ΥΠΝΩΤΙΚΟΙ "ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ"

 

Ο ισλανδός Johann Johannsson (1969-2018) υπήρξε πολύ καλός συνθέτης σάουντρακ. Ο Olaf Stapledon (1886-1950) ήταν ένας βρετανός φιλόσοφος και συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας. Το 2020 βγήκε και η μοναδική σκηνοθετική προσπάθεια του πρώτου, το ουσιαστικά πειραματικό "Last and First Men", με δική του μουσική φυσικά και τη φωνή της Τίλντα Σουίντον να διαβάζει το ομώνυμου μυθιστόρημα του δεύτερου (ή μάλλον μια διασκευή του, γραμμένη από τον ίδιο τον Johannsson).

Υπάρχει και κάτι άλλο: Στην πρώην Γιουγκοσλαβία (και πιθανόν και σε άλλα πρώην κομμουνιστικά κράτη) είχαν φτιαχτεί κάποια κολοσσιαία μνημεία (συνήθως τσιμεντένια) με αφηρημένα, σχεδόν "εξωγήινα" σχήματα που ουδεμία σχέση έχουν με σοσιαλιστικό ρεαλισμό, στημένα στο πουθενά, όχι δηλαδή σε πόλεις, αλλά σε εθνικές οδούς, σε λόφους κλπ. Ο Johannsson λοιπόν φτιάχνει ένα πειραματικό όπως είπαμε ντοκιμαντέρ (;): Με ασπρόμαυρη φωτογραφία (με πολύ κόκκο) η κάμερα περιηγείται αργά, πολύ αργά, στις επιφάνειες των γιγάντιων αυτών μνημείων (και λίγων αρχαιότερων κελτικών), η υπνωτική, σαν άμπιεντ μουσική ακούγεται διαρκώς και η Σουίντον διαβάζει την ιστορία που αφορά την "κατάληξη" της ανθρωπότητας, που έχει πάει "αλλού" (με όλες τις έννοιες της λέξης) μετά από εκατομμύρια χρόνια. Αυτό.

Το όλο εγχείρημα βγάζει έντονη αίσθηση μελαγχολίας, ερημιάς και εγκατάλειψης, που, ούτως ή άλλως, την εκπέμπουν τα ίδια αυτά τα εγκαταλειμμένα σήμερα γλυπτά, αίσθηση που μεγαλώνει από την ιστορία με το τέλος της ανθρωπότητας. Περισσότερο ακόμα από μελαγχολική, θα χαρακτήριζα την ταινία υπνωτική. Οπότε... ή θα κοιμηθείτε στα πρώτα 10 λεπτά ή θα μπείτε στο τριπ της (που θα μπορούσε να είναι αληθινό τριπ από ουσίες) και θα αφεθείτε στην αργή της ροή, σα να σας σπρώχνει ελαφρά ένας πολύ αργός, χλιαρός άνεμος. Εσείς ξέρετε.