ΤΟ "ΒΡΑΔΥ ΣΤΙΣ ΟΧΤΩ" ΚΑΙ Η ΚΡΥΜΕΝΗ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ

Ο George Cukor (1899-1983) είναι ασφαλώς από τους μεγαλύτερους χολιγουντιανούς σκηνοθέτες. Το 1933 γυρίζει το "Dinner at Eight" ("To Βράδυ στις Οχτώ" καθ' ημάς) με ένα εντυπωσιακό καστ μεγάλων σταρ της εποχής, προσπαθώντας να κάνει επιτυχία χάρη στα συγκεντρωμένα ονόματα (Μαρί Ντρέσλερ, Τζον Μπάριμορ, Λάιονελ Μπάριμορ, Γουόλας Μπίρι, Τζιν Χάρλοου κ.ά.) Η επιτυχία έγινε, αλλά νομίζω ότι το φιλμ αξίζει πολύ περισσότερο απ' αυτή.
Μερικές φορές το "Βράδυ" περιγράφεται σαν κωμωδία. Σίγουρα διαθέτει χιούμορ και μερικές εξαιρετικές ατάκες, αλλά βασικά πρόκειται για ένα πυκνό δράμα. Τι κωμωδία θα ήταν άλλωστε όταν ένας από τους ήρωες αυτοκτονεί, ενώ κάποιος άλλος αποδεικνύεται ότι είναι ετοιμοθάνατος; Η ταινία αφηγείται τις προετοιμασίες για ένα επίσημο δείπνο που θα γίνει στο πολυτελές σπίτι ενός πλούσιου ιδιοκτήτη ναυτιλιακής εταιρίας, με καλεσμένους, φυσικά, ανθρώπους της υψηλής κοινωνίας. Κι εδώ αρχίζει το "γδύσιμο" των ανθρώπων αυτών, η αποκάλυψη όσων κρύβονται "κάτω από το χαλί", η διαπίστωση ότι ο αστραφτερός αυτός κόσμος καθόλου αστραφτερός δεν είναι κι ότι στην πραγματικότητα κρύβει πλήθος βρώμικων μυστικών. Αυτό που κυριαρχεί (κι αυτό που κάνει την επιφάνεια αστραφτερή) είναι η υποκρισία, οι καλοί τρόποι, οι κάθε λογής τυπικότητες. Αυτές καλύπτουν τη βρωμιά και τις ανοιχτές πληγές. Διότι, βλέπετε, η οικογένεια που δίνει το δείπνο είναι στην πραγματικότητα απένταρη, με την εταιρία της έτοιμη να καταρρεύσει, ο ηθοποιός είναι στην πραγματικότητα ξοφλημένος και αλκοολικός, η άλλη παλιά ηθοποιός - δόξα δεν έχει δεκάρα, ο επιχειρηματίας που θα γίνει υπουργός βασίζει τη δύναμή του σε απάτες, ενώ οι σχέσεις του με τη φτηνή πλην σέξυ γυναίκα του άθλιες... κι αυτά είναι μερικά μόνο απ' όσα κρύβονται κάτω από τον αβάσταχτο καθωσπρεπισμό. Ακόμα και μια υπηρέτρια, από τα ελάχιστα άτομα άλλης τάξης που εμφανίζονται, εκβιάζει την κυρία της - και καλά κάνει αφού ζει στο βρώμικο περιβάλλον της και εμπνέεται απ' αυτό, πολύ περισσότερο που η κυρία της φέρεται σαν σε σκουπίδι.
Νομίζω ότι σπάνια το Χόλιγουντ έχει δείξει τόσο ανάγλυφα την παρακμή και τη σαπίλα των ανώτερων τάξεων ή, αν θέλετε, την αθέατη πλευρά μιας εξωτερικής, μεγαλοπρεπούς εικόνας που όλοι θα ζήλευαν. Η τελική σκηνή, με το περίφημο δείπνο που αρχίζει σα να μην τρέχει τίποτα, και όπου όλοι μετά βίας κρύβουν τις πληγές τους, είναι χαρακτηριστική της χρυσής ψευτιάς που καλύπτει όλη αυτή την παρακμή. Νομίζω ότι ο θεατής βγαίνει αηδιασμένος απ' όσα έχει μάθει για όλους σχεδόν τους ήρωες του φιλμ, που στην αρχή ζήλευε εξ αιτίας όλου αυτού του γκλάμουρ που συσσωρεύεται γύρω τους.
Βασισμένη σε θεατρικό έργο, η ταινία διαδραματίζεται κυρίως σε πλούσια, βαρυφορτωμένα εσωτερικά, που τονίζουν την υποκρισία, τα ψέματα και τις διαλυμένες σχέσεις που είναι οι πραγματικοί τους κάτοικοι. Σαφώς δεν διαθέτει "δράση" ή κυνηγητά και άλλα σχετικά. Αυτό για προειδοποίηση όσων άλλα περιμένουν. Είναι όμως νομίζω από τις πιο καυστικές ταινίες που γύρισε ποτέ το κλασικό Χόλιγουντ και ο σημαντικότατος κύριος Cukor.