ΚΑΛΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Το blog πάει για μπάνια. Ίσως κάνουμε και μερικές αναρτήσεις από μακριά, ίσως όχι. Να περνάτε καλά σε διακοπές ή μη. Επιστροφή στα τέλη Αυγούστου με περισσότερες ταινίες.

Η ΣΚΛΗΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΣΤΗ "ΜΕΓΑΛΗ ΣΤΡΑΤΙΑ ΤΩΝ ΑΦΑΝΩΝ ΗΡΩΩΝ"

Ο Jean-Pierre Melville (1917-1973) γυρίζει τη "Μεγάλη Στρατιά των Αφανών Ηρώων" (L' Armee des Ombres) το 1969. Πρόκειται για ένα φιλμ δυόμισι ωρών που μιλά για την αντίσταση γαλλικών ομάδων κατά των γερμανών στην περίοδο 1942-43. Σίγουρα δεν μοιάζει με άλλες, παρόμοιου θέματος ταινίες που έχετε δει.
Στο φιλμ παρακολουθούμε τη δράση μιας αντιστασιακής ομάδας "από τα μέσα". Αρχικά ο βασικός ήρωας συλλαμβάνεται, οδηγείται σε στρατόπεδο συγκέντρωσης και καταφέρνει να αποδράσει και να συναντηθεί με την ομάδα. Από εκεί και πέρα παρακολουθούμε τα τεκταινόμενα στο εσωτερικό της ομάδας. Δεν βλέπουμε δηλαδή καμιά ενέργεια ενάντια στους κατακτητές. Μόνο τις μεταξύ τους σχέσεις, τα συναισθήματά τους, τις συλλήψεις και τους θανάτους μελών της, τις διαρκείς μετακινήσεις και το κρυφτό τους με τη Γκεστάπο.
Το φιλμ είναι δομημένο με μεμονωμένα επεισόδια. Η φωτογραφία είναι σκοτεινή, μουντή, καταθλιπτική πολλές φορές, θέλοντας να τονίσει την όλη ατμόσφαιρα της κατοχής και του τρόμου. Αυτό που βλέπουμε είναι η δύσκολη, ασφυκτική ζωή των ανθρώπων αυτών, ο διαρκής φόβος της σύλληψης, των βασανιστηρίων, του θανάτου, η παντελής έλλειψη ζεστασιάς και στοιχειωδών απολαύσεων στην καθημερινότητά τους, μερικές φορές η αμφιβολία, ο δισταγμός στο να εκτελέσουν διαταγές, ακόμα και οι στιγμές δειλίας τους... Είναι δηλαδή αληθινοί άνθρωποι, όπως όλοι. Ο ηρωισμός τους τελικά έγκειται όχι στο ότι καταφέρνουν σημαντικά  πλήγματα ενάντια στην πανίσχυρη κατακτητική μηχανή, αλλά στο ότι, έστω και άνευ πρακτικού λόγου, θα έλεγε κανείς, εξακολουθούν να ζουν αυτή την καταθλιπτική, μουντή, φοβισμένη ζωή αντιμετωπίζοντας καθημερινά το θάνατο, ζώντας κυριολεκτικά στο χείλος της αβύσσου.
Ένα χαμηλόφωνο, μελαγχολικό έπος, με τον πολύ καλό Λίνο Βεντούρα και τη Σιμόν Σινιορέ στους κύριους ρόλους, το οποίο όμως, προειδοποιώ, βλέπεται δύσκολα. Και λόγω του "γκρίζου" και αποπνικτικού κλίματος που περιέγραψα και λόγω της μεγάλης διάρκειας.
ΥΓ: Ο Μελβίλ και ο σεναριογράφος του ήταν αμφότεροι μέλη της αντίστασης, οπότε πολλά από αυτά που βλέπουμε είναι βιωμένα.

"MADHOUSE" Ή ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΤΑΙΝΙΑ ΤΡΟΜΟΥ

Μια ακόμα από τον σωρό ταινιών τρόμου των τελευταίων λίγων δεκαετιών: "Madhouse" του 2004 από τον μάλλον αδιάφορο William Butler. Ένα θρίλερ τρόμου, από αυτά που διαδραματίζονται σε φριχτά άσυλα ψυχοπαθών.
Νεαρός γιατρός, λαμπρός επιστήμονας, πηγαίνει να δουλέψει σε απομονωμένο άσυλο με επικίνδυνους (όχι όλοι) ψυχοπαθείς. Κλασικά στο υπόγειο κρατούνται σε κελιά οι ακραίες περιπτώσεις. Από την πρώτη μέρα βλέπει ένα αγοράκι μα περιφέρεται σε διάφορους χώρους του αχανούς ιδρύματος. Σύντομα αντιλαμβανόμαστε ότι πρόκειται για φάντασμα. Μετά αρχίζει μια σειρά φριχτών φόνων, τους οποίους ο γιατρός προσπαθεί να διελευκάνει.
Σενάριο αρκετά κοινό για το είδος, υποτίθεται ατμοσφαιρική (όχι πολύ όμως) σκηνοθεσία, μια ανατροπή (που έχουμε ξαναδεί) για το τέλος και γενικά μια μάλλον ρουτινιάρικη ταινία τρόμου, στην οποία, ομολογώ, καθόλου δεν τρόμαξα. Κοινώς μία από τα ίδια. Κατά τη γνώμη μου πάντοτε.

"THE MAN WITH THE GOLDEN ARM" Ή ΜΙΑ ΠΡΩΙΜΗ ΜΑΤΙΑ ΣΤΟΝ ΕΘΙΣΜΟ

Το 1955 ο μεγάλος Otto Preminger (1905-1986) γυρίζει μια πραγματικά τολμηρή για την εποχή ταινία: "The Man with the Golden Arm" ("Ο Χρυσοχέρης" στην Ελλάδα). Και, νομίζω, για πρώτη φορά συζητιέται ανοιχτά το πρόβλημα του εθισμού στα ναρκωτικά (στην ηρωίνη συγκεκριμένα). Ναι, το παλιό καλό Χόλιγουντ μπορούσε (όχι συχνά εννοείται) να μιλά και για απαγορευμένα τότε θέματα.
Ο ήρωας (Φρανκ Σινάτρα) αποφυλακίζεται. Στη φυλακή έχει αποτοξινωθεί από την πρέζα, έχει μάθει να παίζει ντραμς και θέλει να γίνει μουσικός και όχι να κάνει πια τον κρουπιέρη, δουλειά στην οποία έχει εξαιρετικό ταλέντο. Στην παλιά γειτονιά του όμως καραδοκούν όλοι οι παλιοί κίνδυνοι: Από τον πρεζέμπορα και τον ιδιοκτήτη της χαρτοπαικτικής λέσχης μεχρι την ανάπηρη κοπέλα του. Όλοι, για διαφορετικούς λόγους, θέλουν να τον τραβήξουν πίσω, στους παλιούς εφιάλτες. Μόνο η πρώην κοπέλα του πασχίζει να τον βοηθήσει.
Φρανκ Σινάτρα, Κιμ Νόβακ και Έλενορ Πάρκερ συνθέτουν το καστ, η φωτογραφία είναι ασπρόμαυρη, η γειτονιά (τα πάντα, σαν σε σκηνή θεάτρου, βρίσκονται το ένα δίπλα ή απέναντι στο αλλο) είναι ένα είδος κλειστοφοβικής κόλασης από την οποία κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει. Ούτε, βεβαίως, από το παρελθόν του. Το φιλμ δείχνει με σκληρό τρόπο τη φρίκη του εθισμού και σε πολλά σημεία γίνεται πραγματικά σπαρακτικό. Νοιώθεις να πονάς πραγματικά κάθε φορά που ο ήρωας τινάζει στον αέρα τα όνειρά του για μια καινούρια ζωή και κατρακυλά και πάλι στον εφιάλτη. Και είναι πολύ ενδιαφέρουσα η κυνική παρατήρηση: Οι περισσότεροι δεν σκέφτονται καν το δικό σου καλό. Θέλουν απλώς να σε εκμεταλλευτούν, ο καθένας για το δικό του συμφέρον. [SPOILIER SPOILER: Κι όσο για το τέλος, μοιάζει με χάπι εντ, στην ουσία όμως ένα τεράστιο στοίχημα έχει χαθεί, ίσως οριστικά. Πρόκειται άραγε όντως για χάπι εντ;]
Σκληρό κοινωνικό δράμα, με τολμηρό θέμα, το είπαμε, και συγχρόνως κλασική χολιγουντιανή ταινία (με κάποια μικρή ανατροπή στα μισά μάλιστα). Αν είστε φίλοι παλιών ταινιών μην το χάσετε.
ΥΓ: Την αφίσα και τα credits έχει σχεδιάσει ο θαυμάσιος γραφίστας Saul Bass, υπέυθυνος για την αφίσα του "Vertigo" του Χίτσκοκ και πλήθος άλλων κλασικών.

"ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ ΓΕΥΜΑ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΥΠΟΨΗΦΙΟ ΔΟΛΟΦΟΝΟ" Ή ΠΩΣ ΤΗΝ ΠΑΤΗΣΑΝ ΟΙ ΔΙΑΣΗΜΟΙ ΝΤΕΤΕΚΤΙΒ

Ο Νιλ Σάιμον είναι ο γνωστός θεατρικός συγγραφέας. Ο Robert Moore (1927-1984) ήταν βρετανός τηλεσκηνοθέτης με 2-3 μόνο ταινίες στο ενεργητικό του. Το 1976 πάντως γυρίζει το "Murder byDeath" (Πρόσκληση σε Γεύμα από έναν Υποψήφιο Δολοφόνο) σε σενάριο του πρώτου, μια ενίοτε ξεκαρδιστική παρωδία αστυνομικών ιστοριών μετά ντετέκτιβ και φόνων.
Ένας εκκεντρικός εκατομμυριούχος προσκαλεί για μια νύχτα στον απομονωμένο, γοτθικό πύργο του τους πέντε διασημότερους ντετέκτιβ του κόσμου δηλώνοντάς τους ότι τα μεσάνυχτα θα γίνει ένας φόνος. Όποιος λύσει το μυστήριο θα πάρει ένα εκατομμύριο. Και μια σειρά από απίθανα γεγονότα αρχίζει.
Κατ' αρχήν το φιλμ δίνει την ευκαιρία να μαζευτεί ένας γαλαξίας λαμπρών ονομάτων: Άλεκ Γκίνες, Ντέιβιντ Νίβεν, Πίτερ Φολκ, Μάγκι Σμιθ, Πίτερ Σέλερς, Έλσα Λάντσεστερ, Τζέιμς Κόκο και ο Τρούμαν Καπότε αυτοπροσώπως στο ρόλο του απίθανου οικοδεσπότη. Από εκεί και πέρα η παρωδία λειτουργεί μια χαρά, οι ατάκες που ανταλλάσσονται είναι αστείες και συχνά "κοφτερές", τα γεγονότα απίθανα και ένα παιχνίδι ταυτοτήτων παίζεται διαρκώς: Ποιος είναι ποιος, γιατί βρίσκεται εκεί, ακόμα και ποιος είναι ο (εκάστοτε) νεκρός. Εννοείται ότι πρόκειται για ταινία δωματίου (ταινία πύργου για την ακρίβεια), ότι το βάρος πέφτει στο σενάριο και όχι στη σκηνοθεσία και ότι η θεατρική καταγωγή του φαίνεται. Ωστόσο, κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον, κανένα πρόβλημα.
Φυσικά όλα αυτά είναι αδύνατο να συμβούν στην πραγματικότητα. Ποιος νοιάζεται όμως; Το φιλμ δηλώνει από την αρχή ότι παίρνει τις γνωστές ιστορίες σε στιλ Άγκαθα Κρίστι και τις "ξεχειλώνει" όσο δεν παίρνει, κάνοντας πλάκα μαζί τους, δίχως να νοιάζεται καθόλου για την όποια αληθοφάνεια. Αυτή άλλωστε είναι και η γοητεία του. Ιδανικό για θερινά σινεμά, μόνιμη επιτυχία για άπειρα χρόνια των αθηναϊκών καλοκαιριών, νομίζω ότι εξακολουθεί να διασκεδάζει.

"ΠΕΡΙΠΛΑΝΩΜΕΝΗ ΓΗ" Ή ΤΡΕΜΕΤΕ: Η ΚΙΝΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΦΟΡΑΑ

Το "The Wandering Earth" (Liu Lang di qiu για τους κινεζομαθείς φίλους μας) γυρίστηκε το 2019 από τον Frant Gwo, είναι κάτι παραπάνω από υπερπαραγωγή, είναι... πιο επιστημονική φαντασία πεθαίνεις και, το σπουδαιότερο, είναι κινέζικο! Αξιοπερίεργο λοιπόν από μόνο του.
Επειδή ο ήλιος πεθαίνει, η ανθρωπότητα ενώνεται (επιτέλους) και συλλαμβάνει ένα μεγαλεπήβολο (επιεικώς) σχέδιο: Δημιουργώντας κολοσσιαίους "κινητήρες" θα σπρώξουν ολόκληρη τη γη έξω από το ηλιακό σύστημα αρχικά. Αυτή θα περιπλανηθεί για 2500 χρόνια (!) έως ότου φτάσει σε άλλο, κατάλληλο ηλιακό σύστημα. Στο μεταξύ, επειδή οι θερμοκρασία στην επιφάνεια είναι δεκάδες βαθμοί υπό το 0, οι άνθρωποι ζουν σε τεράστιες υπόγειες πόλεις. Ωστόσο, πριν ακόμα βγει από το σύστημά μας, ο πλανήτης αντιμετωπίζει τεράστια προβλήματα επιβίωσης κοντά στο Δία. Μια ομάδα νεαρών αναλαμβάνει να σώσει την ανθρωπότητα...
Το φιλμ είναι υπερπαραγωγή όσο δεν παίρνει, είναι θεαματικό (νομίζεις ότι συσσωρεύονται σ' αυτό πάμπολλες εικόνες ΕΦ που γνωρίζουμε από κάθε λογής πηγές), θέλει να έχει δράση, περιπέτεια και σασπένς... και νομίζω ότι αποτυγχάνει. Διότι, μέσα σε τόσο υπερθέαμα και τρέξιμο, προσωπικά βαρέθηκα πολύ. Νομίζω, εκτός του αφελούς σε αρκετά σημεία σεναρίου και την εφηβική εμμονή σε μια χούφτα νεαρών, παιδιών σχεδόν, που θα σώσουν τον κόσμο, το φιλμ πάσχει από ρυθμό και, τελικά, γίνεται κουραστικό. Σα να σου δίνουν να φας υποχρεωτικά και γρήγορα - γρήγορα ένα ολόκληρο ταψί μπακλαβά...
Ωστόσο θα μείνω στο ιστορικό του πράγματος. Ίσως το κινέζικο υπερθέαμα να μη χειρίζεται ακόμα καλά το θέμα του ρυθμού και του σασπένς, το μεγάλο βήμα όμως έχει γίνει: Ένα νέο υπερχόλιγουντ γεννιέται, οι συνταγές είναι τέλεια αντιγραμμένες (ή μπορεί τέλεια να αντιγραφούν συντομότατα) και μια πραγματική λαίλαπα έρχεται. Τρέμετε λοιπόν αμερικάνοι. Όσο για μένα, φοβάμαι ότι αφού τόσο βαριέμαι ήδη με το σύγχρονο παρηκμασμένο και υπερηρωικό Χόλιγουντ, φτάνει ο καιρός να βαριέμαι ακόμα περισσότερο με εξίσου μεγαλεπήβολες κινέζικες υπερπαραγωγές.

"KILLER'S KISS": ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΟΥΣΕ Ο ΚΙΟΥΜΠΡΙΚ

Μερικές φορές (όχι πάντοτε, είναι αλήθεια) όταν κανείς είναι μεγάλος φαίνεται από την αρχή. Το σχόλιο με αφορμή τη δεύτερη μόλις ταινία του Stanley Kubrick (1928-1999) "Killer's Kiss" (Το Φιλί του Δολοφόνου) του 1955. (Σημειωτέον ότι η πρώτη του ήταν στα όρια του φιλμ μεγάλου μήκους, διαρκώντας μόλις 62').
Το "Killer's Kiss" λοιπόν είναι ένα ωραίο νουάρ, στο οποίο ξεχωρίζει η υπέροχη ασπρόμαυρη φωτογραφία. Ένας μάλλον τελειωμένος πυγμάχος που περιμένει σ' ένα σιδηροδρομικό σταθμό διηγείται την ιστορία του: Έναν αγώνα που έχασε, μια γυναίκα που ερωτεύτηκε και όσα δραματικά και γεμάτα δράση συνέβησαν μετά.
Υπάρχει ο κλασικός μοναχικός ήρωας, υπάρχει αυτή η χαρακτηριστική παρακμιακή ατμόσφαιρα, τόσο συνηθισμένη στα νουάρ και, πάνω απ' όλα, υπάρχει η σύγχρονη, βρώμικη μεγαλούπολη, που μοιάζει να κυριαρχεί πάνω σε όλους και όλα. Πνιγηρά δωμάτια, σκοτεινά, γεμάτα σκιές αδιέξοδα, εγκαταλειμμένες ταράτσες πολυκατοικιών, ρινγκ γεμάτα καπνό και ιδρώτα, όλα συνθέτουν μια καθόλου κολακευτική εικόνα της ζωής στις πόλεις. Αλλά αυτά δεν θα ήταν τίποτα μπροστά σε μια σειρά από κλασικές σκηνές, κυρίως προς το τέλος. Στέκομαι με ιδιαίτερο θαυμασμό στο κυνηγητό στις ταράτσες και στη φοβερή σκηνή της πάλης στην αποθήκη με τις κούκλες (δεκαετίες μετά, στη "Λάμψη", ο Κιούμπρικ ξαναθυμήθηκε στο τσεκούρι).
Σεναριακά είναι απλό και στους κλασικούς δρόμους του νουάρ, ενώ ο προϋπολογισμός μικρός. Επίσης σε κάποιες σκηνές μπορεί να θεωρήσετε ότι το "τραβάει" λιγάκι για να προσθέσει χρόνο. Είναι όμως τόσο δυνατή η σκηνοθεσία και οι εικόνες του 27χρονου Κιούμπρικ, που καθιστούν το φιλμ κάτι που αξίζει να δείτε.

ΤΟ "RESURRECTION" ΚΑΙ ΤΑ "ΠΑΡΑΓΩΓΑ" ΤΟΥ "SEVEN"

Τον αυστραλό βιντεοκλιπά (δείτε στη φιλμογραφία του πόσα και γνωστά βιντεοκλίπ είχε κάνει πίσω στα 80ς) Russell Mulcahy τον γνωρίσαμε με το "Highlander". Από εκεί και μετά ζήτημα είναι αν έχει κάνει μία αξιόλογη ταινία. Το 1999 πάντως γυρίζει το "Resurrection" (Η Ενδεκάτη Εντολή), ένα "άρρωστο" θρίλερ με παρανοϊκό σίριαλ κίλερ και με τον Κρίστοφερ Λαμπέρτ πρωταγωνιστή.
Ένας μπάτσος που έχει χάσει το μικρό παιδί του και βρίσκεται σε κρίση με τη γυναίκα του αναλαμβάνει την υπόθεση ενός ανατριχιαστικού, θρησκόληπτου σίριαλ κίλερ, ο οποίος σκοτώνει με φρικτούς τρόπους και αφαιρεί μέλη για να φτιάξει... το σώμα του Χριστού (!). Το ανθρωποκυνηγητό για να ανακαλυφτεί η ταυτότητα του φρικτού τύπου αρχίζει...
Αν αρέσκεστε σ' αυτού του είδους τα, στα όρια του σπλάτερ, θρίλερ, μπορώ να σας πώ ότι δεν είναι κακό. Το παρακολούθησα με ενδιαφέρον, δίχως να βαρεθώ. Νομίζετε όμως ότι αυτό κάνει την ταινία καλή; Χμμμ... Το πρόβλημα με το καλογυρισμένο αυτό φιλμ είναι αφ' ενός τα πολλά κλισέ που χρησιμοποιεί και, αφ' ετέρου (που είναι και το πιο αρνητικό) ότι δεν είναι παρά μια αντιγραφή του "Seven", που είχε προηγηθεί κατά 4 χρόνια. Υπάρχει και ένα σημαντικό (κατά τη γνώμη μου) σεναριακό ατόπημα, το οποίο όμως δεν μπορώ να σας αποκαλύψω δίχως να κάνω τεράστιο σπόιλερ. Τέλος πάντων, αν θέλετε να ξαναδείτε κάτι σαν το προαναφερθέν Seven, να μια καλή ευκαιρία.
ΥΓ: Και για να αναφέρουμε και ένα cult στοιχείο, στην ταινία ερμηνευει έναν δεύτερο ρόλο ο David Cronenberg. 

"YESTERDAY": ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΧΩΡΙΣ BEATLES

Η ιδέα είναι έξυπνη και πρωτότυπη. Ο Danny Boyle είναι σκηνοθέτης "παντός καιρού" και ξέρει τη δουλειά του. Έτσι, αν μη τι άλλο, το "Yesterday" του 2019 βλέπεται ευχάριστα. Συν κάτι άλλο σημαντικό...
Ένας μουσικός του δρόμου, που μάταια προσπαθεί να γίνει γνωστός και να κάνει καριέρα, ανακαλύπτει μετά από παγκόσμιο blackout ελάχιστων λεπτών, ότι ουδείς γνωρίζει ή θυμάται τους Beatles. Τότε... τι πιο φυσικό, θα καρπωθεί τη δόξα τους: Αρχίζει να παρουσιάζει ένα ένα τα αριστουργήματά τους ως δικά του τραγούδια και φυσικά γίνεται μέσα σε λίγες μέρες σούπερ σταρ. Τι σούπερ σταρ δηλαδή, μάλλον ο σημαντικότερος τραγουδοποιός όλων των εποχών. Παράλληλα όμως "τρέχει" και μια αισθηματική σχέση...
Γλυκιά, ρομαντική κωμωδία, με καλά σημεία, αλλά και αρκετά άμεσα προβλέψιμα κλισέ. Ιδιαίτερα προς το τέλος, όταν το αισθηματικό κομμάτι παίρνει το πάνω χέρι, θα μπορούσε κάποιος να το χαρακτηρίσει ακόμα και ξενέρωτο. Ωστόσο το φιλμ φροντίζει να διατηρεί διαρκώς την feelgood ατμόσφαιρά του, οπότε, μικρό το κακό. Φυσικά, το αντιλαμβάνεστε: Το ατού βρίσκεται αλλού. Στη διάρκειά του ακούμε πάμπολλα αριστουργηματικά τραγούδια του μεγάλου γκρουπ. Κι όπως εδώ τα ακούμε όλα μαζί... δεν προλαβαίνουμε να επαναλαμβάνουμε έκθαμβοι: "Α, ναι, είναι κι αυτό, έγραψαν κι αυτό...". Στο μεταξύ γίνονται και διάφορα έξυπνα σχόλια περί μουσικής, που πρέπει να έχεις ασχοληθεί με αυτή για να τα πιάσεις. Προσωπικά με διασκέδασαν πολύ (κυρίως το αστείο με τους Oasis). Σε βασικό ρόλο, παίζοντας τον εαυτό του, εμφανίζεται ο σημερινός σταρ Ed Sheeran. Έτσι οι 18άρηδες φαν θα έχουν μια ακόμα ευκαιρία να το χαρούν. Προσωπικά εκτίμησα την βαθύτατη "υπόκλιση" που κάνει ο Sheeran στους Beatles, αποδεχόμενος εντελώς ακομπλεξάριστα την απόλυτη ανωτερότητά τους απέναντι στη δική του δουλειά.
Όπως καταλάβατε είμαι μπητλικός. Ως εκ τούτου το απόλαυσα, παρά τα κλισέ που λέγαμε. Αν είστε κι εσείς να πάτε οπωσδήποτε. Αν δεν ασχολείστε και πολύ με μουσική όμως (ή γνωρίζετε μόνο τους χιπχοπάδες των τελευταίων 10-15 χρόνων), αφήστε το καλύτερα. Εκτός του ότι δεν θα καταλάβετε πολλά από τα έξυπνα περί μουσικής σχόλια της ταινίας, που προϋποθέτουν και γνώση του έργου του συγκροτήματος, θα δείτε απλώς μια χαριτωμένη αισθηματική κωμωδία.

Η "ΚΟΚΚΙΝΗ ΕΚΛΕΙΨΗ" ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΙΚΙΛΕΣ ΕΞΑΦΑΝΙΣΕΙΣ

Από την Αργεντινή μας έρχεται η "Κόκκινη Έκλειψη" (Rojo) του 2018, μια ταινία του Benjamin Naishtat. Πολιτική, αλληγορική, αλλά και με (ηθελημένα) κενά.
Σε μια επαρχιακή πόλη της Αργεντινής το 1975 ένας εύπορος δικηγόρος προσβάλλεται σκαιά από έναν άγνωστο, νευρικό τύπο σε ένα εστιατόριο. Αργότερα, καθώς επιστρέφουν σπίτι με τη γυναίκα του, ο άγνωστος θα τους σταματήσει σε ένα ερημικό σημείο και θα αυτοκτονήσει μπροστά στα μάτια τους. Ο δικηγόρος αναλαμβάνει να τον πάει σε νοσοκομείο, αντ' αυτού όμως, όταν μένει μόνος, τον πετά στην έρημο. Λίγους μήνες αργότερα ένας περίεργος ντετέκτιβ θα φτάσει στην πόλη...
Η ταινία πλέκει ένα μυστήριο δημιουργώντας μια πνιγηρή (όπως η πόλη και το περιβάλλον ) ατμόσφαιρα, έχει μια επιφανειακά αστυνομική υφή, στην πραγματικότητα όμως είναι καθαρά αλληγορική. Γι' αυτό και επίτηδες αφήνει κενά και δεν εξηγεί πολλά πράγματα. Αν λοιπόν θέλετε να δείτε μια καθαρά αστυνομική ιστορία, φοβάμαι ότι θα απογοητευτείτε. Ο Naishtat μιλά εδώ για τη δικτατορία στη χώρα του (βρισκόμαστε στην εποχή του Περόν, που σύντομα θα δώσει τη θέση της στον αιμοσταγή δικτάτορα Βιντέλα) και επικεντρώνει σε ένα από τα φρικτότερα σημεία της: Τις "εξαφανίσεις" πολιτών στα καλά καθούμενα, κάτι που κράτησε πολλά χρόνια (και σε άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής). Έτσι το στοιχείο της εξαφάνισης υπάρχει παντού (ακόμα και η συμβολοκή έκλειψη του ήλιου). Κυρίως όμως, κατά τη γνώμη μου, μιλά για κάτι άλλο: Για μια γενικότερα διεφθαρμένη ως το κόκαλο κοινωνία, σε όλα τα επίπεδα (το σιωπηλό "πλιάτσικο" στη σκηνή της αρχής, οι κρυφές σκευωρίες του δικηγόρου και του πλούσιου φίλου του, οι "προσβεβλημένοι" νεαροί και οι αντιδράσεις τους, ο πανταχού παρόν ηλίθιος και κακόγουστος εθνικισμός - θυμίζει πολύ και τον αντίστοιχο δικό μας - ο καθολικισμός, όλα βρωμάνε και φτιάχνουν μια αποπνικτική ατμόσφαιρα, στην οποία συμβάλλει και η "ξεθωριασμένη" απόλυτα 70ς φωτογραφία και ατμόσφαιρα. Όλα μυρίζουν παρακμή και φθορά στο πικρό αυτό φιλμ, που βέβαια σατιρίζει σκληρά μια ολόκληρη κοινωνία, τονίζοντας τη σιωπηλή συμμετοχή και την ευθύνη της για ότι συμβαίνει σε "υψηλό" πολιτικό επίπεδο.
Ίσως κάπως στρυφνό, πικρό και δίχως να ξεκαθαρίζει πολλά πράγματα από την ιστορία, έχει το ενδιαφέρον του με τη στυλιζαρισμένη, υπνωτική σκηνοθεσία και την κριτική που ασκεί, αλλά νομίζω ότι θα "τρομάξει" πολλούς.

"ENTRAPMENT"... ΩΣ ΣΥΝΗΘΩΣ

Ο Jon Amiel έχει κάνει μερικές συμπαθητικές ταινίες (και περισσότερη τηλεόραση), δίχως ποτέ όμως να κάνει το μεγάλο φιλμ. Σε συμβατικά μονοπάτια κινείται και το "Entrapment" (Διπλή Παγίδα) του 1999 με τους Σον Κόνερι και Κάθριν Ζέτα Τζόουνς.
Τυπική ταινία με σούπερ ληστείες, με εξ ίσου τυπικό ιδιοφυή ήρωα που ληστεύει όχι για τα λεφτά (έχει ό,τι θέλει), αλλά για χόμπι και ερεθίζεται όσο πιο δύσκολη, ακατόρθωτη ουσιαστικά, είναι η πρόκληση και άλλα παρόμοια κλισέ ταινιών του είδους. Η ηρωίδα δουλεύει σε ασφαλιστική εταιρία και στέλνεται στα χνάρια του εν λόγω σούπερ κλέφτη που λέγαμε για να τον παγιδεύσει και να βρει αποδείξεις για την ενοχή του (όλοι υποψιάζονται ότι αυτός κάνει τις "ακατόρθωτες" ληστείες, αλλά αποδείξεις δεν υπάρχουν). Από εκεί και πέρα το φιλμ ισορροπεί ανάμεσα σε δύο διαφορετικές υποθέσεις, στην "αγωνία" για το αν η κοπέλα παίζει διπλό παιχνίδι (με ποιον είναι τελικά, με τον ληστή ή με την εταιρία;) και στο απαραίτητο υποβόσκον love story ανάμεσα στους δύο (οι οποίοι έχουν βεβαίως καμιά τριανταριά χρόνια διαφορά).
Υπάρχει βεβαίως το σασπένς, το θέαμα, το κοσμοπολίτικο στοιχείο και, πάνω απ' όλα το απαραίτητο στα φιλμ του είδους "αυτό δεν μπορεί να γίνει με τίποτα". Ούτε βεβαίως στον σχεδιασμό και την πολύπλοκη, με άπειρα τεχνολογικά γκάτζετ, εκτέλεση των ληστειών ούτε στις διαρκείς ταρζανιές των ηρώων (που εδώ, μεταξύ άλλων, κρέμονται επικίνδυνα από το ψηλότερο τότε κτίριο στον κόσμο, τον διπλό πύργο στην Κουάλα Λουμπούρ). Προσωπικά τα βαριέμαι όλο και περισσότερο όλα αυτά. Ακόμα όμως κι αν περάσετε δύο ευχάριστες ώρες, πρέπει να παραδεχτείτε ότι όλα αυτά τα έχουμε ξαναδεί πολλάκις και σε ποικίλες μεν, πανομοιότυπες στην ουσία δε εκδοχές.
ΥΓ: Επίσης, μια που είμαστε στα 1999, αξιοποιείται και το θέμα του περίφημου "ιού της χιλιετίας", που τόσα εκατομμύρια ανθρώπους είχε τρομάξει τότε.