"BARBARELLA" : ΣΕΞΙ, ΚΙΤΣ ΚΑΙ... ΕΝΟΧΗ ΑΠΟΛΑΥΣΗ

Βρισκόμαστε στα 1968. Μυθική εποχή με ποικίλους πειραματισμούς σε πολλούς τομείς και με την ψυχεδέλεια να αποτελεί κυρίαρχο συστατικό στην αισθητική. Τη χρονιά αυτή ο Roger Vadim (1928-2000) γυρίζει τη θρυλική "Barbarella", γαλλοϊταλική παραγωγή, αλλά ομιλούσα αγγλικά, βασισμένη στο ομώνυμο κόμικς του Jean-Claude Forest, με σταρ την νεαρή τότε σύζυγό του Τζέιν Φόντα, αλλά και με άλλους γνωστούς ηθοποιούς (Ούγκο Τονιάτσι, Ντέιβιντ Χέμινγκς, Τζον Φίλιπ Λο κλπ.)
Στο σύμπαν επικρατεί ειρήνη, αγάπη, ελευθερία... όσα δηλαδή πρέσβευε η επαναστατημένη νεολαία της δεκαετίας. Εκτός από τον άγριο πλανήτη Σόγκο, όπου ο πρόεδρος της γης στέλνει τη σέξι κοσμοναύτη Μπαρμπαρέλα για να ανακαλύψει τα ίχνη του διάσημου επιστήμονα Ντουράν Ντουράν (ναι, από εκεί πήραν το όνομά τους), που έχει εξαφανιστεί εκεί κατέχοντας ένα μυστικό που μπορεί να καταστρέψει το σύμπαν. Στον πλανήτη θα συναντήσει ποικίλους ανθρώπους, θα κάνει έρωτα με κάμποσους απ' αυτούς και θα φτάσει στην Πόλη της Νύχτας, όπου η αμαρτία και το κακό βασιλεύουν. Εκεί θα έρθει αντιμέτωπη με την κακιά (και εξ ίσου σέξι) Μαύρη Βασίλισσα, θα γνωρίσει έναν τυφλό άγγελο και θα ζήσει πολλές (ερωτικές και όχι μόνο) περιπέτειες.
Η ταινία είναι βουτηγμένη στη 60ς αισθητική. Αλλά και ιδεολογικά δεν θα μπορούσε να έχει γυριστεί άλλη εποχή. Το σεξ είναι κάτι αθώο (και γίνεται με παράξενο τρόπο), είναι ελεύθερο και είναι πανταχού παρόν. Η κατανάλωση ουσιών δείχνεται κάποιες φορές, τα περί αγάπης μηνύματα ακούγονται συχνά. Ταυτόχρονα το φιλμ είναι αβάσταχτα κιτς. Από το δωμάτιο στο διαστημόπλοιο καλυμένο με... γούνες, όπου η Μπαρμπαρέλα, σε έλλειψη βαρύτητας, κάνει το διάσημο στριπτίζ της αρχής μέχρι τα εμφανώς ψεύτικα εξωγήινα τοπία, τις απίστευτες στολές (όχι μόνο της ηρωίδας) ή τη μουσική και τα τραγούδια. Επίπλέον εδώ η Φόντα δεν είναι και πολύ καλή ηθοποιός... Βέβαια η ταινία δεν παίρνει ποτέ τον εαυτό της στα σοβαρά και το χιούμορ είναι κι αυτό διάχυτο, όπως το σεξ. Ευτυχώς. Γενικά θα την χαρακτήριζα ως ένα overdose ελαφρότητας (αν και η σκηνή με τα σαρκοβόρα παιδάκια θα μπορούσε να είναι βγαλμένη από σοβαρή ταινία τρόμου) και φυσικά, αν και επιστημονικής φαντασίας, δεν έχει τίποτα το επιστημονικό.
Εν τέλει το φιλμ είναι τόσο κακό σε αρκετά επί μέρους στοιχεία του, που γίνεται άμεσα cult, χαρακτηρισμός που το ακολουθεί μέχρι σήμερα. Και, μέσα στους τόνους της (ηθελημένης) αφέλειάς του γίνεται τελικά, με έναν διεστραμένο τρόπο, απολαυστικό. Χαλαρώστε λοιπόν, μην πολυσκέφτεστε όσα βλέπετε και απολαύστε μια ερωτική και όχι μόνο οδύσσεια, με μια Φόντα στην πιο σέξι φάση της. Νομίζω ότι θα το διασκεδάσετε. Άλλωστε το φιλμ δικαιωματικά κατάσσεται στις ένοχες απολαύσεις...

ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΕΠΛΑΣΕ ΤΗ ΜΠΡΙΖΙΤ ΜΠΑΡΝΤΟ!

Ο Roger Vadim (1928-2000) δεν νομίζω ότι υπήρξε ποτέ πολύ μεγάλος σκηνοθέτης. Συχνά όμως κατάφερνε να κάνει αίσθηση με τις ταινίες του και με την επιλογή των πρωταγωνιστριών τους (μερικές από τις οποίες υπήρξαν και σύζυγοι / ερωμένες του). Όπως, βέβαια, με την πρώτη του ταινία, το θρυλικό "Και ο Θεός έπλασε τη γυανίκα" του 1956.
Θρυλικό; Επειδή είναι μια συγκλονιστική ταινία; Μάλλον όχι. Το μεγαλύτερο μέρος της μεγάλης φήμης της οφείλεται στην κυριολεκτικά εκρηκτική παρουσία της 22χρονης τότε Μπριζίτ Μπαρντό στον πρώτο σημαντικό ρόλο της. Αυτό ήταν άλλωστε το φιλμ που την ανέδειξε και την καθιέρωσε σαν παγκοσμιο σύμβολο του σεξ.
Στην ταινία παίζει το ρόλο μιας ανεξάρτητης (αλλά και κακομαθημένης) τινέιτζερ, που αψηφά όλες τις σεξουαλικές και κοινωνικές συμβάσεις και, ενώ είναι ερωτευμένη με κάποιον αρκετά μεγαλύτερό της και πολιορκείται από έναν ακόμα μεγαλύτερο πλούσιο αρχιτέκτονα, αυτή τελικά παντρεύεται το μικρό αδελφό του πρώτου, που είναι ερωτευμένος μαζί της, και το δράμα ξεκινά.
 Πρόκειται βέβαια για ερωτικό δράμα, με αισθηματικές συγκρούσεις και διλήμματα και την αξέχαστη περσόνα της Μπαρντό, με τον προφανή και πρωτοφανή για την εποχή ερωτισμό της, στο επίκεντρο των πάντων. Πέραν αυτών, αξίζει και για τη γραφική απεικόνιση του μάλλον φτωχού τότε Σαιν Τροπέζ, όπου διαδραματίζεται η ιστορία. Κατά τη γνώμη μου έχει πάντως ενδιαφέρον και η τόλμη του Βαντίμ στη σκιαγράφηση του ποτρέτου της νεαρής ηρωίδας του. Η σεξουαλική της ελευθεριότητα, το ερωτικό της πάθος, η περιφρόνηση κάθε κοινωνικής σύμβασης, ταμπού και καθωσπρεπισμού, μπορούν να προκαλέσουν αίσθηση ακόμα και σήμερα, που τόσα έχουμε δει. Πιστεύω μάλιστα ότι μια κοπέλα με τη δική της συμπεριφορά θα προκαλούσε ανάλογες αντιδράσεις του κοινωνικού περίγυρου ακόμα και στις μέρες μας, ιδιάιτερα αν πρόκειται για επαρχία και όλα αυτά γίνονται ουσιαστικά φανερά.
Ας επισημάνω τέλος και την απίστευτη σκηνή του ζωώδους σχεδόν, παραληρηματικού και πέραντα αισθησιακού χορού της Μπαρντό - απόλυτο σύμβολο της ανάγκης της για πλήρη ελευθερία - προς το τέλος του φιλμ, που επίσης είχε σοκάρει στην εποχή του.
Είναι από τις ταινίες που ενώ νομίζω ότι δεν είναι και πολύ σημαντική, θα συνιστούσα σε όλους να τη δουν - αν ενδιαφέρονται τέλος πάντων και για παλιότερες κινηματογραφικές ιστορίες. Μερικά πράγματα αξίζουν ακόμα και αν συνολικά δεν είναι, όπως είπαμε, ιδιαίτερα σπουδαία, όσο αντιφατικό κι αν ακούγεται αυτό.