ΟΤΑΝ ΤΑ ΕΝΤΟΜΑ ΜΕΤΑΛΛΑΣΣΟΝΤΑΙ ΣΤΟ "MIMIC"

Το έχω ξαναγράψει: Ο μεξικάνος Guillermo Del Toro, κινούμενος πάντοτε στο χώρο του φανταστικού, γυρίζει εξαιρετικές ισπανόφωνες ταινίες, ενώ όταν πάει στο Χόλιγουντ και κάνει αγγλόφωνες το αποτέλεσμα είναι τις περισσότερες φορές μέτριο. Το 1997 φοβάμαι ότι ήταν η σειρά της μετριότητας, αν τουλάχιστον κρίνουμε από το φιλμ τρόμου "Mimic" (για να πούμε την αλήθεια ήταν η δεύτερη μόλις ταινία του και ακόμα δεν είχε δείξει τις δυνατότητές του).
Μια εντομολόγος σώζει την ανθρωπότητα από μια μυστηριώδη θανατηφόρα ασθένεια που προσβάλλει παιδιά, δημιουργώντας μεταλλαγμένα έντομα, τα οποία σκοτώνουν τις κατσαρίδες, που είναι οι φορείς της ασθένειας. Τρία χρόνια μετά τερατώδη γιγάντια έντομα (ή μήπως άνθρωποι - έντομα;) εμφανίζονται στους αχανείς υπονόμους της πόλης σκορπίζοντας τον τρόμο. Και, καθως στρέφονται ενάντια στους ανθρώπους, αυτό που μπορεί να συμβεί από εδώ και πέρα θα είναι πολύ πιο εφιαλτικό. Τα τέρατα βεβαίως πολεμά στους υπονόμους - ποια άλλη;- η ίδια η εντομολόγος με τον σύζυγό της και έναν - δύο άλλους...
Κατ' αρχήν είναι ενδιαφέρουσα η ιδέα ότι θέλοντας να δημιουργήσεις κάτι καλό, να νικήσεις δηλαδή μια φοβερή αρρώστια, δημιουργείς κάτι φριχτό, που απειλεί με τη σειρά του ολόκληρη την ανθρωπότητα. Εδώ δεν έχουμε "τρελό επιστήμονα", αλλά μόνο αγαθές προθέσεις. Από εκεί και πέρα όμως το μυαλό του θεατή θα πάει κατ' ευθείαν στο "Alien" - και πιο πολύ στο δεύτεροο "Aliens", του οποίου η επιροή είναι εμφανέστατη. Εκτός αυτού η δράση είναι συχνά προσχηματική, ο τρόμος δεν είναι ακριβώς τρόμος, αλλά περισσότερο αηδία (βρώμικοι υπόνομοι, κατσαρίδες, γιγάντια έντομα, υγρά αυγά που στάζουν και αντίστοιχα κουκούλια, εντόσθια εντόμων και ζουμιά εντόμων με τα οποία όλοι πασαλείβονται, και συγνώμη αν σας έκοψα την όρεξη...), μάλλον ξέρουμε από την αρχή ποιοι από τους "καλούς" θα πεθάνουν και ποιοι θα επιβιώσουν... και εν τέλει μας περιμένει και ένα ηλίθιο φινάλε. Αφείστε δε και τις σεναριακές αυθαιρεσίες (το παιδί γιατί δεν το φάγανε;) Το τυπικό, βαρετό Χόλιγουντ σε μια ακόμα μπανάλ εκδοχή του.
Εντάξει, μην το θάψω εντελώς. Βλέπεται και ίσως κρατά τον θεατή για δύο ώρες, αλλά μέχρις εκεί και απολύτως τίποτα περισσότερο. Αν σκεφτείτε ότι οι επιρροές που λέγαμε μπορεί να θεωρηθούν από κάποιους και αντιγραφές, νομίζω ότι βρισκόμαστε μπροστά σε έναν Del Toro στα χειρότερά του (μόνο το "Pacific Rim" του βρήκα ακόμα χειρότερο). Ήταν βέβαια η δεύτερη μόλις ταινία του και ακόμα δεν είχε δείξει τις δυνατότητές του.