ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΧΑΟΣ ΤΗΣ INLAND EMPIRE

Μέχρι τώρα οι ταινίες του David Lynch με γοήτευαν. Ασκούσαν πάνω μου αυτή την υπνωτική γοητεία που είναι πολλές φορές ανεξάρτητη της κατανόησης. Πιστεύω ότι όντως στο Eraserhaed ή τη Χαμένη Λεωφόρο ή το Mulholland Drive το αν θα καταλάβουμε τι γίνεται ή όχι περνά σε δεύτερη μοίρα μπροστά στην κινηματογραφική εμπειρία της θέασής τους.
Δεν έχω την ίδια γνώμη για το Inland Empire (2006). Εδώ έχουμε το απόλυτο πραγματικά χάος, την παντελή έλλειψη κατανόησης του τι συμβαίνει (αν συμβαίνει κάτι τέλος πάντων). Όπως όμως ήδη είπα, η μη κατανόηση δεν είναι αυτό που με ενόχλησε. Το πρόβλημά μου είναι ότι, απλούστατα, βρήκα την ταινία φοβερά κουραστική. Λες και ο Lynch έχει βαλθεί επίτηδες να μας τσακίσει με κάθε τρόπο: Η τρίωρη διάρκεια, η ακατέργαστη, γεμάτη κόκκο εικόνα λες και είναι από παλιό βίντεο που το μεγένθυνες για τη μεγάλη οθόνη (έχει χρησιμοποιήσει άλλωστε αποκλειστικά μια ψηφιακή κάμερα στο χέρι), αλλά κυρίως τα συνεχή ατελείωτα, εξοντωτικά κοντινά πλάνα στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών, έδωσαν τη χαριστική βολή.
Κατά τα άλλα... η Λόρα Ντερν περιφέρεται επί ώρες, βγαίνει από τον ένα χώρο στον άλλο, συναντά πλήθος ανησυχητικών προσώπων, η γραμμικότητα του χώρου και του χρόνου καταργείται πλήρως... και όλα είναι σαν ένα όνειρο (ή μάλλον εφιάλτης ή μάλλον, πάλι, ένα συνεχές bad trip), όπου ο ονειρευόμενος ούτε κατανοεί, αλλά ούτε και μπορεί να ελέγξει με οποιονδήποτε τρόπο αυτά που βλέπει. Είναι σίγουρα εικόνες από το ασυνείδητο, ακατέργαστες, πρωτόγονες, δίχως ίχνος λογικής. Εκεί όμως που μέχρι πρόσφατα το παιχνίδι αυτό με το ακατανόητο με γοήτευε, αυτή τη φορά το μόνο που κατάφερε είναι να με κάνει να κρατώ πολύ δύσκολα τα μάτια μου ανοιχτά.
Είναι σαφές ότι ο Lynch κάνει ένα δικό του σινεμά, στα όρια του πειραματικού, που κανείς άλλος δεν τολμά (ή δεν μπορεί ή δεν θέλει) να κάνει. Το εκτιμώ αυτό και περιμένω με ενδιαφέρον την επόμενη ταινία του. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να μου αρέσει κάθε ταινία αυτού του ερμητικού είδους.