ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΣΩΜΑΤΑ - ΠΑΛΙΕΣ ΨΥΧΕΣ ΣΤΟ "SELF/LESS"

Ο ινδός σκηνοθέτης Tarsem Singh είναι πλέον καθιερωμένος στις ΗΠΑ από την εποχή του "Κελιού" του 2000. Χαρακτηριζόταν από την εντυπωσιακή, σχεδόν εξωπραγματική και εφετζίδικη εικόνα των ταινιών του - αν και από ουσία όχι και πολλά πράγματα. Το 2015 κάνει το "Self/Less" ("Εκτός Εαυτού" στα ελληνικά), όπου η κυριαρχία της εικόνας εγκαταλείπεται και το πάνω χέρι παίρνει η αφήγηση.
Πρόκειται για ταινία επιστημονικής φαντασίας, όπου, από ένα σημείο και πέρα, το πάνω χέρι αναλαμβάνει η δράση. Ένας ηλικιωμένος και πάμπλουτος εργολάβος αργοπεθαίνει από καρκίνο. Τότε του γίνεται μια πρόταση: Μπορεί, πολύ απλά, να ανταλλάξει το γερασμένο και άρρωστο σώμα του με ένα νεότερο και υγιές (έναντι αδρότατης αμοιβής εννοείται) και να ξεκινήσει μια καινούρια ζωή, διατηρώντας ωστόσο ανέπαφες τις τεράστιες καταθέσεις του. Η αλλαγή γίνεται, ο θάνατος του ηλικιωμένου σκηνοθετείται, αλλά ο 30κάτι πλέον και φυσικά αγνώριστος εκατομμυριούχος υποφέρει από παραισθήσεις (;) όταν δεν παίρνει το ημερήσιο χάπι του. Οι εικόνες είναι επαναλαμβανόμενες και εμμένουν. Τι ακριβώς συμβαίνει;
Πολλές παραλλαγές της ιδέας αυτής έχουν χρησιμοποιηθεί ουκ ολίγες φορές (ψάξτε το ενδιαφέρον και άπαιχτο στη χώρα μας γερμανικό "Transfer" για παράδειγμα). Εδώ, αντίθετα με το παράδειγμα που ανέφερα, ο Singh προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στο καθαρά ΕΦ σενάριο, με την μεταφορά του εαυτού σε άλλο σώμα και το πλήθος ηθικών επιπλοκών και ερωτηματικών που αυτό επιφέρει και στην καθαρή δράση, με πυροβολισμούς, αυτοκινητοκυνηγητά και ξύλο. Προσωπικά προτιμώ το πρώτο κομμάτι, αλλά ξέρω ότι από πολλούς αν δεν υπήρχε η δράση το φιλμ θα χαρακτηριζόταν βαρετό. Η αντίρρησή μου είναι πιο βασική: Μου φαίνεται εντελώς αψυχολόγητο ένας τύπος που περιγράφεται όπως περιγράφεται στην αρχή του φιλμ (καλός στο ρόλο του "γερασμένου εαυτού" ο Μπεν Κίνγκσλεϊ) να κάνει όσα (σχεδόν υπεράνθρωπα) κάνει λόγω τύψεων (δεν θα σας αποκαλύψω γιατί έχει τύψεις, αλλά όπως και να το κάνουμε δεν ταιριάζει με το χαρακτήρα). Να σημειώσω ότι το φιλμ διαθέτει και ένα περίεργο, κοφτό μπρος-πίσω μοντάζ και καλή μουσική.
Τέλος πάντων, δεν το βρήκα κάτι πολύ ιδιαίτερο, θέτει όμως τα ηθικά του διλήμματα και παρακολουθείται ευχάριστα. Μέχρις εκεί.

"ΑΘΑΝΑΤΟΙ" ΜΕΤΑΞΥ ΚΙΤΣ ΚΑΙ "ΠΡΟΧΩΡΗΜΕΝΗς ΑΙΣΘΗΤΙΚΗΣ"

Είναι κάτι παραπάνω από σαφές ότι από το Χόλιγουντ δεν πρόκειται να μάθουμε μυθολογία (ελληνική ή όποια άλλη). Οι κάπως συγγενείς αισθητικά με τους "300" "Αθάνατοι" (2011) του ινδού, που δουλεύει όμως στις ΗΠΑ, Tarsem Singh δεν αποτελούν φυσικά εξαίρεση. Πρόκειται για το μύθο του Θησέα (που μοιάζει με τον αυθεντικό όσο μοιάζω εγώ με τον πάπα Πίο τον 2ο), ο οποίος αντιμετωπίζει τον πάνκακο βασιλιά Υπερίωνα (;), που θέλει να απελευθερώσει τους φριχτούς Τιτάνες και, αφού εξουδετερώσει με τη βοήθειά τους τους γνωστούς Ολύμπιους θεούς, να κυριαρχήσει στον κόσμο. Συνηθισμένα πράγματα δηλαδή. Στο μεταξύ ο Θησέας τα φτιάχνει με πανέμορφη μάντισα (Αριάδνη δεν παίζει), οι μισοί Ολύμπιοι θεοί σκοτώνονται (!), όλες οι πόλεις είναι χτισμένες σε τρύπες αχανούς κάθετου βράχου σαν αετοφωλιές και πολλά άλλα τέτοια. Ας μη μιλήσουμε λοιπόν για στόρι, γιατί το βρήκα επιεικώς αστείο. Μένει η αισθητική του όλου εγχειρήματος, η εικόνα, η οποία τουλάχιστον είναι εντυπωσιακή. Ο Singh (υπογράφει συνήθως ως σκέτο Tarsem) έχει μια αναγνωρίσιμη προσωπική αισθητική - την είχαμε δει στο "The Cell" - η οποία ακροβατεί επικίνδυνα ανάμεσα στο προχωρημένο και το απόλυτο κιτς. Εντυπωσιακές εικόνες, κοστούμια βγαλμένα από ζωηρή φαντασία και, βέβαια, παντελώς άσχετα με την εποχή και τους πολιτισμούς, θεοί στα όρια μιας γλυκερής γκέι αισθητικής, τοπία που κόβουν την ανάσα, κολοσσιαίες μάχες που θυμίζουν "Lord of the Rings" (γενικά τα κινηματογραφικά δάνεια είναι πάρα πολλά), συνεχείς εναλλαγές γοργής δράσης και slow motion, και όλα αυτά με εμφανώς ψηφιακά εφέ με άμεσο στόχο τον κορεσμό του ματιού. Και, μυθολογία - ξεμυθολογία (μεταλλαγμένη έστω), αλλά μην περιμένετε τίποτα απολύτως παιδικό: Η βία είναι άγρια, σχεδόν αυτοσκοπός, και οι σκηνές των μαχών εντελώς σπλάτερ, ιδιαίτερα στη μάχη με τους Τιτάνες, όπου το τι αίμα και διαμελισμός πέφτει δεν περιγράφεται. Αν σας αρέσουν όλα αυτά, και σας εντυπωσίασε και η κάπως συγγενής, όπως είπαμε, αισθητική των "300", δείτε το (προσωπικά μπούχτισα μάλλον σύντομα). Ό,τι και να αποφασίσετε όμως κάντε το μόνο για την εικόνα. Για κανέναν απολύτως άλλον λόγο. Την εικόνα, η οποία, όπως είπαμε, αν μη τι άλλο, έχει μια ιδιαίτερη αισθητική. Οφείλω να σας υπενθυμίσω πάντως ότι ιδιαίτερη δεν σημαίνει υποχρεωτικά και καλή.