ΣΤΟ "ΚΟΚΚΙΝΟ"

Το "Red" γυρίστηκε το 2010 από τον Robert Schwentke και βασίζεται σε κόμικς του διάσημου σεναριογράφου Warren Ellis. Όπως είναι σχετική μόδα τα λίγα τελευταία χρόνια, έχει σαν ήρωες μια ομάδα "συνταξιοδοτημένους" πράκτορες της CIA και άλλων σχετικών φιλανθρωπικών ιδρυμάτων, οι οποίοι βεβαίως, παρά τα χρόνια τους, είναι ικανοί να διαλύσουν κάθε "παιδαρέλι" που πάει να τους τη βγει - πολύ περισσότερο μάλιστα όταν αυτοί οι πιστιρικάδες, εξ ίσου πράκτορες της CIA, του FBI και δεν ξέρω ποιας άλλης μυστικής οργάνωσης, θέλουν να τους σκοτώσουν για άγνωστους λόγους.
Οπότε, καταλάβατε. Χαμός από την αρχή μέχρι το τέλος, πιστολίδι, εκρήξεις, ταρζανιές κάθε είδους... και βέβαια πολύ χιούμορ, που είναι το στοιχείο που σώζει την κατάσταση. Διότι, προφανώς, αν δεν υπήρχε το χιούμορ και όλα αυτά ήταν "σοβαρα", η ταινία μάλλον δεν θα βλεπόταν. Πιστεύω ότι αυτό που τη σώζει και σε κάνει να περνάς δύο ευχάριστες ώρες - αν είσαι φίλος των μπαμ-μπουμ βεβαίως - είναι ακριβώς το ότι σε καμία περίπτωση δεν παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά. Κάνει χαβαλέ και δεν ντρέπεται καθόλου γι' αυτό. Και βέβαια υπάρχει και το απίστευτο καστ: Μπρους Γουίλις, Τζον Μάλκοβιτς, Έλεν Μίρεν, Μόργκαν Φρίμαν, Τζον Ντρέιφους, Έρνεστ Μποργκνάιν... Τι άλλο θέλετε;
Αυτό πάντως που μας προβληματίζει (για γενικότερους λόγους) είναι το στόρι της ταινίας - όσο προσχηματικό κι αν είναι αυτό. Είναι πλέον κοινός τόπος για τα αμερικάνικα χολιγουντιανά φιλμ, εν μέσω χαβαλέ και πλήρους χαμού, να λέγεται ξεκάθαρα ότι όλοι οι πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών είναι αδίστακτοι δολοφόνοι - αφού έτσι τους διατάζουν τι να κάνουν κι αυτοί; - κι ότι ούτε λίγο ούτε πολύ ο "κακός" της ταινίας είναι ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, που ετοιμάζεται να βάλει υποψηφιότητα για πρόεδρος. Αυτά που στη δεκαετια του 70 ας πούμε θα ήταν φοβερά τολμηρές αποκαλύψεις και θα ξεσήκωναν θύελα συζητήσεων, τώρα είναι κοινώς αποδεκτά και θέμα χαβαλετζίδικων ταινιών που με απόλαυση και εν μέσω ποπ κορν απολαμβάνουν χιλιάδες έφηβοι. Μάλιστα. Πόσο πιο σκατά μπορεί να γίνει αυτή η χώρα;
Τέλος πάντων, είπα ότι αν δεν το πάρει κανείς στα σοβαρά (αυτό είναι προϋπόθεση)περνά κανείς δυο ευχάριστες ώρες, γεμάτες δράση, έξυπνες ατάκες και χιούμορ. Αυτό είναι σίγουρο. Απλώς έχω πλέον βαρεθεί τις ευχάριστες ταινίες που ξεχνάς δυο ώρες μετά.