ΤΑ ΚΡΥΜΜΕΝΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΣΤΑ "ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΤΩΝ ΛΥΓΜΩΝ"

Το 1992 ο Neil Jordan γυρίζει μια από τις καλύτερες ταινίες του: Το "Crying Game" (Το Παιχνίδι των Λυγμών). Ταινία με πολλές ιδιαιτερότητες, ασυνήθιστη δομή και εξ ίσου ασυνήθιστη μίξη καταστάσεων. Αυτό που από παλιά με είχε εντυπωσιάσει ήταν η δομή που σας έλεγα: Ξεκινά σαν ένα πολύ δυνατό δράμα σχέσεων απαγωγέα - ομήρου, συνεχίζει με μια ερωτική ιστορία με αναπάντεχη εξέλιξη και καταλήγει σε ένα αγχωτικό κρεσέντο γεγονότων και δράσης. Το κάθε ένα απ' αυτά τα στοιχεία θα μπορούσε από μόνο του να αποτελεί το θέμα μιας ολόκληρης ταινίας. Εδώ όμως όλα αυτά δένονται αριστοτεχνικά και, τουλάχιστον εμένα, ουδέποτε με ενόχλησε η συνύπαρξη καταστάσεων και θεμάτων που εύκολα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ανομοιογενή. Και, για να επιμείνουμε στα ασυνήθιστα στοιχεία, το μεγάλο μυστικό που ανατρέπει τα πάντα αποκαλύπτεαται λίγο μετά το μέσο του φιλμ και όχι στο φινάλε, όπως γίνεται συνήθως.
Στην αρχή έχουμε μια ενδιαφέρουσα μελέτη της σχέσης που μπορεί να δημιουργηθεί ανάμεσα σε έναν όμηρο και τον απαγωγέα του. Αυτό που είναι ιδιαίτερο είναι το στοιχείο της ανθρωπιάς και της φιλίας που μπορεί να παρεισφρύσει ανάμεσα στα στυγνά πολιτικά συμφέροντα ή πατριωτικά αισθήματα και να ανατρέψει πολλά δεδομένα. Στο δεύτερο μέρος συναντάμε έναν δεξιοτεχνικά φτιαγμένο ύμνο σε έναν παράξενο έρωτα, ενώ στο τέλος το συναίσθημα και το καθήκον, ο άνθρωπος και οι πράξεις που είναι υποχρεωμένος να κάνει, συγκρούονται για μια ακόμα φορά.
Ίσως κάποιοι γκρινιάξουν για τον τρόπο που δείχνονται οι επαναστάτες του ΙΡΑ (κυρίως σαν φανατικοί και αδίστακτοι). Νομίζω όμως ότι ο ΙΡΑ είναι απλώς πρόσχημα. Ο Τζόρνταν είναι ιρλανδός και φτιάχνει μια ιστορία από την πατρίδα του. Θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε άλλη οργάνωση στον κόσμο, αφού αυτό που ενδιφέρει σαφώς δεν είναι το ιστορικό πλαίσιο, αλλά οι ανθρώπινες σχέσεις και ιδιαίτερα η σύγκρουση του προσωπικού (που εδώ ταυτίζεται σε πολλά επίπεδα με το απαγορευμένο) με το γενικότερο, απρόσωπο πλαίσιο και η εξέγερση του ατόμου ενάντια σ' αυτό. Βλέπετε, ο ήρωας έχει να ξεπεράσει πολλά ταμπού και απαγορεύσεις μέχρι το τέλος.
Αν δεν το έχετε δει, το θεωρώ must. Ακόμα κι αν έλειπαν η ευαισθησία και το πλήθος των λεπτομερειών , θα αρκούσε η ασυνήθιστη ιστορία για να ανεβάσει στα ύψη το ενδιαφέρον του θεατή.
Κρίμα που ο Jordan έχει κάμποσα χρόνια να κάνει καλή ταινία...