ΟΙ ΗΡΩΕΣ (ΤΟΥ ΚΑΤΣ) ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΑΠΟΨΕ

Παλιά, κάπου μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 70, ήκμαζε και στην Ευρώπη το κατς (τώρα έχει απομείνει μόνο στην Αμερική). Σωματώδεις μασκοφόροι με βαρύγδουπα ονόματα συγκρούονταν στο ριγκ με όλους τους πιθανούς τρόπους, ουσιαστικά δίχως κανόνες. Ο κόσμος συνέρρεε και τα στοιχήματα έδιναν κι έπαιρναν, παρά το ότι σχεδόν όλοι υποψιάζονταν ότι το όλο πράγμα ήταν στημένο και ουσιαστικά δεν επρόκειτο παρά για μια προμελετημένη σκηνογραφία εντυπωσιακών σκηνών πάλης.
Στον κόσμο αυτόν μας μεταφέρει στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του ο γάλλος David Perrault. Τη γύρισε το 2013 και λέγεται "Nos heros sont mort ce soir" (Οι Ήρωές μας πεθαίνουν Απόψε). Ένας μοναχικός διαζευγμένος φτάνει στο Παρίσι από τη Λεγεώνα των Ξένων και συναντά έναν φίλο του, παλαιστή του κατς, ο οποίος του προτείνει να γίνει κι αυτός το ίδιο. Εκείνος δέχεται και οι δυο τους θα αποτελέσουν ένα δίδυμο, "αντίπαλο" υποτίθεται, όπου ο ένας θα παίζει το ρόλο του κτηνώδους "κακού" και ο άλλος του γενναίου "καλού". Ώσπου θα αρχίσουν να μπλέκουν όλο και περισσότερο με τον υπόκοσμο που ελέγχει το κατς και τα πράγματα θα γίνονται όλο και πιο σοβαρά...
Πρόκειται για ένα εξαιρετικά ατμοσφαιρικό ασπρόμαυρο φιλμ με έντονο νουάρ κλίμα, που ταυτόχρονα αποτελεί ύμνο στην αντρική φιλία. Το Παρίσι που βλέπουμε στις εικόνες του είναι σα να έχει βγει από κάποια από τις πρώτες ταινίες της νουβέλ βαγκ, κάπου στις αρχές των 60ς.Αλλά το βασικό γνώρισμά της ταινίας είναι η έντονη κινηματογραφοφιλία της. Το νουάρ είναι πανταχού παρόν. Οι αναφορές συχνές, με αποκορύφωμα την (σχεδόν) τελευταία σκηνή με την πυρκαγιά, όπου βλέπουμε να καίγεται αργά το κέρινο ομοίωμα του Τζέιμς Κάγκνεϊ. Και φυσικά υπάρχουν και πολλές άλλες. Οι χαρακτήρες είναι παράξενοι, φτάνοντας συχνά μέχρι το γκροτέσκο, ενώ η δράση συγκρατημένη (υπάρχουν πολλοί διάλογοι), αφού το βάρος πεφτει στη δημιουργία ατμόσφαιρας και όχι σ' αυτή (τη δράση εννοώ). Εν τω μεταξύ οι κώδικες τιμής, η ισχυρή φιλία, οι παλιοί έρωτες, η νοσταλγία μιας άλλης εποχής, βρίσκονται όλα εδώ.
Ίσως η ταινία κουράσει μερικούς λόγω της έλλειψης έντονης δράσης και της κλειστοφοβικής ατμόσφαιρας. Προσωπικά μου άρεσε αρκετά και κατάφερε να με βάλει στο κλίμα της. Αν μάλιστα σκεφτεί κανείς ότι πρόκειται για κινηματογραφικό ντεμπούτο, να είστε σίγουροι ότι θα περιμένω τη συνέχεια.