ναζί, που ψάχνει ακριβώς αυτούς, πιστεύοντας  ότι με τις δυνάμεις τους μπορούν να χαρίσουν τη νίκη στο Χίτλερ.

Τα καλά είναι ότι το φιλμ είναι εντυπωσιακό ως εικόνα, καλογυρισμένο, με πολύ ιδιαίτερη ατμόσφαιρα και φωτογραφία (καλύτερη, αν θέλετε την προσωπική μου γνώμη από τα αντίστοιχα, βασισμένα στα εφέ αμερικάνικα). Τα κακά είναι ότι το σενάριο... ε... έτσι κι έτσι. Και κενά υπάρχουν και επιρροές από πολλές και διαφορετικές μεταξύ τους πηγές, που δεν δένουν απαραίτητα. Έτσι από αγχωτικό θρίλερ με έντονο στοιχείο φανταστικού περνά ξαφνικά σε κάτι σαν παιδικό παραμύθι με αστεία γκαγκς (βλέπε τη σκηνή της απόδρασης) κι από τη γκροτέσκα, τρομακτική σχεδόν εικόνα των παρτιζάνων στα μάλλον σχηματικά ψυχολογικά προβλήματα του κακού ναζί... και άλλα παρόμοια. 

Βλέπεται ωστόσο με ενδιαφέρον λόγω κυρίως της εικόνας της και εντυπωσιάζει μάλιστα ως μία τόσο άρτια και με άποψη εικαστική προσέγγιση από μια χώρα που δεν μας έχει συνηθίσει στο είδος.  

"ΕΙΝΑΙ ΠΑΛΙ ΕΔΩ" ΔΥΣΤΥΧΩΣ...

 

"Είναι πάλι Εδώ". Ελληνική απόδοση του γερμανικού φιλμ "Er ist wieder da" ("Look Who's Back" ο αγγλικός τίτλος), που γύρισε το 2015 ο David Wnendt. Ενός πολιτικού ουσιαστικά φιλμ που, ξεκινώντας ως κωμωδία, γίνεται απόλυτα ανατριχιαστικό στη συνέχεια.

Ο Χίτλερ, με άγνωστο τρόπο, μεταφέρεται τη στιγμή του θανάτου του στο αρχηγείο του το 1945 στο σύγχρονο Βερολίνο. Συνέρχεται ζαλισμένος και μπαρουτοκαπνισμένος για να αντικρίσει έναν κόσμο που στα μάτια του μοιάζει με επιστημονική φαντασία. Πιστός ωστόσο στις ιδέες του, αφού γι' αυτόν δεν έχει περάσει ούτε μια μέρα, επιδίδεται, με τη βοήθεια ενός ξοφλημένου δημοσιογράφου που πιστεύει ότι πρόκειται για σωσία του πραγματικού και τον θεωρεί καλό μέσον για την αναβίωση της δικής του καριέρας, σε έναν αγώνα εκ νέου αναγνώρισης και, τελικά, εκ νέου επικράτησής του.

Είπαμε ότι όλα ξεκινούν ως κωμωδία επιστημονικής φαντασίας, καθώς παρακολουθούμε τον έκθαμβο Χίτλερ να εξερευνά το νέο περιβάλλον και τις εκπληκτικές γι' αυτόν τεχνολογικές εφαρμογές, που στην εποχή του ήταν αδιανόητες. Θεωρεί φυσιολογικότατο που όλοι τον αναγνωρίζουν και αρχικά νομίζει ότι είναι ακόμα ο Φύρερ τους. Τα πράγματα σοβαρεύουν όταν, όντας απόλυτα αμετανόητος, αρχίζει να στρέφει την τεχνολογία υπέρ του, να βλέπει τα mediα ως τέλεια μέσα προπαγάνδας, να δυναμώνει τελικά ολοένα την εικόνα του. 

Όπως καταλαβαίνετε στόχος του σκηνοθέτη (και το τελικό εφιαλτικό συμπέρασμα) είναι ότι "ναι, και σήμερα μπορεί να συμβεί". Γι' αυτό χαρακτήρισα αρχικά την ταινία "ανατριχιαστική". Σε κάποια σημεία μάλιστα ο δημιουργός χρησιμοποιεί μικρές αληθινές, ντοκιμαντερίστικες σκηνές όπου ρωτά περαστικούς για τη γνώμη τους σε φλέγοντα ζητήματα, αλλά και σύντομα πλάνα από την ανά τον κόσμο αναβίωση φασιστικών ομάδων (κάποια στιγμή μάλιστα φαίνεται και μια πορείας της Χρυσής Αυγής). Αν τότε, το 1933, συνέβη λόγω της εξαθλίωσης των γερμανών  από την ήττα και την επακόλουθη οικονομική κατάρρευση, σήμερα θα συνέβαινε λόγω της απόλυτης αδιαφορίας του δυτικού ανθρώπου για τα κοινά, της αποβλάκωσής του θα έλεγα από τα σύγχρονα media κυρίως. Τα οποία μάλιστα εύστοχα δείχνονται ως τέλειος μηχανισμός προπαγάνδας (πολύ αποτελεσματικότερος από τους παλιούς) αν τεθούν υπό τον έλεγχο κατάλληλων ανθρώπων. 

Πέραν όλων αυτών, η ταινία παρακολουθείται ευχάριστα, συχνά μάλιστα - παρά όλα όσα προανέφερα -  είναι διασκεδαστικότατη και, με λίγα λόγια, τη θεωρώ ευχάριστη έκπληξη (αγνοούσα την ύπαρξή της). Έστω κι αν δεν είναι καθόλου ευχάριστα τα συμπεράσματά της...

"Ο ΜΙΚΡΟΣ ΔΡΑΠΕΤΗΣ" ΚΑΙ Η ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΑΠΟΨΗ ΤΟΥ ΤΣΙΩΛΗ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΟ

 

Το 1968, ενώ ο λεγόμενος "εμπορικός ελληνικός κινηματογράφος" μεσουρανεί, ο Σταύρος Τσιώλης (1937-2019) κάνει την  πρώτη του σκηνοθετική εμφάνιση με τον "Μικρό Δραπέτη", στις αγκαλιές της κυρίαρχης τότε Φίνος Φιλμ βεβαίως.

Ένα παιδί το σκάει από το αναμορφωτήριο και περιπλανιέται στην ύπαιθρο προσπαθώντας, δίχως κανένα ουσιαστικά στοιχείο, να βρει τη μητέρα του, από την οποία τον έχουν χωρίσει. Πεινασμένος και διψασμένος θα βρει καταφύγιο στο εξοχικό σπίτι ενός μικρού κοριτσιού. Αυτό και τα άλλα παιδιά της παρέας θα κρύψουν με όποιο τρόπο μπορούν τον φυγάδα τόσο από τους δικούς τους γονείς όσο και από τους αστυνομικούς που τον ψάχνουν.

Η ταινία ανήκει σαφώς στο χώρο του μελό, που, μαζί με τις κωμωδίες, ήταν τα δύο είδη που άκμαζαν την εποχή εκείνη στο εγχώριο σινεμά. Υπάρχει το βίαια χωρισμένο από την κακιά, πλούσια πεθερά ζευγάρι που, φυσικά, αγαπιέται ακόμα, υπάρχουν οι συμπτώσεις, τα κλασικά "διαλείμματα" από τη δράση με μπουζούκια (εδώ ο Γιάννης Πουλόπουλος) κλπ. Ωστόσο, στα χέρια του - ήδη με προσωπική άποψη -  Τσιώλη οι αλλαγές στο "μοντέλο" είναι κάτι περισσότερο από εμφανείς: Ο σκηνοθέτης μετατοπίζει όλο το βάρος της ταινίας από τη μελό ιστορία έρωτα των γονιών του δραπέτη στην παρέα των παιδιών. Έτσι φτιάχνει μια ιδιόρρυθμη ταινία με παιδιά, όπου το χιούμορ (που πηγάζει κυρίως από τη μικρομέγαλη συμπεριφορά των παιδιών που σε κάποια σημεία γίνεται ξεκαρδιστική) συνδυάζεται με το σασπένς (η διαρκής προσπάθειά τους να κρύψουν τον δραπέτη) και την παράδοξη, άγουρη ερωτική ιστορία ανάμεσα στον προέφηβο ήρωα και το κοριτσάκι που τον κρύβει. Το "ενήλικο" μελό λειτουργεί απλά ως φόντο. Ταυτόχρονα δίνεται ένα αξέχαστο "πορτρέτο" του ελληνικού καλοκαιριού μέσα από παιδικά μάτια, όπως ίσως πολλοί το θυμούνται από τα παιδικά τους χρόνια. Εντύπωση μου προκάλεσε η πολύ καλή απόδοση της παιδικής συμπεριφοράς, με το συχνά παράλογο στοιχείο, το διαρκές παιχνίδι που πολλές φορές δεν διακρίνουν από την πραγματικότητα και τα άλλα που τη διακρίνουν.

Σίγουρα μια από τις πιο παράξενες ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, με εναλλαγή, όπως είπαμε, δακρύβρεκτης συγκίνησης (δράμα γαρ, όπως είπαμε), σασπένς και γέλιου (μερικές σκηνές με τα παιδιά δεν παίζονται), η οποία έδειξε από την πρώτη στιγμή ότι ο Τσιώλης θα ακολουθούσε μια πολύ προσωπική πορεία.

"ANTLERS": ΤΡΟΜΟΣ ΚΑΙ ΙΝΔΙΑΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ

 

Μία δασκάλα επιστρέφει στην απομονωμένη μικρή πόλη της κάπου στο Όρεγκον, όπου σερίφης είναι ο αδελφός της. Στην τάξη της υπάρχει ένα παιδάκι που μοιάζει απόμακρο, κλειστό στον εαυτό του, χαμένο. Σιγά σιγά αποτρόπαια μυστικά, αλλά και μια τρομακτική, υπερφυσική οντότητα θα κάνουν την εμφάνισή τους...

Αυτά συμβαίνουν στην αρκετά καλή (για μένα τουλάχιστον) ταινία τρόμου "Antlers" του Scott Cooper του 2021. Και χαίρομαι επειδή τη βρήκα αρκετά καλή, όπως είπα, σε μια εποχή που το είδος βιώνει σαφή παρακμή. Ανησυχητική ατμόσφαιρα, τρομακτικά γεγονότα, αλλά και σύνδεση του τρομαχτικού στοιχείου με το κοινωνικό περιβάλλον, την (δύσκολη) καθημερινότητα, τα κοινωνικά προβλήματα. Για μια ακόμα φορά ένα φιλμ φέρνει στην επιφάνεια το ζοφερό υπόβαθρο μιας "ήσυχης" κοινωνίας (εδώ βεβαίως απομονωμένης και σχετικά μίζερης). Συγχρόνως έχουμε ένα φιλμ τρόμου που βασίζεται σε παγανιστικές παραδόσεις και ιδιαίτερα στην μυθολογία / θρησκεία των ινδιάνων, των αρχαίων δηλαδή κατοίκων των ΗΠΑ, οπότε υπάρχει και το φολκλορικό στοιχείο.

Καλοδεχούμενη λοιπόν ταινία.