ΜΙΑ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΓΟΡΙΚΗ "ΕΛΙΑ"

Η Iciar Bollein είναι ισπανίδα σκηνοθέτης και ηθοποιός. Ο Paul Laverty είναι βρετανός σεναριογράφος, μόνιμος σχεδόν συνεργάτης του Κεν Λόουτς. Bollein και Laverty είναι ζευγάρι. Λογικό λοιπόν να συνεργάζονται, όπως έκαναν το 2016 με την ταινία "Η Ελιά" (El Olivo), ένα ακόμα φιλμ που δείχνει την ακμή του ισπανικού σινεμά.
Μια παρορμητική και συναισθηματική νεαρή αποφασίζει να βοηθήσει με κάθε θυσία τον αγαπημένο της παππού. Ο τελευταίος έχει πάψει να επικοινωνεί με τους γύρω του και τον τελευταίο καιρό έχει πάψει και να τρώει. Η σταδιακή πτώση είχε αρχίσει προ 12ετίας, όταν οι γιοι του πούλησαν σε γερμανική εταιρία μια πελώρια ελιά ηλικίας πάνω 2000 ετών, που αποτελούσε σημαντικό κομμάτι της ζωής του. Η ελιά θα διακοσμήσει τα κεντρικά γραφείς της μεγάλης εταιρίας στο Ντίσελντορφ και μάλιστα θα γίνει και λογότυπό της. Η εγγονή λοιπόν, με έναν φίλο και τον θείο της, θα ξεκινήσει χωρίς κανένα απολύτως σχέδιο για τη Γερμανία για να φέρει πίσω το δέντρο. Κανένα σχέδιο; Όχι μόνο αυτό: Δεν έχει καν πει στους φίλους της την αλήθεια...
Η ταινία είναι ένα γλυκύτατο road movie, διαθέτει αληθινή συγκίνηση, δίχως όμως να γίνεται μελό, και παρά το δραματικό της θέμα, έχει και πινελιές χιούμορ. Οι χαρακτήρες είναι ολοζώντανοι, το σασπένς υπάρχει και στο τέλος ένοιωσα απόλυτα ικανοποιημένος. Φυσικά η πολιτική αλληγορία που κρύβεται κάτω από την τρυφερή αυτή ιστορία είναι σαφέστατη: Ο πλούσιος βοράς "κλέβει" (για να είμαστε ακριβείς αγοράζει με λίγα ευρώ) τα αγαθά (αλλά και τα σύμβολα, και την "ψυχή") του φτωχού νότου, χρησιμοποιώντας τα μάλιστα, σε ένα ρεσιτάλ υποκρισίας, σαν δικά του σύμβολα. Θα μπορέσει ποτέ ο νότος να βγει από την ζοφερή κατάσταση στην οποία βρίσκεται και να πάρει πίσω όσα είναι δικά του; Από την άλλη, επειδή το φιλμ  κάθε άλλο παρά μονόπλευρη προπαγανδιστική ταινία είναι, σκιαγραφεί ξεκάθαρα και τα λάθη του φτωχού νότου, αυτά για τα οποία είναι, εν μέρει τουλάχιστον, υπεύθυνος για την κατάστασή του. Και, δίχως φολκλόρ και απλοϊκά στερεότυπα, μας μιλά και για τη διαφορετική ιδιοσυγκρασία των δύο "κόσμων".
Υποδειγματικό φιλμ με στέρεα πολιτική ματιά και ταυτόχρονα ευαίσθητο, συναισθηματικό και με αγωνία για την εξέλιξη (ναι, το πολιτικό μπορεί κάλλιστα να συνδυαστεί με όλα τα παραπάνω), απ' αυτά που ζηλεύεις καθώς διαπιστώνεις πόσο καλά αποτελέσματα μπορεί κανείς να πετύχει με πολύ λίγα χρήματα, μακριά από εκκωφαντικές υπερπαραγωγές και εντυπωσιακές (και απόλυτα κενές) φανφάρες, φτάνει να υπάρχει έμπνευση και σωστές ισορροπίες. Νομίζω ότι οι ισπανοί τουλάχιστοπν πετυχαίνουν συχνά τέτοια αποτελέσματα.
ΥΓ: Είναι σχεδον ανατριαχιαστικό να βλέπεις πόσο η σημερινή κατάσταση της Ισπανίας, οικονομικά τουλάχιστον, μοιάζει μ' αυτήν της Ελλάδας της κρίσης. Βλέπετε, η τελευταία βρίσκεται παντού και έχει το ίδιο πρόσωπο, στο νότο τουλάχιστον. Όσα λέγονται για το "πλούσιο" (και σπάταλο) παρελθόν και τα όσο συμβαίνουν τώρα, ταιριάζουν τέλεια με την εικόνα της χώρας μας. Όλα θα μπορούσαν κάλλιστα, δίχως την παραμικρή αλλαγή, να είχαν συμβεί στην Ελλάδα. Για να μη νομίζετε ότι είμαστε μόνοι σε όσα αντιμετωπίζουμε...