ΕΝΑΣ ΥΜΝΟΣ ΓΙΑ ΤΟ "ΜΑΝΧΑΤΑΝ"

Βρισκόμαστε στα 1979. Ο Woody Allen έχει μόλις σταματήσει να κάνει τις ξεκαρδιστικές κωμωδίες της πρώτης φάσης της καριέρας του και έχει στραφεί στο ευφάνταστο και προσωπικό είδος "κομεντί" για διανοούμενους που τον χαρακτηρίζει μέχρι σήμερα (πρώτη ταινία της στροφής του ήταν ο "Νευρικός Εραστής" το 1977). Μια από τις καλύτερες στιγμές της μακράς αυτής δεύτερης φάσης του είναι το "Manhattan" της χρονιάς εκείνης.
Σε πρώτο επίπεδο το "Manhattan" είναι μια αισθηματική κομεντί με πολύ χιούμορ και όμορφη ασπρόμαυρη φωτογραφία. Οι ιστορία ενός διανοούμενου σαραντάρη νεοϋορκέζου που διχάζεται ανάμεσα στον έρωτα της πανέμορφης 17χρονης (!) ερωμένης του και της πιο ώριμης - και πιο κοντά του όχι μόνο ηλικιακά, αλλά και πνευματικά - γυναίκας που γνωρίζει, η οποία τυγχάνει να είναι και η κρυφή ερωμένη του παντρεμένου καλύτερού του φίλου. Κομφούζιο δηλαδή. Έχουμε έτσι μια ζωντανή σκιαγράφηση της κοινωνίας των νεοϋορκέζων διανοούμενων, ενός περιορισμένου σχετικά κοινωνικού στρώματος, το οποίο συχνά έχει ο Άλεν "εξερευνήσει" στην παραγωγικότατη καριέρα του. Το χαρακτηριστικό γουντιαλενικό χιούμορ είναι πανταχού παρόν, όπως και η καταγραφή των νευρώσεων, των φόβων, του ανικανοποίηστου και της διαρκούς ανασφάλειας του μικρόκοσμου που προαναφέραμε. Όπως επίσης και ένα πλήθος από αναφορές σε ανθρώπους του πνεύματος και της τέχνης που αγαπά και έχουν επηρεάσει τον ίδιο τον δημιουργό, αλλά και σε προσωπικά του πιστεύω.
Στην ουσία όμως νομίζω ότι ο ουσιαστικότερος λόγος για τον οποίο έγινε αυτή η ταινία είναι για να εκφράσει την βαθύτατη αγάπη του δημιουργού της για την Νέα Υόρκη, πόλη στην οποία ζει και λατρεύει και από την οποία έχει καταφέρει να "ξεκολλήσει" μόλις από τα μέσα της δεκαετίας του 2000, μετά δηλαδή από 30τόσα χρόνια σινεμά. Όλο το κλίμα της ταινίας, από τις ατάκες, τις εικόνες, το στόρι, τα πάντα, αποπνέουν τον έρωτα αυτόν, που μοιάζει να είναι ισχυρότερος από οποιονδήποτε άλλον στη ζωή του. Είναι γνωστή επίσης η αγάπη του Άλεν για τη τζαζ (είναι και μουσικός ο ίδιος άλλωστε). Έτσι λοιπόν ντύνει το φιλμ με ένα διαρκές σχεδόν σάουντρακ από μουσικές του Τζορτζ Γκέρσουιν, και ιδιαίτερα την υπέροχη "Rhapsody in Blue". Όλα αυτά, και παρά τις συχνές αστείες ατάκες, δημιουργούν μια ανεπανάληπτη ποιητική ατμόσφαιρα, την οποία λίγες φορές κατάφερε να αγγίξει ξανά ο Γούντι Άλεν στη μετέπειτα πορεία του.
Φυσικά πρόκειται για αγαπημένη ταινία για μένα, από τις ομορφότερες της ώριμης φάσης του σκηνοθέτη. Και επιπλέον, εκτός του ίδιου, της Νταϊάν Κίτον και της Μάριελ Χέμινγουέι, θα αναγνωρίσετε σε μικρότερο ρόλο και μια όχι ακόμα σούπερ σταρ Μεριλ Στριπ.