'METEOR" : ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

Οι ταινίες καταστροφής, που είναι δημοφιλεις σήμερα, ξεκίνησαν τη δεκαετία του 70, όταν διάφορες συμφορές χτυπούσαν είτε τον κόσμο ολόκληρο είτε συγκεκριμένα μέρη. Συνήθως διέθεταν πλούσιο καστ μεγάλων, πλην όμως σχετικά ῾῾ώριμων῾῾, ηθοποιοών. Μια απ᾽αυτές τις καταστροφές λοιπόν μας βρήκε το 1979. Λεγόταν "Meteor" και είχε γυριστεί από τον βρετανό Ronald Neame (1911-2010). Ηθοποιοί; Σον Κόνερι (εντελώς άνετος, σα να μην τρέχει τίποτα μπροστά στο επερχόμενο τέλος, με ελάχιστες ανησυχίες ακόμα και για τα παιδιά του),  Νάταλι Γουντ, Χένρι Φόντα, Μάρτιν Λαντάου, Τρέβορ Χάουαρντ!
Η διέλευση ενός κομήτη ῾῾ἁναστατώνει῾῾τους αστεροειδείς. Ένας απ᾽ αυτούς, αρκετά μεγάλος, ξεφευγει από την τροχιά του και κατευθύνεται ολοταχώς προς τη γη. Αν συγκρουστεί μπορεί να δημιουργήσει τρύπα μεγέθους ωκεανού, κοινώς τέλος του κόσμου. Οι αντίπαλες τότε ΗΠΑ και Σοβιετική Ένωση αναγκάζονται με χίλια ζόρια να συνεργαστούν και να στρέψουν τους πυρηνικούς πυραύκους τους εναντίον του εισβολέα...
Ίσως να γνωρίζετε την ξεχασμένη αυτή ταινία από τον θόρυβο που προκάλεσε τον Σεπτέμβρη του 2001. Ναι, είναι αυτή που (προφητικά) δείχνει τους Δίδυμους Πυργους να καταστρέφονται από θραύσμα του μετεωρίτη που φτάνει πρόωρα στη γη. Είχε παιχτεί πολύ τότε η σκηνή αυτή. Κατά τα άλλα το φιλμ είναι άνευρο, αφελές και νομίζω ότι βλέπεται μόνο από περιέργεια. Όσο για τις αναπόφευκτες σκηνές καταστροφής, μοιάζουν αστείες μποστά στα σύγχρονα εφέ (όχι ότι αυτό θα είχε καμιά σημασία αν επρόκειτο για καλή ταινία, αλλά...). Ίσως κάποιο ενδιαφέρον να έχει το πολιτικό κομμάτι. Το φιλμ δείχνει την ανθρώπινη βλακεία που (στο συγκεκριμένο σενάριο) παρά λίγο να στοιχίσει το τέλος του κόσμου: Οι ευρισκόμενες σε ψυχρό πόλεμο τότε Ρωσία και ΗΠΑ αργούν υπερβολικά να συνεργαστούν, φοβούμενες μην αποκαλύψουν η μία στην άλλη βρώμικα και επικίνδυνα στρατιωτικά μυστικά και, ακόμα και την τελευταία στιγμή, κάποιοι ηλίθιοι στρατηγοί αντιδρούν στη συνεργασία. Η κατάσταση παγκόσμια φοβάμαι ότι και σήμερα παραμένει ίδια.
ΥΓ: Παρακαλώ βρείτε τις πιθανότητες που υπάρχουν να πέσουν ελάχιστα καταστροφικά θραύσματα στη γη και ένα από αυτά να πλήξει ακριβώς την καρδιά της νέας Υόρκης! Αλλά, είπαμε, μπροστά στον εντυπωσιασμό, όλα γίνονται...

"HOPSCOTCH" : ΟΤΑΝ ΟΙ ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΙ ΔΙΑΣΚΕΔΑΖΟΥΝ

Να μια πραγματικά διασκεδαστική, κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον, ταινία: Το "Hopscotch" (στην Ελλάδα ο τίτλος - καταπέλτης ήταν... "Η Αλεπού των Κατασκόπων"), που γύρισε το 1980 ο βρετανός Ronald Neame (1911-2010). Με τον Γουόλτερ Ματάου να παίρνει το φιλμ πάνω του και την υπέροχη (δυστυχώς με σπάνιες σχετικά εμφανίσεις) Γκλέντα Τζάκσον δίπλα του.
Ο ήρωας είναι ένας μεσήλικας σούπερ - κατάσκοπος, ο καλύτερος στην πιάτσα. Όταν ο γραφειοκράτης, στενόμυαλος και ξενέρωτος προϊστάμενός του αποφασίζει ουσιαστικά να τον παροπολίσει, αναθέτοντάς του δουλειά γραφείου και αποσύροντάς τον από τις αποστολές, εκείνος αποφασίζει να εκδικηθεί με τον τρόπο του και, ταυτόχρονα, να διασκεδάσει με τα όσα θα προκαλέσει στην (πρώην) μυστική υπηρεσία του. Και, βέβαια, να βγάλει και κάποια λεφτά... Το σκάει λοιπόν αφήνοντας διαρκώς παραπλανητικά ίχνη και κάνοντας την υπηρεσία να υποψιάζεται τα πάντα γι' αυτόν (και τη ρωσική αντίστοιχη βεβαίως, διότι βρισκόμαστε στην εποχή που υπάρχουν ακόμα "κακοί ρώσοι κομουνιστές"), διαχέοντας λίγο - λίγο θανάσιμα μυστικά που ξεμπροστιάζουν τους πάντες... και ακολουθεί χάος.
Βρίσκω το φιλμ από τα πιο έξυπνα στην κατηγορία των κατασκοπικών παρωδιών. Αν και δεν πρόκειται ακριβώς για παρωδία. Η ιστορία είναι "σοβαρή", οι αποκαλύψεις, οι έρευνες, τα πάμπολλα και συχνά αντιφατικά στοιχεία, οι ανατροπές κλπ. είναι ακριβώς του είδους που υπάρχουν στις κλασικές ταινίες κατασκοπείας. Όλα είναι προσεκτικά επινοημένα και (σχετικά) αληθοφανή. Και βασίζονται βεβαίως στις σούπερ ικανότητες και γνώσεις του ήρωα. Οπότε αυτό που παρακολουθούμε είναι μια "κανονική" ταινία του είδους, πλην όμως όλα γίνονται όχι για να αποκαλυφτούν μυστικά ή να αποσοβηθούν θανάσιμοι κίνδυνοι, αλλά διότι κάποιος πρώην δικός τους μπάφιασε, σιχάθηκε τα όσα έκανε μέχρι τώρα και θέλει να κάνει πλάκα, να διασκεδάσει. Και μαζί του κι εμείς. Μακάρι να υπήρχαν τέτοιο πράκτορες στην πραγματικότητα και να ξεσκεπάζουν τη μπόχα της διεθνούς πολιτικής!
Από τη μία λοιπόν ο Ματάου είναι, όπως πάντα, πολύ καλός. Από την άλλη, με όλη αυτή τη σοβαροφανή δράση το φιλμ καταφέρνει να γελοιοποιήσει πλήρως τις εκατέρωθεν του τοίχους μυστικές υπηρεσίες και να ρίξει μπηχτές για το πόσο βρώμικος είναι ο ρόλος των πρακτόρων. Και να δείξει μάλιστα ότι κάποιοι αντίπαλοι κατάσκοποι από αμφότερα τα μπλοκ εκτιμούν κατά βάθος ο ένας τον άλλον. Στην ουσία είναι φίλοι. Διότι ο ήρωάς μας προτιμά σαφώς τον συνομίληκο αντίπαλό του ρώσο πράκτορα παρά το αφεντικό του. 
Με λίγα λόγια, όπως είπα στην αρχή, το διασκέδασα και απόλαυσα το κομψό του χιούμορ και τη (σχετικά) ανατρεπτική του διάθεση.