ΤΟ ΠΑΛΙΟ "CAPE FEAR" ΚΑΙ Η ΑΠΟΚΟΡΥΦΩΣΗ ΤΟΥ ΣΑΣΠΕΝΣ

Ο J. Lee Thompson (1914-2002), αν και παραγωγικότατος, δεν υπήρξε από τους πολύ σημαντικούς δημιουργούς του κινηματογράφου. Το 1962 όμως γυρίζει ένα εκπληκτικής αγωνίας φιλμ, αληθινό πρότυπο θρίλερ κατά τη γνώμη μου, το "Ακρωτήρι του Φόβου" (Cape Fear), ριμέικ του οποίου έκανε, ως γνωστόν, γύρω στα 30 χρόνια μετά ο Μάρτιν Σκορσέζε. Θυμάμαι μάλλον λίγο την πιο πρόσφατη ταινία (την είχα δει μόνο όταν βγήκε στα σινεμά), η γενική μου όμως αίσθηση είναι ότι το πρωτότυπο φιλμ μου άρεσε περισσότερο.
Όταν αποφυλακίζεται μετά οκτώ χρόνια ο κατάδικος Μαξ Κέιντι, φτάνει στην πόλη του πετυχημένου δικηγόρου που έγινε αιτία της καταδίκης του και τρομοκρατεί αδίστακτα αυτόν και την οικογένειά του, παίζοντας μαζί τους ένα αδίστακτο παιχνίδι γάτας - ποντικού που κυριολεκτικά τσακίζει νεύρα (της οικογένειας, άλλά και των θεατών). Δεν διστάζει μάλιστα να απειλεί (έμμεσα πάντα) σεξουαλικά τη σύζυγο, αλλά και την ανήλικη κόρη τους, προσδίδοντας έτσι και μια ισχυρή δόση νοσηρότητας στο όλο κλίμα.
 Φυσικά ο Ρόμπερτ Μίτσαμ είναι εκπληκτικός ως η ενσάρκωση του απόλυτου κακού, αλλά πετυχημένος είναι και ο Γκρέγκορι Πεκ στο ρόλο του βολεμένου δικηγόρου. Ταυτόχρονα η ταινία θέτει ύπουλα και υποδόρια και μια σειρά από ερωτήματα: Εντάξει, ο πρώην κατάδικος είναι το απόλυτο κτήνος, πόσο αθώος όμως είναι και ο δικτυωμένος παντού μεγαλοδικηγόρος, πρότυπο οικογενειάρχη, με την άνετη ζωή; Και πού βρίσκονται τα όρια του νόμου και από πιο σημείο και πέρα αυτός γίνεται άχρηστος και ανίσχυρος; Ή από πιο σημείο και πέρα δικαιολογείται η αυτοδικία; Βλέπετε, σε μεγάλο μέρος του φιλμ ο πανέξυπνος εγκληματίας καταφέρνει να τρομοκρατεί τους πάντες δίχως να παραβαίνει κανένα νόμο και δίχως να δίνει την παραμικρή αφορμή για να τον συλλάβουν. Νομίζω ότι όλοι, όπως και ο ήρωας της ταινίας, θα προβληματιστούμε για το τι θα κάναμε εμείς στη συγκεκριμένη φάση. Όσο για το τελευταίο μέρος του φιλμ, εκεί τα πράγματα γίνονται πολύ, μα πολύ σοβαρά...
 Πέραν των αναλύσεων όμως, βρίσκω την ταινία αληθινό πρότυπο σασπένς και αγωνίας, στα όρια σχεδόν της ταινίας τρόμου. Η ασφυκτική ατμόσφαιρα σε "αρπάζει" από τα πρώτα κιόλας λεπτά και δεν σε αφήνει ποτέ, με ανιούσα μάλιστα τάση καθώς ο κλοιός σφίγγει όλο και περισσότερο, ιδιαίτερα στην κορύφωση του τέλους, που διαδραματίζεται στους βάλτους με την απόλυτα ταιριαστή πνιγηρή ατμόσφαιρά τους. Όσο για την τελευταία βουβή σκηνή (δεν σας λέω φυσικά τίποτε άλλο), νομίζω ότι θα αναρωτηθούμε όλοι αν, ανεξαρτητα με το τι συνέβει, ο "κακός" πέτυχε τελικά τον στόχο του.
 Πρότυπο θρίλερ λοιπόν κατά τη γνώμη μου, που συνιστώ ανεπιφύλακτα, ιδίως αν σας αρέσει το είδος. Και, όπως είπαμε, με κάμποσες προεκτάσεις...