ΡΟΜΑΝΤΙΚΟΙ ΒΡΙΚΟΛΑΚΕΣ ΣΤΟ ΛΥΚΟΦΩΣ

Να που το είδαμε κι αυτό: Το "Λυκόφως" (2008) της Catherine Hardwicke είναι μια ταινία που συνδυάζει τον τρόμο με τον εφηβικό ρομαντισμό. Είναι φυσικό, βέβαια, αφού πρόκειται για μια ακόμα παραλλαγή του Ρωμαίου και της Ιουλιέττας, μόνο που εκείνη είναι ένα κοινό κορίτσι κι αυτός ένας βρικόλακας.
Είναι σίγουρο ότι πολλοί θα τη βρουν αφελή και λιγωτική. Και ως ένα βαθμό είναι. Ωστόσο η σκηνοθέτης έχει μια παράξενη δική της ματιά που, τελικά, με έκανε να βρω το φιλμ μάλλον ενδιαφέρον. Η πολύ όμορφη εικόνα της, τα χρώματα, η βροχερή ή χιονισμένη ατμόσφαιρα της πολιτείας της Ουάσιγκτον, το παράξενο, διστακτικό παίξιμο των ηθοποιών, η "γλυκειά" γεύση της νεανικής, αισθηματικής ιστορίας που όμως διαβρώνεται από μια συνεχώς επικρεμάμενη απειλή, όλα συντείνουν στη δημιουργία μιας πολύ ασυνήθιστης ατμόσφαιρας, που τελικά κράτησαν το ενδιαφέρον μου. Βέβαια συντηρητισμός και ατολμία υπάρχουν, κυρίως στο θέμα του σεξ. Έτσι, σε μια ταινία που περιστρέφεται κυρίως γύρω από έναν αδύνατο εκ πρώτης όψεως εφηβικό έρωτα, ποτέ δεν συζητιέται ανοιχτά το φλέγον θέμα: Μπορούν τελικά οι δύο τρελά ερωτευμένοι να το κάνουν ή είναι καταδικασμένοι απλώς να είναι μαζί, να αγαπιούνται, αλλά μόλις και μετά βίας να αγγίζονται, αλλιώς θα επέλθει ανεπανόρθωτη καταστροφή λόγω των ανεξέλεγκτων ενστίκτων του βρικόλακα; Γι' αυτό και οι ελάχιστες και διστακτικότατες ερωτικές σκηνές έβγαζαν γέλιο (δίχως φυσικά τη θέληση των δημιουργών) στην αίθουσα, ενώ μια ξεκάθαρη αντιμετώπιση του θέματος θα εξαφάνιζε την τάση για χαβαλέ του κοινού.
Γενικά πάντως βρήκα την ταινία σχετικά ενδιαφέρουσα και ιδιόρυθμη. Αν βέβαια συνηθίσετε στην ιδέα της ύπαρξης "καλών" και "κακών" βρικολάκων. Και αν φυσικά μπορείτε να αντέξετε τον overdose ρομαντισμό της.