ΑΙΜΑΤΟΒΑΜΜΕΝΗ ΚΑΙ ΥΠΕΡΟΧΗ ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ "ΣΚΙΑ"

Ο Zhang Yimou είναι ίσως ο γνωστότερος σήμερα κινέζος σκηνοθέτης. Στα φιλμ του περνά με άνεση από τα σύγχρονα δυνατά δράματα στο μακρινό παρελθόν, με σήμα κατατεθέν τις θεαματικές σκηνές μαχών. Στο δεύτερο είδος ανήκει η "Σκιά" του 2018, όπου, νομίζω, ο Yimou ξεπερνά τον εαυτό του σε εικαστική ομορφιά.
Στην αρχαία Κίνα ένας ισχυρός βασιλιάς αρνειται να πολεμήσει για να πάρει πίσω μια πόλη που έχουν καταλάβει εχθροί του, παρά την αντίθετη γνώμη της αυλής, της αδελφής του και του στρατηγού του. Σύντομα μαθαίνουμε ότι ο στρατηγός δεν είναι ο πραγματικός, αλλά ένας σωσίας, μια"σκιά" του αληθινού, ο οποίος, τραυματισμένος, ζει κρυμμένος. Οι ίντριγγες στην αυλή, οι συνωμοσίες, αλλά και οι επικές μάχες θα γίνονται από εδώ και πέρα όλο και πιο πολύπλοκες.
Κανείς δεν αντιλαμβάνεται από την πρώτη ματιά τον χαρακτήρα, τα κίνητρα και τους αληθινούς στόχους των ηρώων του φιλμ. Τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται και ουδείς σχεδόν δεν πράττει ή πιστεύει αυτό που αρχικά νομίζαμε. Οι χαρακτήρες δείχνουν διαρκώς διαφορετικές πτυχές και η έννοια της ίντριγκας βρίσκει εδώ τον ορισμό της. Όσο το φιλμ προχωρά, τόσο το αίμα ρέει περισσότερο και οι σφαγή παίρνει το πάνω χέρι. Το τέλος θα είναι μια εκατόμβη.
Πέρα από μια πολύπλοκη ιστορία, ο Yimou ίσως να θέλει να μας πει για το κακό και την τρέλα που τελικά προκαλεί η εξουσία ή/και ο πόθος για την κατάκτησή της. Ωστόσο το αριστουργηματικό στοιχείο εδώ είναι η υπέροχη αισθητική. Ο σκηνοθέτης υιοθετεί μια κυρίως γκρίζων τόνων γκάμα χρωμάτων, που κάνουν το φιλμ να μοιάζει σχεδόν ασπρόμαυρο δίχως να είναι - το κόκκινο του αίματος δεν αφήνει αμφιβολία γι' αυτό - ενώ στις υπαίθριες σκηνές η βροχή δεν σταματά ούτε στιγμή. Οι μονομαχίες (κάποιες με ανοιχτές... ομπρέλες), οι μάχες, αλλά και κάθε κίνηση, είναι εξαιρετικά χορογραφημένες, σα να παρακολουθούμε μπαλέτο και φτάνουν σε απιστευτη ομορφιά. Βρήκα το όλο εικαστικό μέρος εξαίσιο. Βέβαια ο Γιμού το έχει ξανακάνει κάμποσες φορές από τον "¨Ηρωα" και πέρα. Θεωρώ τη "Σκιά" μια από τις καλύτερες στιγμές αυτού του ύφους.
Δείτε το για τις υπέροχες εικόνες του. Σας προειδοποίησα όμως για τη βία του και τις σφαγές, που δεν αφήνουν σχεδόν τίποτα ζωντανό...

"ΑΚΙΝΗΤΟ ΠΟΤΑΜΙ" Ή ΕΝΑΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΟΥ ΤΑΡΚΟΦΣΚΙ

Κι όμως: Ο Άγγελος Φραντζής γύρισε το "Ακίνητο Ποτάμι" (2018) εξ ολοκλήρου στη Λετονία και τη Ρωσία, και μάλιστα στην παγωμένη Σιβηρία! Πρόκειται βέβαια για σκηνοθέτη που αλλάζει διαρκώς ύφος. Να λοιπόν εδώ που δοκιμάζεται σε καθαρά ταρκοφσκικής λογικής σινεμά.
Ένα νέο ζευγάρι μετακομίζει σε παγωμένη, βιομηχανική και μολυσμένη πόλη της Σιβηρίας, επειδή ο επιστήμονας σύζυγος εργάζεται σε μεγάλη εκεί βιομηχανία (η οποία μολύνει το ποτάμι της πόλης). Προκειμένου να αποτραπεί η μόλυνση των πάντων προτείνει την εκτροπή του ποταμού, πράγμα όμως που συναντά την αντίδραση των θρήσκων κατοίκων, αφού έτσι θα στερέψει μια "ιερή" πηγή. Το θαύμα (;) όμως θα έρθει στο ίδιο τους το σπίτι, καθώς η κοπέλα μένει έγκυος, παρά το ότι για καιρό δεν έχουν κάνει έρωτα κι εκείνη επιμένει παθιασμένα ότι δεν έχει πάει με κανέναν. Τα γεγονότα αρχίζουν να τρέχουν και η σχέση τους βρίσκεται πλέον υπό διάλυση.
Αυτό που πρώτα "σε πιάνει" είναι οι υποβλητικές και ταυτόχρονα καταθλιπτικές εικόνες. Σπάνια έχετε δει τόσο καταπιεστικό, σκοτεινό, άσχημο περιβάλλον. Μια βρώμικη, παλιά, ετοιμόρροπη θαρρείς πόλη, βουτηγμένη σε αιώνιο χιόνι, καταχνιά και βρώμα από τα εργοστάσια. Οι άγριες φυσικές συνθήκες σε συνδυασμό με την τεχνολογική μόλυνση. Νομίζω ότι εμείς ειδικά θα υποφέραμε φριχτά σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Από εκεί και πέρα μπαίνει η ταρκοφσκική προβληματική: Η θρησκευτικότητα, η πίστη (ή η πίστη στο θαύμα), η κατανυκτική ατμόσφαιρα και μια σειρά από αντιθέσεις: Το μεταφυσικό απέναντι στον ορθολογισμό, η πίστη απέναντι στην επιστήμη, η φύση και η τεχνολογία, η παράδοση και ο εκσυγχρονισμός, το αρσενικό και το θηλυκό και άλλα πολλά.
Ενώ το φιλμ είναι υποβλητικό και ο Φραντζής καλός σκηνοθέτης, το αποτέλεσμα είναι πολύ βαρύ, καταθλιπτικό, δύσκολο. Όλα αυτά επιτείνονται από τους "βαρείς" φιλοσοφικούς και θεατρικούς διαλόγους.  Άμεσες απαντήσεις δεν δίνονται σε τίποτα. Ποτέ δεν θα μάθουμε τι ακριβώς συμβαίνει. Αυτό δεν με ενοχλεί καθόλου. Δεν μου άρεσε όμως η εξέλιξη της τελευταίας σκηνής. Όχι, όπως είπα, επειδή αφήνει τα πάντα ανοιχτά, αλλά επειδή τη βρήκα αψυχολόγητη, εντελώς ξαφνική και, για μένα, ακατανόητη (ψυχολογικά εννοώ).
Προσωπικά, ως μη θρήσκος, δεν συμμερίζομαι τόσο τις ανησυχίες του φιλμ, ωστόσο η αναμφισβήτητη υποβλητικότητα είναι πανταχού παρούσα, ενώ οι εικόνες είναι το κύριο ατού του. Σας είπα: Έχω αντιρρήσεις, αλλά θεωρώ την ταινία επίτευγμα. Ένα δύσκολο επίτευγμα. Μπράβο στο Φραντζή.

ΤΡΙΑ ΜΙΝΙ ΚΟΥΠΕΡ ΚΑΙ ΜΙΑ "ΛΗΣΤΕΙΑ Α ΛΑ ΙΤΑΛΙΚΑ"

Η συνταγή είναι γνωστή και πάντοτε σταθερή: Ένας μεγαλεπήβολος, αδύνατος για "κοινούς θνητούς" στόχος για ληστεία (διαμάντια, χρυσός, σπάνιο κόσμημα, χρήματα), μια ομάδα ιδιαφυών εξπέρ, ένας σε κάθε τομέα, ένα παντελώς απίθανο, μεγαλοφυές σχεδιο που απαιτεί πλήθος πολύπλοκες τεχνολογικής φύσης ακαταλαβίστικες μελέτες και γκάτζετ και απαιτείται να πραγματοποιηθεί με ακρίβεια δευτερολέπτων κυριολεκτικά (κοινώς αποκλείεται να εκτελεστεί στην πραγματικότητα), δόσεις χιούμορ... και άλλο ένα έξυπνο heist movie είναι έτοιμο. Α, εννοείται ότι οι επίδοξοι ληστές, αν και ληστές, είναι βεβαίως συμπαθητικοί, αστείοι, "καλοί κατά βάθος" και άλλα τέτοια, ώστε προφανώς να ταυτιζόμεστε μ' αυτούς και όχι με όσους θα τους κυνηγήσουν.
Το "Italian Job" (Ληστεία α λα Ιταλικά), που γύρισε το 2003 ο F. Gary Gray δεν παρεκλίνει καθόλου από τον κανόνα και μάλλον είναι από τα συμπαθητικά δείγματα του είδους. Φυσικά διαθετει το απαραίτητο στο είδος αστραφτερό καστ (Μαρκ Γουόλμπεργκ, Σαρλίζ Θερόν, Έντουαρντ Νόρτον, Ντόναλντ Σάντερλαντ, Τζέισον Στάθαμ, Σεθ Γκριν κλπ.)... και όλα δουλεύουν ρολόι.
Μια τέτοιου είδους συμμορία "εγκεφάλων" πραγματοποιεί εντυπωσιακή ληστεία ράβδων χρυσού στη Βενετία (που συμπληρώνεται από κυνηγητά στα κανάλια και αναποδογυρισμένες γόνδολες). Προδίδεται όμως από ένα μέλος της, το οποίο παίρνει τη λεία και σκοτώνει τον "πνευματικό πατέρα" της ομάδας. Οι υπόλοιποι ζουν πλέον για να εκδικηθούν - και, με την ευκαιρία, να ξαναπάρουν πίσω τη χαμένη λεία που με τόσο κόπο έκλεψαν αρχικά.
Είπα ότι είναι από τις συμπαθητικές ταινίες του είδους. Και εξωτική Βενετία και χιούμορ και κυνηγητά με ταχύπλοα, με αυτοκίνητα, με ελικόπτερα και έξυπνα σχέδια ληστείας και κάμποσο συναίσθημα (είναι άλλωστε και το μότο του φιλμ) και η σούπερ γκόμενα Σαρλίζ. Μένει στη μνήμη η ληστεία (και τα εν συνεχεία κυνηγητά) με τα τρία Μίνι Κούπερ, σήμα κατατεθέν του φιλμ. Ενοείται ότ στη πεζή πραγματικότητα ούτε τα μισά απ' αυτά δεν θα ήταν δυνατόν να συμβούν. Ποιος νοιάζεται όμως; Αν σας αρέσει τι είδος αυτό (που προσωπικά μάλλον βαριέμαι) να το δείτε. Είναι διασκεδαστικό.
ΥΓ: Για το ότι κόνtεψε να καταστραφεί η μισή Βενετία για να βουτήξει χρυσάφι η συμπαθής συμμορία ουδείς νοιάζεται.

"ΟΙ ΑΔΕΛΦΟΙ ΣΙΣΤΕΡΣ": ΕΝΑ ΓΟΥΕΣΤΕΡΝ ΜΕ ΠΟΛΛΕΣ ΠΡΟΕΚΤΑΣΕΙΣ

Κι όμως: Ο σημαντικός γάλλος σκηνοθέτης Jacques Audiard πάει το 2018 στην Αμερική και φτιάχνει ένα εξαιρετικό γουέστερν! Ποιος να το περίμενε; Το "Αδελφοί Σίστερς" (The Sisters Brothers), εκτός πολλών αρετών, διαθέτουν και εξαιρετικό (αντρικό βεβαίως, διότι γυναίκες σχεδόν δεν παίζουν) καστ: Γιοακίν Φίνιξ, Τζον Σ. Ράιλι, Τζέικ Γκίλενχαλντ.
Οι... αδελφοί Αδελφές (καμία σχέση με γκέι, απλώς μια χιουμοριστική πινελιά σε ένα σκοτεινό φιλμ) είναι δύο αδελφοί πιστολάδες (πληρωμένοι δολοφόνοι δηλαδή), διαβόητοι στο Ουέστ. Προσλαμβάνονται από ένα πανίσχυρο κάθαρμα (σχεδόν ποτέ δεν τον βλέπουμε, αλλά ακούμε τις αρνητικές γνώμες των άλλων γι' αυτόν)  για να σκοτώσουν ένα χρυσοθήρα, αφού βεβαίως του αποσπάσουν τη μυστική φόρμουλα, ο οποίος έχει ανακαλύψει ένα χημικό τύπο που μπορεί να ξεχωρίζει αμέσως τον χρυσό από τα νερά του ποταμού. Ο χρυσοθήρας ακολουθείται από έναν ντετέκτιβ του καθάρματος, ο οποίος θα τον εντοπίσει και θα ειδοποιήσει τους Σίστερς για να κάνουν τη βρώμικη δουλειά. Όταν τα ίχνη τους όμως θα χαθούν, τα αδελφια θα φτάσουν ως το Σαν Φραντσίσκο προκειμένου να εκτελέσουν την αποστολή τους. Και τότε, αναπάντεχα, οι σχέσεις ανάμεσα στους 4 άντρες θα αρχίσουν να μετατρέπονται ριζικά και με ποικίλους τρόπους.
Πολυεπίπεδο, σκοτεινό γουέστερν (αν και υπάρχει μαύρο χιούμορ), που αναδεικνύει πολλά πράγματα: Τους πολυδιάστατους χαρακτήρες των ηρώων, τις ποικίλες σχέσεις ανάμεσά τους, την απόλυτη κυριαρχία των ισχυρών πάνω στους αδυνάτους (αυτό είναι συνηθισμένο μοτίβο του είδους), την συντριβή των (πολιτικής φύσης) ονείρων κάποιων από τους ήρωες κάτω από την πίεση μιας αφόρητης, ζοφερής πραγματικότητας, ενώ συγχρόνως μιλά συμβολικά για την τεχνολογία και τη συχνά διττή φύση της, ευεργετική για τον άνθρωπο και ταυτόχρονα καταστροφική σε οικολογικό επίπεδο, για την ανάγκη για αγάπη και ανάπαυση ακόμα και των πιο σκληροτράχηλων "πολεμιστών" και, βέβαια, όπως όλα σχεδόν τα γουέστερν, για τις βάρβαρες, απάνθρωπες ρίζες της σύγχρονης Αμερικής, η οποία εν πολλοίς στηρίχτηκε στην απληστία και τον ετσιθελισμό οπλοφορούντων ισχυρών καθαρμάτων και τσούρμων άπληστων και ηλίθιων ευρωπαίων μεταναστών.
Σκοτεινό και θλιμμένο, απόλυτα αντιηρωικό, απαισιόδοξο (με κάποιες μικρές ακτίνες ελπίδας), αλλά και με το μαύρο χιούμορ που λέγαμε στην αρχή, θεωρώ ήδη το φιλμ μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.

"ΤΑ ΧΙΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΙΛΙΜΑΝΤΖΑΡΟ" ΚΑΙ ΟΙ ΑΤΑΣΘΑΛΙΕΣ ΤΟΥ ΧΕΜΙΝΓΟΥΕΪ

Το 1952 ο κλασικός χολιγουντιανός σκηνοθέτης Henry King (1886-1982) μεταφέρει στην οθόνη το γνωστό βιβλίο του Έρνεστ Χέμινγουέι "Τα Χιόνια του Κιλιμάντζαρο", με τους Γκρέγκορι Πεκ, Σούζαν Χέιγουορντ και Άβα Γκάρνερ. Όπου, βεβαίως, ο συγγραφέας χρησιμοποιεί πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία.
Ο ήρωας βρίσκεται άρρωστος από πυρετό (που έχει προκύψει από μόλυνση τραύματος) στην καρδιά της Αφρικής, όπου έχει πάει για κυνήγι. Τον περιποιείται η γυναίκα του, με την οποία τον δένουν δεσμοί αγάπης - μίσους. Στο παραλήρημά του αναπολεί την περιπετειώδη ζωή του και κυρίως τον μεγάλο του έρωτα (πριν από τη νυν σύζυγο).
Στο φιλμ, όπως είπαμε, περνούν πολλά στοιχεία από τη ζωή του συγγραφέα: Το πάθος με το γράψιμο, η ζωή στο Παρίσι, η αγάπη του για την Αφρική και το κυνήγι, για την Ισπανία και τις ταυρομαχίες, ο ισπανικός εμφύλιος, στον οποίο είχε πολεμήσει και η εν γένει άστατη ζωή του. Φυσικά στο τέλος αυτό που πραγματικά χρειάζεται είναι η αληθινή αγάπη και ίσως αυτό να είναι το νόημα της ταινίας.
Πρόκειται βέβαια για κλασική, έγχρωμη ταινία με άφθονο εξωτικό στοιχείο (Αφρική, Παρίσι μεσοπολέμου, Ισπανία κλπ.). Και μπόλικο ρομαντισμό βεβαίως. Και θεωρείται από πολλούς κλασική. Προσωπικά θα ομολογήσω ότι δεν πρόκειται από τις αγαπημένες μου του παλιού, καλού, κλασικού Χόλιγουντ. Ίσως με ενοχλεί αυτό το έντονα macho στοιχείο που συνήθως βγάζει ο Χεμινγουέι (ο άντρας με τις πολλές κατακτήσεις, ο άστατος, περιπετειώδης τύπος που αρέσκεται να γυρίζει τον κόσμο και να κυνηγά άνευ λόγου - έτσι, για την αδρεναλίνη - άγρια θηρία δίχως να υπολογίζει τα αισθήματα της γυναίκας που αγαπά κλπ. Βεβαίως εδώ όλο αυτό μάλλον καταδικάζεται, ο ήρωας λόγω της επιπολαιότητάς και του εγωισμού του θα χάσει τον αληθινό έρωτα, αλλά και πάλι το όλο κλίμα είναι αυτό που περιέγραψα πιο πάνω. Πάντως δείτε το αν αγαπάτε την (κινηματογραφική) εποχή και τα παλιά δράματα.

Η ΤΡΟΜΕΡΗ "ΧΗΡΑ"

Λίγο "Misery", λίγο "Γυναίκα Μόνη Ψάχνει", λίγο από άλλα σχετικά θρίλερ... όλο και κάτι θυμίζει "Η Χήρα" (Greta), η ταινία του σημαντικού Neil Jordan του 2018. Αυτό που αξίζει δηλαδή είναι η Ιζαμπέλ Ιπέρ. Τα υπόλοιπα μάλλον τα έχουμε ξαναδεί.
Μια νεαρή κοπέλα βρίσκει μια ξεχασμένη τσάντα στο μετρό. Την παραδίδει στην ιδιοκτήτρια, μια κομψή, μοναχική γαλίδα που ζει στη Νέα Υόρκη... και σύντομα γίνονται φίλες. Εξ ίσου σύντομα όμως η νεαρή θα διαπιστώσει έντρομη ότι άλλοι είναι οι σκοποί της παράξενης γυναίκας και ένας εφιάλτης θα ξεκινήσει...
Θρίλερ, που όσο προχωρά γίνεται ασφυκτικότερο, με αυξανόμενο σασπένς. Το θέμα, εκτός από αυτά που ανέφερα στην αρχή, ότι δηλαδή "το έχουμε ξαναδεί", είναι ότι ενώ ξεκινά με πολύ ενδιαφέρον, όσο προχωρά και μπαίνει στα χωράφια του καθαρού τρόμου, γίνεται όλο και λιγότερο πιστευτό ή, αν προτιμάτε, τραβηγμένο από τα μαλλιά (σεναριακά). Το πρώτο μέρος είναι ψυχολογικά ενδιαφέρον, καθώς σχολιάζει τη μοναξιά του ατόμου στις μεγαλουπόλεις ή τη μοναξιά ενώ βρίσκεσαι ανάμεσα σε πλήθη. Όλα αυτά εξανεμίζονται στη συνέχεια και το πάνω χέρι παίρνει η καθαρή ψυχοπάθεια σε ακραία μορφή.
Όχι ότι δεν με κράτησε. Μια χαρά κλιμακωνόταν το σασπένς. Καθόλου δεν κουράστηκα. Το συνιστώ μάλιστα αν ψάχνετε ένα καλογυρισμένο ψυχολογικό θρίλερ με στοιχεία έντονα τρόμου. Απλώς... αυτά που σας είπα. Είναι αρκετά κοινότοπο στόρι και η αρχική "διακριτικότητα" μειώνεται όσο προχωράμε. Πάντως εξακολουθώ να θεωρώ ενδιαφέροντα τον Jordan.
ΥΓ: Φυσικά και παίζει σε δεύτερο ρόλο ο ηθοποιός - φετίχ του Τζόρνταν, που τον συνοδεύει δίχως διακοπή από τις πρώτες του ταινίες του των 80ς, ο Στίβεν Ρία.

"Η ΤΙΓΡΗ" ΚΑΙ ΤΟ "ΑΚΑΤΕΡΓΑΣΤΟ" ΝΟΤΙΟΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΦΟΛΚΛΟΡ

Άλλη μια ταινία από τον μακρινό Ισημερινό (Equador), του ίδιου σκηνοθέτη με το "Ανάμεσα στον Μαρξ και σε μια Γυμνή Γυναίκα", τον Camilo Luzuriaga, παλιότερη όμως απ' αυτήν. "Η Τίγρη" (La Tigra) είναι του 1990 και είναι μάλλον κατώτερη της προηγούμενης.
Σε μια απομονωμένη περιοχή της χώρας, κάπου στο παρελθόν (ακόμα ο ηλεκτρισμός είναι κάτι μυθικό, που υπάρχει μόνο στην πρωτεύουσα), τρεις αδελφές διατηρούν μια μεγάλη φυτεία και το μοναδικό μπαρ της περιοχής, που βρίσκεται κάτω από το σπίτι τους. Η μεγαλύτερη, με το παρατσούκλι "Η Τίγρη", διοικεί τα πάντα με σιδερένια πυγμή, διαλέγει κάθε νύχτα διαφορετικό εραστή και δεν διστάζει να σκοτώνει όποιον την ενοχλεί με οποιοδήποτε τρόπο. Όταν ένας μάγος της ανακοινώνει μια δυσοίωνη προφητεία, εκείνη φυλακίζει ουσιαστικά τη μικρή αδελφή, η οποία "πρέπει να μείνει παρθένα αλλιώς..." (κατά την προφητεία). Ωστόσο ένας "πολιτισμένος" νέος από την πόλη διεκδικεί τη μικρή με απρόβλεπτες συνέπειες.
Ίσως πιλλοί το θεωρήσουν "εξωτικό", ίσως "πρωτόγονο", ωστόσο προσωπικά το βρήκα άτεχνο, με αρκετά "ατσούμπαλη" αφήγηση, μέτριες ηθοποιίες και κάμποσα άλλα ψεγάδια. Η ιστορία έχει κάποιο ενδιαφέρον, ο χαρακτήρας της βασικής ηρωίδας είναι ένας παράξενος συνδυασμός ατρόμητου, αγέρωχου, με αναρχική φύση και έντονη σεξουαλικότητα ατόμου και ταυτόχρονα αυταρχικός και καταπιεστικός, σκληρός, με έντονη αίσθηση της ιδιοκτησίας. Φλογερή φύση πάντως σίγουρα.
Είπαμε: Εξωτικό, όχι όμως και τίποτα σπουδαίο κατά τη γνώμη μου.

ΠΟΠ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΚΑΙ ΘΕΩΡΙΕΣ ΣΥΝΩΜΣΙΑΣ ΣΤΟ "ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΑΣΗΜΕΝΙΑΣ ΛΙΜΝΗΣ"

Ο David Robert Mitchell είχε κάνει το 2014 το ενδιαφέρον φιλμ τρόμου "Σε Ακολουθεί". Το 2018 επανέρχεται με το φιλόδοξο "Μυστικό της Ασημένιας Λίμνης" (Under the Silver Lake), με ελκυστικό concept, αλλά, κατά τη γνώμη μου, και κάποια προβλήματα.
Ένας τριαντάρης δεν κάνει τίποτα στη ζωή του. Αράζει στο διαμέρισμά του, χαζεύει τους γείτονες (τις γειτόνισες μάλλον) ως άλλος "Σιωπηλός Μάρτυρας" και περιφέρεται εδώ κι εκεί, αδιαφορώντας για τα οικονομικά του προβλήματα. Κάποια στιγμή "κολλάει" με μια όμορφη κοπέλα που κολυμπά στην κοινόχρηστη πισίνα, την επισκέπτεται στο διαμέρισμά της, κάτι πάει να γίνει ανάμεσά τους, την επόμενη όμως μέρα εκείνη εξαφανίζεται. Όλο το υπόλοιπο φιλμ είναι μια αληθινή οδύσσεια του ήρωα, που την ψάχνει εμμονικά και θα εισχωρήσει στις πιο απίθανες γωνιές και στις πιο παρανοϊκές "παρέες" του Λος Άντζελες.
Τα πάντα κρύβουν ανείπωτα μυστικά. Αόρατες δυνάμεις κινούν τα νήματα. Τα μυστήρια βρίσκονται πίσω από κάθε γωνιά, δίπλα μας. Η πόλη δεν είναι αυτό που δείχνει, είναι κάτι που, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, κρύβει μυστικά. Αυτό μας λέει εδώ ο δημιουργός, ο οποίος, συνειδητά και συχνά με χιούμορ, μπερδεύει σε ένα ατέλειωτο παιχνίδι την ποπ κουλτούρα (μουσική, κόμικς, σινεμά κλπ.), τους αστικούς μύθους, τις θεωρίες συνωμοσίας, τα κρυμένα σε ευτελή αντικείμενα μηνύματα, τα ναρκωτικά και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Trendy παρέες, μυστηριώδεις ζάπλουτοι κληρονόμοι, μυστικές σέχτες, χίπι απομεινάρια, μυστήριοι καλλιτέχνες κάθε είδους, πάρτι, παράξενοι άστεγοι, νουάρ στοιχεία, όλα συνυπάρχουν και μπερδεύονται στην "καρδιά" όλου αυτού του κλίματος, το Λος Άντζελες με το μυθικό Χόλιγουντ δίπλα του.
Φυσικά η επιρροή είναι πάνω απ' όλα αυτή του Ντέιβιντα Λιντς. Ονειρικό κλίμα, ένα ταξίδι σαν κατάβαση σε εφιάλτη ή σαν κακό τριπ, ενίοτε όμως και με χιούμορ, παιχνίδι με την ποπ κουλτούρα και τη ρηχότητά της, η οποία ωστόσο μπορεί να δημιουργεί όνειρα, αναζήτηση της ουσίας της πόλης (του Λος Άντζελες, αλλά και της κάθε μεγαλούπολης) και αρκετά σημεία να παραμένουν συνειδητά σκοτεινά.
Είπαμε: Η πρόθεση είναι ενδιαφέρουσα. Ωστόσο το όλο αποτέλεσμα κάπως με κούρασε. Ίσως η μεγάλη διάρκεια, ίσως οι ατέλειωτες αποκαλύψεις, περιπλανήσεις και υπονοούμενα που ποτέ δεν ξεκαθαρίζονται απόλυτα, ίσως ο συνδυασμός όλων αυτών, να είναι τελικά κάπως υπερβολικός. Δεν ενθουσιάστηκα λοιπόν, αλλά το θεωρώ κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον , το οποίο, με το χρόνο, θα μπορούσε ακόμα και να γίνει cult. Ο δε Μίτσελ, ως δημιουργός, υπόσχεται πολλά.

ΤΟ "STRIPTEASE" ΚΑΙ ΠΩΣ ΝΑ ΔΙΑΛΕΞΕΤΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΜΑΓΑΖΙΑ...

Από τις πλέον χαζές ταινίες των τελευταίων δεκαετιών είναι, νομίζω, το "Striptease" (1996) του Andrew Bergman, ο οποίος, σημειωτέον, είχε κάποτε ξεκινήσει συμπαθητικά. Φυσικά η ταινία έγινε με στόχο να κάνει εισητήρια επειδή η Ντέμι Μουρ κάνει κατ' επανάληψη στριπτίζ. Και έχει όντως θαυμάσιο σώμα, αλλά ποτέ στα χρονικά δεν χαρακτηρίστηκε καλή μια ταινία μόνο επειδή η πρωταγωνίστρια είναι καλλίγραμμη...
Όπου η ηρωίδα, πρώην του FBI, γίνεται στρίπερ για να τα βγάλει πέρα, ενώ το όνειρό της είναι να πάρει πίσω το κοριτσάκι της, το οποίο, με άδικη δικαστική απόφαση, έχει δοθεί στον αλκοολικό, άνεργο κλπ. πρώην σύζυγό της (!). Ένας εξ ίσου ηλίθιος γερουσιαστής παθιάζεται με την Ντέμι, γίνονται κάτι φόνοι στο ρελαντί για να συγκαλύψουν το σκάνδαλο... και διάφορα άλλα.
Κάπου στα μισά αντιλήφτηκα ότι το φιλμ μάλλον κωμωδία είναι. Όντως δεν το είχα αντιληφτεί από την αρχή. Ωστόσο σπάνια έχω δει τόσο κακούς/καρικατούρες χαρακτήρες να δίνουν ρεσιτάλ ηλιθιότητας, όπως ο γερουσιαστής (εδώ υποτίθεται ότι καυτηριάζουμε την υποκρισία της εξουσίας) ή ο πρώην σύζυγος, το άθροισμα των IQ των οποίων μετά βίας ανεβαίνει σε θετικά νούμερα. Το κακό παίξιμο της Μουρ, οι απιθανότητες στο σενάριο και άλλα πολλά μετατρέπουν το όλο πράγμα σε δυσβάσταχτο.
Αν θέλετε να δείτε τα βυζιά της Μουρ, το καταλαβαίνω. Αρκεστείτε όμως στις 3- 4 σκηνές στριπτίζ.

"ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΜΑΡΞ ΚΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΓΥΜΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑ": ΕΝΑ ΦΙΛΜ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΣΗΜΕΡΙΝΟ

Το "Ανάμεσα στον Μαρξ και σε μια Γυμνή Γυναίκα" (Entre Marx y una mujer desnuda), που γύρισε το 1996 ο Camilo Luzuriaga, είναι, όπως ίσως καταλαβαίνετε, η πρώτη ταινία από τον μακρινό Ισημερινό που βλέπω. Πρόκειται για ένα καθαρά πολιτικό φιλμ - αν και όχι μόνο.
Αναφέρεται στο κλίμα της έντονης πολιτικοποίησης που επικρατούσε στη χώρα αυτή στα τέλη των 60ς - αρχές 70ς και μιλά για ένα νεαρό συγγραφέα που κινείται ανάμεσα στον έρωτα και την προσωπική σφαίρα αφ' ενός και την (αριστερή) πολιτική και ιδεολογία, δηλαδή τη δημόσια σφαίρα, αφ' ετέρου. Ο ήρωας μπερδεύει τα πρόσωπα και τα γεγονότα του μυθιστορήματος που (προσπαθεί να) γράψει με την πραγματικότητα. Όλα μοιάζουν να αλληλοεπικαλύπτονται και πολλές από τις εικόνες του αγγίζουν τα όρια του σουρεαλιστικού (όπως η συζήτηση με τον ίδιο τον Μαρξ στο τέλος).
Βλέποντας την ταινία, η πρώτη μου εντύπωση ήταν το πόσο θύμιζε - ιδεολογικά τουλάχιστον - τα φιλμ του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου της δεκαετίας του 80. Έντονοι συμβολισμοί, παλινδρομήσεις ανάμεσα στο πολιτικό και το προσωπικό, στην επιθυμία και το καθήκον, σχέσεις με και κριτική του Κομμουνιστικού Κόμματος, που έχει την τάση να πατρονάρει και να ελέγχει τα πάντα, το όνειρο της Επανάστασης και της κοινωνικής αλλαγής, προβληματισμός για την μη αποδοχή των αριστερών οραμάτων από μεγάλα μέρη των αμόρφωτων αγροτικών μαζών, και, βέβαια, πολλά στοιχεία από την ατμόσφαιρα και το κλίμα της μακρινής αυτής χώρας. Όπως ακριβώς δηλαδή και στα αντίστοιχα ελληνικά φιλμ των 80ς (και τέλη 70ς), εποχές δηλαδή που κυριαρχούσαν οι πολιτικοί προβληματισμοί και οι περί την Αριστερά και τις ποικίλες εκδοχές της (εφικτές ή μη) διαμάχες.
Έχει το ενδιαφέρον του και νομίζω ότι το ότι αναφέρεται σε καταστάσεις του Εκουαδόρ (Ισημερινού), που τότε είχε δικτατορία (κοινός τόπος για τις Λατινοαμερικάνικες χώρες της εποχής) δεν σημαίνει ότι είναι ακατανόητο, αφού, όπως είπα, οι ίδιοι ακριβώς προβληματισμοί υπήρχαν και στην Ελλάδα των 70ς και 80ς. Πιστεύω όμως ότι θα είναι σχεδόν πλήρως ακατανόητο σε νέους, που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε απόλυτα διαφορετικές, απολιτικές εποχές, είτε αυτές ήταν της "ευημερίας" του Κωστόπουλου και του life style είτε οι γκρίζες επόμενες, αυτές της κρίσης και του "ο σώζων εαυτό σωθήτω".

ΚΑΤΑΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΣΤΗ "ΔΥΣΗ ΗΛΙΟΥ"

Προσθήκη λεζάντας

Νομίζω ότι το ουγγρικό "Δύση Ηλίου" (2018) του δημιουργού του "Γιου του Σαούλ" Laszlo Nemes μάλλον δεν θα αρέσει σε πολλούς. Θα τους ξενίσει ή θα τους κουράσει (είναι και η μεγάλη διάρκεια). Ωστόσο προσωπικά με γοήτευσε όσο λίγα άλλα πρόσφατα φιλμ.
Το 1913, επί αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας, μια κοπέλα φτάνει στη Βουδαπέστη και ζητά δουλειά στο καλύτερο καπελάδικο της πόλης, το οποίο κάποτε ανήκε στους γονείς της. Αυτοί όμως και η επιχείρηση καταστράφηκαν από πυρκαγιά όταν εκείνη ήταν 2 χρονών, ανατράφηκε μακρυά από άλλη οικογένεια και τώρα επιστρέφει για να ερευνήσει το παρελθόν της. Αρχικά θα μάθει έκπληκτη ότι έχει αδελφό, ο οποίος όμως έχει σκοτεινό παρελθόν και παρόν. Όσο πιο πεισματικά θα ψάχνει, τόσο βαθύτερα θα βυθίζεται σε ένα δαίδαλο μυστηρίων, αβεβαιότητας και σκότους.
Ο Νέμες κολλά κυριολεκτικά την κάμερα στο πρόσωπο ή το σβέρκο της ηρωίδας, θαμπώνει τον περίγυρο και την ακολουθεί διαρκώς στις συχνά εφιαλτικές περιπλανήσεις της. Διάβασα και αλλού το σχόλιο, ωστόσο το είχα σκεφτεί κι εγώ βλέποντας το φιλμ: Όσο οι έρευνές της προχωρούν, τόσο νοιώθουμε ότι πρόκειται για μια κατάβαση στην κόλαση, έναν ζωντανό εφιάλτη από κρυμμένα μυστικά, ένα πλησίασμα προς την "καρδιά του σκότους". Αυτό μου θύμισε κυρίως: την πορεία του ήρωα στην "Αποκάλυψη Τώρα" (ή στο μυθιστόρημα του Κόνραντ) προς την καρδιά του σκότους.
Στο μεταξύ η κοινωνική και πολιτική κατασταση γύρω σκιαγραφείται αδρά: Μια "ξένοιαστη", συχνά πολυτελής επιφάνεια κι από κάτω πολιτικά πάθη, βία, επαναστάσεις που σιγοβράζουν, φρίκη, καταπίεση (σε εργάτες και γυναίκες, όπως έμμεσα δείχνει η ταινία), διεφθαρμένοι πλούσιοι ή κυβερνώντες... όλα οδηγούν στον πρώτο Μεγάλο Πόλεμο, που θα ξεσπάσει ένα χρόνο μετά και θα αιματοκυλήσει με πρωτόγνωρο τρόπο την ανθρωπότητα. Η αλληγορική, αινιγματική σκηνή του τέλους τα δηλώνει όλα αυτά.
Μην περιμένετε ότι όλα τα σεναριακά ερωτηματα που τίθενται θα απαντηθούν ξεκάθαρα. Πολλά θα μείνουν καλυμμένα από πέπλο αμφιβολίας. Κάποια μυστήρια θα παραμείνουν μυστήρια. Θα παραμείνει όμως και η αίσθηση του εφιάλτη. Η αίσθηση μιας κοινωνίας που παραπαίει (και πολύ φοβάμαι ότι κάπου θυμίζει τη δική μας). Και μια ξεκάθαρα πολιτική ματιά για όσα κρύβει μια απαστράπτουσα επιφάνεια. Όπως λέει κάποιος σε μια επιγραμματική φράση δείχνοντας τα υπέροχα καπέλα: "Η φρίκη του κόσμου κρύβεται κάτω απ' αυτά τα πανέμορφα αντικείμενα". Όντως.
Η παράξενη αυτή ταινία, με στοιχεία θρίλερ, για μένα θα είναι μια από τις καλύτερες φετινές. Προειδοπόιησα όμως ήδη: Η ιδιόρυθμη κινηματογραφική γραφή του σκηνοθέτη θα  κουρασει πολλούς.

Ο ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΠΑΝΤΟΥ ΣΤΟ "JUNGLE FEVER"

Ο Spike Lee γυρίζει το 1991 το "Jungle Fever" για να μιλήσει και πάλι για τον ρατσισμό και την κατάσταση των μαύρων. Το ενδιαφέρον στοιχείο εδώ είναι ότι δείχνει ότι ο ρατσισμός καραδοκεί παντού. Δεν τον εκφράζουν μόνο οι λευκοί προς τους μαύρους, αλλά συμβαίνει και το ακριβώς αντίστροφο. Κι οι επί μέρους κοινότητες παρόμοια στρέφοναι η μία κατά της άλλης. Ο ρατσισμός βρίσκεται παντού.
Ένας επιτυχημένος, παντρεμένος μαύρος αρχιτέκτονας απατά για μοναδική φορά τη γυναίκα του με μια λευκή ιταλικής καταγωγής. Το σκάνδαλο που θα ξεσπάσει θα κάνει δύσκολη τη ζωή των πάντων, τόσο της ιταλικής όσο και της μαύρης κοινότητας. Ο ρατσισμός και το μίσος θα ξεχυθούν απ' όλες τις πλευρές. Όλοι εναντίον όλων. Ταυτόχρονα παρακολουθούμε και τις ιστορίες του κοινωνικού περίγυρου, ενός ανήσχου (ή ίσως εφησυχασμένου και περιχαρακωμένου στα "σύνορα" της κάθε ομάδας) κοινωνικού ιστού.
Ίσως η ταινία να είναι κάπως σχηματική και να "διασπάται" με τις πολλές υπο-ιστορίες (ο ναρκομανής αδελφός, ο πρώην αραβωνιαστικός και η σχέση με τον πατέρα και την μαύρη πελάτισά του κλπ.) Ωστόσο συνολικά έχουμε να κάνουμε με μια ενδιαφέρουσα (και, δυστυχώς, πάντοτε επίκαιρη) ματιά: Το πρόβλημα είναι ο φόβος και η μη αποδοχή του διαφορετικού (εδώ του χρώματος), απ' όποια πλευρά κι αν προέρχεται. Και, προσέξτε το αυτό, όπως είπαμε παραπάνω, ο Lee δεν διστάζει να δείξει εκδοχές ΚΑΙ του μαύρου ρατσισμού. Η τελική ματιά είναι πικρή, απαισιόδοξη. Τίποτα καλό δεν μπορεί να στεριώσει σε τέτοιο "μολυμένο" περιβάλλον. Κάθε "διαφορετική" σχέση είναι καταδικασμένη : Ή θα καταστραφεί ή, στην καλύτερη περίπτωση, θα περάσει από 40 κύματα. Πάντως το άνευ λόγου του ρατσισμού και η ηλιθιότητα των ρατσιστών καταδεικνύονται επαρκώς. Ίσως όμως το φιλμ θα μπορούσε να είναι κάπως πιο σύντομο.
Προσέξτε την πανταχού παρούσα μουσική του Stevie Wonder και το εντυπωσιακό καστ: Γουέσλεϊ Σνάιπς, Αναμπέλα Σιόρα, Τζον Τορτούτο, Σπάικ Λι, Άντονι Κουίν, Χάλι Μπέρι...

"REPLICAS" ΠΟΥ... ΜΠΑΖΟΥΝ ΑΠΟ ΠΑΝΤΟΥ

Τηλεοπτικός κυρίως ο άγνωστός μου Jeffrey Nachmanoff καταπιάνεται το 2018 με την επιστημονική φαντασία γυρίζοντας το "Replicas" με τον Κιάνου Ριβς βασικό πρωταγωνιστή και με πολύ μέτρια αποτελέσματα.
Ο ήρωας λοιπόν είναι ένας ιδιοφυής (και αγχωμένος) επιστήμονας που, στην υπηρεσία εταιρίας, πραγματοποιεί μυστικά πειράματα με στόχο την κλωνοποίηση. Όταν όμως η οικογένειά του (σύζυγος και τρία παιδιά) σκοτώνονται σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, πασχίζει εμμονικά να τους ξαναφερει στη ζωή - τι άλλο; - κλωνοποιώντας τους. Αν και όχι όλους, αφού ο εξοπλισμός που διαθέτει δεν φτάνει για τέσσερα άτομα...
Θέλει να είναι μια περιπέτεια ΕΦ με "ανθρώπινο πρόσωπο" και με το πολυχρησιμοποιημένο θέμα της κλωνοποίησης, το σενάριο όμως φοβάμαι ότι μπάζει από πολλά σημεία. Δεν θέλω να σας πω περισσότερα για λόγους spoiler (υπάρχουν και κάποιες μάλλον προβλέψιμες ανατροπές) συνολικά πάντως δεν το βρήκα καθόλου καλή ταινία. Πολλά κενά, πολλές ευκολίες, μετριες ηθοποιίες, μη πειστικές καταστάσεις... ε... δεν ήταν και το καλύτερό μου. Φοβάμαι μάλιστα ότι ο Κιάνου Ριβς δύσκολα θα ξαναγίνει σταρ.
Τι να πω. Πιστεύω ότι η ΕΦ μάλλον έχει ταλαιπωρηθεί αρκετά στις μέρες μας.

"ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ ΠΟΤΕ ΝΑ ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΗΣΕΙΣ" ΓΙΑ ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΤ' ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗ;

Εκείνη ήταν κάποτε (στη δεκαετία του 60) πετυχημένη συγγραφέας βιογραφιών. Τώρα, δεκαετία 90, είναι αλκοολική, με  οικονομικά προβλήματα, ζει ολομόναχη (με τη γάτα της) σε μικρό διαμέρισμα (και χρωστά και νοίκια) και είναι κακότροπη, καυγατζού και ατσούμπαλη. Και φυσικά δεν βρίσκει εκδότη για μια ακόμα βιογραφία. Τότε, εντελώς τυχαία, ανακαλύπτει το ταλέντο της να δημιουργεί πλαστές επιστολές (νεκρών βεβαίως) διασημοτήτων, να πείθει τους πάντες ότι είναι αυθεντικές και να τις πουλά σε συλλέκτες για σεβαστά ποσά. Συνεργάτης της ένας ύποπτος άγγλος, τυχαία γνωριμία, με εμφάνιση τζέντλεμαν, εξ ίσου πότης, με αμφίβολες "μπίζνες", γκέι και κατά περιόδους άστεγος...
Αυτά συμβαίνουν στο βασισμένο σε πραγματική ιστορία "Θα Μπορούσες Ποτέ να με Συγχωρέσεις;" (2018) της ανεξάρτητης Marielle Heller, με τη Μελίσα Μακάρθι και τον Ρίτσαρντ Ε. Γκραντ σε δύο απολαυστικούς ρόλους. Και ομολογώ ότι το φιλμ μου άρεσε περισσότερο απ' όσο περίμενα. Σωστή αναλογία χιούμορ - δράματος, σχόλιο για τη μοναχικότητα κάποιων ανθρώπων, ενδιαφέρουσα, καλογραμμένη πλοκή, συμπάθεια για απόκληρους, δηκτική ειρωνεία και κατάδειξη της υποκρισίας κάποιων κοινωνικών κύκλων, και, μαζί μ' όλα αυτά, τροφή για σκέψη πάνω στο θέμα της τέχνης, την ουσιαστική και την εμπορική αξία της, την έννοια του ταλέντου (το να μπορείς να μιμείσαι τέλεια το στιλ κάποιου και να πείθεις τους πάντες ειναι ταλέντο; κι αν όχι γιατί;), το συλλεκτικό ψώνιο, τη σπατάλη χρημάτων για ένα κομμάτι χαρτί κλπ. κλπ.
Ναι, οσκαρικός αμερικάνικος κινηματογράφος, αλλά, νομίζω, στα πολύ καλά του.

"MAN ON FIRE" Ή... ΠΟΙΟΣ ΕΙΔΕ ΤΟΝ ΝΤΕΝΤΖΕΛ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟΝ ΦΟΒΗΘΗΚΕ!

Ο Tony Scott (1944-2012), αδελφός του Ridley βεβαίως, υπήρξε από τους ικανούς σκηνοθέτες ταινιών δράσης. Κι αυτό φαίνεται και από το "Man on Fire" (Δια Πυρός και Σιδήρου) του 2004, με τον τακτικό του συνεργάτη Ντέντζελ Ουάσινγκτον και ένα καστ γνωστών ηθοποιών (Ντακότα Φάνινγκ, Μίκι Ρουρκ, Κρίστοφερ Γουόκεν, Τζανκάρλο Τζανίνι).
Ο οποίος είναι ένας εντελώς παρατημένος άνθρωπος, σχεδόν αλκοολικός, πρώην της CIA, ο οποίος ζει στην Πολη του Μεξικό. Όταν δέχεται να γίνει σωματοφύλακας ενός ενιάχρονου κοριτσιού από πλούσια οικογένεια, κάτι λίγο από την παλιά του ανθρωπιά μοιάζει να επιστρέφει λόγω της σχέσης του με τη μικρή. Και όταν αυτή θα πέσει θύμα αδίστακτων απαγωγέων (για λύτρα φυσικά)... ποιος είδε τον Ντέντζελ και δεν τον φοβήθηκε, όπως έγραψα στον τίτλο.
Ενώ πρόκειται για μια κλασική περιπέτεια εκδίκησης ή, αν θέλετε, αυτοδικίας (αν και εδώ η αυτοδικία μοιάζει μονόδρομος, καθώς το όλο περιβάλλον είναι απόλυτα διεφθαρμένο και δεν υπάρχει η παραμικρή ελπίδα από πουθενά), είναι καλογυρισμένη και παρακολουθείται ευχάριστα. Σκληρή, βίαιη, κοφτή, με έναν εντελώς απελπισμένο ήρωα, που το τελευταίο πράγμα που τον νοιάζει είναι αν θα πεθανει, αποτελεί δείγμα ενός παραειδωμένου και κοινού είδους, ωστόσο πιστεύω ότι είναι από τα καλά δείγματα. Ίσως να είναι και η απόλυτη απελπισία και παραίτηση από τη ζωή του βασικού χαρακτήρα που του δίνει έναν κάπως ιδιαίτερο χαρακτήρα. Και υπάρχουν και κάποιες ανατροπές.
Οπότε, αν έχετε όρεξη για δράση και μπαμ - μπουμ, να το έχετε υπ' όψιν σας.