"SUNDAY BLOODY SUNDAY" Ή ΤΑ ΤΑΡΑΓΜΕΝΑ 60ς ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΩΤΑ 70ς

 Ένας νεαρός καλλιτέχνης έχει ταυτόχρονη ερωτική σχέση με έναν μεγαλύτερό του μοναχικό γιατρό και με μια γοητευτική κοπέλα, δυναμική και ανεξάρτητη. Οι σχέσεις τους είναι περίπλοκες αφού όλοι γνωρίζουν την ύπαρξη του άλλου. Ωστόσο εκείνος μοιάζει να παίζει ανέμελα και με τους δύο, ενώ για το γιατρό και την κοπέλα τα πράγματα είναι πιο σοβαρά...

Ναι, η ιστορία εύκολα μαντεύει κανείς ότι μάλλον θα είναι της ταραγμένης, πρωτοποριακής και πειραματιζόμενης με τα πάντα δεκαετίας του 60 και των καταλοίπων της στις αρχές των 70ς. Πρόκειται για το φιλμ "Sunday Bloody Sunday" (Καταραμένη Κυριακή) του 1971 του σημαντικού την εποχή αυτή John Schlesinger (1926-2003), με την υπέροχη Γκλέντα Τζάκσον  (από τις αγαπημένες μου ηθοποιούς ever) και τον Πίτερ Φιντς στους κύριους ρόλους. 

Πρόκειται για ταινία σχέσεων (ερωτικών σχέσεων), που εξερευνά την ψυχολογία των αντισυμβατικών ηρώων της και τις επιπτώσεις που προκαλεί αυτή ακριβώς η αντισυμβατικότητα (τελικά ο κόσμος δεν είναι έτοιμος για απόλυτα ανοιχτές ερωτικές σχέσεις). Ξεσπάσματα απελπισίας συνυπάρχουν με την αγάπη και την κατανόηση, πόθος για αποκλειστικότητα με την αποδοχή του άλλου και της ανεξαρτησίας του...  Η αφήγηση είναι κάπως ρευστή, δίχως κορυφώσεις και ανατροπές. Απλώς καταγράφει τα τεκταινόμενα. Πάνω απ' όλα η αξία της ταινίας για μένα είναι ότι μας δίνει ανάγλυφα το κλίμα μιας εποχής που πάσχισε να κατακτήσει το αδύνατο (το αδύνατο σύμφωνα με τις κοινωνικές συμβάσεις τουλάχιστον) και, όπως κατέδειξαν περίτρανα οι επόμενες δεκαετίες, απέτυχε παταγωδώς. Προσωπικά πάντως όλη αυτή η αναζήτηση και η αμφισβήτηση των πάντων, αλλά και η απόλυτη αποτυχία, εξακολουθούν να μου προκαλούν συγκίνηση. Τουλάχιστον κάποιοι τόλμησαν! 

ΓΛΥΚΟΠΙΚΡΗ "DARLING"

Το Free Cinema του πρώτου μισού της δεκαετίας του 60 υπήρξε ένα σημαντικό κίνημα του βρετανικού κινηματογράφου. Το 1965 ένας από τους πρωτεργάτες του, ο John Schlesinger (1926-2003), γυρίζει το "Darling" με την Τζούλι Κρίστι στα πιο όμορφά της και τους Ντερκ Μπόγκαρντ και Λόρενς Χάρβεϊ. Και απομυθοποιεί έτσι το περίφημο "Swinging London", που τότε ήταν πιθανόν το πιο "trendy" μέρος του πλανήτη.
Η ηρωίδα είναι ένα όμορφο, γοητευτικό μοντέλο. Η εμφάνιση και το στιλ της κάνουν όλες τις πόρτες να της ανοίγουν. Ωστόσο εκείνη χαρακτηρίζεται από αμοραλισμό, επιπολαιότητα, απληστία. Θέλει πλούτο και δόξα. Θα αλλάξει πολλές αγκαλιές αφήνοντας πίσω της συντρίμια (ένας διανοούμενος τηλεπαρουστής σοβαρών εκπομπών, ένας playboy από τον χώρο των μπίζνες του θεάματος, ένας πλούσιος ιταλός ευγενικής καταγωγής κλπ.), θα κατακτήσει το όνειρο του πλούτου... και μετά;
Το φιλμ αποτελεί ένα ζωντανό πορτρέτο των υπέροχων και ταραγμένων 60ς - η τέχνη, η διανόηση, ο κοσμοπολιτισμός, τα πάρτι, ο έρωτας, το σεξ - αλλά και ένα δραματικό τελικά πορτρέτο της ηρωίδας. Η οποία αναζητά όπως είπαμε πλούτο και φήμη, αλλά μέσα της είναι κενή. Όμορφη, "τσαχπίνα", μοντέρνα, μπορεί εύκολα να κάψει καρδιές. Από την άλλη στερείται ηθικής, είναι άπληστη, δεν διστάζει να καταστρέψει ανθρώπους απλώς παρατώντας τους... Το πρόβλημά της συνοψίζεται στο ότι ουσιαστικά, παρά την εντυπωσιακή γοητεία που αποπνέει, μέσα της είναι απόλυτα κενή, στερείται ενδιαφερόντων. Περιφέρεται (και έλκεται) από χρυσό σε χρυσό επιπόλαια, δίχως ουσιαστικά να τη γεμίζει τίποτα. Η τιμωρία θα έρθει - σε ψυχολογικό επίπεδο εννοώ.
Έτσι η ταινία είναι, όπως είπαμε. πορτρέτο των ανήσυχων 60ς και του θρυλικού Swinging London ιδιαίτερα, αλλά ταυτόχρονα απόλυτα απομυθοποιητική καθώς αποκαλύπτει την κενότητα πολλών από τους πρωταγωνιστές τους. Κάτω από μια ζαλιστική, εύθυμη, διαρκώς ανανεούμενη και απαστράπτουσα επιφάνεια κρύβεται το απόλυτο κενό, κάνοντας το ευχάριστο και χαρούμενο σε πρώτη όψη φιλμ κατά βάθος δραματικό και πικρό. Συγχρόνως όμως παραμένει ευρηματικό και φρέσκο μέχρι τις μέρες μας. Συνίσταται!