ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΟΤΙ "ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ ΔΕΝ ΦΟΡΑΝΕ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙΑ"

 "Τα Σκυλιά δεν Φοράνε Παντελόνια" (2019) είναι μια φινλανδική ταινία, η τρίτη μεγάλου μήκους του J.-P. Valkeapaa. Βασικό της θέμα τα φετίχ και ο σαδομαζιχισμός.

Ένας γιατρός, που έχει χάσει σε ατύχημα τη γυναίκα του, είναι, μετά χρόνια, ακόμη τσακισμένος από την απώλεια. Τότε, τυχαία, θα ανακαλύψει στα χέρια μιας dominatrix την αγάπη του του για το μαζοχισμό, την ταπείνωση και την ηδονή του πόνου. 

Δεν είναι ακριβώς μια ερωτική ταινία, με την έννοια ότι, παρά τις σαδομαζοχιστικές σκηνές, δεν υπάρχει καθόλου γυμνό ή άμεσος ερωτισμός. Το ενδιαφέρον είναι ότι ο ήρωας κάνει ό,τι κάνει για να επουλώσει το τραύμα μιας τραγικής απώλειας, ενώ με την ηθελημένη πρόκληση ασφυξίας - μέρος των ερωτικών παιχνιδιών - βιώνει σχεδόν μεταφυσικές εμπειρίες. Τελικά, στο τέλος, νομίζω ότι το φιλμ λέει ότι πρέπει να αποδεχτούμε αυτό που είμαστε, δίχως αντιστάσεις, αναστολές ή αρνήσεις, έστω κι αν αυτό είναι αντίθεστο με το "καθώς πρέπει". Τότε μόνο θα μπορέσουμε να ισορροπήσουμε εντός μας.

Καλογυρισμένο, με μερικές ατμοσφαιρικές εικόνες, ήταν μεν ενδιαφέρον (και λόγω του ιδιαίτερου θέματός του), αλλά δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα κιόλας...

"ΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΟΥ ΡΙΦΚΙΝ" ΚΑΙ Ο ΓΟΥΝΤΙ ΑΛΕΝ ΩΣ ΣΙΝΕΦΙΛ

 Το 2020 ο Woody Allen είναι πλέον 85 ετών και, παρ' όλα αυτά, γυρίζει το "Φεστιβάλ του Ρίφκιν". Είναι η 48η μεγάλου μήκους ταινία του (έχω συνειδητά παραλείψει κάποιες τηλεταινίες και συμμετοχές σε σπονδυλωτά φιλμ), με τον Γουάλας Σον, τη Τζίνα Γκέρσον κ.ά. Ενώ όλη η ιστορία παραμένει τυπικά γουντιαλενική, εδώ προστίθεται και μια ισχυρότατη δόση κινηματογραφοφιλίας.

Όλα συμβαίνουν στο κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν, όπου είναι γυρισμένο το φιλμ. Εκεί πηγαίνει για το φεστιβάλ ένα παντρεμένο ζευγάρι. Εκείνος καθηγητής και αθεράπευτος λάτρης του παλιού κινηματογράφου τέχνης (παλιότερα μάλιστα δίδασκε κινηματογράφο σε πανεπιστήμιο), εκείνη εργαζόμενη στις δημόσιες σχέσεις της κινηματογραφικής βιομηχανίας (πάει στο φεστιβάλ επαγγελματικά). Μεγάλη διαφορά ηλικίας, αταίριαστη εικόνα ζευγαριού, ε, εκείνη θα ερωτευτεί νέο ανερχόμενο σκηνοθέτη κι εκείνος θα βιώσει ένα χωρισμό, αλλά και θα ενδιαφερθεί για μια άλλη γυναίκα...

Όλα αυτά με χιούμορ, με έξυπνες ατάκες που μόνο εκείνος ξέρει να γράφει, με διαρκή σινεφίλ ατμόσφαιρα (αλίμονο, σε διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου βρισκόμαστε)... και κάτι παραπάνω: Η ιστορία διακόπτεται κάθε λίγο από ασπρόμαυρες σκηνές όπου παίζουν μεν οι ηθοποιοί της ταινίας, αλλά παραπέμπουν άμεσα (κάποιες φορές παρωδώντας τις) σε συγκεκριμένες σκηνές παλιών ασπρόμαυρων κλασικών ταινιών. Ο Φελίνι, ο Μπέργκμαν, ο Μπουνιουέλ, ο Γκοντάρ κ.ά. βρίσκονται εδώ. Στο μεταξύ ο σινεφίλ θεατής μπαίνει στο παιχνίδι και προσπαθεί να μαντέψει ή να θυμηθεί σε ποια ταινία παραπέμπει η ασπρόμαυρη σκηνή που βλέπει. Κατά τα άλλα, ερωτικά και άλλα προβλήματα διανοουμένων και καλλιτεχνών, κάθε είδους άνθρωποι του σινεμά, όμορφες εικόνες από το Σαν Σεμπαστιάν, κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα...

Ο Γούντι Άλλεν δεν θα γυρίσει πλέον, εκτός απροόπτου, κάποιο αριστούργημα. Ο καιρός έχει παρέλθει. Ωστόσο - να το πω για πολλοστή φορά - εξακολουθεί σ' αυτή την ηλικία να γυρίζει ευχάριστες, απολαυστικές, "μικρές" ταινίες. Για πόσο ακόμα θα τα καταφέρνει άραγε αυτό το ακούραστο κινηματογραφικό φαινόμενο;

Ο ΠΑΛΙΑΣ ΚΟΠΗΣ ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Ο "ΑΓΓΛΟΣ ΑΣΘΕΝΗΣ"

 Σας αρέσουν τα ρομαντικά φιλμ, κυρίως αυτά που θυμίζουν παλιό (καλό;) Χόλιγουντ, αυτά με τα μεγάλα, καταστροφικά πάθη, τους κεραυνοβόλους έρωτες, το απαραιτήτως εξωτικό περιβάλλον, τη μεγάλη παραγωγή (και να' ναι και ταινία εποχής); Ε, τότε μια από τις γνωστότερες τέτοιες ταινίες των σχετικά τελευταίων χρόνων (εννοώ όχι των 40ς ή 50ς) είναι αναμφισβήτητα "Ο Άγγλος Ασθενής" του Anthony Minghella (1954-2008) του 1996, σίγουρα η γνωστότερη ταινία του σκηνοθέτη. Με δυνατό καστ από τους Ρέιφ Φάινς. Ζιλιέτ Μπινός, Κριστίν Σκοτ Τόμας, Ουίλιαμ Νταφόε και Κόλιν Φερθ.

 Κατά το 2ο παγκόσμιο πόλεμο κάπου στην αφρικάνικη έρημο ένα αεροπλάνο καταρρίπτεται από τους γερμανούς. Ο βρετανοθρέμμένος, αλλά όχι βρετανός πιλότος διασώζεται με καθολικά εγκαύματα, πάσχοντας από αμνησία και οδεύοντας ολοταχώς προς το θάνατο. Μια καλόκαρδη νοσοκόμα του συμπαραστέκεται στις τελευταίες του μέρες, ενώ ένας παράξενος τύπος πιστεύει ότι ο πιλότος κάθε άλλο παρά αθώος είναι για μια παλιότερη πολεμική καταστροφή. Με διαρκή flash back μαθαίνουμε τι είχε συμβεί στο παρελθόν, λίγο πριν την έναρξη του πολέμου.

Μπορεί το ερωτικό πάθος να οδηγήσει στην προδοσία και να βρεθεί πάνω από πατρίδες, πολιτικές ιδεολογίες, προσωπικές προδοσίες; Και αν ναι δεν είναι μαθηματικά βέβαιο ότι ένα τέτοιο πάθος θα είναι (αυτο)καταστροφικό και καταδικασμένο; Τέτοια θέματα πραγματεύεται η ταινία, που υπήρξε βέβαια μεγάλη επιτυχία στην εποχή της και οσκαρούχος. Ο αποικιοκρατικός εξωτισμός συνδυάζεται με τα πάθη που λέγαμε, την αρχαιολογία, τον πόλεμο, τους δυνατούς, ιδιαίτερους χαρακτήρες, τη βαθιά συγκίνηση (από κάποιους θα ξεφύγει ένα δάκρυ προς το τέλος) και, βεβαίως, την άψογη παραγωγή. Πώς να μη γίνει σίγουρο χιτ; Αν είστε φαν τέτοιων επικών / αισθηματικών παραγωγών συστήνεται ανεπιφύλακτα ως μία των καλύτερων του είδους.