ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΛΙΟ "CANDYMAN"

 

Ο πρώτος "Candyman", βασισμένος σε διήγημα του Clive Barker, είχε γυριστεί το 1992 από τον Bernard Rose και είχε ως πρωταγωνίστρια την Βιρτζίνια Μάντσεν.

Η ιστορία είναι περίπου ίδια με την ταινία του 2021. Ο Candyman είναι μια υπερφυσική οντότητα με γάντζο στο ένα χέρι, που εμφανίζεται αν προφέρεις 5 φορές το όνομά του σε καθρέφτη. Είναι το "πνεύμα" εκδίκησης ενός μαύρου που είχε λιντσαριστεί άγρια πολλά χρόνια πριν επειδή είχε ερωτικές σχέσεις με λευκή. Φυσικά η πρωταγωνίστρια και η φίλη της, που διδάσκουν σε πανεπιστήμιο και κάνουν έρευνα για τις δοξασίες των μαύρων στη συγκεκριμένη γειτονιά του Σικάγο, θα προφέρουν για πλάκα το όνομα και ο τρόμος θα αρχίσει.

Πρόκειται για συμπαθητική ταινία τρόμου της παράδοσης των 80ς, που βλέπεται ευχάριστα από τους φίλους του είδους. Και υπάρχει κι εδώ το ίδιο μοτίβο της συλλογικής μαύρης εκδίκησης για όσα έχει υποφέρει η φυλή τους επί τόσους αιώνες, καθώς και το στοιχείο της πίστης: Ο Candyman υπάρχει μόνο αν πιστεύεις σ' αυτόν, αν διατηρείται δηλαδή στη συλλογική μνήμη. Αλλιώς θα εξαφανιστεί. Ωστόσο εδώ η επίκληση γίνεται από μια λευκή που δεν πιστεύει στο υπερφυσικό. Στην καινούρια ταινία η επίκληση γίνεται από μαύρο, ο οποίος προφανώς αγνοεί ή δεν πιστεύει στις παραδόσεις της δικής του φυλής. Πρόκειται λοιπόν για καλή ταινία τρόμου, δίχως όμως να διαθέτει το έντονα art στοιχείο του ριμέικ. Μπορώ όμως να σας πω ότι σεναριακά είναι πιο στρωτό από το νέο, που, όπως έγραψα, στο σενάριο τα μπερδεύει λιγάκι. Πάντως προτείνω οι φίλοι του είδους να το δουν. Έστω και μόνο για λόγους σύγκρισης.