ΟΙ ΔΕΥΤΕΡΟΙ "ΑΠΙΘΑΝΟΙ" ΚΑΙ Η ΕΓΓΥΗΜΕΝΗ ΑΠΟΛΑΥΣΗ ΤΗΣ PIXAR

Ακόμα και η Pixar, αναμφισβήτητα η καλύτερη mainstream εταιρία animation, καταφεύγει κατά καιρούς στα σίκουελ. Τι να κάνουμε; Αυτοί όμως, για μια ακόμα φορά, καταφέρνουν να το κάνουν με χάρη και εξυπνάδα ή, τέλος πάντων, να εξασφαλίζουν ένα απόλυτα διασκεδαστικό αποτέλεσμα, ακόμα κι αν λείπει η αρχική έκπληξη του πρώτου φιλμ. "Οι Απίθανοι 2" λοιπόν (Incredibles 2) του Brad Bird (2018) συνεχίζουν τις περιπέτειες τής όντως απίθανης οικογένειας υπερηρώων, κάνοντας πλάκα φυσικά - επί τη ευκαιρία - και στα κλισέ του είδους.
Η οικογένεια αναγκάζεται να απέχει από ηρωικές πράξεις, που είναι παράνομες. Ένας πλούσιος ωστόσο θέλει να αποκαταστήσει την... "υπερηρωικότητα". Μόνο που όταν θα καλέσει κάποιο μέλος να σώσει για μια ακόμα φορά τον κόσμο - και να γίνει σούπερ σταρ - αυτός δεν θα είναι ο πάτερ φαμίλιας, αλλά η σύζυγός του, ενώ ο τελευταίος πρέπει να μείνει σπίτι και να ασχοληθεί με τα οικιακά. Εν τω μεταξύ η κόρη αντιμετωπίζει εφηβικά προβλήματα, ενώ οι ανεξέλεγκτες υπερδυνάμεις του βρέφους της οικογένειας αυξάνονται ανεξέλεγκτα...
Εγγυημένη διασκέδαση, περιπέτεια και δράση που συνδυάζεται με πολύ χιούμορ, αλλά και προβληματισμός για το ρόλο των Media, τη διαφήμιση και την "τηλεοπτική" εικόνα των κάθε λογής σταρ, και, βεβαίως, για τις "οικογενειακές αξίες / προτεραιότητες" και τα στερεότυπα των φύλων.
Αν και νο 2 λοιπόν, απολαύστε το! Η Pixar κάνει πολύ καλά αυτό που ξέρει να κάνει.

ΚΑΙ ΑΡΟΥΡΑΙΟΣ ΚΑΙ ΣΕΦ

Το Ratatouille (2007) των Brad Bird και Jan Pinkava, συμπαραγωγή της αυτοκρατορίας Disney με την ιδιοφυή Pixar, είναι από τα καλά σύγχρονα κινούμενα σχέδια, τα τρισδιάστατα, κομπιουτερέ κλπ. Παρά το ότι σε γενικές γραμμές μάλλον βαριέμαι το είδος αυτό, εδώ έχουμε να κάνουμε με πολύ καλό δείγμα.
Η παράξενη ιστορία του πανέξυπνου αρουραίου που αρνείται να τρώει σκουπίδια, όπως όλοι της φυλής του, αλλά είναι γεννημένος γκουρμέ και ονειρεύεται να γίνει μεγάλος σεφ, δίνει την ευκαιρία για θαυμάσιες και ενίοτε πολύ αστείες ιδέες, για άφθονη, καλογυρισμένη δράση και αφήνει και χώρο για "μηνύματα". Περιττό νομίζω να πούμε ότι η τεχνική (κίνηση, χρώματα κλπ.) είναι άψογη. Εξαιρετικά τα κυνηγητά, καθημερινά στη ζωή των αρουραίων, που δίνουν απρόσμενο σασπένς στο φιλμ. Επίσης, παρά το ότι πρωταγωνιστούν αρουραίοι (ναι, αυτοί ακριβώς οι βρωμεροί των υπονόμων), οι οποίοι δεν έχουν ανθρωποποιηθεί όπως π.χ. ο Μίκι Μάους, αλλά διατηρούν όλη την... αρουραιότητά τους τοσο σαν εμφάνιση όσο και σαν συνήθειες και τρόπο ζωής, είναι σίγουρο ότι η ταινία θα σας ανοίξει την όρεξη με όλα αυτά τα περί πανόστιμων φαγητών και υψηλής μαγειρικής που διαθέτει. Όσο για μια μικρή κοιλιά που νομίζω ότι κάνει κάπου στο μέσον... μικρό το κακό. Σύντομα η δράση επανέρχεται δριμύτερη και το τέλος είναι απολαυστικό.
Θετικό και το "μήνυμα" που λέγαμε: Η ταινία μιλά ξεκάθαρα για την αποδοχή των ιδιαιτεροτήτων του καθενός, απορρίπτει κάθε ρατσισμό και υποστηρίζει με θέρμη ότι οποιοσδήποτε, από οπουδήποτε κι αν προέρχεται, μπορεί να διαθέτει σπάνια χαρίσματα. Μακάρι τα σύγχρονα, συχνά ξενέρωτα, κινούμενα σχέδια να ήταν πάντα τόσο καλά.