(Σ)ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΣΤΟ "DREAMSCAPE"

To "Dreamscape" γυρίστηκε to 1984 από τον Joseph Ruben (είναι αυτός που λίγο αργότερα έκανε το "Sleeping with the Enemy" και "The Good Son") και ο ελληνικός τίτλος ήταν... "Ο Εφιάλτης του Προέδρου"(!). Για μένα αποτελεί παράδειγμα καλής επιστημονικής φαντασίας, με κάποια στοιχεία τρόμου.
Κυβερνητικές υπηρεσίες διεξάγουν μυστικά πειράματα με άτομα με παραψυχολογικές ικανότητες. Αυτά όχι μόνο μπορούν να παρακολουθούν τα όνειρα των άλλων, αλλά μπορούν και να τα επηρεάσουν παίρνοντας μέρος στη "δράση" του ονείρου (μήπως σας θυμίζει το πολύ μεταγενέστερο "Inception" του Nolan;). Ο ήρωας πείθεται (καθόλου πρόθυμα) να πάρει μέρος στα πειράματα αυτά. Όταν όμως κάποιος πεθαίνει στον ύπνο του υποψιάζεται ότι ένας άλλος από τους έχοντες ψυχικές δυνάμεις είναι ο υπεύθυνος. Σύντομα θα αντιληφτούμε ότι όλα αυτά στοχεύουν πολύ, μα πολύ ψηλά, αφού βασικό ρόλο στα όσο συμβαίνουν αρχίζει να διαδραματίζει ο ίδιος ο πρόεδρος της Αμερικής και διακυβεύονται οι αποφάσεις του για φλέγοντα παγκόσμια ζητήματα.
Διαθέτοντας ένα εντυπωσιακό καστ (ένας νεαρός Ντένις Κουέιντ, η Κέιτ Κάπσοου, ο Μαξ φον Σίντοβ, ο Κρίστοφερ Πλάμερ...), το φιλμ κατάφερε να με κρατήσει και να με  διασκεδάσει (δεν εννοώ με την έννοια ότι είναι χιουμοριστικό, καθόλου). Η ιστορία είναι ενδιαφέρουσα, ο ρυθμός καλός, το σασπένς επίσης, ενώ η "πραγματικότητα" του ονείρου (και του εφιαλτη βεβαίως) γίνονται κυριολεκτικές πραγματικότητες. Και, βεβαίως, εμπλέκονται και τα παγκόσμια πολιτικά πράγματα της εποχής (οι παρανοϊκοί εξοπλισμοί των τότε δύο υπερδυνάμεων, ο φόβος για πυρηνικό ολοκάυτωμα, οι μυστικές υπηρεσίες που κινούν αθέατες τα νήματα κλπ.) Κατά βάθος βέβαια πρόκειται για την τυπική πάλη καλού - κακού (δοσμένα με πολιτικούς όρους), αλλά βρίσκω αυτήν εδώ την παραλλαγή ενδιαφέρουσα.
Τα εφέ (ιδιαίτερα του "Φιδάνθρωπου") είναι εντελώς πρωτόγονα για τα σημερινά δεδομένα, αλλά αυτό δεν με χάλασε και πολύ. Έχω επανειλημμένα γράψει ότι δεν θεωρώ με τίποτα ότι το "καλό" ή "κακό" ενός φιλμ βασίζεται στα εφέ που διαθέτει. Και το ότι ακριβώς πολλοί σήμερα δεν συμφωνούν μ' αυτό και κάνουν τα πάντα για να μας θαμπώσουν με εφέ, νομίζω ότι είναι ένας από τους λόγους που πάει κατά διαόλου το σύγχρονο υπερ-ηρωικόκρατούμενο Χόλιγουντ. Όλο και περισσότερο λοιπόν βρίσκω ότι "μικρές" ταινίες σαν αυτή εδώ έχουν πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τα σύγχρονα αχώνευτα (με την έννοια του βαρυστομαχιάσματος) blogbuster. Αφείστε που τότε οι ιδέες ήταν πολύ πιο φρέσκες...
Αρκετά γκρίνιαξα. Αν βρείτε την ταινία και είστε φίλοι της ΕΦ, τη συνιστώ. Καθόλου αριστούργημα, πλην όμως συμπαθέστατη.

ΟΤΑΝ "ΚΟΙΜΑΣΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΕΧΘΡΟ ΣΟΥ"...

Το "Sleeping with the Enemy" ("Νύχτες με τον Εχθρό μου" στην Ελλάδα), που γύρισε ο μάλλον μέτριος σκηνοθέτης Joseph Ruben το 1991 (είναι αυτός που γύρισε μετά και το "The Good Son"), είναι ένα θρίλερ που ποντάρει στην παρουσία της σούπερ σταρ (τότε τουλάχιστον) Τζούλια Ρόμπερτς στο βασικό ρόλο.
Η ηρωίδα είναι μια γυναίκα η οποία ζει με τον ευκατάστατο σύζυγό της, το ζευγάρι παρουσιάζει μια εξωτερικά άψογη εικόνα, πλην όμως εκείνος, στα όρια της παράνοιας, την κακοποιεί βάναυσα με την παραμικρή αφορμή (ή και δίχως αφορμή) και της επιβάλλει ένα καθεστώς διακριτικού καθημερινού τρόμου. Όταν σε μια ιστιοπλοϊα όλα πάνε στραβά, εκείνη βρίσκει την ευκαιρία να δραπετεύσει ενώ όλοι νομίζουν ότι έχει πνιγεί, νακατα φύγει σε μια άγνωστη επαρχιακή πόλη στο πουθενά και να αρχίσει μια καινούρια ζωή. Είναι όμως ασφαλής ακόμα κι εκεί;
Περισσότερο ψυχολογικό θρίλερ παρά ταινία τρόμου, το φιλμ χτίζει από την αρχή μια σωστή αγχωτική ατμόσφαιρα βασισμένη σε καθημερινές, αδιάφορες σε πρώτη ματιά, μικρές λεπτομέρειες, οι οποίες ωστόσο πιστοποιούν με μικρές πινελιές την παράνοια του συζύγου και τον διαρκή φόβο μέσα στον οποίο ζει η γυναίκα. Κάπου στα μισά το φιλμ μετατρέπεται σε ένα είδος love story, στη συνέχεια όμως η ατμόσφαιρα θα γίνεται όλο και πιο αγχωτική καθώς ο κίνδυνος αρχίζει να πλησιάζει και πάλι. Και υπάρχουν και μερικές καλές σκηνές όπου η αγωνία κορυφώνεται.
Η ταινία είναι νομίζω σωστά γυρισμένη, όλα λειτουργούν καλά, ωστόσο δεν έχει κάτι καινούριο να προσθέσει σε οποιοδήποτε επίπεδο. Όλα είναι προβλέψιμα, αφού τέτοια θρίλερ έχουνε (ξανα)δεί αρκετές φορές. Ξαναλέω, δεν είναι κακό, αυτή όμως αριβώς είναι και η "χλιαρή" κριτική μου: "Δεν είναι κακό". Μέχρις εκεί. Δεν νομίζω ότι θα πλήξετε, μάλλον θα περάσετε δύο ευχάριστες ώρες, τίποτα όμως παραπάνω. Και, επιπλέον, βρήκα τους άντρες πρωταγωνιστές (και τον καλό και τον κακό) μάλλον προς το ξενέρωτο.
ΥΓ: Είναι άραγε τόσο εύκολο να αλλάξεις ταυτότητα και να ξεκινήσεις από το μηδέν; Τα ενοικιαστήρια; Η εφορία; Δεν ξέρω αν όλα είναι τόσο απλά σε ένα σύγχρονο, πολύπλοκο κράτος που γνωρίζει τα πάντα (σχεδόν) για τους πολίτες του...