ΕΚΔΙΚΗΤΗΣ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ Ή PECKINPAH ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

Δεν έχω εντρυφήσει όσο θα έπρεπε στα γουέστερν. Μερικές βασικές ταινίες έχω δει μόνο. Αυτές όμως και μόνο αρκούν να με πείσουν ότι το σχεδόν ξεχασμένο αυτό είδος είναι και αρκετά παρεξηγημένο. Υπάρχουν περισσότερα φιλμ απ' όσα νομίζουμε που ΔΕΝ εξυμνούν τον ηρωισμό των πιονιέρων, την γενναιότητα της Άγριας Δύσης, τη γέννηση της μεγάλης Αμερικής. Αυτές οι σκέψεις δεν αφορούν μόνο τον μεγάλο Sam Reckinpah (αυτός είναι πασίγνωστος "αιρετικός", που καμία σχέση δεν έχει με τις παραπάνω "αμερικάνικες" αρετές). Αφορούν και άλλα γουέστερν.
Ωστόσο ο Peckinpah και ο "Εκδικητής της Ερήμου" (Ride the high country) του 1962, υπήρξε η αφορμή γι' αυτές. Μια ταινία που ξεκινά χαλαρά, σαν ένα ακόμα γουέστερν, πολύ σύντομα όμως καταλαβαίνουμε ότι τίποτα "παραδοσιακό" και συνηθισμένο δεν κομίζει με την εξέλιξή του. Δύο είναι τα σημεία που με άγγιξαν περισσότερο:
α: Οι χαρακτήρες. Πολύ γρήγορα οποιοσδήποτε σαφής διαχωρισμός ανάμεσα σε "καλούς" και "κακούς" εξαφανίζεται, ανατρέπεται. Πριν παγιώσεις την άποψή σου για τους ήρωες, πριν προλάβεις να τους κατατάξεις, ξύνεις με αμηχανία το κεφάλι παρακολουθώντας την εξέλιξή τους, τις αποφάσεις τους, τους "καλούς" και "κακούς" ρόλους που εναλάσσονται στις συμπεριφορές τους. Τι μας λέει εδώ ο Πέκινπα; Αυτό που όλοι λίγο - πολύ γνωρίζουμε, σπάνια όμως βλέπουμε σε ταινίες - και δη αμερικάνικες: Ότι οι διαχωρισμοί σε καλούς και κακούς στην πραγματική ζωή δεν υφίστανται, ότι όλοι μας κάποιες στιγμές μπορεί να αλλάξουμε ρόλους ή να εξελιχθούμε διαφορετικά απ' ό,τι αρχικά φαίνεται (ή νομίζουμε).
β: Ο χώρος. Η Αμερική των πιονιέρων, του άγριου Γουεστ, καθόλου ειδυλιακή και ηρωική δεν είναι. Κάθε άλλο. Παλιοί φίλοι ετοιμάζονται να ληστέψουν ο ένας τον άλλον, πιτσιρικάδες έχουν σαν όνειρο να σκοτώσουν με την πρώτη αφορμή για τον τσαμπουκά και μόνο, κι όσο για τα απομακρυσμένα χωριά που οι κάτοικοί τους ψάχνουν για χρυσό... μακάρι να μην περάσετε ποτέ από κει. Αποτελούνται από βιαστές, δολοφόνους, χαρτοκλέφτες, μέθυσους και άλλα τέτοια ωραία και - εκτός από εκκλησία - τα μόνα κτίρια για το κοινό που διαθέτουν είναι μπαρ - χαρτοπαικτική λέσχη και πορνείο (ίσως και φυλακή). Από κατοίκους σαν κι αυτούς "κατακτήθηκε η δύση".
Πέραν όλων αυτών όμως των θεωρητικών, η ταινία βλέπεται με αμείωτο ενδιαφέρον, μέχρι την επική της κορύφωση, που, 7-8 χρόνια πριν, προαναγγέλει την αντίστοιχη - και πολύ πιο διάσημη - της αξεπέραστης "Άγριας Συμμορίας".